ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 273 คุณตกปลาฉันตกเต่า

บทที่ 273 คุณตกปลาฉันตกเต่า
โดย
Ink Stone_Fantasy

ไม่ต้องรอให้ไกด์นำเที่ยวหญิงสองคนนั้นตอบ ฉินสือโอวก็เข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น
เป็นเพราะใบเรียกเก็บภาษีสิบล้านใบนั้นแท้ๆ!
ไม่ต้องสงสัยอะไรเลย ตอนที่ฉินสือโอวไปจ่ายภาษีนั้น เจอกับกลุ่มนักท่องเที่ยวดูงานพอดี เมื่อคนเหล่านั้นรู้ว่าเขามีเงินมากและยังเป็นโสด ต่างก็เกิดความคิด
จึงไม่แปลกเลยที่ครั้งนี้จะมีผู้คนสมัครกันเข้ามาอย่างล้นหลาม คิดว่าคู่แข่งล้วนแต่เป็นผู้บริหารเหล่านั้น พวกเขาให้ลูกสาวของตนเอง ลูกสาวขอญาติ แม้แต่ลูกสาวของเพื่อน ที่ยังโสดและมีคุณสมบัติดีเลิศมาเที่ยวในครั้งนี้
สำหรับวัตถุประสงค์นั้น ไม่ต้องพูดถึง แน่นอนว่าเพราะต้องการให้ลูกสาวของตนตกเต่าทองคำตัวนี้ให้ได้
ฉินสือโอวถอนหายใจอย่างจนปัญญา เขาเอนหลังบนรถแท็กซี่อย่างหมดแรงและพึมพำว่า “ให้ตายเถอะ วุ่นวายใจจริงๆ กลุ่มนี้ไม่ง่ายเลย”
ผู้นำเที่ยวหญิงสองคนสบตากัน แล้วส่งสายตาให้กำลังใจเขา หญิงสาวรูปหน้าตัววีหน้าแดงและพูดเสียงเบาว่า “พี่ฉิน เราแลกเปลี่ยนช่องทางกันติดต่อกันได้ไหม?”
ฉินสือโอวยิ้มอย่างขมขื่น เขาอธิบายว่า “ผมคิดว่าพวกคุณทุกคนเข้าใจผิดแล้ว ความจริงแล้วผมไม่มีเงิน ผมเป็นเจ้าของฟาร์มปลาก็จริง แต่ฟาร์มปลาแห่งนั้นเป็นมรดกตกทอดจากคุณปู่คนที่สองของผม…”
“คุณมีฟาร์มปลาเหรอ? ไม่ทราบว่าคุณคือโพไซดอนจีนใช่ไหม?” จู่ๆ โชเฟอร์ที่ขับรถอย่างเงียบๆ มาตลอดทางหันมาถามอย่างกะทันหัน
โพไซดอนจีนเป็นฉายาที่สื่อของเซนต์จอห์นมอบให้ฉินสือโอว เมื่อปลายเดือนกรกฎาคมเขาได้ซื้อฟาร์มปลาสองแห่งพร้อมกันและได้ลงทุนหลายสิบล้านในการซื้อลูกปลาและสาหร่ายทะเลเพื่อฟื้นฟูฟาร์มปลา ในตอนนั้นเองที่ทำให้เขาเด่นดังไปทั่ว
ฉินสือโอวรีบปฏิเสธ “ไม่ ไม่ใช่ผม!”
“ต้องเป็นคุณแน่ๆ พระเจ้า ฮ่าๆ มีมหาเศรษฐีวัยหนุ่มคนหนึ่งในรถฉันเหรอ?” เพื่อน ทำได้สวย นายทำถูกแล้วที่ลงทุนกับฟาร์มปลา ฉันกล้าพนันเลยว่า นายจะกลายเป็นซูเปอร์สตาร์ของฟาร์มปลานิวฟันด์แลนด์โชเฟอร์คนนั้นเริ่มพูดไม่หยุด
แต่มันเป็นเรื่องปกติ เพราะการขับรถเป็นสิ่งที่น่าเบื่อมาก ดังนั้นโชเฟอร์ทุกคนล้วนแต่มีคารมคมคาย
ฉินสือโอวก้มหน้าลงอย่างช้าๆ เขารู้ว่าตอนนี้ไม่ว่าเขาจะอธิบายยังไงผู้หญิงสองคนนั้นก็ไม่เชื่ออีกแล้ว โชเฟอร์คนนี้ได้เปิดโปงทุกอย่างแล้ว ไกด์นำเที่ยวหญิงทั้งสองยิ้มแก้มปริ
สิ่งที่ทำให้ฉินสือโอวเสียใจมากที่สุดก็คือ เพื่อต้องการแสดงความสำคัญของนักท่องเที่ยวกลุ่มนี้ หลังจากที่เขาคุยกับแฮมเล็ตแล้ว ได้เช่าเรือยอชต์ของเขาโดยเมืองแฟร์เวล เพื่อรับส่งหญิงสาวเหล่านี้ในการเดินทางระหว่างเกาะแฟร์เวลและเซนต์จอห์น
