บทที่ 247 วางแผนเล่นงาน
โดย
Ink Stone_Fantasy
หลังจากที่ซีมอนสเตอร์ใส่ถุงมือก็กดมือหนึ่งไว้ที่เฟืองลูกโซ่ ส่วนมืออีกข้างจับเชือกปลาไว้แน่นแล้วดึงกลับมา แววตาของเขาในตอนนี้หนักแน่นแต่พูดด้วยน้ำเสียงผ่อนคลายว่า “บอส ดูท่าชื่อ ‘กัปตันโชคช่วย’ ของบอสคงต้องใช้ให้คุ้มแล้วละ”
ฉินสือโอวให้บุชแอบอยู่ในห้องพักในเรือ เขาจะออกมาจัดการปลาใหญ่ตัวนั้น
แต่บุชซนมาก จะต้องออกมาให้ได้ ฉินสือโอวกลัวว่าจะมีคนเห็นมันผ่านกล้องส่องทางไกลเลยผิวปากให้นิมิตส์ที่บินอยู่บนฟ้าลงมา
นิมิตส์กางปีกพลางทำหน้าบูดอยู่ในห้องพักในเรือ บุชเลยรีบเข้าไปซุกด้วยท่าทีดีอกดีใจอย่างเรียบร้อย
ฉินสือโอวคว้าปลาแฮร์ริ่งตัวหนึ่งมายัดให้นิมิตส์พลางตบหัวมันไปพูดไป “อย่าหงอยไปเลย สาวน้อย แกดูแลบุชได้ดีก็ถือว่าได้ลงแรงแล้ว เข้าใจไหม? กลับมาแล้วเดี๋ยวฉันมีรางวัลให้อย่างงาม”
นิมิตส์กะซวกกลืนปลาแฮร์ริ่งแสนอร่อยที่เป็นของดีจากฟาร์มปลา แต่ก็ยังคงไม่สบอารมณ์อยู่ดี
ทำไงได้ นกโจรสลัดขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้าแห้งท้องฟ้า ไม่แค่เพราะว่าพวกมันเชี่ยวชาญในการบิน มากกว่านั้นเป็นเพราะพวกมันรักในการบิน โดยเฉพาะที่วันนี้ลมทะเลแรงขนาดนี้ สำหรับพวกนกแล้วบินแบบนี้จะกินแรงมาก แต่นี่กลับเป็นโอกาสดีที่พวกมันจะแสดงทักษะการบิน
การแข่งขันชักเย่อกินเวลาไปสิบกว่านาที ในที่สุดทูน่าครีบน้ำเงินในน้ำก็ถูกจัดการ มันถูกดึงขึ้นขอบเรืออย่างหมดท่า
ซีมอนสเตอร์ชูฉมวกปลาขึ้นกำลังจะลงมือ ทว่าอีวิลสันก็แสดงความแมนของเขาออกมาโดยการกระโดดลงน้ำพร้อมกับบ่วงเชือก ยื่นมือไปคว้าบริเวณหางปลาได้ก็เอาบ่วงเชือกคล้องลงไป
นีลเซ็นดึงเชือกจนบ่วงเชือกรัดปลาตัวนั้นไว้แน่น ฉินสือโอวเปิดประตูท้ายของเรือประมงบอลหิมะ แบบนี้ก็ดึงปลาตัวนั้นขึ้นมาได้แล้ว
ชาร์คตบหลังอีวิลสันที่เพิ่งปีนขึ้นมาแล้วพูดยิ้มๆ “วันนี้นายอยากกินอะไรหนุ่มน้อย? เขาทำเงินให้เราเชียวนะ การจับทูน่าครีบน้ำเงินได้แบบทั้งตัวหาได้น้อยมาก ปลาตัวนี้เข้าประมูลได้เลย ถ้าโชคดีละก็ มูลค่าสามารถเพิ่มได้เป็นสิบเท่าหรือกระทั่งยี่สิบเท่า!”
ทูน่าครีบน้ำเงินจะขายให้ได้ราคาสูงก็ต้องเข้าประมูล ไม่แค่เพราะจะมีคนสู้ราคาจนราคาเพิ่ม ยังเพราะมีแต่ปลาคุณภาพสูงเท่านั้นถึงจะมีสิทธิเข้าประมูลได้ ในเมื่อเข้าประมูลได้ งั้นปลาตัวนั้นจะคิดตามราคาปอนด์ละสิบกว่าดอลลาร์ไม่ได้ แต่รวมแล้วแสนกว่าหรือหลายแสน!
