ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 305 ไปเป็นแขก

เป็นสายของเอี๋ยนตงเหล่ยที่โทรเข้ามา เขาเป็นประธานสมาคมช่วยเหลือคนแคนาดาเชื้อสายจีนและชาวจีนโพ้นทะเลสาขานิวฟันด์แลนด์นั่นเอง
พอฉินสือโอวรับโทรศัพท์ เสียงหัวเราะสดใสของเอี๋ยนตงเหล่ยก็ดังขึ้นมา “ฉิน ช่วงนี้นายฮ็อตมากๆ เลยนะ”
ได้ยินอย่างนี้ ฉินสือโอวก็เข้าใจความหมายทันที เขาหัวเราะฝืดๆ แล้วพูดว่า “เพื่อนพี่น้องชาวจีนทำกันเจ็บแสบเกินไปแล้ว โชคดีที่ฉันไม่มีเวยป๋อ ไม่อย่างนั้นต้องวุ่นวายแน่ๆ ล่ะ”
ทั้งสองคนคุยกันเล่นอยู่สองสามคำ เอี๋ยนตงเหล่ยก็พูดเรื่องที่ตั้งใจจะพูดออกมา “ช่วงนี้สมาคมช่วยเหลือคนแคนาดาเชื้อสายจีนและชาวจีนโพ้นทะเลมีการจัดกิจกรรมอยู่ ไม่รู้ว่านายจะสนใจไหม มีกิจกรรมวันรำลึกกรณี 18 กันยายน กับเทศกาลไหว้พระจันทร์วันที่ 30 แล้วก็มีอีกอันหนึ่งที่เป็นกิจกรรมวันชาติตอนเดือนตุลาคม”
ฉินสือโอวไม่ถือสาที่จะเข้าร่วมกิจกรรมชุมนุม ได้ทำความรู้จักกับคนระดับสูงไว้บ้างก็คงจะดี แต่เขาก็รู้สึกลำบากใจจริงๆ จึงตอบกลับไปว่า “เทศกาลไหว้พระจันทร์ฉันต้องกลับบ้าน ช่วงเทศกาลนี้ฉันต้องกลับไปอยู่กับพ่อแม่”
เทศกาลไหว้พระจันทร์เกือบจะอยู่ติดๆ กันกับเทศกาลเฉลิมฉลองวันชาติจีน ถ้าเขากลับประเทศไปฉลองเทศกาลไหว้พระจันทร์ ก็จะไม่สามารถเข้าร่วมกิจกรรมงานเลี้ยงฉลองวันชาติจีนได้
เอี๋ยนตงเหล่ยให้ความสำคัญกับเศรษฐีอายุน้อยอย่างฉินสือโอวมาก เขาจึงถามว่า “พาคุณลุงกับคุณป้ามาที่นิวฟันด์แลนด์ได้ไหม? เรามีพี่น้องชาวจีนอยู่ที่นี่เยอะมาก งานชุมนุมก็คึกคักมากๆ เลยล่ะ”
ฉินสือโอวฝืนยิ้ม แล้วพูดกับเขาว่า “อันนี้ฉันคงทำไม่ได้ พี่ใหญ่เอี๋ยน พี่อาจจะไม่รู้ พ่อกับแม่ของผมเป็นชาวสวนที่หัวรั้นมาก พวกท่านมีความรู้สึกผูกพันกับที่ดินแบบที่ผมเองก็ไม่เข้าเหมือนกัน ช่วงฤดูใบไม้ร่วงไม่ว่าจะอะไรยังไงพวกท่านจะไม่ยอมห่างจากบ้านเด็ดขาด”
เรื่องนี้ที่บ้านเกิดของฉินสือโอวพบได้บ่อยมาก หลายคนที่ออกไปทำงานข้างนอก เมื่อถึงช่วงเทศกาลเก็บเกี่ยวในฤดูใบไม้ร่วงก็จะพากันลางานเพื่อกลับมาทำงานเกษตรที่บ้าน ถึงแม้ว่าเงินที่ได้จากการขายสินค้าเกษตรทั้งหมดจะชดเชยเงินเดือนที่พวกเขาเสียไปไม่ได้ก็ตาม