เดิมทีฉินสือโอวคิดจะทำกำไรเล็กๆ สักหน่อย ค่าเช่าเรือยอชต์ไม่น้อยเลย คิดราคาตามจำนวนรอบในการเดินทาง ไปกลับเมืองหนึ่งเที่ยวต้องจ่ายเงินให้เขาหนึ่งพันห้าร้อยดอลลาร์ ปรากฏว่า ตอนนี้เรือยอชต์ลำนี้ได้กลายเป็นเครื่องมือที่ดีที่สุดในการแสดงถึงความมั่งคั่งของเขาไปแล้ว
โชคดีที่เขายังไม่ได้ซื้อเครื่องบิน ไม่อย่างนั้นวุ่นวายมากกว่านี้แน่ๆ
ตามที่คิดไม่มีผิด เมื่อรู้ว่าเรือยอชต์ลำนี้เป็นสมบัติส่วนตัวของฉินสือโอว สาวๆ กระตือรือร้นในการเข้าหาเขามากกว่าเดิม เรือยอชต์แล่นได้ไม่ถึงหนึ่งกิโลเมตร เบอร์โทรศัพท์ เอ็มเอสเอ็น คิวคิวและทวิตเตอร์ของฉินสือโอวถูกขอไปกว่ายี่สิบหน…
ฉินสือโอวไปซ่อนตัวในห้องกัปตัน แต่ก็ไร้ประโยชน์ หญิงสาวที่ตามเข้าไปตะลึงยิ่งกว่าเดิม “ฉินคนหล่อ นายขับเรือยอชต์เป็นด้วยเหรอ เก่งจังเลย ฉันชื่นชอบในตัวนายมาก นายสอนฉันขับเรือได้ไหม?”
นีลเซ็นก้าวไปข้างหน้าและพูดด้วยความรู้สึกที่ไม่ควรพึ่งบอสทุกเรื่องว่า “อยากเรียนขับเรือเหรอ ได้สิ เดี๋ยวผมสอน สาวๆ ผมคือ… เฮ้อ อย่าเดินหนีกันสิ อยากเรียนขับเรือไม่ใช่เหรอ?”
“เฮ้อ อย่าเพิ่งไป ผมยังเป็นนักแม่นปืนที่เกษียณแล้วจากกำลังพิเศษของแคนาดาด้วยนะ ผมเล่าเรื่องสนุกๆ ในกองทัพให้พวกคุณฟังได้…”
สาวๆ โบกมือเซย์กู๊ดบายกับเขา เหลือไว้แต่เพียงเงาด้านหลังให้เขา
หลังจากถึงเกาะแฟร์เวล ในที่สุดสาวๆ ก็ยอมปล่อยฉินสือโอวไป พวกเธอถูกเมืองที่มีสิ่งแวดล้อมอันงดงามและมีความคลาสสิกดึงดูดอย่างรวดเร็ว
เดินไปตามถนนในเมืองที่ปูด้วยหินบลูสโตน สูดลมทะเลที่มีกลิ่นคาวเล็กน้อย มองดูอาคารบ้านเรือนไม้ที่สีสันหลากหลายสองข้างทาง หญิงสาวเหล่านี้ที่อาศัยอยู่ในเมืองใหญ่ ต่างหลงใหลไปกับมัน
แม้ว่าเมืองแฟร์เวลแห่งนี้จะไม่มีสถานที่สำคัญที่น่าตกใจเป็นพิเศษ แต่ก็เป็นท่าเรือประมงขนาดเล็กที่มีประวัติยาวนานกว่าสองร้อยปี ทำให้มีรูปแบบสถาปัตยกรรมที่หลากหลายเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง
“เมืองแฟร์เวลถูกค้นพบจริงๆ ปีไหน ความจริงแล้วประวัติศาสตร์ไม่น่าเชื่อถือแล้วล่ะ เมื่อสองร้อยปีก่อน ตอนที่ชาวประมงอังกฤษกลุ่มแรกมาถึงที่นี่ ก็เริ่มสร้างบ้านหลังแรก ต่อมา ชาวฝรั่งเศส ชาวดัตช์ ชาวเม็กซิกันและชาวรัสเซียทยอยมากัน ทำให้มีบ้านหลากหลายรูปแบบ”
ฉินสือโอวเดินไปบรรยายไป “อาคารหลังเล็กๆ นั้นก็คือเทศบาลตำบลของเรา เป็นที่ทำงานของนายกเทศมนตรีแฮมเล็ต พวกคุณน่าจะคุ้นเคยกับสไตล์ของมันดี ใช่แล้ว เป็นสถาปัตยกรรมสไตล์กอธิค มีหอคอยและเสาคลาสสิก สวยงามมาก”
แฮมเล็ตถอดหมวกและโค้งคำนับ สาวๆ ปรับมือกันตามมารยาท แต่เห็นได้ชัดว่าสายตาไม่ได้จ้องไปที่เขา ถ้าไม่ได้มองวิวทิวทัศน์ก็กำลังมองฉินสือโอว
