บทที่ 250 การกวาดล้างใต้ทะเล
โดย
Ink Stone_Fantasy
“ลุย นักสู้ทั้งหลาย!”
ฉินสือโอวสั่งการในใจ พลังโพไซดอนเกิดการต้านก่อนจะสร้างพายุหมุนลูกเล็กใต้ทะเล
เส้นทางเดินเรือนี้ไม่มีพวกสาหร่ายหรือเศษหินเพราะคลื่นใต้น้ำกับทรายดูด ฉะนั้นพายุหมุนที่พลังโพไซดอนสร้างขึ้นจึงพัดจนทรายในทะเลปลิวว่อน โคลนตมฟุ้งขึ้น
หลังจากนั้นฉินสือโอวก็ให้ฝูงปลาว่ายติดแนวก้นทะเล ร่างกายกำยำแข็งแกร่งจมลงไปในทรายแทบเกินครึ่งตัว พลังโพไซดอนแทรกซึมเข้าร่างพาพวกมันพุ่งไปข้างหน้าพร้อมกับพายุหมุนราวกับติดมอเตอร์ไฟฟ้า
ร่องรอยเหมือนร่องไถสิบกว่ารอยปรากฏขึ้นบนเส้นทางเดินเรือในทันที พอกะพริบตาก็ยาวไปอีกยี่สิบกว่าเมตร
ทรายตรงเส้นทางเดินเรือนิ่มร่วนมากเพราะการซัดของคลื่นใต้น้ำ เมื่อตอนบ่ายที่ฉินสือโอวมาสำรวจเส้นทางก็เจอกับปลาเล็กๆ ไม่น้อยที่กำลังลงหลักปักฐานอยู่ ต่างมุดไปใต้ทรายเพื่อหลบการล่าของปลาใหญ่
เพราะฉะนั้นเขานึกถึงการใช้ปลาทูน่าครีบน้ำเงินมาพลิกทรายหาเหรียญทอง ขอแค่ใช้พลังโพไซดอนปกป้องผิวของพวกมันก็โอเคแล้ว ผิวของปลาชนิดนี้บาดเจ็บได้ง่ายมาก
พอเป็นแบบนี้ แรงทะยานของพายุหมุนลูกเล็กบวกกับฝูงปลาทูน่าครีบน้ำเงินทำให้เส้นทางเดินเรือดูราวกับมีกองกำลังรถม้าทำศึกวิ่งผ่านอย่างรวดเร็ว ด้านหลังมีทรายฟุ้งกระจายเต็มไปหมด
ก่อเป็นกำลังเคลื่อนไหวที่น่าสะพรึงอย่างยิ่ง แต่ผลลัพธ์จะออกมาเป็นอย่างไรก็พูดยากแล้ว เพราะเหล่าปลาทูน่าครีบน้ำเงินไม่มีทางมุดลงชั้นทรายลึกๆ ได้ ทำได้แค่กวนแถวหน้าทรายเท่านั้น ถ้าเหรียญทองถูกคลื่นใต้น้ำพัดลงไปอยู่ในชั้นทรายลึกก็หมดหนทางแล้ว
อีกอย่างแบบนี้ก็เหนื่อยเกินไป พลังโพไซดอนไม่ใช่พลังไร้ขีดจำกัด จนถึงตอนนี้ฉินสือโอวเสริมความแกร่งให้หัวใจโพไซดอนไปเพียงครั้งเดียวเท่านั้น พลังโพไซดอนแค่พอให้ฝูงปลาทูน่าครีบน้ำเงินว่ายทะยานไปได้สี่ห้ากิโลเมตรเทียบไม่ได้เลยกับเส้นทางเดินเรืออันยาวไกล
เหนื่อยจนแทบตาย ฉินสือโอวก็ยังหาเหรียญทองตามเส้นทางเดินเรือไม่เจอเลยสักนิด แต่กลับเจอพวกหอยเชลล์แทน นั่นคงน่าจะเป็นของดีอีกอย่างของชายหาดน้ำตื้นจอร์จ หอยเชลล์ทรายยักษ์
แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลากิน ฉินสือโอวต้องคิดวิธีหาสมบัติ เขาเก็บพลังโพไซดอนกลับมา เริ่มคิดหาว่ามีวิธีอื่นอีกไหม
พอคิดแบบนี้เขาก็นึกอีกอย่างได้ขึ้นมา เขาต่างกับนักล่าสมบัติคนอื่น จริงๆ แล้วเขารู้พิกัดของเหรียญทองที่จมทะเลคร่าวๆ จากพวกชาลส์ นั่นก็คือแนวหินโสโครกแฮช!
