ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 461 เรือฮาวิซทไปไหนแล้ว

หลังลงมาจากเรือ ที่ที่ฉินสือโอวไปเยอะที่สุดตอนนี้กลับเป็นบาร์ ทำเอาเขาแอบคาดไม่ถึง
คิดไปคิดมา อาจจะเพราะเขาอยู่เงียบๆ ที่เกาะแฟร์เวลนานเกินไป มีโอกาสบางครั้งก็จะไปในที่คนเยอะๆ พบปะคนหน่อย
ก็ยังคำพูดเก่านั่นแหละ มนุษย์เป็นสัตว์สังคม
ฉินสือโอวอยู่ในบาร์ไม่ใช่เพื่อกินเหล้าหรือจีบหญิง แค่เพื่อมาดูแข่งบาสกับพวกกลุ่มชายฉกรรจ์ การแข่งฤดูกาลปกติของเอ็นบีเอกำลังดำเนินไปอย่างดุเดือด หน้าจอใหญ่ในบาร์จะมีฉายการแข่งทั้งวัน
ตอนตีหนึ่ง ดูการแข่งเสร็จและถกกันเรื่องผู้เข้าคัดเลือกเกมรวมดาราจบ ฉินสือโอวและเหล่าชาวประมงก็ออกจากบาร์ด้วยกันเตรียมไปพักผ่อน ปรากฏว่าจู่ๆ มือถือก็ดังขึ้น พอดูการแจ้งเตือนสายเรียกเข้าก็เห็นว่าอาฟิฟเป็นคนโทรมา
“รบกวนคุณพักผ่อนหรือเปล่า ไอ้น้องฉินสือโอวของฉัน?”อาฟิฟทักทายง่ายๆ
ฉินสือโอวตอบว่าฉันเพิ่งดูบาสเสร็จ ยังไม่นอน อาฟิฟบอกว่าก็ดี จากนั้นก็เข้าเรื่อง เรียบง่ายตรงเข้าประเด็น “ภาพอาทิตย์อัสดงที่มงต์มาจูร์ ห้าสิบล้านดอลลาร์ไม่มีปัญหา ให้มืออาชีพมาตรวจของได้เมื่อไหร่?”
พอได้ยินแบบนั้น ฉินสือโอวก็ตาสว่างขึ้นมาทันที ห้าสิบล้านดอลลาร์เชียวนะ หักภาษีแล้วเงินที่เขาได้ก็ยังมีมากถึงยี่สิบห้าล้าน คิดเป็นเงินดอลลาร์แคนาดาก็สามสิบล้าน!
เขารีบโทรหาเบลคกับบิลลี่ทันที ให้พวกเขารีบติดต่ออาฟิฟ เอาภาพของแวนโก๊ะขายออกไป
ห้าสิบล้านเป็นราคาที่สมเหตุสมผล เบลคเคยบอกเขาแล้ว ภาพนี้เอาเข้าประมูลราคาขั้นต่ำแค่ยี่สิบสี่ล้าน ราคาขายอย่างมากสามารถเพิ่มเป็นเท่าตัว
นอกจากนั้น ตอนนี้ขายภาพอาทิตย์อัสดงที่มงต์มาจูร์ออกไปยังมีข้อดีอีกอย่าง นั่นก็คือสามารถลดค่าโปรโมตได้ ยังห่างจากงานประมูลฤดูใบไม้ผลิอีกสองเดือน การโปรโมตเป็นทางการของงานประมูลยังไม่ได้เริ่มขึ้นเลย นั่นคือตอนที่ใช้เงินเยอะ
ขายภาพอาทิตย์อัสดงที่มงต์มาจูร์ไป ฉินสือโอวก็กระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทันที ต่อจากนี้ก็เตรียมออกทะเลครั้งสุดท้ายก็พอ จากนั้นก็กลับบ้านไปฉลองปีใหม่ได้แล้ว
