ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 88 ไม่สบายใจ

บทที่ 88 ไม่สบายใจ
โดย
Ink Stone_Fantasy

ฉินสือโอวรีบเข้าไปอุ้มฉงต้าไว้ ลูกหมีตกใจจนแทบตาย แต่ในความเป็นจริงแล้วเนื้อหนังของมันมีความหยาบและหนา เมื่อถูกนีลเซ็นเตะไปที่บนโซฟา มันจึงไม่ได้รับบาดเจ็บ เพียงแต่แค่ยังตื่นตกใจไม่หาย
เมื่อถูกฉินสือโอวอุ้มขึ้นมา ลูกหมีก็จับไปที่เสื้อของเขาไว้แน่นและร้อง ‘ฮือฮือ’ ออกมาอย่างไม่หยุด ซึ่งนั่นคือท่าทางของความเจ็บช้ำเพราะเรื่องเข้าใจผิด
หู่จือและเป้าจือกระตุกมุมปากนอนหมอบอยู่ที่บนโซฟา แววตาของดวงตาเล็กๆเต็มไปด้วยความดูถูก ซึ่งเหมือนกับตอนแรกที่เสี่ยวหมิงดูถูกพวกเขาทั้งสองไม่มีผิด ‘มือใหม่ แม้แต่โดนเตะยังหลบไม่ทันเลย’
นีลเซ็นเห็นฉินสือโอวอุ้มลูกหมีไว้จึงรู้ว่าตัวเองได้เข้าใจผิดแล้ว จึงรู้สึกเก้อเขินขึ้นมาทันทีทันใด จากนั้นจึงลูบที่จมูกและเอ่ยขึ้นว่า “ผมแค่ออกไปข้างนอกทั้งวัน ทำไมในบ้านถึงมีลูกหมีล่ะ? ขอโทษทีนะบอส”
“ไม่เป็นไรนี่เป็นหมีที่ฉันเก็บมาจากในป่า” ฉินสือโอวตบไปที่หลังของฉงต้าราวกับปลอบเด็กน้อยไม่มีผิด ลูกหมีก็ร้องเสียง ‘ฮือฮือ’ เบาๆอย่างต่อเนื่อง ให้ตายอย่างไรก็จะไม่ปล่อยมือออกจากเสื้อของฉินสือโอวอย่างแน่นอน
ฉินสือโอวให้นิวเซ็นไปเอาปลากระโทงสีน้ำเงินมา เมื่อเห็นมือสังหารอย่างนิวเซ็นที่อีกนิดเดียวก็จะฆ่ามันแล้วได้เดินเข้ามาใกล้ๆ ฉงต้าจึงตกใจจนฉี่แทบราด อุ้งเท้าทั้งสี่ข้างก็สั่นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ฉินสือโอวจึงรีบเอาปลากระโทงสีน้ำเงินส่งไปให้ที่ด้านหน้าของมัน
บนโลกใบนี้อาหารคือสิ่งที่สำคัญที่สุด มันเป็นเหมือนเพื่อนในยามที่โดดเดี่ยว เป็นเหมือนยาที่คอยรักษาในยามได้รับบาดเจ็บ เป็นเหมือนความสุขในยามที่เศร้าโศกเสียใจ ดังนั้นหลังจากที่ปลากระโทงสีน้ำเงินได้มาอยู่ในอุ้งมือ ฉงต้าจึงรีบปีนลงมาจากบนตัวของฉินสือโอวอย่างทันที มันนั่งยองๆอยู่บนพื้นและกินอย่างมีความสุข
หู่จือและเป้าจือก็รู้สึกหิวแล้วเช่นกัน เมื่อเห็นฉงต้ากิน ‘แจ๊บแจ๊บ’ อย่างมีความสุข จึงกระโดดลงมาและไปยืนดมอยู่ตรงหน้า
ฉินสือโอวกลัวว่าทั้งสองฝ่ายจะแย่งชิงอาหารกันและทำอะไรขึ้นมาอีก แต่สุดท้ายฉงต้าก็ได้ทำในสิ่งที่ดีมาก คิดไม่ถึงว่ามันจะใจกว้างฉีกเนื้อปลาสองชิ้นโยนไปให้กับหู่จือและเป้าจือ