วิเคราะห์ตามสภาพอากาศในตอนนั้น เรือสำปั้นแล่นไปไม่ได้ไกลแน่ๆ เพราะจุดที่เจอร่างไร้วิญญาณของเจ้าหน้าที่ทหารเรือห่างกับแนวหินโสโครกเพียงสองกิโลเมตรกว่าเท่านั้น
ต่อให้คลื่นใต้น้ำพัดหีบเหรียญทองกลิ้งไประยะหนึ่ง แต่อย่างมากก็ไปได้แค่ไม่กี่กิโลเมตร
ตอนนี้ขอบเขตเริ่มแคบลง เอาแนวหินโสโครกแฮชเป็นจุดศูนย์กลาง ภายในรัศมีสิบกิโลเมตรก็คือจุดที่หีบเหรียญทองหล่นอยู่
ส่วนรัศมีสิบกิโลเมตรนี้ อย่าพูดถึงสิบกิโลเมตรเลย ต่อให้เป็นรัศมีห้าสิบกิโลเมตรก็ถูกนักล่าสมบัติกับบริษัทกู้ซากหามาจนรอบแล้ว แต่ก็ไม่มีใครเจอสมบัติ งั้นก็แปลว่าหีบเหรียญทองคงจะโดนฝังอยู่ใต้ทรายทะเลจริงๆ
แบบนี้ของเขตก็ยิ่งแคบลง เหลือเพียงเส้นทางเดินเรือภายในรัศมีสิบกิโลเมตร
นอกจากนั้น แม้จะจริงที่ว่าปลาทูน่าครีบน้ำเงินจะแรงเยอะและเคลื่อนไหวเร็ว แต่ก็ไม่ถนัดเรื่องขุดทราย จริงๆ แล้วเขามีผู้ช่วยอื่นที่ใช้ได้
แต่ก่อน เขาคิดเสมอว่าจะใช้จิตสำนึกโพไซดอนมาจัดการเรื่องต่างๆ เองได้อย่างไร แต่ที่จริงมีหลายเรื่องที่เขาไม่จำเป็นต้องลงมือเอง อย่างเรื่องขุดทราย ทีมหมึกกล้วยจอมขยัน กองทัพงูเหลือมทะเล เจ้าพวกนี้ล้วนแล้วแต่เป็นตัวเต็งในด้านการมุดทราย ขอแค่พวกมันมาที่ชายหาดน้ำตื้นจอร์จ จะมีสมบัติอะไรที่หาไม่เจอบ้าง?
เขาตั้งใจจะเรียงกองทัพทะเลสองกองมาที่นี่ จากนั้นก็ขุดพื้นทรายตามเส้นทางเดินเรือสักรอบหนึ่ง น่าเสียดายที่ตอนนี้ไม่มีแรง ได้แต่นอนไปก่อน พรุ่งนี้ค่อยมาทำงานนี้ต่อ
ตอนตีสี่ท่าเรือก็เริ่มคึกคักขึ้นมา นักตกปลาอาร์บีเอฟเอฟกับเหล่าชาวประมงต่างเตรียมออกทะเลจับปลา
เรี่ยวแรงของฉินสือโอวกลับมาแล้ว เรื่องแรกที่ทำหลังจากตื่นก็คือกลับไปฟาร์มปลาต้าฉินรวบรวมกองทัพงูเหลือมทะเลกับทีมหมึกกล้วยจอมขยัน พอทำพิกัดให้พวกมัน พวกมันก็เริ่มเดินทางมาที่นี่
ตาแก่เจมส์เห็นฉินสือโอวก็พูดขึ้น “กัปตันโชคช่วย วันนี้ต้องเอาปลากลับมาให้ได้นะ”
ฉินสือโอวพูดยิ้มๆ “แล้วแต่ความประสงค์ของพระเจ้า”
ชาลส์เดินผ่านไปข้างๆ พลางพูดอย่างอารมณ์ดี “ฉิน วันนี้พวกเขาต้องเอามากลับมาให้ได้ กรมอุตุยกเลิกการแจ้งเตือนพายุ ถ้าวันนี้ไม่ได้ปลา กลางคืนเราก็ค้างที่หาด ไม่กลับมาเด็ดขาด!”
