ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 463 เงินสด มีแต่เงินสด

การออกทะเลครั้งนี้ให้ความมั่นใจกับฉินสือโอว นั่นก็คือการมีจิตสำนึกโพไซดอนชาตินี้อยากรวยก็ง่ายนิดเดียว ขอแค่กัดฟันออกทะเลสักครั้งหนึ่งก็อยู่สบายทั้งปีแล้ว!
เพียงแต่ว่า ตอนนี้เขาไม่ขาดเงิน ไม่จำเป็นต้องทำงานไม่คิดชีวิตแบบนี้แล้ว
ได้เช็คมา ฉินสือโอวกับเกย์ก็จับมือกัน ก่อนจะบอกลากันทั้งสองฝ่าย
ฉินสือโอวเชื้อเชิญเกย์ด้วย เดือนเมษายนปีนี้ฟาร์มปลาต้าฉินก็จะได้เก็บเกี่ยวผลผลิตแล้ว เขาอยากให้เกย์ไปดู ถ้าเป็นไปได้ละก็ทั้งสองร่วมกับฟิลิปป์ครองตลาดอาหารทะเลในควิเบกไปเลย!
เกย์ไม่ได้สนใจอะไรกับวิสัยทัศน์ของอันกว้างไกลของฉินสือโอว เขาไม่รู้ว่าในฟาร์มปลาต้าฉินมีปลาอะไรอยู่บ้าง คิดว่าคงไม่ต่างอะไรกับปลาทะเลในแถบทะเลอื่น เขาเลยแค่หัวเราะให้ฉินสือโอวเล็กน้อย ไม่ได้เอาเรื่องนั้นมาใส่ใจ
ฉินสือโอวไม่สนใจ ความจริงชนะคำคุยโว หลายๆ เรื่องอาศัยแค่ปากพูดไม่ได้
ส่งเกย์กลับไป ฉินสือโอวก็จะแบ่งเงินแล้ว เหล่าชาวประมงมุงเข้ามารอรอบด้านแล้วมองเขาตาปริบๆ ราวกับหู่จือและเป้าจือที่รอกินข้าว
“กัปตัน ครั้งนี้เราขายได้เท่าไร?” แลนซ์ถามอย่างคาดหวัง
ฉินสือโอวชี้ไปที่บูล “นายไม่ต้องซื้อแลนด์โรเวอร์อีโวคแล้วเพื่อน ซื้อเรนจ์โรเวอร์เลยดีกว่า”
เรนจ์โรเวอร์เป็นรถเอสยูวีหรู มีหลายรุ่นซึ่งราคาต่างกันออกไป แต่ที่ถูกที่สุดก็สูงถึงแสนสามแสนสี่ดอลลาร์แคนาดา
พูดไปฉินสือโอวก็เอาเช็คให้แลนซ์ให้พวกชาวประมงส่งต่อกันไป
เห็นตัวเลขบนเช็คนั้น ทุกคนก็ร้องตะโกนแปะมือกัน บูลดึงมือของฉินสือโอวอย่างตื่นเต้น “เหลือเชื่อเลย กัปตัน ทำงานกับคุณได้เงินเยอะกว่าไปค้ายาที่เม็กซิโกอีก!”
พวกเขาเตรียมใจไว้แล้ว เพราะบนเรือมีปลาเท่าไรพวกเขารู้ดีกว่าฉินสือโอว
แต่ว่าบนเรือมีปลาเท่าไรกับได้เงินเท่าไรเป็นคนละเรื่องกัน เลขศูนย์ที่เรียงกันบนเช็คนั้นทำเอาใจคนสั่นเลยจริงๆ!
สี่ล้าน 28 เปอร์เซ็นต์งั้นก็ 1.12 ล้าน แบ่งให้ทุกคนก็ได้ประมาณหนึ่งแสนบวกกับเงินที่ได้ในสามครั้งแรก คนที่ได้น้อยสุดก็ได้มา 120,000
ที่นิวฟันด์แลนด์ ผู้บริหารระดับกลางในอุตสาหกรรมขนาดใหญ่ปีหนึ่งก็ได้แค่หนึ่งแสนสองหมื่น แต่พวกเขาทำงานไม่ถึงเดือนก็ได้เงินเท่านี้แล้ว พอให้ภูมิใจได้!
