ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 387 กวางมาแล้ว

วันต่อมาก็เป็นวันคริสต์มาสแล้ว ฉินสือโอวแกะของขวัญออกในตอนเช้า เขาได้รับของขวัญจากทุกคนในครอบครัวของวินนี่ ส่วนใหญ่แล้วก็เป็นของขวัญธรรมดาๆ อย่างถุงมือ หมวก ผ้าพันคออะไรพวกนั้น
แน่นอนว่าของขวัญที่เขามอบให้ก็เป็นแบบนั้นเหมือนกัน
เมื่อวินนี่แกะห่อของขวัญที่ฉินสือโอวส่งให้ ใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความสงสัย เนื่องจากในกล่องของขวัญมีเพียงกุญแจที่มีความประณีตอยู่ดอกเดียวเท่านั้น
“อันนี้เอาไว้เปิดอะไรเหรอคะ?” วินนี่ถามด้วยความคาดหวัง
ฉินสือโอวยิ้มอย่างมีเลศนัย เขาบอกกับเธอว่า “เป็นกล่องสมบัติใบหนึ่งที่จะทำให้คุณมีความสุขครับ เพียงแต่ว่ากล่องสมบัติจะไม่ได้อยู่ที่นี่ พอกลับไปถึงฟาร์มปลาผมจะเอาหีบสมบัติมาให้คุณ”
วันก่อนเขาออกไปซื้อกล่องมาหนึ่งใบ พอกลับไปแล้วเขาค่อยเอาไข่มุกสีดำพวกนั้นมาทำเป็นเครื่องประดับ จากนั้นก็เก็บล็อกไว้ในกล่องใบนี้
เป็นครั้งแรกที่เขาได้ฉลองเทศกาลคริสต์มาสที่อลังการขนาดนี้ ฉินสือโอวรู้สึกว่ามันน่าสนใจมาก เพียงแต่ว่าวินนี่ไม่ลงรอยกับคนในบ้าน เขาที่เป็นคนกลางเลยค่อนข้างจะทำตัวลำบาก
เขาเคยคิดมาก่อนว่าตัวเองสามารถควบคุมทุกอย่างได้ ไม่ว่าจะเป็นการกระทบกระทั่งทางอารมณ์ ความแตกต่างกันทางความคิดของคนในครอบครัว เขาสามารถแก้ปัญหาพวกนี้ได้ทั้งหมด
แต่ความเป็นจริงในตอนนี้กลับไม่ใช่อย่างนั้น เอาแค่ปัญหาของวินนี่กับคนในครอบครัว เขาก็จัดการได้ยากแล้ว สำหรับเรื่องนี้วินนี่จะดื้อรั้นเป็นพิเศษ เพียงแค่ฉินสือโอวพูดเรื่องที่มีความเกี่ยวข้องกันขึ้นมา เธอก็จะทำเพียงแค่ยิ้มแล้วจูบเขาเท่านั้น
หลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรแล้ว
พอได้รู้ว่าตัวเองไม่ใช่คนมีเสน่ห์เป็นหนึ่งไม่เป็นสอง ใครเห็นใครก็รักแบบเงินดอลลาร์แคนาดา ฉินสือโอวก็ทำตัวสงบเสงี่ยมขึ้น ไม่แปลกใจว่าทำไมคนอื่นๆ ถึงบอกว่าแม้จะเป็นข้าราชการที่สุจริตก็ยังตัดสินเรื่องในครอบครัวได้ยาก นี่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เขาขออยู่เงียบๆ แล้วดื่มด่ำกับอาหารวันคริสต์มาสดีกว่า
อาหารค่ำในคืนวันคริสต์มาสหลากหลายและอุดมสมบูรณ์กว่าในคืนคริสต์มาสอีฟเสียอีก อันดับแรกเลยก็คือเมนูหลัก ไก่งวงอบ