แบบนี้ก็เหมือนความต่างระหว่างคนงานธรรมดากับฮ่องเต้ที่ทำงาน คนแรกได้เงินเดือนหลักพัน คนหลังกลับได้แต่เงินรายปี แล้วยังเป็นรายได้หลายแสนรายปีด้วย
ฉินสือโอวเข้าไปดู ปลาทูน่าครีบน้ำเงินตัวนี้สั้นประมาณหนึ่งเมตรเจ็ดเซนติเมตร เล็กกว่าตัวที่ชาลส์จับได้เมื่อวานเล็กน้อย ต่อให้ไม่ถึงแปดร้อยปอนด์ก็น่าจะถึงเจ็ดร้อยห้าสิบปอนด์ ถือว่าเป็นปลาตัวใหญ่แน่นอน
เพราะไม่มีฉมวก ทูน่าครีบน้ำเงินเลยแค่โดนเล่นงานจนหมดแรงแต่ไม่ตาย มันถูกเครื่องยกยกขึ้นมา อ้าปากพะงาบๆ ดูท่าทางเอนจอนาถ
ชาร์คอยากจะเอามีดมากรีดปล่อยเลือดปลาตัวนั้น ฉินสือโอวทนทำใจไม่ได้ เขาห้ามไว้แล้วพูดกับนีลเซ็น “ไป เชื่อมต่อช่องวิทยุสาธารณะรอบๆ หน่อย ชาร์ค วางมีดลงแล้วดึงเอาตะขอในปากของปลาออกมาที ระวังหน่อยนะ พยายามอย่าทำมันเจ็บ”
พอเชื่อมต่อช่องวิทยุสาธารณะได้ฉินสือโอวก็ร้องตะโกน “สวัสดี อาร์บีเอฟเอฟ เหล่านักสู้อาร์บีเอฟเอฟทั้งหลาย พวกนายอยู่ที่นี่ใช่ไหม? วันนี้พวกนายมาที่ชายหาดน้ำตื้นจอร์จกันไม่น้อย ใช่ไหม?”
เขาตะโกนสองสามครั้ง ตอนแรกไม่มีคนตอบรับ หลังจากนั้นถึงมีเสียงทุ้มตอบกลับมา “ใช่ พวกเรามาแล้ว มีอะไรหรือเปล่า?”
เสียงนั้นคือเสียงแตรเดี่ยว หลังจากนั้นก็มีคนตะโกนขึ้นอีก
“นายก็แค่ตกปลาได้ตัวหนึ่ง ปีที่แล้วฉันตอนฤดูตกปลาฉันตกปลาตัวใหญ่ได้ตั้งสิบตัว! เจ้าตัวตลก นึกว่าเรื่องนี้มันอวดได้เหรอ?”
“พวกบ้านนอกแคนาดา ทางที่ดีแกไปจากที่นี่ดีกว่า ชายหาดน้ำตื้นจอร์จเป็นเขตของอเมริกา คนแคนาดาอย่างพวกแกข้ามเขตแดนแล้ว”
“พวกสมควรตาย นั่นมันปลาของเรา มันเป็นของเรือทหารชุดเขียวเราตั้งแต่แรก! ไอ้เวร ไอ้เวร ไอ้เวร!”
ได้ยินเสียงด่าทอของฉินสือโอว ชาวประมงทางนี้ก็โกรธทันใด เริ่มร่วมกันด่ากลับ ชั่วขณะนั้นในช่องวิทยุสาธารณะก็เกิดศึกน้ำลายฟองฟอดขึ้น
ฉินสือโอวตบโต๊ะฉาดใหญ่แล้วก่อนจะตะคอกออกมา “หุบปากให้หมด! นักตกปลาอาร์บีเอฟเอฟทั้งหลาย เก่งกันนักไม่ใช่เหรอ? งั้นกล้าพนันกับพวกเราไหมล่ะ ฉันกล้าพูดว่าพวกแกมันมีแต่พวกขี้อวดที่ดูดีแต่ภายนอกแต่กลวงข้างใน สุดสัปดาห์นี้สองวัน พวกแกจับปลาไม่ได้สักตัวแน่นอน!”
“ฉันรู้ว่าพวกแกไม่ยอม ฮ่ะๆ งั้นฉันก็จะให้โอกาสพวกแกแสดงฝีมือ อย่าหาว่าฉันโม้ละ ตอนนี้กำลังจะมีปลาใหญ่ตัวหนึ่งลงน้ำ แสดงให้ฉันดูหน่อยสิว่าพวกแกจะตกมันได้อย่างไร!”
ฉินสือโอวพูดพลางโบกมือแล้วคุยกับนีลเซ็น “ไป ปล่อยปลาตัวนั้น!”
แม้จะเป็นนีลเซ็นที่เห็นคำสั่งของฉินสือโอวเป็นดั่งคำบัญชาทหารก็ต้องงงไปในครั้งนี้ เขาถามกลับ “ปล่อย ปล่อยปลาตัวไหนครับ?”
ฉินสือโอวชี้ไปที่ทูน่าครีบน้ำเงินซึ่งโดนแขวนอยู่ที่ท้ายเรือแล้วเอ่ยปาก “รีบไปปล่อยมัน!”
