บทที่ 263 จะได้กลับบ้านแล้ว
โดย
Ink Stone_Fantasy
ไม่ว่าคิดอย่างไรก็ไม่ถูกต้อง!
เหรียญทอง 10% ถูกนำไปขายเป็นวัตถุโบราณ หนึ่งเหรียญมีมูลค่าหนึ่งหมื่นเหรียญ งั้นสามพันสองร้อยเหรียญทอง ก็เท่ากับสามสิบสองล้านเหรียญ เหรียญที่เหลืออีกเกือบสามหมื่นเหรียญก็คือเท่ากับทองคำสามหมื่นออนซ์ ถึงแม้จะมีเศษที่ต้องตัดทิ้งไปบ้าง แต่ทองหนึ่งออนซ์ก็มีมูลค่า 1250 ดอลลาร์สหรัฐ ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องมีมูลค่าสามสิบล้านไม่ใช่เหรอ?
เมื่อนำไปบวกกัน งั้นเงินที่ได้ ก็ต้องเป็นหกสิบล้านเหรียญไม่ใช่เหรอ?
บิลลี่ยื่นบัญญัติของการเก็บกู้ใต้ท้องทะเลระหว่างประเทศ บัญญัติการเก็บกู้ใต้ท้องทะเลของสหรัฐอเมริกา บัญญัติการเก็บกู้ใต้ท้องทะเลของรัฐแมสซาชูเซตส์ และกฎหมายว่าด้วยการยกเว้นอธิปไตยของต่างประเทศให้กับฉินสือโอว แล้วพูดว่า “เอาไปค่อยๆ ศึกษาแล้วกัน”
เอกสารทั้งสี่เล่มนี้ล้วนแต่เป็นแบบย่อ ฉินสือโอวอ่านได้เพียงครู่เดียวก็รู้สึกตาลายแล้ว ความจริงความหมายก็มีเพียงว่า สิ่งของที่ถูกงมได้จากทะเลระหว่างประเทศนั้น ทั้งสหประชาชาติและประเทศที่เรืองมซากสังกัดอยู่ต่างก็ต้องได้รับไปจำนวนหนึ่ง หากว่าสมบัติถูกงมขึ้นมาจากน่านน้ำของสหรัฐอเมริกา งั้นกรมสรรพากรของอเมริกาและน่านน้ำที่รัฐนั้นสังกัดอยู่ก็ต้องถูกเก็บไปจำนวนหนึ่ง
ฉินสือโอวอยากจะด่าออกมา แต่เขารู้ว่าถึงจะด่าไปเสียแรงเปล่า เงินพวกนี้อย่างไรก็ต้องจ่ายอยู่ดี
เหรียญทองอินทรีพวกนี้ถูกค้นพบแถวชายหาดน้ำตื้นจอร์จ ขอบคุณพระเจ้าเมตตา น่านน้ำที่ค้นพบเหรียญทองพวกนี้ไม่ได้มีความขัดแย้งอะไร แต่ถือเป็นของอเมริกาเลย เพราะหากเป็นพื้นที่ขัดแย้งกันแล้วเกิดการยื้อแย่งกันระหว่างแคนาดาและอเมริกาแล้วล่ะก็ งั้นบริษัทของฉินสือโอวคงต้องได้เสียเงินเยอะกว่านี้เป็นแน่
อีกอย่าง อเมริกาเป็นประเทศที่มีระบบเศรษฐกิจทุนนิยมตัวจริง พวกเขาจึงมีระบบการคุ้มครองพ่อค้าวาณิชได้ดีกว่า อย่างน้อยก็ดีกว่าแคนาดาที่อ้างว่าตัวเองเป็นประเทศทุนนิยมที่อยู่ภายใต้ระบอบรัฐธรรมนูญแต่ความจริงกลับไม่เป็นอย่างนั้น ในด้านการงมซากสิ่งของใต้ทะเล ภาษีที่อเมริกาเก็บจะถูกกว่าแคนาดา
แคนาดามีเพียงแค่ภาษีประเทศอย่างเดียวก็จริง แต่หากสิ่งของใต้ทะเลที่มีมูลค่าเกินห้าสิบล้านดอลลาร์แคนาดา ภาษีก็จะสูงถึง 60% เลย!