ในช่วงเทศกาลคริสต์มาสหลายครอบครัวในแคนาดามักจะอบไก่งวงกันเอง มิแรนด้านำผักผลไม้จำนวนมากอย่าง แคร์รอต ผักเซเลอรี่ หอมหัวใหญ่ และเกาลัดยัดเข้าไปในท้องของไก่งวงขนาดหลายสิบปอนด์ จากนั้นก็ทาซอสลงไปด้านบนตัวไก่ เสร็จแล้วก็นำเข้าเตาอบ
ทุกคนในครอบครัวของวินนี่ล้วนแต่เป็นคนสุภาพและมีมารยาท เวลาทานอาหารก็ทานไม่เยอะ ในทุกๆ ปีเวลาทานไก่งวงอบก็ทานกันแค่ไม่กี่ชิ้น พวกเขาอบไก่งวงก็เพื่อทำตามธรรมเนียมเท่านั้น
แต่ปีนี้ไม่มีปัญหาแล้ว ฉินสือโอวทานน่องไก่ขนาดใหญ่หนึ่งชิ้นจนหมด ฉงต้าก็กินอีกชิ้น ส่วนหู่จือกับเป้าจือก็ยังกินไม่ทันอิ่ม…
คุณปู่กับคุณย่าของวินนี่ก็ชอบอกชอบใจกันใหญ่ คนชราทั้งสองชอบเด็กๆ ที่ทานอาหารเก่งแบบนี้ แต่ก็แน่นอนว่า ฉงต้ากับสองพี่น้องหู่จือไม่ได้นับว่าเป็นเด็กๆ ถ้ารักเขาก็รักสิ่งที่เขารักด้วย เพราะวินนี่ คนในครอบครัวของเธอจึงชอบพวกมันมากๆ เหมือนกัน
อาหารในคืนคริสต์มาสอีฟถูกทำขึ้นเพื่อความอร่อย แต่อาหารในคืนวันคริสต์มาสจะถูกปรุงอย่างพิถีพิถัน อาหารทุกจานล้วนแต่มีที่มาทั้งสิ้น
อย่างเช่นเค้กท่อนไม้ เค้กครีมช็อกโกแลตประเภทนี้ถูกทำขึ้นเป็นรูปทรงแบบท่อนไม้อย่างตั้งใจ มันเป็นสัญลักษณ์ของความโชคดีที่กำลังจะมาถึงในปีหน้า มีความเกี่ยวข้องกับเรื่องเล่าเรื่องหนึ่ง
นอกจากนี้ยังมีพุดดิ้งอัลมอนด์ ไอศกรีมพุดดิ้งชามใหญ่ แต่ละคนก็ตักไปคนละถ้วย ใครทานอัลมอนด์เต็มเมล็ดที่มีอยู่เมล็ดเดียวได้ก่อน คนคนนั้นก็จะเป็นคนที่โชคดีที่สุดในปีหน้า
มาริโอ้รับหน้าที่ตักพุดดิ้งให้กับทุกๆ คน สุดท้ายฉินสือโอวก็เป็นคนที่ทานอัลมอนด์เมล็ดนั้นเข้าไป เห็นได้ชัดว่าเป็นความช่วยเหลือของว่าที่พ่อตาที่ตั้งใจช่วยเขา
ฉินสือโอวทานอัลมอนด์อย่างมีความสุข วินนี่เอนตัวมาข้างๆ เขา เธอพูดด้วยท่าทีที่สูงส่งว่า “ถือว่าคุณโชคดีนะคะ ตอนฉันเป็นเด็กอัลมอนด์เมล็ดนี้ถูกเตรียมไว้ให้ฟอกส์ทั้งนั้น ฉันไม่เคยได้มันเลยสักปี”
เครื่องดื่มของมื้อเย็นคือมูลด์ ไวน์ ซึ่งมีไวน์ขาวเป็นส่วนประกอบหลักและผสมแอปริคอทกับลูกเกดลงไป รสชาติเผ็ดฉุนเป็นอย่างมาก ฉินสือโอวเห็นพวกผู้หญิงดื่มได้คล่องคอขนาดนั้นเขาจะปล่อยตัวเองให้ขายหน้าไม่ได้เด็ดขาด จึงทำได้แค่กลืนมันลงไปทั้งน้ำตา