ฟ้าสนองความปรารถนาของคน ช่วงสองวันมานี้อ่าวเซนต์ลอว์เรนซ์สภาพอากาศไม่ค่อยดี เมฆปกคลุมจนมืดครึ้ม กรมอุตุประกาศว่าจะมีลมทะเลระดับสี่ถึงห้า ลมแบบนี้ไม่ถือว่าแรง แต่ก็ทำให้กัปตันบางคนกลัวได้ เพราะอย่างไรเสียพายุคราเคน 18 ก็เพิ่งจะผ่านไป
ชาวประมงบนเรือเรือฮาวิซทกลับไม่กลัว พวกเขาเคยผ่านพายุลูกใหญ่มาแล้ว ลมเบาๆ แค่นี้เรียกได้แค่ว่าฝนตกปรอยๆ ไม่กดดันอยู่แล้ว
พักผ่อนสองวันแล้ว เติมน้ำจืด น้ำแข็ง น้ำมันกับอาหารทั้งคืน ตีสองครึ่ง เรือฮาวิซทก็ออกจากท่าไปอย่างเงียบเชียบ เข้าอ่าวเซนต์ลอว์เรนซ์ท่ามกลางคลื่นทะเลที่ซัดไปมา
พอออกจากอ่าว ฉินสือโอวก็ให้ชาร์คกับบูลพาคนไปปิดชื่อที่ข้างเรือด้านนอก บูลซื้อแผ่นพลาสติกสองแผ่นสีเดียวกับเรือฮาวิซทแล้วใช้สีดำพ่นชื่อไปแบบส่งเดช เรือปลาขวานทะเลลึก
ปลาขวานทะเลลึกเป็นปลาสีเงินที่สวยมาก เครือปลาขวานหนาม วงศ์ปลาขวาน ส่วนอกกว้างหนา ข้างตัวทั้งสองแบนราบ ส่วนมากจะอยู่มหาสมุทรแปซิฟิกตะวันตก ไม่ค่อยมีชื่อในแถบนิวฟันด์แลนด์
เรือฮาวิซทที่เปลี่ยนชื่อแล้วครั้งนี้เป็นอิสระ นอกจากจะมีคนขึ้นเรือไปตรวจดู ไม่อย่างนั้นก็คงไม่รู้ถึงตัวจริงของเรือฮาวิซท
เหมือนกับรถยนต์บนพื้นดินที่ไม่อนุญาตให้ปิดใบอนุญาตและใบต่ออายุ เรือในทะเลก็ไม่อนุญาตให้ปิดชื่อเรือเช่นกัน แต่นี่ก็แค่กฎหมาย ไม่มีใครมาตรวจใครจะสนเรื่องพวกนี้?
อย่างเช่นหนังดังเรื่องนักฆ่าหน้านักบุญของนิโคลัส เคจที่มีฉากเคสให้น้องชายเปลี่ยนชื่อเรือก่อนที่ตำรวจทะเลจะมาถึงเพื่อหลีกหนีการไล่ล่าของตำรวจทางทะเลระหว่างประเทศและรอดจากการติดตามของตำรวจทะเล
ตอนฟ้าสาง เหล่าชาวประมงมาที่ท่าเรือถึงพบว่าเรือฮาวิซทที่พวกเขาจับตาดูอยู่หายไปแล้ว
พวกชาวประมงเซ็งไม่มีอะไรเทียบ ทุกครั้งที่ฉินสือโอวออกทะเลก็เป็นตอนหลังฟ้าสว่าง นั่นทำให้พวกชาวประมงสับสน โดนเรือฮาวิซทตลบหลังเข้าเต็มๆ
พวกเขาไปหาสอบถามดูก็รู้ว่าเรือฮาวิซทเติมของและเสบียงก่อนที่ออกจากท่า พอรู้ว่าเรือฮาวิซทจะออกทะเลอีกครั้งก็พากันติดต่อชาวประมงที่ออกทะเลว่ามีใครเห็นเรือฮาวิซทบ้างไหม
คำตอบที่ได้ทำให้พวกเขาผิดหวังอย่างมาก เรือฮาวิซทเหมือนกับหายไปกลางอากาศอย่างไรอย่างนั้น ไม่มีใครเห็นพวกเขาเลย