ในเมื่อฉินสือโอวพูดขนาดนี้แล้วเอี๋ยนตงเหล่ยก็จนปัญญาแล้วเหมือนกัน เขาบอกกับฉินสือโอวว่า “นายสนใจกิจกรรมวันรำลึก 18 กันยายนไหม? ถึงตอนนั้นคนจีนที่จะมาร่วมงานก็มีอยู่เยอะเหมือนกัน”
ไม่สนใจก็คงต้องเข้าร่วมอยู่ดี ถ้าปฏิเสธคำเชิญชวนของเขาทั้งสามครั้ง ก็คงจะเป็นการเสียมารยาทไม่น้อย ต่อไปถ้ามีกิจกรรมอะไรอีกเขาก็คงไม่มาชวนให้เข้าร่วมอีกแล้ว
เมื่อตกลงกันเรียบร้อย เอี๋ยนตงเหล่ยก็วางสายไป ตอนท้ายเขาบอกกับฉินสือโอวว่าเดี๋ยวจะส่งอีเมลมาให้เขา ด้านในมีบัตรเชิญกับข้อควรระวังบางอย่าง ให้เขาเช็กอีเมลด้วย
หลังจากพักผ่อนตอนเที่ยง ฉินสือโอวก็ลองเปิดอ่านอีเมลดู ข้างในมีบัตรเชิญอิเล็กทรอนิกส์ ต้องดาวน์โหลดไว้ก่อน พอถึงเวลาก็ต้องสแกนบัตรนี้ถึงจะเข้างานได้
นอกจากนี้ข้อควรระวังก็ค่อนข้างสำคัญ หลังจากงานเลี้ยงครั้งนี้จะมีกิจกรรมเพื่อการกุศล ทุกๆ คนจะต้องร่วมประมูลของด้วยเล็กน้อย เงินทุนที่ได้มาจะถูกสมทบทุนให้กับกองทุนธุรกิจชาวจีนโพ้นทะเล เพื่อนำมาใช้ในการช่วยเหลือการพัฒนากิจการของผู้ที่มีเชื้อสายจีน
แน่นอนว่า ไม่มีเงื่อนไขสำหรับสินค้าที่นำมาร่วมประมูล จะเป็นภาพวาดที่วาดด้วยตนเอง หรืออาจจะเป็นของเล่นชิ้นเล็กๆ ที่เก็บสะสมไว้ก็ได้ ถ้าถึงเวลานั้นแล้วไม่มีใครประมูล ก็สามารถใช้เงินของตัวเองประมูลมาในหลักร้อยหรือหลักพันก็ได้ นี่ก็ถือว่าเป็นการบริจาคเงินเช่นกัน
ฉินสือโอวเล่าเรื่องคำเชิญชวนของวิลกับงานเลี้ยงวันรำลึกกรณี 18 กันยายนให้วินนี่ฟังแล้ว เขาต้องควงสาวไปด้วยทั้งสองงาน วินนี่จำเป็นต้องลางานด้วย
วินนี่บอกว่าไม่มีปัญหา ตอนนี้เธอไม่ได้นำนักท่องเที่ยวทั้งหมด หลักๆ แล้วก็จะรับหน้าที่พากรุปทัวร์ไปซื้อของที่นครเซนต์จอห์นกับเยี่ยมชมเมืองแฟร์เวลเท่านั้น
พอทานมื้อเย็นเสร็จ วินนี่ก็พาหู่จือ เป้าจือกับฉงต้าไปเดินเล่นที่ชายหาด ส่วนฉินสือโอวก็เพ่งจิตสำนึกแห่งโพไซดอนลงไปวนดูรอบๆ ฟาร์มปลา
ฟาร์มปลาไม่มีปัญหาด้านการพัฒนา ฝูงปลายังคงรวมตัวกันอยู่ที่บริเวณน่านน้ำของฟาร์มปลาต้าฉินเป็นหลัก ปลาในฟาร์มปลาที่เหลืออีกสี่แห่งยังมีอยู่ไม่มากนัก ทว่าก็เริ่มปรากฏร่องรอยของพวกมันบ้างแล้ว ฉินสือโอวถ่ายทอดพลังของจิตสำนึกแห่งโพไซดอนให้แก่พวกสาหร่ายทะเลที่อยู่ในฟาร์มปลา มีแค่การพัฒนาชั้นล่างสุดของห่วงโซ่อาหารเท่านั้น ถึงจะสามารถสร้างวัฏจักรทางนิเวศวิทยาที่สมบูรณ์ขึ้นมาได้