ส่วนทางอเมริกาทางประเทศจะเก็บภาษีก่อน 38% จากนั้นทางรัฐแมสซาชูเซตส์ก็จะเก็บอีก 24% เมื่อเป็นแบบนี้ดูเหมือนว่าภาษีของอเมริกาจะสูงกว่า แต่ว่าลองคิดดูอีกที การคิดภาษีของรัฐแมสซาชูเซตส์นั้น คิดจากจำนวนที่เหลือหลังจากจ่ายภาษีประเทศไปแล้ว (62% จากมูลค่ารวม) ฉะนั้น 24% ที่ว่าไป ความจริงก็เท่ากับเก็บจากมูลค่าก่อนจ่ายภาษีเพียง 15% เท่านั้น
และเมื่อรวมกับค่าใช้จ่ายอื่นๆ เช่นค่าใช้จ่ายในการประชาสัมพันธ์เพื่อการประมูล ค่าใช้จ่ายในการหลอมทองเป็นต้น เมื่อหักค่าใช้จ่ายเหล่านี้ไปแล้ว เงินที่พวกเขาจะได้รับจริงๆ ก็คือสามสิบล้านกับอีกนิดหน่อย
ฉินสือโอวหมดคำจะพูด อะไรถึงเรียกว่าปอกลอก? นี่แหละที่เรียกว่าปอกลอกล่ะ!
เขาเสียแรงไปตั้งเยอะในการค้นหาเหรียญทองเหล่านี้ อเมริกากับรัฐแมสซาชูเซตส์ไม่ได้ทำอะไรเลยแต่กลับมาเอาเงินไปเกินกว่าครึ่ง นี่น่ากลัวยิ่งกว่าผีดูดเลือดเสียอีก
แต่ว่าความจริงพอคิดๆ ดูแล้วก็ยังถือว่าดี เพราะหากว่าเป็นประเทศจีน ฉินสือโอวอย่าคิดว่าจะได้เงินจากเหรียญทองพวกนี้แม้สักแดงเดียว เพราะถือว่าเป็นของประเทศทั้งหมด…
ลองนึกย้อนกลับไปตอนที่มีการค้นพบกระบี่ทองสัมฤทธิ์ ไม้สนเนื้อแดงพันปี และชะตากรรมของคนที่ค้นพบของเหล่านี้ คนพวกนี้จัดได้ว่าเป็นคนที่สวรรค์บันดาลลาภลอยมาให้ แต่สุดท้ายสิ่งที่พวกเขาได้รับก็มีเพียงแค่เงินรางวัลไม่กี่พันหยวนกับใบประกาศนียบัตรหนึ่งใบเท่านั้น
เบลคบินมารวมตัวกับบิลลี่ที่อเมริกา ทั้งคู่ต่างก็ต้องเข้าร่วมงานแถลงข่าว
การเก็บกู้ครั้งนี้จะดำเนินการภายใต้บริษัทเก็บกู้โอดิสซีย์ เหรียญทองจะถูกตีเป็นของบริษัทโอดิสซีย์ ค่าใช้จ่ายต่างๆ ทางบริษัทเสี่ยวอวี๋จะเป็นผู้รับผิดชอบ ก็คือให้บริษัทโอดิสซีย์ออกหน้าให้เท่านั้น แล้วก็ให้เงินโบนัสพวกเขา 4%
การร่วมงานกันแบบนี้พบเห็นได้ง่ายมากในการร่วมงานกันของบริษัทระหว่างประเทศ บริษัทกู้ซากในมหาสมุทรเสี่ยวอวี๋ถือเป็นบริษัทของแคนาดา หากว่าให้บริษัทเขาดำเนินการเอง ก็ยังคงต้องจ่ายภาษีให้กับรัฐบาลแคนาดาอีก ฉินสือโอวไม่เอาด้วยหรอก
ถึงแม้ว่าการยืมชื่อบริษัทอื่นในการจัดการเหรียญทองจะค่อนข้างผิดกฎหมาย แต่ว่าไม่มีคนเอาเรื่องได้แน่ เพราะการเก็บกู้เหรียญทองพวกนี้ก็ใช้เรือของบริษัทโอดิสซีย์