เรื่องนี้ปกติมาก ครั้งนี้เรือฮาวิซททำการประมงในทิศทางท่าเรือบาสก์ แล่นไปแปดชั่วโมงถึงเริ่มโยนที่ดักกุ้ง
บอลหิมะกับไอซ์สเกตหาฝูงกุ้งมังกรสองฝูงที่ค่อนข้างรวมกลุ่มกัน เหล่าประมงเอาที่ดักกุ้งโยนลงไป ฉินสือโอวก็ใช้จิตสำนึกโพไซดอนควบคุมให้พวกมันมุดเข้าไปข้างใน แค่สองชั่วโมงครึ่งก็เก็บที่ดักกุ้งได้แล้ว
นอกจากกุ้งมังกร เป้าหมายอีกอย่างของฉินสือโอวก็คือปลาทะเลที่มีค่ามากกว่าปลาแฮดดัค นั่นก็คือปลาแซลมอนชัม
ปลาแซลมอนชัมมักจะชินกับการอยู่ในเขตทะเลนอกชายฝั่ง บอลหิมะหาปลาแซลมอนแอตแลนติกฝูงหนึ่งเจอก่อน ฉินสือโอวให้เรือขับเข้าไป
หว่านอวนลงไป เรือแล่นไปข้างหน้า สี่สิบนาทีหลังจากนั้นก็เก็บอวนขึ้นมา ในนั้นมีแต่ปลาแซลมอนแอตแลนติก สองตันกว่าเต็มๆ
ปลาแซลมอนแอตแลนติกไม่ค่อยรวมกลุ่มกันเหมือนปลาแฮดดัค พวกมันมักจะอยู่เป็นกลุ่มเล็ก นี่ก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับการประมงที่มากเกินไปของชาวประมง
เหล่าชาวประมงทุ่มเททำงานทั้งวันทั้งคืน วันๆ หนึ่งได้พักก็สามสี่ชั่วโมง ปลากับกุ้งมังกรที่จับได้ตอนกลางวันเยอะเกินไป ตอนกลางคืนเลยต้องจัดช่องแช่ปลาทั้งคืน
ช่องแช่แต่ละช่องโดนยัดเต็มไปด้วยปลาทะเล เหล่าชาวประมงอาจเหนื่อยแต่ก็กำลังใจดี เห็นสัตว์น้ำที่จับได้มากมายแต่ละครั้งก็หัวใจพองโต
ใช้เวลาไปเจ็ดวันเต็ม ฉินสือโอวและคนอื่นๆ ทำงานเป็นบ้าเป็นหลังจนช่องแช่แข็งโดนยัดจนเต็ม ปลาแซลมอนชัมอย่างน้อย 55 ตันกับกุ้งมังกรอย่างน้อย 20 ตันล้วนถูกจัดเก็บ
ฉินสือโอวเหนื่อยแทบขาดใจ เพราะใช้พลังโพไซดอนมากไป สภาพเขาแย่ยิ่งกว่าพวกชาวประมงเสียอีก ล็อตสุดท้าย เขาแทบจะใช้พลังโพไซดอนที่มีทั้งหมดกวาดล้างแถบทะเลรอบข้าง
เรือประมงถูกยัดไว้เต็ม ส่วนของเรือฮาวิซทที่จมลงในน้ำลึกขึ้นเกือบๆ หนึ่งเมตร ตอนนี้คลื่นมาก็ซัดเข้ากระทบตัวเรือโดยตรง ฉินสือโอวโบกมือ แล่นเรือกลับ!
พอได้ยินว่ากลับ เหล่าชาวประมงก็หมดแรงกันทันใด สีหน้าพวกเขาซีดเผือด หมดเรี่ยวแรง หาที่นั่งสูบบุหรี่ด้วยกัน
บูลแจกจ่ายบุหรี่ ฉินสือโอวเห็นว่าที่พวกเขาสูบมีแต่ที่ม้วนเองจึงถาม “พวกนายไม่มีบุหรี่แล้วเหรอ?”