จากนั้นฉินสือโอวก็นึกขึ้นมาได้ว่า ช่วงนี้เขาเก็บเกี่ยวมากเกินไป แต่ยังขาดการบุกเบิก ดังนั้นเขาจึงควบคุมฉลามขาวกับปลามาร์ลินให้ไปยังทางทิศตะวันตกเฉียงใต้กับทิศตะวันออกเฉียงใต้ เพื่อดูว่าพอจะหาของดีๆ เจอไหม
วันที่ 14 เดือนกันยายน ฉินสือโอวพาวินนี่ไปเป็นแขกที่บ้านวิลด้วยกัน นี่เป็นการไปมาหาสู่ทั่วไป ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องสวมชุดแบบทางการ
ฉินสือโอวนำปลาลิ้นหมากับปูราชินีแช่แข็งที่เป็นผลิตภัณฑ์ขึ้นชื่อของฟาร์มปลาไปเป็นของขวัญ นอกจากนี้เขายังรู้ว่าวิลมีลูกชายอายุแปดขวบหนึ่งคนกับลูกสาวอายุสองขวบอีกหนึ่งคน จึงลองปรึกษาวินนี่ วินนี่เลยช่วยเลือกชุดของเล่นทรานส์ฟอร์มเมอร์สให้กับเด็กๆ ตอนนี้หนังเรื่องทรานส์ฟอร์มเมอร์สกำลังเป็นที่นิยมรับชมจากทั่วทุกมุมโลก จึงทำให้ของเล่นเป็นที่นิยมไปด้วย
วิลขับรถกระบะเชฟโรเลตซิลเวอร์ราโดมารับพวกเขา รถรุ่นนี้เป็นรถกระบะอันดับสองตลอดกาลในตลาดรถกระบะของอเมริกาเหนือ ยี่ห้อที่ขายดีที่สุดก็คือรถฟอร์ดเอฟ150 ลำดับต่อมาถึงจะเป็นรถเชฟโรเลตรุ่นนี้
ที่อเมริกากับแคนาดา รถกระบะจะขายดีเป็นพิเศษ ตอนที่ฉินสือโอวไปเที่ยวที่นครเซนต์จอห์นกับมอนทรีออลหรือที่อื่นๆ รถยนต์บนท้องถนนที่พบมากที่สุดก็เป็นรถกระบะไม่ใช่รถยนต์ซีดาน
ข้อนี้ก็มีความเกี่ยวข้องกับสภาพการณ์ของประเทศแคนาดาเช่นกัน พื้นที่ของประเทศนี้กว้างใหญ่เกินไปจริงๆ เมืองเล็กต่างๆ ตั้งกระจัดกระจายอยู่บนพื้นดินกว้างใหญ่
ดังนั้นสำหรับชาวแคนาดาที่ไม่ได้อาศัยอยู่ในเขตเมือง การใช้ชีวิตจึงไม่ได้สะดวกสบายนัก โดยทั่วไปแล้วระยะห่างจากบ้านกับซูเปอร์มาร์เก็ตที่ใกล้ที่สุดจะอยู่ที่ห้าสิบกิโลเมตร หรือกระทั่งหนึ่งร้อยกิโลเมตรขึ้นไป ถ้าหากไม่อยากจะเหนื่อยเดินทางไกลทุกวัน ทุกครั้งที่เข้าไปซื้อของส่วนใหญ่แล้วก็ต้องซื้อของมาเก็บไว้จนเกือบจะเท่ากันกับร้านค้าขนาดย่อม ถ้าไม่มีรถกระบะก็คงทำไม่ได้
นอกจากนี้ ก็ยังได้รับอิทธิพลด้านวัฒนธรรมการใช้รถกระบะมาจากอเมริกา ชาวแคนาดาก็มีวัฒนธรรมการใช้รถกระบะเช่นกัน หลายครัวเรือนได้รับรถกระบะที่ส่งต่อมาจากรุ่นปู่ ข้อนี้ส่งผลต่อการตัดสินใจเวลาที่พวกเขาต้องการเลือกซื้อรถ ถึงอย่างไรปู่กับพ่อก็ขับรถกระบะกันทั้งนั้น ตอนเป็นเด็กพวกเขาก็ได้สัมผัสแต่กับรถกระบะ ถ้าอย่างนั้นทำไมเวลาซื้อรถไม่เลือกซื้อรถกระบะเสียล่ะ?
