ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 90 เริ่มงานท่าเรือ

บทที่ 90 เริ่มงานท่าเรือ
โดย
Ink Stone_Fantasy

มาร์ค วิล คนที่เมื่อก่อนเคยติดต่อกับฉินสือโอวเดินมาทักทายเขาโดยการจับมือแล้วพูดว่า “คุณฉิน ดีใจที่ได้พบคุณอีกครั้ง และยินดีที่ได้รับความไว้วางใจจากคุณ นี่คือแบบงานดีไซน์และสัญญา คุณลองตรวจดูก่อนครับ”
ฉินสือโอวรับกระเป๋าเอกสารมา แล้วโทรเรียกหาเออร์บัก คนหนึ่งดูแบบงานดีไซน์ อีกคนดูสัญญา เพื่อจะได้ปิดดีลนี้ได้อย่างรวดเร็ว
วิลได้ส่งแบบร่างไปทางอีเมลให้เขาเรียบร้อย ฉินสือโอวไม่ได้รู้สึกว่ามีปัญหาอะไร เขาให้ เรค บิ๊กฟุต ชาร์คและคนอื่นไปเช็กราคามาแล้ว ทีมสถาปัตย์ของวิลมีมโนธรรมที่ดี ราคาจึงจับต้องได้
ท่าเรือสองแห่งมีมูลค่ารวม 5.5 ล้าน ซึ่งหนึ่งในนั้นมีการขยายของท่าเรือถ่วงน้ำหนักจาก 20 เมตรเป็น 50 เมตรคิดเป็นเงิน 1.8 ล้าน นี่แค่การขยาย ถ้าเป็นการสร้างใหม่ ไม่มีเงินถึง 3 ล้านก็ทำไม่ได้
ราคาของท่าเรือที่มีเสาเข็มสูง 500 เมตรคือราคา 3.7 ล้าน ซึ่งราคานี้ยังสามารถขยับได้จากสองล้านไปจนถึงสี่ล้าน ฉินสือโอวเลือกทำฐานโดยใช้เสาเข็มแบบคอนกรีตอัดแรงทั้งหมด ราคาจึงแพงขึ้นมา
การขยายท่าเรือแบบนี้ไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษ ใช้แค่หิน ทราย คอนกรีตและปูนในการสร้าง ทั้งหมดเป็นเงินดอลลาร์แคนาดากองขึ้นมาทั้งนั้น
วิลเน้นอธิบายไปที่ท่าเรือที่มีเสาเข็มสูง “คอนกรีตอัดแรง เราจะผสานรวมกันระหว่างเสาเข็มกลมและเสาเข็มสี่เหลี่ยม หนึ่งกลุ่มจะมีหกอัน โดยเจาะเรียงจากส่วนที่ตื้นไปหาส่วนที่ลึก”
“เพราะในน้ำทะเลจะมีคลอไรด์และพวกสารกัดกร่อนอยู่ ดังนั้นจึงต้องใช้เสาเข็มที่มีการทาป้องกันสนิม อยู่ในช่วง 15-10 ไปจนถึง 50-35 ที่แตกต่างกัน ราคาที่ด้านหลังมีมาตรฐานซึ่งเป็นราคาต่อหน่วยต่อเมตร คุณลองคำนวณดูได้…”
“ตามที่คุณต้องการนั้น เพื่อความปลอดภัย พื้นผิวท่าเรือจึงควรมีความปลอดภัยสองชั้น นั่นก็คือการผสมผสานระหว่างชั้นคอนกรีตและชั้นไม้ ชั้นแรกเป็นชั้นไม้ สวยงาม ส่วนชั้นล่างเป็นชั้นคอนกรีต แบบนี้ต่อให้ชั้นไม้เกิดแตกขึ้นมา มันก็จะไม่รั่ว…”
ตามการตรวจสอบทางวิศวกรรม ท่าเรือที่มีเสาเข็มสูงห้าร้อยเมตร หลังจากสร้างเสร็จ เรือกลไฟลำใหญ่ขนาดแปดพันตันสามารถเทียบจอดได้ เมื่อเทียบกับฟาร์มปลาของคุณ ผมจึงคิดว่าท่าเรือนี้เพียงพอกับความต้องการแล้ว!”