บูลถามไปตามจิตสำนึก “ไม่ ตอนนี้บุหรี่ไม่สนุกแล้ว เราต้องสูบกัญชา”
“อะไรนะ กัญชา?”ฉินสือโอวขมวดคิ้ว “อย่าเล่นของพวกนี้ ให้ตายเถอะ มันไม่มีต่อร่างกาย”
เรื่องนี้เขาต่อว่าพวกชาวประมงมากไม่ได้ เรือประมงออกทะเล โดยเฉพาะทางไกล บนเรือมักจะมีกัญชาซ่อนไว้ เพราะการทำงานในทะเลทั้งเหน็ดเหนื่อยและน่าเบื่อ ชาว พอนานวันไปพวกชาวประมงเริ่มไม่ไหว ถึงตอนนี้ก็ต้องการกัญชามาลดความเครียด
ตอนอยู่จีน ฉินสือโอวเห็นสื่อที่โปรโมตเกี่ยวกับกัญชาเหมือนกับเป็นของชั่วร้ายมาก แต่มาถึงแคนาดา เพราะได้รับอิทธิพลจากสหรัฐอเมริกา สิ่งนี้ไม่ค่อยถูกต่อต้าน เสียงที่ต้องการให้กัญชาถูกกฎหมายที่แคนาดาเหมือนจะเยอะกว่าที่อเมริกาเสียอีก
ก่อนหน้านี้ตอนที่ฉินสือโอวโหลดกฎลูกเรือจากเน็ต ในนั้นมีกฎข้อหนึ่งว่าไม่อนุญาตให้ลูกเรือเสพกัญชา แต่ทุกวันหลังเลิกงานสามารถสูบได้เล็กน้อย
ฉะนั้น ตอนนี้เห็นพวกชาวประมงสูบกัน ฉินสือโอวก็พูดเด็ดขาดก็ไม่ได้ มันก็เกี่ยวกับพวกวิถีชีวิต วัฒนธรรม เหมือนกับคนมุสลิมที่เห็นคนฮั่นกินหมูจะไปห้ามเขากินก็ไม่ได้ใช่ไหมล่ะ?
บูลเห็นฉินสือโอวขมวดคิ้วในใจก็เลยตะขิดตะขวงขึ้นมา แลนซ์เข้ามาถามว่าเกิดอะไรขึ้น พอรู้เรื่องเขาก็อธิบาย
ฉินสือโอวพยักหน้าแสดงถึงความเข้าใจ บูลรีบส่งให้เขาหนึ่งมวน ฉินสือโอวโบกมือปฏิเสธ บอกกับทุกคนว่ารักษาสุขภาพกันด้วย พอขึ้นบกใครก็ห้ามแตะอีก
บูลอธิบาย “พวกเราแค่ไม่อยากเสียของ เราเอามาตอนออกจากเมืองแฟร์เวลแล้วไม่ได้สูบสักที ตอนนี้จะกลับแล้ว ถ้าไม่สูบก็ต้องทิ้ง ทุกคนก็เลยสูบคนละมวนสองมวน พอดีกับที่จะได้มีแรงขนของลงท่า”
ฉินสือโอวกลอกตาให้เขาแบบไม่พอใจ ของแบบนี้ก็ใช้เหตุผลว่าประหยัดมาอ้างได้ด้วยเหรอ? เขาอยากจะพูดอะไรต่อ ปรากฏว่าพอหันไปก็เจอชาร์คกับแลนซ์ที่แบ่งกันยัดใส่ใบยาสูบคนละนิดละหน่อยเช่นกัน ช่างเถอะ ไม่ต้องพูดแล้วล่ะ กลับไปนอนดีกว่า
เพียงแต่ว่าพวกลูกเรือก็ฉลาดใช้ได้ พอเห็นว่าฉินสือโอวไม่ชอบให้พวกเขาสูบ แลนซ์ก็เคาะเอาของในไปป์ออก แล้วพูดกับคนอื่นๆ “ทิ้งกันให้หมดเถอะ ดูท่าสำออยกันสิ อย่างกับว่าเหนื่อยกันนักหนา”
คนอื่นๆ ก็เข้าใจสถานการณ์เลยพากันโยนมวนยาสูบทิ้งลงทะเล บูลสูดหายใจเข้าลึกแล้วพูดอย่างเสียดาย “ซื้อมาตั้งร้อยกว่าดอลลาร์เลยนะ น่าเสียดาย”
ฉินสือโอวพูด “ถ้าพวกนายแค่เพื่อแก้เหนื่อย ฉันก็ไม่ได้คัดค้านอะไรมากมาย ที่ฉันห่วงก็คือต่อไปพวกนายทำงานกับฉันได้เงินมาแล้วจะมาติดของพวกนี้!”
แลนซ์อธิบายแทนทุกคน “ไม่หรอกกัปตัน วางใจเถอะ เราแค่ใช้มันคลายเครียดเฉยๆ ถ้าคุณไม่อยากให้บนเรือฮาวิซทมีของแบบนี้งั้นต่อไปเราก็ไม่ใช้แล้ว ผมกล้าสาบานต่อคุณ ในหมู่พี่น้องของเราไม่มีใครกล้า!”
…………………………………………