หู่จือกับเป้าจือก็ดื่มไวน์ลงไปนิดหน่อย ตั้งแต่ที่นักศึกษาปิ้งบาร์บีคิวและดื่มเบียร์ในตอนนั้น หลังจากนั้นพวกมันทั้งสองตัวก็หาโอกาสแอบดื่มเข้าไปอึกสองอึก จนดูเหมือนว่าจะค่อยๆ พัฒนาความสามารถในการดื่มเหล้าขึ้นมาได้ไม่เลวเลย
ฉงต้าเกลียดการดื่มแอลกอฮอล์ พอฉินสือโอวป้ายลงไปบนปากมัน ฉงต้าก็โมโหขึ้นมาทันที มันผลักเก้าอี้ของฉินสือโอวเพื่อให้เขาตกลงไป วินนี่รีบเอาสเต๊กปลาให้มันกิน ถึงทำให้มันสงบอารมณ์ลงได้
พอทานอาหารเย็นเสร็จ มาริโอ้ก็เรียกฉินสือโอวให้ออกไปหา เมื่อมาถึงสวนดอกไม้เล็กๆ ฉินสือโอวก็นั่งหลังตรงอย่างสำรวม เตรียมตัวรับโอวาทจากว่าที่พ่อตา
ว่าที่พ่อตาทั้งรู้สึกชื่นใจทั้งรู้สึกใจคอแห้งเหี่ยว เขาพูดกับฉินสือโอวว่า “ฉิน การที่วินนี่ได้คบกับคุณถือว่าเป็นเรื่องที่ดี ถึงแม้ว่าพวกเราจะยังรู้จักคุณไม่มากพอ แต่ก็พอจะมองออกว่าคุณเป็นคนดี”
ฉินสือโอวยิ้มอย่างสำรวม ชาวแคนาดาชอบแจกบัตรคนดีให้กับคนอื่น อย่างวิล อย่างแฮมเล็ต อย่างพี่น้องตระกูลฮิวจ์ รวมถึงว่าที่พ่อตาที่อยู่ตรงหน้าเขาด้วย ทุกคนต่างก็ยกย่องว่าเขาเป็นคนดีทั้งนั้น
“ช่วงนี้ที่คุณอยู่กับวินนี่ ผมคิดว่าคุณก็คงจะพอรู้มาบ้างแล้ว เธอเป็นเด็กที่หัวรั้นมาก เป็นผู้หญิงที่มีนิสัยเหมือนเด็กๆ หวังว่าคุณจะยอมรับเธอได้นะ ถ้าหากมีข้อเสียที่คุณรู้สึกว่าทนรับได้ยากเกินไป ได้โปรดให้โอกาสเธอแก้ไขตัวเองด้วย”
ฉินสือโอวเกาหัวแกรกๆ คุณพ่อตาค่อยๆ พูดนะครับ นี่พวกเรารู้จักผู้หญิงคนเดียวกันหรือเปล่าครับเนี่ย? วินนี่น่ะนะ เธอเป็นเหมือนนางฟ้าเลยนะ จะเป็นผู้หญิงดื้อรั้น นิสัยเหมือนเด็กๆ ได้ยังไงกัน?
“ตอนเธอเป็นเด็กผมกับแม่ของเธอไม่ได้เอาใจใส่เธอให้มากพอ ทำให้ตอนนี้พวกเราต้องเข้าใจกันผิดไป แล้วก็หวังว่าจะฝากฝังคุณ ให้ช่วยแก้ไขความเข้าใจผิดพวกนี้ เพราะพวกเราดูออกว่าวินนี่รักและเคารพคุณมากๆ”
จุดนี้ฉินสือโอวรีบตบหน้าอกตัวเองแล้วพูดกับเขาว่า “คุณพ่อ เอ่อ คุณลุงวางใจเถอะครับ เรื่องนี้ให้ผมจัดการเอง ผมจะปลอบใจวินนี่เอง ยังไงก็เป็นคนในครอบครัวเดียวกัน เลือดย่อมข้นกว่าน้ำ ผมรู้ว่าวินนี่ก็รักพวกคุณ เธอแค่ดื้อรั้นไปบ้างเท่านั้น”
พอคุยเรื่องวินนี่เสร็จแล้ว มาริโอ้ก็ตบลงไปที่ไหล่ของฉินสือโอว เขาเริ่มมีท่าทางเหมือนผู้อาวุโสทั่วๆ ไป ที่ต้องการให้กำลังฉินสือโอว
เทศกาลคริสต์มาสสิ้นสุดลงแล้ว วินนี่เก็บข้าวของให้เรียบร้อย แล้วพาเหล่าสัตว์เลี้ยงกลับฟาร์มปลาไปพร้อมฉินสือโอว
