ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 442 ความสุดยอดของบอลหิมะกับไอซ์สเกต

ฉลามเสือทรายกับฉลามขาวเป็นศัตรูตามธรรมชาติของฉลามบาสกิง ถึงจะเป็นลูกฉลามเสือทราย ฉลามบาสกิงก็ไม่อยากเสี่ยงหาเรื่องด้วย
ฉินสือโอวบอกให้เจ้าสองตัวทำตัวดีๆ หน่อย เขาใช้จิตสำนึกโพไซดอนควบคุมปลาใหญ่ แล้วส่งพลังโพไซดอนให้ส่วนหนึ่ง ก่อนควบคุมจิตใจมันให้ไปทางออกอ่าวและพามันไปยังฟาร์มปลา
ฉลามบาสกิงว่ายช้ามาก แม้จะเร่งความเร็วแล้ว มันว่ายได้แค่ยี่สิบกิโลเมตรต่อชั่วโมง
ยิ่งช้ายิ่งต้องไปก่อน เขาเลยส่งฉลามบาสกิงไปฟาร์มปลาล่วงหน้า
แลนซ์กับบูลสั่งการชาวประมงให้นำกรงดักกุ้งขึ้น ยังคงได้เท่าขี้ตาแมวแค่สองสามตัว พวกชาวประมงถอนหายใจด้วยความผิดหวัง
ชาวประมงอายุมากคนหนึ่งทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเอ่ยว่า “เหมือนเมื่อยี่สิบปีก่อนอีกแล้ว”
ยี่สิบปีก่อนฟาร์มปลานิวฟันด์แลนด์ได้ประกาศล้มละลายอย่างเป็นทางการ ทุกครั้งที่ชาวประมงออกทะเลจึงได้เงินจากการเก็บเกี่ยวแค่เล็กน้อย ภายหลังรัฐบาลแคนาดาก็สั่งปิดฟาร์มปลาจำนวนมาก
ฉินสือโอวไม่สนใจ โบกมือกล่าวว่า “เรื่องยังไม่ถึงขั้นเข้าตาจนหรอก ทุกคน พวกเราคนจีนมีคำกล่าวหนึ่งที่ดีมาก คือเมื่อจวนตัวเดี๋ยวก็มีทางออกเอง”
บูลยังคงมองในแง่ดี เอ่ยว่า “ไม่ใช่ว่าพวกเราก็อยู่บนเส้นทางความมั่งมีอยู่แล้วเหรอไง? จับล็อบสเตอร์ได้น้อยแล้วยังไง? พวกเรายังมีปลาแฮดดัคกับปลาพอลลอคตั้งขนาดนี้ ยังไงก็ทำเงินได้ไม่น้อย”
“ใช่เลย ชาร์ลเมอร์ พระเจ้ากำลังเตือนเราว่าความโลภนั้นเป็นบาป ปลาที่พวกเรามีก็เพียงพอแล้ว”
พวกชาวประมงพูดคุยกัน ฉินสือโอวเดินไปเตรียมอาหารเช้า เอาแฮมเบอร์เกอร์กับพิซซ่าไปอุ่น ชาร์ครับหน้าที่ทอดสเต๊กกับฮอตดอกชิ้นเล็ก เขายังทำจานหลักเป็นข้าวต้มปลิงทะเลด้วย
สิ่งสำคัญในการทำข้าวต้มคือความร้อน ขั้นตอนก็ไม่ซับซ้อน ข้าวต้มปลิงทะเลเป็นสิ่งที่คนแคนาดาต้องเชี่ยวชาญ ฉินสือโอวเคยเห็นวินนี่ทำมาแล้ว จึงรู้ว่าควรทำยังไง
นำข้าวเหนียวไปต้มในหม้อก่อน เมื่อคืนฉินสือโอวต้มซุปไก่ไว้ เขาจึงเติมซุปไก่ลงไปในข้าวต้มด้วย
พอข้าวต้มสุกแล้วเขาก็หยิบพวกผักอย่างแครอท ผัก พริก หัวหอม ขิง ต้นหอม ฯลฯ มาหั่นเป็นลูกเต๋าหรือเส้นก็ได้แล้วใส่ในหม้อ ต่อมาหั่นปลิงทะเลดึงเครื่องในออกมาแล้วล้างให้สะอาด สุดท้ายก็เอาไปต้ม
นอกจากนี้ ตอนเขาให้ชาร์คทอดเนื้อวัวยังฝากให้ทอดพายไข่ด้วย แล้วนำพายไข่สีทองเป็นประกายนั้นมาหั่นเป็นเส้นบางๆ รอจนข้าวต้มได้ที่จึงใส่ลงไปเพื่อเพิ่มรสชาติ
หลังอดทนทำอาหารอยู่ครึ่งชั่วโมง อาหารเช้าก็พร้อมทาน ทันทีที่เปิดฝาหม้อ กลิ่นเข้มข้นของข้าวต้มพลันพวยพุ่ง