“เรือกลไฟขนาดหมื่นตันเทียบจอดไม่ได้เหรอ” ฉินสือโอวถามอย่างสงสัย
วิลอธิบายว่า “ถ้าตามทฤษฎีแล้วไม่มีปัญหาอะไร แต่คุณก็น่าจะทราบดีว่า เรือกลไฟโดยเฉพาะเรือบรรทุกสินค้า หนึ่งหมื่นตันคือเส้นสันปันน้ำ ซึ่งด้านนี้ก็จะเป็นท่าเรือของชาวบ้านที่เทียบจอดได้ตามอำเภอใจ ส่วนด้านนั้นคือท่าเรือการค้าที่ต้องได้รับการอนุมัติละตรวจสอบจากรัฐก่อน”
“โอเค ถ้าอย่างนั้นก็ตามนั้น ราคาไม่ใช่ปัญหา ที่สำคัญคือคุณภาพการก่อสร้างจะต้องไม่มีปัญหาอะไร” ฉินสือโอวกล่าว
ต่อให้เป็นท่าเรือเสาเข็มสูงที่มีราคาถูกที่สุด แต่ต่อเติมยื่นออกไปในทะเลหนึ่งเมตรอย่างต่ำราคาก็หนึ่งหมื่น ดอลลาร์แคนาดา ซึ่งเป็นราคาตลาด
แต่ถ้าเป็นท่าเรือถ่วงน้ำหนัก ก็เจ๋งไปเลย ต่อเติมยื่นออกไปในทะเลไม่เกินหนึ่งร้อยเมตร หนึ่งเมตรราคาอย่างต่ำก็ห้าหมื่นดอลลาร์แคนาดา แต่ถ้ายื่นออกไปเกินหนึ่งร้อยเมตร ราคาจะขยับขึ้นเป็นห้าเท่าถึงสิบเท่าทันที เพราะว่าท่าเรือถ่วงน้ำหนักเป็นสิ่งที่สร้างขึ้นมา แค่ใช้ก้อนหินเพียวๆก็ไม่รู้ต้องใช้จำนวนเท่าไรแล้ว
ก่อนหน้านั้นคุยทางโทรศัพท์ ฉินสือโอวได้รับปากทางวาจาเรื่องข้อตกลงนี้ไว้แล้ว ดังนั้นครั้งนี้ตอนที่วิลมาที่เรือบรรทุกสินค้าจึงมีเครื่องมือก่อสร้างเรียบร้อย
เออร์บักตรวจดูสัญญาอย่างละเอียด เขาจริงจังมาก สวมแว่นตา ข้างๆก็มีโทรศัพท์วางอยู่ ตรวจไปพลางโทรหาเพื่อนปรึกษาไปพลาง
หนังสือดีไซน์ที่สำคัญกว่า ฉินสือโอวใช้เวลาดูไปแค่ครึ่งชั่วโมง แต่สัญญาที่ธรรมดาฉบับหนึ่ง เออร์บักกลับใช้เวลาไปสองชั่วโมงครึ่ง!