ตอนกำลังจะออกเดินทาง วินนี่รู้สึกเป็นอิสระอย่างถึงที่สุด เธอโบกมือแล้วก็ขึ้นรถไป
ทว่าตอนที่กำลังนั่งเครื่องบินกลับ ใบหน้างดงามของวินนี่กลับแสดงความรู้สึกเศร้าสลดที่ยากจะปกปิดไว้ออกมา เธอนั่งอยู่ข้างหน้าต่างมองดูบริเวณเมืองที่เป็นที่อยู่ของครอบครัวอย่างใจลอย เธอเอาแต่นิ่งเงียบไม่ได้พูดอะไร
ฉินสือโอวส่งสายตาไปให้ฉงต้า ไม่รู้ว่าเป็นเพราะได้รับผลกระทบจากฤดูหนาวหรือเปล่า ช่วงนี้เจ้าหมีนี่ถึงได้ขี้เกียจยิ่งกว่าเดิม
แม้ว่าจะรับรู้ถึงคำสั่งของฉินสือโอวแล้ว แต่ฉงต้าก็ยังทำเป็นมองไม่เห็น มันหาวออกมาแล้วก็เลียริมฝีปากของตัวเอง อุ้งเท้าทั้งสองข้างของมันกุมหัวของตัวเองนอนหมอบอยู่บนที่นั่งกว้างขวางแล้วก็หลับไป
ฉินสือโอวโกรธจนแทบจะทนไม่ไหว เขาเดินไปหยิกหูกลมๆ ของมัน ฉงต้าเหลือบตามองเขาหนึ่งครั้ง มันแกล้งตายไม่ยอมตอบอะไรกลับไป
หู่จือกับเป้าจือที่อยู่ด้านหลังก็พากันเข้าไปออดอ้อน วินนี่เกาท้องของพวกมันให้พวกมันมานอนอยู่ข้างๆ เธอ หลังจากนั้นก็กลับมาใจลอยเหมือนเดิม
ห้าชั่วโมงครึ่งต่อจากนั้น เครื่องบินก็ลงจอดที่สนามบินนครเซนต์จอห์น ฉินสือโอวลากสัมภาระพาคนในครอบครัว รีบกลับไปยังฟาร์มปลา เขาพบว่าที่ฟาร์มปลาไม่มีใครอยู่เลยสักคน
พอเออร์บักที่ลงมาจากข้างบนมองเห็นพวกเขาก็ถามด้วยความแปลกใจว่า “ฉิน วินนี่ สุขสันต์วันคริสต์มาส ทำไมถึงได้พากันกลับมาเร็วขนาดนี้ล่ะ? หรือว่าฉันจำวันผิด เมื่อวานนี้ไม่ใช่วันคริสต์มาสหรอกเหรอ?”
ฉินสือโอวตอบเขากลับไปว่า “วินนี่อยากกลับมาฉลองวันปีใหม่กับทุกๆ คนน่ะครับ เลยพากันกลับมาก่อน จริงสิ แล้วคนอื่นๆ ล่ะครับ? ไปร่วมกิจกรรมวันคริสต์มาสในเมืองเหรอ?”
เออร์บักส่ายหัวไปมา เขาพูดขึ้นมาว่า “โชคดีที่พวกนายไม่ได้อยู่ที่นี่ กิจกรรมวันคริสต์มาสปีนี้ถูกยกเลิกแล้ว เมื่อไม่กี่วันมานี้มีหิมะตกหนักบนภูเขาใช่ไหมล่ะ? กวางป่าบนเทือกเขาเคอร์บัลไม่มีอาหาร ช่วงสองวันนี้เลยพากันลงมาจากภูเขา คนในเมืองเลยรวมตัวกันออกไปล่ากวาง”
ฉินสือโอวพูดด้วยรอยยิ้ม “ล่ากวางฉลองวันคริสต์มาสเหรอครับ? กิจกรรมนี้ก็ไม่เลวนี่”
เออร์บักถอนหายใจออกมา “กิจกรรมเฉลิมฉลอง? ฝูงกวางลงมาจากภูเขานายคิดว่ามันน่าสนุกเหรอ? มีนักท่องเที่ยวได้รับบาดเจ็บแล้วด้วยซ้ำ!”
…………………………………………………………..