น่าเสียดายที่สุนัขแลบราดอร์ไม่ให้ความสนใจกับเนื้อปลาสด แต่ทว่าความใจกว้างของฉงต้าก็ได้เอาชนะความเป็นมิตรภาพสำหรับพวกเขาไปแล้ว เจ้าสองตัวนั้นจึงได้ขึ้นไปเลียที่ตัวมัน ซึ่งแสดงให้เห็นว่าหลังจากนี้พวกมันจะไม่กัดฉงต้าแล้ว
 เมื่อเห็นภาพเจ้าหมีน้อยแบ่งเนื้อให้และเจ้าหมาก็เลียที่ตัวหมี นีลเซ็นจึงตะลึงงันและพูดบ่นพึมพำอย่างต่อเนื่อง “พระเจ้า เจ้าสัตว์พวกนี้มันฉลาดและมีความคิดยอดเยี่ยมแบบนี้แล้วเหรอ? ไอคิวของพวกมันสูงกว่าคนอายุรุ่นราวคราวเดียวกันอีกนะ”
ฉินสือโอวพูดออกมาอย่างเอือมระอา “เด็กที่มีอายุเดือนเท่านี้ยังไงก็โง่แน่นอน จะเอามาเปรียบเทียบกับสัตว์พวกนี้ได้ยังไง? พอแล้ว รีบไปเตรียมเผาถ่านเถอะ เย็นนี้จะย่างปลา ย่างเนื้อกิน”
เมื่อเข้าฤดูใบไม้ผลิ ลมที่พัดในตอนกลางคืนของเกาะแฟร์เวลก็ไม่หนาวเย็นอีกต่อไปและในตอนนี้ก็เกือบจะถึงหน้าร้อนแล้ว ดังนั้นในเวลาค่ำลมทะเลจึงค่อนข้างอุ่น เป็นช่วงเวลาที่เหมาะกับการกินปิ้งย่างและดื่มเบียร์พอดิบพอดี
นอกจากจะย่างปลาแล้วฉินสือโอวยังเอาพวกเห็ดหอมป่าและเห็ดบราซิลมาย่างด้วย ของที่เจริญเติบโตตามป่าพวกนี้ สามารถถือได้ว่าเป็นอาหารหายากจากภูเขา แค่เอาลงไปย่างที่บนเตาและทาน้ำมันด้านนอก กลิ่นหอมก็ได้โชยออกมาทันทีทันใด
สิ่งที่เห็ดหอมป่ากับเห็ดหอมทั่วไปต่างกันก็คือกลิ่นหอมของมัน รวมทั้งในหัวเห็ดก็ยังแฝงไปด้วยน้ำมัน ดังนั้นเมื่อย่างในอุณหภูมิที่สูง น้ำมันพวกนี้ก็จะถูกย่างและไหลออกมา ทำให้รอบๆเตาย่างตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของเห็ด
เมื่อย่างให้มีความสุกประมาณยี่สิบเปอร์เซ็นต์ เห็ดหอมป่าก็สามารถกินได้แล้ว ฉินสือโอวเอาไม้เสียบเห็ดหอมป่าที่ย่างจนเยิ้มไปด้วยน้ำมัน มีสีเหลืองอร่ามเจิดจ้าและหอมฉุยส่งให้กับคนอื่นๆ และเอ่ยขึ้นว่า “ลองชิมดูนะ เพื่อนทั้งหลาย รสชาติน่าจะไม่เลวเลย”
คนพวกนี้ไม่เคยกินเห็ดหอมป่าย่างมาก่อน จึงยื่นมือมารับไปอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง และเมื่อกัดเข้าไป น้ำเห็ดก็ได้พุ่งออกมาจากเนื้อที่หนาๆบริเวณหัวเห็ด ทันใดนั้น ในช่องปากก็ถูกความเอร็ดอร่อยของเห็ดหอมเข้ายึดครอง
“ว้าว้าว เลิศมาก!” ชาร์คยิ้มไปพลางขบเคี้ยวไปพลาง เขายกนิ้วโป้งและเอ่ยออกมาอย่างไม่จริงจังว่า “นึกว่าเห็ดหอมเอาไว้ทำได้แค่ซุป ที่แท้ก็เอามาย่างได้ด้วย บอส คุณช่างมีพรสวรรค์จริงๆ”