นี่ถึงเป็นเหตุผลว่าทนายความและนักบัญชีของทางแถบอเมริกาเหนือถึงได้เงินเดือนสูงขนาดนี้ พวกเขาต้องรับผิดชอบให้กับลูกค้าของเขาเอง ตราบใดที่เป็นสัญญาหรือใบค่าใช้จ่ายที่พวกเขาจัดการย่อมไม่มีปัญหาใดใด
รอจนเออร์บักมั่นใจแล้วว่าไม่มีข้อผิดพลาด ฉินสือโอวจ่ายเงินค่ามัดจำ 1.5 ล้านอย่างมีความสุข วิลจึงต้องเตรียมเริ่มงาน
ฉินสือโอวหวังว่าท่าเรือจะสร้างเสร็จได้ไว พอเข้าฤดูใบไม้ร่วง ฟาร์มปลาของเขาก็สามารถออกไปตกปลาด้านนอกได้ แล้วตอนนั้นเขาก็จะได้ใช้ท่าเรือนี้
เขามั่นใจมาก ว่าฟาร์มปลาของเขาจะกลายเป็นฟาร์มปลาที่ใหญ่ที่สุดในน่านน้ำรัฐนิวฟันด์แลนด์ และตลาดอาหารทะเลทั้งหมดในแคนาดาตะวันตกจะถูกปกครองโดยเขา!
ปัจจุบันฟาร์มปลามีขนาดใหญ่แล้ว ปูก้ามดาบ ปูเสฉวนบกเดินเล่นอยู่ท้องทะเล หญ้าปลาไหล สาหร่ายสีน้ำตาลและจำพวกหญ้าทะเลอื่นๆที่ประกอบกันเป็นสายอาหารพื้นฐาน หมึกกระดองและปลาหมึกอาศัยพวกมันเป็นอาหารตอนหลบซ่อน กลุ่มฝูงปลาแฮร์ริ่งในมหาสมุทรแอตแลนติกแหวกว่ายผ่านพวกสาหร่าย เงาของปลาซาบะมักจะเห็นได้บ่อยๆ
สุดท้ายคือปลาค็อดฝูงใหญ่ พลังโพไซดอนที่ทำหน้าที่อยู่ในสาหร่ายทะเล หลังจากนั้นแทรกตัวเข้าไปในร่างกายของปลาเหล่านี้ ทำให้ปลาเจริญเติบโตรวดเร็วขึ้น เขาเชื่อว่าในเวลาหนึ่งปี ในฟาร์มปลาของเขาจะปรากฏปลาค็อดยาวหนึ่งเมตร!
นอกจากนี้ ภายหลังยังจะมีกุ้งมังกร เป๋าฮื้อ หอยต่างๆ ปลาทูน่า ปลาจานจำพวกนี้ เป็นต้น เพิ่มขึ้นมา ปลาสายพันธุ์แพง อย่างปลาทูน่าครีบเหลือง ปลาทูน่าครีบน้ำเงินก็มีเช่นกัน ฟาร์มปลาของเขาช่วงนี้ยังดึงดูดฝูงพวกปลาแซลมอน ปลาเทราต์จำนวนมากมาด้วย ความหลากหลายทางสายพันธุ์ได้เพิ่มขึ้นมาแล้ว
เออร์บักเก็บเอกสารต่างๆ ทันใดนั้นฉินสือโอวพูดขึ้นว่า “ไฮ คุณพ่อ คุณช่วยผมมาตลอด ดูเหมือนว่าผมจะยังไม่เคยให้เงินเดือนคุณเลย ซึ่งผมคิดว่าแบบนี้มันไม่ถูก ดังนั้นแล้ว คุณช่วยบอกค่าตอบแทนหน่อยได้ไหม”
เออร์บักยิ้ม แล้วพูดว่า “ฉันเคยสาบานกับคุณปู่ของนาย ว่าฉันจะช่วยนายอย่างดี ตราบใดที่นายขยันทำงานเพื่อสร้างฟาร์มปลา ฉันก็อยู่เป็นผู้ช่วยข้างกายของนาย”
“แต่ผมก็ควรจะจ่ายอะไรให้คุณหน่อย” ฉินสือโอวยังยืนยัน
เออร์บักถอดเสื้อสูท พับแขนเสื้อขึ้นแล้วพูดว่า ถ้าอย่างนั้นก็ให้จอบฉันมา ให้ฉันไปที่ไร่ผักและสวนผลไม้เล็กๆทำงานสักพัก พระเจ้า ช่วงนี้กระดูกฉันมันขึ้นสนิมหมดแล้ว ต้องทำงานสักหน่อยถึงจะดี”
ฉินสือโอวกางแขนแล้วพูดว่า “คุณคือเทวดาของผมชัดๆ!”