ส่วนสำคัญของปลิงทะเลก็คือสารอาหาร รสชาติแตกต่างจากอาหารทะเลอื่นๆ ไม่ได้มีรสหวานกลมกล่อม
สำหรับชาวประมง ข้าวต้มปลิงทะเลนั้นเป็นอาหารเลิศรส ยิ่งสำหรับคนที่ออกทะเลตลอดทั้งปี รสชาติของอาหารทะเลน่ากินก็จริง แต่อาหารที่รักษากลิ่นข้าว แป้ง ผัก และรสชาติไว้ได้นั้นน่าดึงดูดยิ่งกว่า
พอได้กินแฮมเบอร์เกอร์ฮอตดอก ซดข้าวต้ม ร่างกายที่หนาวเหน็บของชาวประมงพลันอบอุ่นขึ้น คนสิบกว่าคนพูดคุยหัวเราะด้วยกัน คุยเรื่องผู้หญิง รถยนต์และกีฬา กลายเป็นความพึงใจช่วงมื้อเช้า
พวกชาวประมงเป็นชายร่างท้วมแข็งแรง พวกเขาเลยไม่ได้สนใจพวกสมาชิกทีมฮอกกี้น้ำแข็ง เบสบอลของแคนาดานัก แต่ชื่นชอบรักบี้กับบาสเกตบอลมากกว่า
ฉินสือโอวรู้เรื่องรักบี้ไม่มาก แต่เป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องบาสเกตบอล ทุกคนจึงเริ่มคุยเรื่องเอ็นบีเอ
คุยเล่นทานข้าวเสร็จ ชาวประมงสองคนที่เหลือก็ไปขัดล้างจานชาม ฉินสือโอวเพิ่งขึ้นมายังดาดฟ้าก็ได้รับข้อความจากบอลหิมะว่า เจอฝูงล็อบสเตอร์แล้ว!
จิตสำนึกโพไซดอนตามไปดู มีล็อบสเตอร์ฝูงใหญ่อาศัยอยู่โขดหินโสโครกห่างจากเรือประมงไปสี่สิบกว่าเมตร โขดหินแถวนี้เหมือนจะได้รับพลังความร้อนใต้พื้นพิภพ อุณหภูมิน้ำจึงไม่ลดลง ล็อบสเตอร์ฝูงนี้เลยไม่ได้ย้ายถิ่นไปไหน
หลังค้นพบฝูงล้อบสเตอร์ ฉินสือโอวก็ฮึกเหิมขึ้น เขาประสานงานกับชาร์คแล้วขับเรือออกไป
ระหว่างทางเจอเรือไม่กี่ลำ มีบางลำที่กำลังลากกรงดักกุ้งอยู่ บูลใช้กล้องส่องทางไกลดูก่อนหัวเราะเสียงดังว่า “พวกเขาก็ตกล็อบสเตอร์ไม่ได้เหมือนกัน กัปตัน ดูเหมือนล็อบสเตอร์ในอ่าวเซนต์ลอว์เรนซ์จะโดนจับสูญพันธุ์หมดแล้วมั้งครับ!”
แลนซ์ส่ายหน้า “ไม่ขนาดนั้นหรอกพวก ผลิตผลมันแค่ลดลงไปเยอะเท่านั้น แต่พวกมันไม่ได้สูญพันธุ์แน่ ทะเลก็อย่างนี้ แม้แต่พระเจ้าก็ยังรู้ว่ามันมหัศจรรย์แค่ไหน!”
ฉินสือโอวพยักหน้าเห็นด้วย “ใช่แล้ว พวกมันไม่โดนจับไปทั้งหมดง่ายๆ หรอก ต้องมีอีกหลายที่ที่ยังมีกุ้งอยู่ ซึ่งฉันเจอแล้ว”
ได้ยินดังนั้น ชาวประมงทุกคนรวมถึงชาร์คต่างก็มีแรงฮึกเหิม ชาร์ลเมอร์พูดอย่างดีใจว่า “จริงเหรอครับ?”
บูลโบกมือตอบ “ยังต้องถามอีกเหรอ? รีบไปทำงานเร็วทุกคน เติมเหยื่อในกรงดักกุ้ง แล้วจับพวกมันให้ได้เต็มอวนเลย!”
“บูล นายไม่ใช่กัปตันไม่ใช่ต้นเรือและยิ่งไม่ใช่ต้นหนด้วยซ้ำ นายไม่มีสิทธิ์สั่งนะ”
“สงสัยบูลมันคงคึกไปหน่อย หึหึ”
“งั้นเขาต้องแก้นิสัยเรื่องอารมณ์เสียก่อน ถ้าเขาควบคุมอารมณ์ได้เมื่อไร ฉันถึงจะให้เขาเป็นกัปตันเรือฮาวิซท” ฉินสือโอวกล่าวเสริม
บูลที่โดนทุกคนยั่วโมโหจนหน้าแดง พอฉินสือโอวพูดเช่นนั้น เขาก็ดีใจ ถามว่า “กัปตัน คุณไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหมครับ?”