ยังไม่ได้เริ่มทริปอย่างเป็นทางการ ฉินสือโอวพาสาวๆ เข้าเมืองทางท่าเรือ เขาจัดแจงที่พักให้พวกเธอก่อน แต่ระหว่างทางได้ผ่านอาคารบางแห่งที่มีเรื่องราว เขาจึงทำการบรรยายเล็กน้อย
สำหรับความจริงของเรื่องราวเหล่านี้ ฮ่าๆ ไม่รู้ว่าสาวๆ จะเชื่อหรือไม่ แต่ฉินสือโอวไม่เชื่อ
ฮิวจ์บอกว่าร้านสะดวกซื้อของเขาเคยเป็นราชวังของราชาโจรสลัดเค็ดด์มาก่อน เจ้าของร้านพิซซ่ามังกี้บอกว่าราชินีเอลิซาเบธของอังกฤษเคยมาเสวยพระกระยาหารขณะที่พระองค์ทรงมาดูงาน คนที่พูดเกินจริงที่สุดคือฮิวจ์คนน้อง เขาบอกว่าร้านขายของชำของเขาเป็นคอกม้าที่มีอายุกว่า 200 ปีของเผ่าซูที่เป็นชนพื้นเมืองอเมริกัน…
แต่โรงแรมที่เลือกพักไม่เลวเลย เป็นโรงแรมสไตล์วิคตอเรียนเล็กๆ ที่ฉินสือโอวอยู่เมื่อตอนมาเมืองแฟร์เวลใหม่ๆ
โรงแรมมีห้องพักแค่ 14 ห้อง ซึ่งไม่ใหญ่มาก แต่รูปแบบสวยงามมาก การตกแต่งภายนอกสว่างและหลากหลายสีสัน ด้านหลังเป็นสวน มีสวนดอกไม้และสวนผลไม้เล็กๆ ห้องพักสะอาดมาก ทุกห้องสามารถมองเห็นทะเล มีลมทะเลพัดเข้ามาตอนเปิดหน้าต่าง
นอกจากนี้ ภายในของโรงแรมยังตกแต่งด้วยสไตล์ย้อนยุค ทั้งบันไดทางเข้าคู่ บันไดวนและพื้นไม้ ต่างเต็มไปด้วยกลิ่นอายของศิลปะ กลิ่นอายของความคลาสสิก โดยเฉพาะเตียงในแต่ละห้อง ล้วนแต่เป็นเตียงแบบกอธิคที่มีเสาไม้ที่ตกแต่งด้วยลายแกะสลัก
เถ้าแก่แนะนำเตียงเหล่านี้อย่างภาคภูมิใจ “เตียงเหล่านี้บรรพบุรุษของผมเป็นคนนำกลับมาจากลอนดอน ดูที่งานฝีมือ ดูที่เยื่อบนไม้ พวกมันมีประวัติศาสตร์! สาวๆ เมื่อนอนอยู่ข้างบน ก็เสมือนว่าพวกคุณกำลังคุยกับประวัติศาสตร์!”
‘แชะ แชะ แชะ!’ หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ออกมาเซลฟี่กันอย่างบ้าคลั่ง ลุงเจ้าของต้องการออกห่างสักครู่ แต่กลับถูกสาวหน้ากลมคนหนึ่งกอดและดึงไปถ่ายรูปด้วย
เถ้าแก่หนีออกจากห้องภายใต้สายตาอันเย็นชาของเถ้าแก่เนี้ย เมื่อเขาเห็นฉินสือโอว หน้าตาเปี่ยมด้วยความสุขในทันที เขากระซิบว่า “เพื่อน ห้องนี้ 150 หยวนต่อคืนจริงๆ เหรอ? เพิ่มขึ้น 100 หยวนในคราวเดียว น่าจะไม่ดีเท่าไรหรือเปล่า?”
ฉินสือโอวตบไหล่ของเขาแล้วพูดว่า “คุณเลยต้องใส่ใจกับอาหารเช้าแล้วก็อาหารมื้อดึกมากกว่าเดิมไง เพื่อน เราไม่ได้ต้องการไถเงิน เราแค่ต้องการทำเงิน! เข้าใจในสิ่งที่ผมพูดไหม? ราคาที่สูง กับบริการที่มีคุณภาพสูง! มีแต่วิธีนี้เท่านั้นที่จะทำให้เมืองแฟร์เวลมีชื่อเสียงก้องไกล”
เถ้าแก่พยักหน้าอย่างเห็นด้วย ฉินสือโอวคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามขึ้นว่า “เตียงของคุณ ซื้อมาจากลอนดอนจริงๆ เหรอ?”
เถ้าแก่เห็นว่ารอบๆ ไม่มีคนอื่น เขายิ้มแล้วพูดว่า “แน่นอน ซื้อมาจากลอนดอนจริงๆ ตลาดสินค้ามือสองในถนนลอนดอนนครเซนต์จอห์น”
“พ่อค้าหลอกลวง!” ฉินสือโอวกล่าว
…………………………………………………