ตาแก่เจมส์หัวเราะพลางปรบมือแล้วพูดว่า “ชาลส์ พูดได้ดี นี่เป็นคำพูดที่ได้เรื่องที่สุดที่ได้ยินนายพูดตั้งแต่รู้จักนายมาเลย ไปเถอะ พระเจ้าคุ้มครองอเมริกา โอ้ คุ้มครองแคนาดาด้วย!”
ฉินสือโอวยิ้มและแปะมือกับอีกสองสามคน ตอนที่เขากำลังจะเดินจากไป เรือประมงสีขาวก็แล่นเข้ามา บนนั้นเขียนว่า ‘ชาร์ลส์เดอเกล’ คนผิวขาวคนหนึ่งเกยอยู่บนเรือแล้วโบกมือทักทายฉินสือโอว “เฮ้ อรุณสวัสดิ์ เพื่อนนิวฟันด์แลนด์ของฉัน”
ฉินสือโอวเงยหน้ามองอย่างแปลกใจ พอเห็นชื่อเรือประมงชัดๆ เขาก็รู้แล้วว่าคนผิวขาวคนนี้ก็คือคนฝรั่งเศสชื่ออาร์ม็องที่มาหาเขาเมื่อวาน
คืนวานนี้ค่อนข้างมืด เขาไม่ได้มองดูหน้าตาอาร์ม็องให้ชัด ตอนนี้พระอาทิตย์เพิ่งขึ้น เขาถึงเห็นว่าอาร์ม็องสูงโปร่งหล่อเหลามาก สันจมูกโด่ง เบ้าตาลึก เค้าโครงหน้าอ่อนโยน เหมือนกับดาราหนังฝรั่งเศสเบอนัวต์ มาจิเมลในสมัยหนุ่ม
ฉินสือโอวโบกมือทัก เขามีท่าทีกระตือรือร้นตลอด เขาก็ไม่ควรไม่ไว้หน้าใช่ไหมล่ะ
เรือสองลำออกจากท่าไปตามๆ กัน อาร์ม็องพูดยิ้มๆ “ฉิน เราก็อยากไปตกปลาที่ชายหาดน้ำตื้นจอร์จ ขอเดินทางไปกับคุณด้วยได้ไหม? เราไม่รบกวนคุณหรอก หลักๆ ก็แค่จะได้คอยดูแลกันได้ คุณก็รู้นี่เพื่อน คนแคนาดาอยู่ที่นี่ไม่ค่อยจะง่าย”
นั่นก็จริง ชาวประมงอเมริกันกับชาวประมงแคนาดาไม่ลงรอยกันมาตลอด ตอนที่ฉินสือโอวช่วยชาลส์รักษาเรือประมงที่เอาไว้ทำมาหากินได้และแสดงความตรงไปตรงมาออกมาถึงได้รับมิตรภาพจากกลุ่มคนที่ท่ากลอสเตอร์
ปกติแล้ว ชาวประมงแคนาดาอยากจะเข้าท่ากลอสเตอร์เติมของยังยากเลย
เป็นคนแคนาดาด้วยกัน ในเมื่อทั้งสองฝ่ายรู้จักกัน ความรู้สึกก็ต่างจากตอนคุยกับคนอเมริกัน ฉินสือโอวจึงพยักหน้าแล้วบอกว่าไม่มีปัญหา หลังจากนั้นเรือประมงอีกสี่ลำที่แขวนธงใบเมเปิลก็ตามมาด้วย
ฉินสือโอวประหลาดใจเล็กน้อย ไม่ได้สังเกตมาตลอดเลยว่าจะมีเรือประมงจากแคนาดามาที่กลอสเตอร์เยอะขนาดนี้
พาฉินโซ่วทั้งกลุ่มไป เรือประมงบอลหิมะแล่นฝ่าคลื่นมุ่งหน้าไปยังชายหาดน้ำตื้นจอร์จ ช่องวิทยุสาธารณะยังคงคึกคัก เหล่าชาวประมงล้วนแซวพวกนักตกปลาอาร์บีเอฟเอฟที่โพล่งคำด่าออกมาเป็นพักๆ ประมาณว่า ‘วันนี้ฉันจับปลาใหญ่ได้แน่นอน’ ‘ปีนี้เราจะตกปลาใหญ่ไปให้หมด’