นี่ก็คือเหตุผลที่ฉินสือโอวเลือกทำธุรกิจกับบิลลี่และพวก หากว่ามีเขาเพียงคนเดียว ถึงแม้จะสามารถจัดการเหรียญพวกนี้ได้เอง แต่ก็ยังมีเรื่องอื่นๆ ให้จัดการอีกมากมาย ไม่แน่ว่าสุดท้ายแล้วเงินที่ได้รับอาจไม่ได้มากเท่ากับตอนนี้ซึ่งเขาแทบไม่ได้ทำอะไรเลยเสียด้วยซ้ำ การจะดำเนินการเรื่องต่างๆ นั้นต้องใช้เงินจำนวนมากเอาเรื่องอยู่
ทางสหรัฐอเมริกาไม่เสียแรงที่ได้ขึ้นชื่อเรื่องรัฐบาลที่เป็นนักเลงอันดับหนึ่งของโลก พวกเขาก็คิดอยากจะชุบมือเปิบกับเหรียญทองทั้งหมดนี้ด้วย เหตุผลก็คือเหรียญทองพวกนี้ถูกจมไปพร้อมกับเรือของทางรัฐบาล
ต่อไปก็ถึงเวลาทีมกฎหมายของทั้งบริษัทโอดิสซีย์และบริษัทเสี่ยวอวี๋เริ่มออกโรงบ้าง อ้างอิงจากกฎที่ถูกบัญญัติไว้ในบัญญัติการเก็บกู้สิ่งของใต้ทะเลอเมริกันเพียงข้อเดียวก็จัดการปัญหานี้ได้แล้ว เรือของอเมริกาจมลงไปมากกว่า 80 ปีและยังไม่ได้ถูกงมขึ้นมา จึงตกเป็นสิทธิ์โดยชอบธรรมของประชาชนแล้ว ของที่ถูกงมขึ้นมาจึงไม่ถือว่าเป็นของรัฐบาลสหรัฐอีกต่อไป
การออกแถลงข่าวและการขึ้นศาลไม่ใช่หน้าที่ของฉินสือโอว หลังจากนำเหรียญทองส่งมอบให้กับเบลคและบิลลี่แล้ว ฉินสือโอวก็เตรียมตัวกลับบ้าน
การมาเมืองกลอสเตอร์ครั้งนี้ เงินที่ฉินสือโอวหาอย่างเปิดเผยมีจำนวนแสนกว่าดอลลาร์สหรัฐ รายได้หลักจากการตกปลาทูน่าครีบน้ำเงินรอบแรกกับปลาทูน่าครีบน้ำเงินใต้และปลาทูน่าครีบเหลืองที่ตกได้รอบหลัง แถมได้จำนวนเยอะอีกต่างหาก
แน่นอนว่า การที่เขาขับเรือยอชต์ไปกลับจากเมืองแฟร์เวลและเมืองกลอสเตอร์นั้น ต้องใช้ทั้งเงินค่าน้ำมันและค่าซ่อมแซมเรือซึ่งก็ต้องมีประมาณห้าหมื่นกว่าดอลลาร์ เมื่อเป็นแบบนี้แล้วรายรับที่ได้ก็เท่ากับปกติไม่มากเลย
เหล่าชาวประมงไม่สนใจจุดนี้ พวกเขารู้สึกชื่นชมความโชคดีของฉินสือโอว ฤดูตกปลาเพิ่งเริ่มไปแค่ครึ่งเดือน แต่เขาก็สามารถหาเงินแสนกว่าดอลลาร์สหรัฐได้แล้ว ตัวพวกเขานั้นแค่สามารถหาเงินได้แสนกว่าดอลลาร์สหรัฐในสามเดือนก็ถือว่าเก่งแล้ว ความแตกต่างนี้มากไปไหม?
แน่นอนว่า เงินหนึ่งแสนดอลลาร์ที่ฉินสือโอวหาได้นั้นในเมืองกลอสเตอร์ตอนนี้ไม่มีคนสนใจ เพราะในสายตาทุกคนตอนนี้ต่างก็มุ่งไปที่เหรียญทองพวกนั้น ไม่ว่าจะเป็นชาวประมงหรือนักตกปลา ต่างก็บ้าคลั่งกัน!