ที่บ้านเกิดของฉินสือโอวก็พบเห็นวิธีการกินแบบนี้ได้ไม่บ่อยนัก ถึงแม้ว่าเห็ดหอมป่าย่างจะมีรสชาติที่เอร็ดอร่อยมากจริงๆ แต่การจะเอาเห็ดหอมป่ามาย่างได้นั้น ตัวเห็ดหอมป่าจะต้องมีความสดใหม่และมีขนาดที่อ้วนท้วม ไม่เช่นนั้นถ้าตัวเห็ดหอมไม่สดและมีขนาดที่ไม่อ้วนและนุ่มพอ เมื่อย่างไปแล้วก็จะไหม้เกรียม
นอกจากจะย่างเนื้อ ย่างปลาและย่างเห็ดหอมแล้ว ยังมีหอยนางรมจานใหญ่อีกหนึ่งจาน
หอยนางรมนั้นเป็นของดี สามารถพบได้ในทุก ๆมหาสมุทรใหญ่ แต่ว่าจะมีสายพันธุ์ที่แตกต่างกันไป บริเวณอ่าวเซนต์ลอว์เรนซ์ของแคนาดาจะมีหอยนางรมตะวันออกอยู่เยอะ ฟาร์มปลาของฉินสือโอวอยู่ใกล้อ่าว จึงมีหอยนางรมชนิดนี้ไปโดยธรรมชาติ
แต่ทว่าหอยนางรมที่กินในเย็นวันนี้คือหอยที่ซื้อมา หอยนางรมที่อยู่ในฟาร์มปลาต่างก็อยู่ในทะเลที่ลึกลงไปหน่อย หอยนางรมที่อยู่ตามชายทะเล เมื่อน้ำลดได้ถูกพวกคนในเมืองควานหาไปหมดแล้ว
“ฉันวางแผนที่จะเพาะเลี้ยงหอยนางรมสักหน่อย เพื่อนทั้งหลาย ยกตัวอย่างเช่นพวกสายพันธุ์เบอลง สายพันธุ์คุมาโมโตะและสายพันธุ์แปซิฟิก ฉันคิดว่าควรจะเปิดตลาดสำหรับหอยพวกนี้” ฉินสือโอวดูดหอยนางรมตัวใหญ่ที่อยู่ในมือและเอ่ยขึ้น
ฉงต้ามานั่งข้างๆฉินสือโอวอย่างคุ้นเคย และเงยหน้าจ้องมองหอยนางรมที่อยู่ในมือของฉินสือโอวอย่างไร้การเคลื่อนไหว หู่จือและเป้าจือต่างดูถูกพฤติกรรมการกินที่ไร้ยางอายของมันจึงหนีออกไปนั่งห่างจากมันที่ด้านหลัง
ฉินสือโอวแคะเนื้อหอยนางรมออกมาและส่งให้กับฉงต้า ฉงต้าดีใจเป็นอย่างมากจึงแลบลิ้นออกมาเลียหอยนางรม
ผลสุดท้าย หู่จือนั้นว่องไวกว่ามันมาก เมื่อฉินสือโอวได้วางมือลงมา มันก็รีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว สาวเท้าพุ่งปราดขึ้นไปข้างหน้าและใช้ปากคาบแย่งหอยนางรมไป จากนั้นก็วิ่งกลับไปแบ่งให้กับเป้าจือ
ฉงต้าร้อง ‘ฮือฮือ’ ไม่หยุด ฉินสือโอวจำต้องดึงชิ้นเนื้อป้อนเข้าปากมันไป สำหรับเจ้าหมีแล้วขนาดของหอยนางรมจัดว่าเล็กเกินไปจริง ๆ แม้ว่าจะกินยังไม่จุใจแต่ฉงต้ากลับกินอย่างมีความสุขเสียเหลือเกิน ออกแรงขยับริมฝีปากขมุบขมิบ
ที่พี่กินไม่ใช่อาหารทะเลหรอกน้อง แต่มันคือการแสดงถึงฐานะ! พวกนายสองตัวเป็นlสุนัขที่ฐานะต่ำต้อย ถ้ากล้าก็ค่อยมาแย่งเอาไปนะ!