“คือผู้ช่วยของนายไง” เออร์บักพูดพร้อมหัวเราะ
ฉินสือโอวอดกลั้นหัวเราะไม่ไหว แล้วพูดว่า “คุณอยากจะเป็นผู้ช่วยผมจริงๆเหรอ? คุณรู้ไหมว่าผู้ช่วยของผม พอถึงตอนเย็นทำอะไรกัน?”
“สำหรับคนแก่แล้ว นายทำอะไรฉันก็ไม่สนใจหรอก” เออร์บักนิ่งมาก เห็นได้ชัดเลยว่าชายชราไม่ได้ล้าสมัยเหมือนรูปลักษณ์ภายนอก อย่างน้อยเขาก็ยังมีหัวใจเด็กหนุ่มที่ตามทันเหตุการณ์เสมอ
สิ่งมีชีวิตที่เคยได้รับการปรับปรุงจากพลังงานโพไซดอนจะแข็งแกร่ง ปลูกเพียงไม่กี่วัน ต้นอ่อนโตขึ้นมาก ต้นอ่อนเซเลอรี่มีสีขาวและสีเขียวเหมือนหยกเก่า ต้นอ่อนกุยช่ายเขียว ต้นอ่อนกระเทียมกลับเจริญเติบโตได้ดีที่สุด แผ่ใบออกไปโดยไม่คำนึงว่าจะเป็นฤดูกาลไหน
เออร์บักเข้าไปดูแล้วตะโกนเรียก “มานี่ เด็กน้อย แค่ไม่กี่วัน ทำไมแปลงผักถึงมีแมลงได้?”
ฉินสือโอวพอเข้าไปดู จริงด้วย แปลงผักมีปาทังก้าไม่น้อยเลย ตัวเล็กๆพวกนี้มาจากหญ้าทั้งนั้น ท่าทางพวกมันก็รู้ว่าต้นอ่อนนุ่มๆมันอร่อยกว่ามาก
เออร์บักดูแลเอาใจใส่สวนผักนี้มาก รีบยื่นมือไปจับปาทังก้า แต่ปาทังก้าพวกนี้ตัวจะค่อนข้างเล็ก จำนวนไม่น้อยที่ยังเป็นแมลงตัวอ่อน กระโดดขึ้นๆ ลงๆ จับอย่างไรก็ไม่หมด
                อย่างไรก็ตาม แมลงเล็กๆพวกนี้หยิ่งยโสที่สุด พวกมันชำนาญในการกัดแทะใบอ่อน ต้นอ่อนของกุยช่ายกับกระเทียมยังดี รสชาติค่อนข้างเผ็ดพวกมันจึงไม่กิน มีแต่ต้นอ่อนเซเลอรี่ที่ลำบากหน่อย แล้วยังมีต้นอ่อนแตงกวา ถั่ว มะเขือ ที่กำลังงอกออกมา เป็นต้น
                ฉินสือโอวไร้หนทางไปเล็กน้อย ทันใดนั้นก็นึกถึงไก่เป็นที่อยู่ในเล้า ตอนนี้ในเล้ายังมีเล้าไก่ รังหมู จำพวกนั้น ทนแดดทนฝน ตอนค่ำพวกหมูเป็ดไก่ก็จะมุดเข้าไปในรังของตัวเอง พอสว่างถึงค่อยออกมา
                หลังจากที่มีคูน้ำ พวกหมูเป็ดไก่มีความสุขมาก โดยเฉพาะเป็ด ลงเล่นน้ำทุกวัน นานๆครั้งถึงมีพวกปลาเล็กมาตามลำน้ำเข้ามาในเล้า ไก่กับเป็ดก็จะฆ่าพวกมันทิ้งในทันที