ฉินสือโอวยักไหล่ตอบ “ก็ขึ้นอยู่กับพระเจ้า แต่ฉันสาบาน”
ชาร์ค ซีมอนสเตอร์ นีลเซ็นและเบิร์ด ในอนาคตฉินสือโอวจะให้พวกเขาเป็นกัปตัน ในเมื่อฟาร์มปลาเริ่มมีปลาให้จับแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะใช้แค่เรือจึงประมงลำเดียว ยังต้องการอีกหลายลำ เช่น เรือจับปลาน้ำลึก เรือจับกุ้ง เรือสำหรับจับปลาทูน่าโดยเฉพาะ ฯลฯ
เรือฮาวิซทเป็นแค่เรือเล็กๆ ลำหนึ่งที่ใช้ระหว่างนั้น ถ้าบูลทำได้ จะให้เขาเป็นกัปตันก็ไม่มีปัญหาอะไร
พอได้รับคำมั่นจากฉินสือโอว บูลก็มุ่งมั่นยิ่งขึ้น พวกชาวประมงพากันหยอกล้อเขาแต่น้ำเสียงท่าทีล้วนเต็มไปด้วยความอิจฉา
เรือฮาวิซทนำเครื่องในสัตว์มาแค่ส่วนหนึ่ง ยังไม่ได้ซื้อมาเพิ่ม เพราะอวนพวกเขาจับปลาหมึกจำนวนมากได้ ซึ่งปลาหมึกก็เป็นของโปรดของล็อบสเตอร์เช่นกัน
เมื่อมาถึงน่านน้ำโขดหินโสโครก ชาร์คตรวจสอบความลึกแล้วเหยียดยิ้ม “ระวังด้วย มีที่ที่ลึกไม่ถึงสิบเมตรอยู่เยอะเลย! พวกเราต้องรีบวางกรงดักกุ้งแล้ว!”
ฉินสือโอวเห็นผ่านจิตสำนึกโพไซดอนชัดเจน รอบนี้กรงดักกุ้งไม่จำเป็นต้องร้อยเชือกให้ตรงแล้ว จะวางยังไงก็ได้ เพราะทั่วทั้งหินโสโครกมีแต่ล็อบสเตอร์ทั้งนั้น
กรงดักกุ้งถูกวางลงน้ำไปทีละอัน สุดท้ายบูลก็ทิ้งทุ่นตาม แล้วรอการเก็บเกี่ยว
เพิ่งวางกรงไปได้ไม่ถึงชั่วโมง ฉินสือโอวก็ได้รับข้อความจากไอซ์สเกตว่าเจอล็อบสเตอร์อีกฝูงแล้ว…
ฉินสือโอวพลันเสียใจที่ไม่ได้พาไอซ์สเกตกับบอลหิมะไปอ่าวเซนต์ลอวเรนซ์เมื่อตอนนั้น การรับกลิ่นของวาฬเบลูกากับฉลามเสือทรายนั้นเฉียบไวมาก สามารถใช้เป็นหมาล่าเนื้อในทะเลได้ พวกมันอาศัยสัญชาตญาณกับการรับกลิ่นเลยหาล็อบสเตอร์เจอได้เร็ว
เห็นทั้งสองตัวหาล็อบสเตอร์ได้ขนาดนี้ ฉินสือโอวกระพริบตาปริบๆ จู่ๆ ก็รู้สึกว่าตัวเองโง่มาก ทำไมถึงคิดไม่ได้กัน ให้พวกมันไปหาฝูงปลาด้วยก็ได้นี่นา?
แต่ก่อนตัวเขาที่ช่างคิดน้อยมักจะไปหาปลากุ้งในทะเลเอง ทั้งที่สั่งการเจ้าเด็กสองตัวนี้ก็ได้ ถึงกับได้ชื่อว่าผู้พิชิตฉลามขาวเลยนะ ให้พวกมันทำไปเถอะ!
ฉินสือโอวตระหนักมาตลอดว่าตัวเองไม่มีคุณสมบัติพอเป็นผู้นำเลย ไม่ว่าเรื่องอะไรก็คิดจะทำเองคนเดียว เป็นนายพลไม่ใช่จอมพล
พอเจอล็อบสเตอร์รอบสอง ฉินสือโอวก็ให้เจ้าเด็กสองตัวไปพักก่อน จากนั้นค่อยไปหาฝูงปลาต่อ
ปรากฏคำสั่งนี้ก็อยู่ได้ไม่นาน เมื่อบอลหิมะส่งข่าวใหม่มา เขาตามไปดู แล้วพบกับเรืออับปางที่ก้นทะเลเข้า!
………………………………………..