เจ้ากระรอกแดงกินบลูเบอร์รีอยู่บนไหล่ ข้างกายคือเจ้าหมีสีน้ำตาล ด้านหลังก็เป็นสุนัขแลบราดอร์สองตัว เมื่อชาร์คมองไปยังฉินสือโอวจึงหัวเราะแล้วพูดขึ้นว่า “บอส นายช่างเหมือนนักบวชดรูอิดในเทพนิยายมากเลย”
ดรูอิดปรากฏตัวในตำนานทวีปอเมริกา ยุโรปเหนือและกรีซ รูปร่างลักษณะแตกต่างกันไป แต่ที่เหมือนกันคือเป็นนักบวชที่มีสหายเป็นสัตว์ พวกขาสามารถจัดการสัตว์ต่าง ๆ ให้ทำการต่อสู้ และยังสามารถแปลงกายเป็นสัตว์เพื่อต่อสู้ได้เช่นกัน
ฉินสือโอวหัวเราะแล้วพูดกลับไปว่า “ก็ใช่น่ะสิ ฉันคือดรูอิด ฉงต้าเป็นพลทหารหมีของฉัน ส่วนหู่จือกับเป้าจือเป็นกองกำลังหมาป่า แต่ตอนนี้ฉันกำลังอยากจะเลี้ยงหอยนางรม พวกนายมีความคิดเห็นยังไงกันบ้าง?”
“หอยนางรมและกุ้งมังกรนั้นมีความจำเป็นต้องเลี้ยงเอาไว้ ไม่เช่นนั้นทรัพยากรในฟาร์มปลาจะสูญเปล่า นอกจากนี้ยังมีปลิงทะเล ปลิงทะเลแห่งนิวฟันแลนด์นั้นมีชื่อเสียงมากทีเดียว โดยเฉพาะปลิงจากแหล่งน้ำคุณภาพดี ทั้งหมดนี้เป็นสินค้าคุณภาพดีที่ไหลเข้าสู่ตลาดผูกขาด” ซีมอนสเตอร์กล่าว
“ถูกต้อง ยังมีกุ้งมังกรด้วย” ฉินสือโอวเพิ่งนึกออกว่าเขาลืมขั้นตอนแรกของธุรกิจนี้ไป
การจะทำฟาร์มปลาให้ได้กำไรดีนั้น หนทางยังอีกยาวไกลนัก
                ถกปัญหาไปพลาง ทานข้าวไปพลาง หาข้อสรุปของธุรกิจนี้กันอย่างสนุกสนาน ฉงต้าเองก็มีความสุขกับการกินจนต้องแบกร่างอันตุ๊ต๊ะกลับมาที่วิลล่า
                ฉินสือโอวพาสหายทั้งสามไปยังที่ห้อง ฉงต้าทันทีที่เห็นเตียงขนาดเล็กที่มีทั้งเบาะนุ่มและผ้าห่ม ก็ค่อย ๆ เขยิบร่างตุ๊ต๊ะเพื่อเอนนอนลงไป
หู่จือกับเป้าจือหมดความอดทน เพราะนี่มันคืออาณาเขตของพวกมัน ทันใดนั้นพวกมันก็เริ่มส่งเสียงเห่าคำราม ฉินสือโอวเดาว่าถ้าไม่ใช่เป็นเพราะว่าก่อนหน้านี้ฉงต้าได้แบ่งเนื้อปลาให้และได้กลายมาเป็นมิตรภาพ เจ้าสหายทั้งสองนี้คงจะกระโดดกัดมันไปแล้ว
ฉินสือโอวรีบลากฉงต้าขึ้น แล้วรีบไปหาพรมมาปูไว้ที่พื้น ให้ฉงต้านอนหลับตรงนั้น
ฉงต้าผู้ชื่นชอบในการกิน นอกจากเรื่องกินแล้ว ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ จะเปลี่ยนที่นอนก็เปลี่ยนไป เพราะแค่มันก่ายขึ้นไปยังพรมก็หลับสนิททันที
 หู่จือกับเป้าจือเฝ้าดูฉงต้าอยู่สักพัก เพื่อให้แน่ใจว่าทุกคนหลับแล้วและจะไม่มีใครหน้าไหนมาแย่งที่นอนอีก ถึงจะวางใจหลับตาลงได้