ดีที่ฉินสือโอวไม่ได้ออกหน้า ถึงแม้พวกชาลส์และคนอื่นๆ ต่างก็รู้ถึงแรงจูงใจในการมาเมืองกลอสเตอร์ของเขาดี แต่กลับไม่มีคนนึกได้ ว่าสมบัติที่ดูเหมือนบริษัทโอดิสซีย์เป็นคนงมขึ้นมาได้นั้น แท้จริงแล้วเป็นฝีมือของฉินสือโอวทั้งนั้น
เพราะที่สุดแล้ว ตั้งแต่ฉินสือโอวมาถึงเมืองกลอสเตอร์ก็ไม่เคยไปถามไถ่เรื่องการเก็บกู้ใต้ทะเลเลย ได้แต่นั่งตกปลาต่อไปเรื่อยๆ หากใช้คำพูดของตำรวจก็คือ เขามีพยานยืนยันที่อยู่นั่นเอง
เมื่อได้รู้ว่าบริษัทโอดิสซีย์งมเหรียญทองขึ้นมาได้แปดกล่อง ยังมีอีกสองกล่องที่มีเหรียญทองร่วมแปดพันเหรียญที่ยังคงถูกซ่อนไว้ที่ใต้ทะเล ก็มีนักดำน้ำจากในเมืองจำนวนหนึ่งพากันไปงมหา
หลังฉินสือโอวคืนห้องที่วิสเติลไปได้ครึ่งชั่วโมง ห้องก็ถูกจองโดยบริษัทเก็บกู้จากรัฐมิสซิสซิปปีแล้ว
เมื่อวิสเติลรู้ว่าฉินสือโอวจะกลับ ก็มีความรู้สึกไม่อยากให้กลับอยู่บ้าง แต่ว่าในช่วงนี้เขาเองก็วุ่นอยู่กับการหาวิธีงมเหรียญทองอยู่ จึงไม่ได้ไปส่งฉินสือโอว
คู่สามีภรรยาชาลส์และเซรีน่ามาส่งฉินสือโอวที่ท่าเรือ ทั้งสองฝ่ายกอดลากัน ชาลส์พูดกับฉินสือโอวว่า ฤดูหนาวเป็นช่วงพักการตกปลา ต้องมาเที่ยวบ้านพวกเขากัน เขาจะดูแลต้อนรับฉินสือโอวอย่างดี ตอนนี้เพราะเป็นฤดูตกปลาทำให้ยุ่งมาก จึงดูแลต้อนรับเขาไม่ได้
เมื่อฉินสือโอวตอบตกลง ก็ถามว่า “อ้อ แล้วพวกคุณไม่สนใจเหรียญทองพวกนั้นบ้างเหรอครับ? ไม่แน่ว่าพวกคุณอาจจะโชคดี งมเจอเหรียญทองอีกกล่องก็ได้นะ นั่นน่ะเงินเจ็ดถึงแปดล้านดอลลาร์เลยนะ”
ชาลส์หัวเราะร่าออกมาแล้วพูดว่า “ไม่ล่ะ ฉิน พวกเราไม่เอาด้วยหรอก พวกเราไม่ได้มีดวงในการทำอะไรแบบนั้น สู้ตอนที่ทุกคนกำลังวุ่นอยู่กับการหาสมบัติเอาเวลาไปตกปลาดูจะได้เรื่องมากกว่า”
ทั้งสองฝ่ายกอดลากันอีกครั้ง ฉินสือโอวขึ้นเรือยอชต์ไป เขาโบกมือลาตาแก่เจมส์และแอนเฟอร์นีที่รีบตามมา เหลือไว้เพียงแต่เงาหลังที่สง่างาม เรือนางนวลเริ่มออกเรือ แล่นไปสู่ทางกลับบ้าน
ชาลส์พูดด้วยเสียงทอดถอนใจว่า “ผมมีความรู้สึกว่าฉินน่าจะมีความเกี่ยวข้องกับสมบัติในครั้งนี้ตลอดเลย พวกคุณว่าอย่างไรบ้าง?”
ฉินสือโอวมาที่นี่เพราะสมบัติ หลังสมบัติถูกพบแล้วก็จากไปทันที จะไม่ให้คนรู้คิดมากได้อย่างไร
ตาแก่เจมส์ส่ายหัว แล้วพูดอย่างมีเหตุผลว่า “ถ้าหากฉินมาที่เมืองกลอสเตอร์เพราะสมบัติจริงๆ ล่ะก็ งั้นเขาคงไม่ไปตกปลา และก็คงไม่ไปพักร้อนที่หาดฮาร์ฟมูนหรอก เขาเป็นเพียงเศรษฐีที่มาพักร้อนเท่านั้น ฉันเชื่อในสิ่งที่ฉันเห็น”
แอนเฟอร์นีมองดูเรือนางนวลที่แล่นไกลออกไป ใบหน้าสวยนั้นมีทั้งสีหน้าเสียใจและเสียดาย กัปตันเรือผู้ลึกลับจากทางตะวันออก พวกเรายังจะได้เจอกันอีกไหมนะ…
………………………………….