เชฟโรเลตซิลเวอร์ราโดเป็นรถกระบะรุ่นคลาสสิค แรงบุกเต็มกำลัง มีชื่อเล่นว่า ‘หัวรถจักร’ ในโฆษณาตัวอย่างที่กระบะของรถรุ่นนี้จะบรรทุกเครื่องยนต์เทอร์โบแฟนของเครื่องบินไว้ จากนั้นก็วิ่งทะยานไปบนพื้นน้ำแข็งของแคนาดา เพื่อแสดงให้เห็นถึงสมรรถนะที่โดดเด่นเหนือชั้นของมัน
หลังจากขึ้นรถมาแล้ว วินนี่ก็คุยกับวิลเรื่องวัฒนธรรมของรถกระบะ เรื่องนี้ฉินสือโอวไม่ได้มีส่วนร่วมในการสนทนาด้วย ในความคิดของเขารถที่ยอดเยี่ยมที่สุดก็คือรถซูเปอร์คาร์ หรือไม่ก็รถหรูอย่างรถเอสยูวี รถกระบะพวกนี้ไม่ใช่ของที่เขาโปรดปรานเลย
แต่กับวิล เขารักรถกระบะที่สุด หลังจากวินนี่ยกเรื่องนี้ขึ้นมาเขาก็พูดขึ้นด้วยความสนอกสนใจเป็นอย่างยิ่ง “ครอบครัววิลของเราอาศัยรถกระบะมือสองในการก่อร่างสร้างตัว ฉันยังจำได้อยู่เลย ตอนนั้นปู่ของฉันซื้อรถฟอร์ดเฮฟวี่ ดิวตี้!”
“เฮฟวี่ ดิวตี้? อ้อ นั่นเป็นรถรุ่นคลาสสิคที่ดีเลย วิล ฉันต้องยอมรับเลย คุณปู่ของคุณซื้อของได้ล้ำค่าจริงๆ ป๊อปอาย เป็นรถกระบะชั้นยอดรุ่นแรกของฟอร์ด ถ้ามีมันอยู่จะทำอะไรก็สะดวกสบายทุกอย่าง มันใช้เครื่องยนต์ 95 แรงม้า หกสูบเรียงแบบ 3.6 ลิตรใช่ไหมคะ? คุณปู่ของฉันก็เคยมีคันหนึ่ง ท่านมองมันเป็นสมบัติล้ำค่าเลยล่ะค่ะ” วินนี่พูดต่อ
วิลพยักหน้ารับอย่างมีความสุข “ใช่แล้ว ใช่แล้ว วินนี่ คุณพูดได้ถูกต้องทั้งหมดเลย เพราะได้พึ่งพารถกระบะคันนั้นนั่นล่ะ ครอบครัววิลของเราถึงเริ่มงานรับเหมาก่อสร้างได้ ตั้งแต่เริ่มแรกที่รับขนซีเมนต์ มาจนถึงช่วงที่พวกเรารับทำเอง หลานชายของทาสคนดำ ก็ค่อยๆ มีทีมก่อสร้างเป็นของตัวเอง
“เป็นตำนานเลยค่ะ ฉันพูดได้แค่นี้” วินนี่พูดพร้อมพยักหน้า
วิลหัวเราะฮ่าๆ รอจนมาถึงบ้านของเขา ฉินสือโอวรู้สึกว่าเจ้าหมอนี่แทบจะตัดหัวไก่ เผากระดาษเหลือง[1]จนกลายมาเป็นพี่น้องร่วมสาบานกับวินนี่อยู่แล้ว
ส่วนตัวเขาน่ะเหรอ? มาจากทางไหนก็ไสหัวกลับไปทางนั้น นายรู้จักรถกระบะฟอร์ดรุ่นที่หนึ่งกับรุ่นที่สองไหม? รู้จักเชฟโรเลต รู้จักเส้นทางการต่อสู้ของดอดจ์กับรถกระบะรุ่นใหญ่ของฟอร์ดทั้งสามรุ่นไหม? ไม่ ไม่รู้จัก…
……………………………………..….

[1] ตัดหัวไก่ เผากระดาษเหลือง เป็นพิธีสาบานที่เคยเป็นที่นิยมของชาวฮ่องกง