ชาร์ลเมอร์กับแซ็กถอดหมวกออกมาโยนไปในอากาศ ลมทะเลพัดมาไม่รู้ว่าหอบไปที่ไหน ส่วนจะพัดไปไหนพวกเขาก็ไม่สนใจ ตอนนี้ประเด็นสำคัญคือเช็คต่างหาก!
ฉินสือโอวเจอเงินก้อนโตมาเยอะ สี่ล้านนอกจากตอนที่เพิ่งได้มารู้สึกตื่นเต้นหน่อย แต่หลังจากนั้นก็เฉยๆ แล้ว เพราะฉะนั้นตอนนี้เขาเหนื่อยมาก โบกรถแท็กซี่ไปพักที่โรงแรม
เหล่าชาวประมงก่อนหน้านี้ก็เหนื่อยจนไม่ไหว แต่ฤทธิ์กัญชาบวกกับเช็คทำให้แต่ละคนตาแดงก่ำ ดูกระตือรือร้นยิ่งกว่าตอนออกทะเลอีก ทำเอาฉินสือโอวประหลาดใจ เป็นอย่างที่คิด เงินทองถึงจะเป็นแรงกระตุ้นความก้าวหน้าของคน
ฉินสือโอวไม่ได้โอนเงินให้แลนซ์ในทันที ไม่อย่างนั้นเจ้านี่ต้องนอนไม่หลับแน่ เขาบอกว่านอนตื่นแล้วค่อยไปโอนเงินที่ธนาคาร จากนั้นก็หาห้องไปนอน
เหล่าชาวประมงตื่นเต้นยกกลุ่ม พวกเขาซื้อเบียร์และขนมมากมายจากร้านสะดวกซื้อไปห้องแลนซ์ไม่รู้ว่าสังสรรค์กันถึงกี่โมงถึงไปนอน
ฉินสือโอวนอนตั้งแต่สี่โมงเย็นไปจนถึงเช้าของอีกวัน แบบนี้เขาตื่นขึ้นมาถึงค่อยรู้สึกว่าสภาพจิตกลับสู่ปกติ
เขาออกจากโรงแรมไปเดินเตร่แถวท่าเรือรอบหนึ่ง อากาศไม่ค่อยดีเท่าไร ค่อนข้างอึมครึม ฉินสือโอวใส่ชุดค่อนข้างหนา แต่ก็ยังคงมีคนจำเขาได้ คนแถวนั้นมาขอเขาถ่ายรูปคู่ทำเอาเขาแอบปลื้มตัวเอง ฉันก็กลายเป็นคนดังบ้างแล้ว
หลังจากที่ออกกำลังเสร็จกลับมา ฉินสือโอวก็โทรหาเทย์เลอร์ แฮสเลอร์หัวหน้านักออกแบบจากร้านทิฟฟานี่สาขานิวยอร์กเพื่อถามเรื่องความคืบหน้าของการออกแบบเครื่องประดับ
เขาไม่เคยนึกเลยว่าการออกแบบอัญมณีต้องใช้เวลาขนาดนี้ เทย์เลอร์บอกเขาว่าเครื่องเพชรพลอยเริ่มทำไปแล้ว แต่อย่างน้อยยังต้องใช้เวลาเดือนครึ่งถึงจะออกจากเตาได้อย่างสมบูรณ์
ฉินสือโอวคิดคำนวณครู่หนึ่ง ก็ยังโอเค แบบนี้ก็ยังทันวันครบรอบหนึ่งปีที่เขากับวินนี่รู้จักกัน
ตอนผ่านธนาคารมอนทรีออล ฉินสือโอวก็นึกอะไรได้จึงเดินเข้าไปแล้วคว้าเอาบัตรแบล็ก อาเม็กซ์ยื่นให้กับพนักงานต้อนรับ
พอพนักงานต้อนรับสาวหน้าตาสวยเห็นบัตรแบล็ก อาเม็กซ์ก็ส่งรอยยิ้มเย้ายวนมาให้ เธอรับมาแล้วเข้าสู่ระบบเว็บบริษัท ใส่เลขบัญชีกับเลขประจำตัวเพื่อทำการเทียบ หลังจากนั้นก็รีบแจ้งผู้จัดการ
ผู้จัดการลงมาชั้นล่าง ยื่นมือออกมาแต่ไกลเพื่อจับมือฉินสือโอวแล้วจึงถามขึ้น “คุณฉินต้องการใช้บริการอะไรครับ?”