                ฉินสือโอวจับพวกไก่ตัวเมียขึ้นมา พวกไก่ตัวผู้ที่ขาโดนล่ามโซ่อยู่ก็ร้องเรียก แคว้กๆ ฉินสือโอวมองแล้วยิ่งกระปรี้กระเปร่า เลยลากออกมาด้วย เหมือนจูงหมาเดิน เอาผ้าผูกไก่พวกนี้ไว้ พาเข้าไปในสวนผัก
                พอเห็นพวกปาทังก้า ไก่พวกนี้ก็ตื่นเต้นขึ้นมา
                ในเล้าถึงจะมีปลา แต่นั่นเป็นของโปรดของเป็ด ไก่ไม่ค่อยสนใจเท่าไร ปาทังก้าและหนอนผีเสื้อถึงจะเป็นอาหารของพวกมัน
                เออร์บักกังวลเล็กน้อย แล้วถามขึ้นว่า “พวกมันจะกัดต้นอ่อนเสียหายหมดไหม?”
                ฉินสือโอวมั่นใจมากแล้วพูดว่า “ตราบใดที่มีแมลง พวกมันก็จะไม่กล้ากัดต้นอ่อนของผัก ไหนพวกเราสองคนก็ยังสามารถคอยสอดส่องพวกมันได้ วันหนึ่งฆ่าครั้งหนึ่ง ฉันไม่เชื่อหรอกว่าที่นี่จะมีแมลงได้มากมายขนาดนั้น”
                ชาร์ค ซีมอนเสตอร์ และนีลเซ็นออกตระเวนทะเลไปหนึ่งรอบ พอกลับมาเห็นข้างหน้าฉินสือโอวมีไก่อยู่ฝูงหนึ่งเดินในสวนผักก็หัวเราะขึ้นมาแล้วพูดว่า “ไฮ บอส คุณจูงไก่เดินเล่นอยู่เหรอ?”
                ฉินสือโอวก็หัวเราะเช่นกัน หลังจากนั้นผ่านไปสองนาที ชาร์ค ซีมอนเสตอร์ และนีลเซ็นในมือหนึ่งคนจูงไก่ห้าตัวและเริ่มเดินตามออกตระเวนในสวนผัก
                วิลมีปัญหามาปรึกษา เห็นกลุ่มคนกำลังเดินอยู่ในแปลงผักพร้อมลูกไก่ในมือ ทันใดนั้นก็มึนไปชั่วขณะ แล้วถามอย่างสงสัยว่า “พวกคุณ พวกคุณมีกิจกรรมอะไรทำกันเหรอ เพื่อนๆ ผมงงไปหมดแล้ว”
                ฉินสือโอวตอบว่า “โอ้ พวกเพื่อนผมชอบเดินจูงไก่ ได้ยินมาว่าเป็นการฝึกฝนทางจิตใจ ผมเลยมาลองดู ผลลัพธ์ก็รู้สึกออกมาดีทีเดียว”
                ใบหน้าของวิลเต็มไปด้วยความงุนงง พูดว่า “จริงเหรอ? นี่มันแปลกจริงๆ”
                ฉินสือโอวบอกให้เขามาลอง พูดว่า “ดีจริงๆนะ มาสิ ผมให้ยืมเล่นสักพัก”
                วิลลังเลเล็กน้อย พยักหน้าแล้วพูดว่า “โอเค ผมจะลองดู ดีเหมือนกันช่วงนี้งานผมก็กดดันมาก”
                ฉินสือโอวยัดเชือกผ้าให้กับวิล หลังจากนั้นก็รีบพาหู่จือและเป้าจือตรงไปที่ชายหาดเพื่ออาบแดดเลย
……………………………………….