พอมาถึงชายหาดน้ำตื้นจอร์จ จิตสำนึกโพไซดอนของฉินสือโอวก็จู่โจมพากองกำลังทูน่าครีบน้ำเงินของเขาว่ายวนเรือตกปลาของเหล่านักตกปลาอาร์บีเอฟเอฟไม่หยุดด้วยความรวดเร็ว
แผนของเขาเมื่อคืนวานที่บาร์ได้ผลแล้ว วันนี้พวกนักตกปลาต่างเรียกได้ว่าทุ่มสุดตัว คนพวกนั้นแชร์ข้อมูลหาปลา และหารือกันเรื่องจุดหาอาหารที่เป็นไปได้ของทูน่าครีบน้ำเงิน โยนเหยื่อล่อลงน้ำเรื่อยๆ เพื่อหาร่องรอยของปลา
เป็นอย่างที่คิดไว้ การมีศัตรูร่วมกันสามารถทำให้พวกเขาสามัคคีกันมากขึ้น นักตกเหล่านี้ถึงขนาดแบ่งน่านน้ำเขตตกปลากัน บางคนที่เจอเงาร่างทูน่าครีบน้ำเงินในเขตทะเลบางแห่งก็บอกกับนักตกรอบข้างให้มาตกด้วยกัน
แบบนั้น ฉินสือโอวก็ยิ่งสบายกว่าเดิม เรือตกปลาอาร์บีเอฟเอฟยิ่งเกาะกลุ่มกันมากเท่าไร เขาก็ยิ่งประหยัดแรงมากเท่านั้น
เหยื่อปลาจำนวนมากถูกโยนลงทะเล แน่นอนว่ามีปลาทูน่าที่ถูกล่อมา ฉินสือโอวเลยซุ่มรอ
ปลาทูน่าครีบน้ำเงินตัวหนึ่งยาวหนึ่งเมตรกว่าๆ ส่ายหัวส่ายหางว่ายมา พอมันเห็นเหยื่อล่อปลาที่อยู่ด้านบนก็พุ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นจิตสำนึกโพไซดอนก็ครอบงำมัน แล้วพาไปเลย…..
มีบางคนที่ลงทุนหนักเพื่อตกปลา ขับเรือไปช้าๆ ระหว่างทางก็โยนเหยื่อไปเรื่อยๆ แบบนี้โอกาสเจอปลามากขึ้นก็จริงแต่ก็เปลืองเหยื่อล่อมากกว่า แล้วก็เป็นอย่างที่คิด ทูน่าครีบน้ำเงินอวบอ้วนตัวหนึ่งก็ถูกล่อมา ปรากฏว่ากินเหยื่อไปสองชิ้น จิตสำนึกโพไซดอนก็เอามันไป…..
เรือลำหนึ่งเข้าเขตน้ำลึกของชายหาดน้ำตื้นจอร์จ เครื่องโซนาร์สำหรับหาปลาดัง ‘ติ๊ดๆ ’ ขึ้นมา คนบนเรือตื่นเต้นกันใหญ่ เจอปลาใหญ่แล้ว! อย่างที่คิด พอพวกเขาไปดู บนหน้าจอก็ปรากฏเงาร่างปลาสี่ตัว ปลาใหญ่ยาวอย่างน้อยสองเมตรตัวหนึ่ง แล้วก็ยังมีปลาเล็กอีกสามตัว
“รีบเปลี่ยนเหยื่อเป็นเร็วเข้า!” กัปตันร้องขึ้นอย่างตื่นเต้น จากนั้นเครื่องหาปลาก็เงียบไป กัปตันหันหน้ามาอย่างตะลึง ปลาทั้งสี่ตัวหายไปแล้ว…..
ฉินสือโอวนอนแผ่หัวเราะอยู่บนเรือ โชคดีจริงๆ ไม่น่าเชื่อว่าจะเจอแม่ปลาที่พาลูกปลาสามตัวมาด้วย!
………………………………………………..