ในที่สุดฉินสือโอวก็หย่อนตัวลงกับเตียง และแล้วก็มีเสียงดัง ‘ปัง’ ฉงต้าที่หลับสนิทและหู่จือกับเป้าจือที่เพิ่งกำลังจะหลับตาลงต้องตื่นตัวลุกขึ้นมาในทันที
เสียงดังทำเอาฉินสือโอวตกใจเช่นกัน เขายังต้องการที่จะนอนต่อ จึงปลอบสหายทั้งสาม”นอนเถอะนะ นอนเถอะ ไม่มีอะไรแล้ว รีบนอนกันนะ”
สัตว์หน้าขนเมื่อหลับไปแล้วจะยิ่งตกใจเป็นอย่างมาก เพราะจะรู้สึกว่าชีวิตไม่ปลอดภัยมากที่สุดในระหว่างหลับ เมื่อฉินสือโอวเข้าใจจุดนี้ เวลาจะพลิกตัวทีจึงต้องระวัง
เมื่อขึ้นเตียงแล้ว ฉินสือโอวก็เล่นมือถือ เพื่อค้นหาสถานะของฉงต้า เขาได้ยินชาร์คและเออร์บักต่างก็พูดว่ามันคือหมีสีน้ำตาลโคดิแอค ก็เลยค้นหาเจอหมีชนิดนี้
หลังจากค้นหาแล้ว ฉินสือโอวก็พบว่าเจ้าหมีชนิดนี้นั้นมีชื่อเสียงมากทีเดียว หมีสีน้ำตาลโคดิแอคเป็นหมีสายพันธุ์ย่อยที่ใหญ่ที่สุดของหมีสีน้ำตาล เมื่อโตเต็มวัยมันจะมีส่วนสูงที่สองถึงสามเมตร น้ำหนักปกติแล้วก็ราว ๆ หกร้อยกิโลกรัม มากสุดก็อยู่ที่เจ็ดร้อยกว่า ๆ
หมีสีน้ำตาลพันธุ์นี้มีสัมผัสต่อกลิ่นที่ไว ประมาณเจ็ดเท่าของสุนัขแลบราดอร์ พวกมันมีสายตาที่ดี สามารถมองเห็นปลาที่อยู่ในน้ำได้อย่างชัดเจน
แม้เจ้าฉงต้า จะเป็นหมีสีน้ำตาล แต่หลังจากโตเต็มวัยแล้ว ขนของมันก็อาจเปลี่ยนเป็นสีทอง น้ำตาล เทา ดำหรือเงินก็ยังได้ ฉินสือโอวมองภาพหมีที่โตเต็มวัย ดูแล้วองอาจและน่าเกรงขาม โดยเฉพาะหมีที่มีขนสีทอง ช่างเป็นหมีดำเจ้าถิ่นที่ล้ำค่าเสียจริง
ฉินสือโอวตัดสินใจรอให้ฉงต้าเติบโตขึ้น บนเกาะแฟร์เวลจะมีหมีสีน้ำตาลโคดิแอคอยู่ได้อย่างไร? ถ้าอิงตามการบอกกล่าวจากอินเทอร์เน็ตแล้ว หมีชนิดนี้จะอาศัยอยู่ที่เกาะโคดิแอคในอลาสก้าซึ่งอยู่ทางตะวันตกของประเทศแคนาดา เกาะแฟร์เวลอยู่ทางตะวันออก ระยะทางระหว่างสองฟากเป็นหมื่นไมล์เลยทีเดียว
นอกจากนี้แล้วหมีชนิดนี้ไม่ได้ใกล้สูญพันธุ์ เพราะไม่มีใครไปล่าสัตว์เนื่องจากต่างก็ต้องการป้องกันสภาพอากาศที่เลวร้ายลงในอลาสก้า แต่กระนั้นจำนวนประชากรของหมีชนิดนี้ก็ไม่นับว่ามาก เพราะมีอยู่เพียงสามพันกว่าชีวิตบนโลกนี้เท่านั้น
ฉินสือโอวค้นหาเพิ่มเติมเกี่ยวกับเจ้าฉงต้าทั้งเรื่องการดำรงชีวิตและอาหารการกิน จากนั้นจึงค่อยหลับตาลง จิตสำนึกโพไซดอนได้ตามติดปลาทูน่าสีน้ำเงินตัวใหญ่ไป พอรุ่งเช้า เขาก็นำปลาตัวนี้ออกมา ปล่อยมันกลับไปสู่ห้วงท้องทะเลลึกอีกครั้ง แล้วคอยดูว่าจะสามารถหาปลาแบบได้อีกสักสามสี่ตัวหรือไม่
……………………………………………………