นีลเซ็นพยักหน้า เดินเครื่องยกให้ยื่นออกนอกท้ายเรือแล้วใช้ดาบตัดบ่วงเชือกจนขาด ปลาทูน่าครีบน้ำเงินตัวนั้นร่วงลงน้ำราวกับฝนเม็ดโต
หลังจากลงน้ำแล้ว ทูน่าครีบน้ำเงินตัวนั้นเหมือนจะไม่อยากเชื่อว่าตัวเองหนีความตายมาได้ มันว่ายรี่ไปรอบเรือประมงบอลหิมะถึงสองครั้ง ทำไงได้ เมื่อกี้นี้ไม่ได้หายใจเลย เกือบจะตายอยู่แล้ว
พอแน่ใจว่าตัวเองเป็นอิสระแล้ว ก็รีบมุดหัวลงน้ำว่ายพุ่งลงก้นทะเล ชาตินี้คงไม่กล้าขึ้นมาหาอาหารที่ผิวน้ำอีกแล้ว
น่าเสียดายที่ปลาสู้คนไม่ได้ ฉินสือโอวจะปล่อยเนื้อที่อยู่ข้างปากแบบนี้ไปได้อย่างไร? จิตสำนึกโพไซดอนเคลื่อนไป พลังโพไซดอนแทรกซึมเข้าไป โอเค ตีตราของเขาไว้แล้ว อีกสองสามวันก็จะกลายเป็นสมาชิกของฟาร์มปลาต้าฉิน
ในช่องวิทยุสาธารณะมีแต่คนถามกันว่าโอกาสอะไร เหล่านักตกปลาบนเรือทหารชุดเขียวกับเทพธิดาแห่งมหาสมุทรต่างนิ่งอึ้งไปตามๆ กันอยู่นานถึงพึมพำขึ้นมา “ไอ้ ไอ้ ไอ้บ้านั่น! พระเจ้า เขาปล่อยทูน่าครีบน้ำเงินที่ตกได้ลงน้ำไป…..”
“ฮ่ะ น่าตลกสิ้นดี ทูน่าครีบน้ำเงินตัวนั้นพอตกขึ้นมาก็ตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ?”บางคนไม่แม้แต่จะแยแส
กัปตันสปอร่าแห่งเรือทหารชุดเขียวพูดขึ้น “ไม่ๆ ปลานั่นไม่ได้ใช้ฉมวกดึงขึ้นมา แต่มีไอ้บ้าคนหนึ่งกระโดดลงไปใช้บ่วงรัดหางมันไว้แล้วดึงขึ้นมาเป็นๆ ปลาตัวนั้นยังไม่ตาย!”
ช่องวิทยุสาธารณะเข้าสู่ห้วงความเงียบสั้นๆ ไม่มีใครพูดอะไร มีเพียงเสียงสูดลมเย็นเข้าปอดราวกับลมทะเลที่พัดเข้าห้องคนขับ
ฉินสือโอวควบคุมให้ปลาทูน่าครีบน้ำเงินว่ายไปในน้ำอย่างรวดเร็ว เพื่อที่จะเลี่ยงความสงสัย ทูน่าครีบน้ำเงินลงไปใต้ทะเลลึกไม่ได้อยู่แถวผิวน้ำ แต่กลับยังคงว่ายวนอยู่รอบๆ พิกัดถูกแสดงบนเครื่องหาปลาโซน่าร์อยู่ตลอด
ซีมอนสเตอร์พูดอย่างเสียดาย “ปลาตัวนี้ขายได้ราคาดีนะบอส อย่างน้อยหมื่นห้าดอลลาร์”
ฉินสือโอวพูด “ฉันไม่ขาดเงิน เพื่อน นายไม่รู้สึกว่าการที่ฉันใช้ปลาตัวนี้ตบหน้าเจ้าพวกนี้สะใจกว่าทำเงินหมื่นเหรอ?”
“ไม่” สามคนรวมนีลเซ็นพากันส่ายหน้า ส่วนอีวิลสันพยักหน้าด้วยรอยยิ้มซื่อราวกับฟังคำของฉินสือโอวเข้าใจ
ฉินสือโอวพอใจกับปฏิกิริยาของอีวิลสันมาก เขายกนิ้วโป้งให้พ่อคนป้ำเป๋อที่พยักหน้าอย่างยินดีหนักกว่าเดิม
เห็นบนเครื่องหาปลาโซน่าร์มีเงาของทูน่าครีบน้ำเงิน คนบนเรือเทพธิดาแห่งมหาสมุทรกับเรือทหารชุดเขียวต่างตื่นตัว พวกเขาโยนเหยื่อลงทะเลกันสุดแรง และจินตนาการถึงการตกปลาตัวนี้ได้เป็นครั้งที่สอง
ปรากฏว่าหลังจากที่ทูน่าครีบน้ำเงินกินอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ส่ายหางสะบัดก้นหายไปอย่างรวดเร็ว เพียงพริบตาเครื่องหาปลาโซน่าร์ตรวจก็จับการเคลื่อนไหวของมันไม่ได้ ทิ้งไว้เพียงนักตกปลาที่จ้องกันตาถลึง
ที่ฉินสือโอวทำแบบนั้น เพราะจู่ๆ ก็คิดอะไรได้เกี่ยวกับการเลี้ยงทูน่าครีบน้ำเงิน แล้วก็มีความคิดที่เกี่ยวกับการงมเรืออับปางในครั้งนี้
………………………………………………..