ฉินสือโอวตอบ “ช่วยถอนเงินสด 1.15 ล้านให้ผมหน่อยครับ”
ห้านาทีหลังจากนั้น กล่องนิรภัยสามกล่องที่ประกอบไปด้วยสองกล่องใหญ่กับหนึ่งกล่องเล็กก็ถูกยกมา ผู้จัดการพูดอย่างนอบน้อม “คุณฉิน กรุณาตรวจดูหน่อยครับ นี่คือเงิน 1.15 ล้าน”
ไม่ต้องตรวจ ฉินสือโอวเปิดดูสักหน่อยก็พยักหน้าโอเค ผู้จัดการโทรไปเรียกยามธนาคารสองคนให้ขับรถไปส่งฉินสือโอวกลับโรงแรม
พวกชาวประมงยังคงนอนยันเที่ยง หลังจากที่ตื่น ฉินสือโอวให้แลนซ์ไปเรียกให้ทุกคนมาที่ห้องเขา
เหล่าชาวประมงรู้ดีว่านี่คือกำลังจะแบ่งเงิน ดังนั้นก็เลยเข้าห้องฉินสือโอวมาอย่างตื่นเต้นพอพวกเขาเข้าไปก็อึ้ง เงินสีส้มอมเหลืองเป็นตั้งๆ กองอยู่บนโต๊ะ เป็นระเบียบด้วย!
ล้านหนึ่งสำหรับฉินสือโอวแล้วไม่เท่าไร ก็แค่ตัวเลขที่เรียงกันเท่านั้น แต่ว่าพอเปลี่ยนเป็นเงินสด แม้แต่เขาก็รู้สึกตื่นเต้น
ก่อนหน้านี้ตอนที่จัดเรียงเงินสดพวกนี้ เขาตื่นเต้นมาตลอดเลย ได้ดมกลิ่นน้ำหมึกอ่อนๆ สัมผัสของธนบัตรใหม่เอี่ยม เขารู้สึกราวกับว่าเขาครองโลกทั้งใบ
นี่ก็คือพลังของเงิน!
“โอเค นี่คือของพวกนาย เพื่อนๆ พวกนายแบ่งกันเองแล้วกัน” ฉินสือโอวพูดพร้อมผายมือไปด้วย
นี่เป็นการทดสอบเล็กๆ ของเขา อยากจะดูความสามัคคีของทีมนี้สักหน่อย ดูว่าภายใต้การกระตุ้นของเงินทองพวกเขายังสามารถเชื่อฟังแลนซ์กับชาร์คเหมือนที่เคยสาบานไว้ได้ไหม
แน่นอนว่านอกจากนี้ยังมีจุดประสงค์อีกอย่าง นั่นก็คือเขาต้องการชนะใจของเหล่าชาวประมงแบบตรงๆ ให้พวกชาวประมงเชื่อฟังและเชื่อใจเขาอย่างสนิทใจ
พวกชาวประมงเข้ามาล้อมโต๊ะทีละคน ครู่เดียวก็ล้อมกันจนแน่น แต่พวกเขาแค่ล้อมดู ไม่มีใครยื่นมือไปแย่งเลย บูลนั่งใกล้เกินไป แลนซ์จึงผลักเขาออก เขายิ้มพลางนั่งยองอยู่หน้าโต๊ะ มองเงินตาเป็นมัน
ฉินสือโอวให้แลนซ์กับชาร์คปรึกษากันเรื่องแบ่งเงินกัน นี่คือเงิน 1.12 ล้าน
“ฉัน ชาร์ค บูล คนละ 110,000 ดอลลาร์ อีวิลสันออกแรงเยอะที่สุด ฉะนั้นได้หนึ่งแสน พวกนายที่เหลือได้คนละ 86,000 ดอลลาร์” แลนซ์ใช้ไปป์เคาะโต๊ะแล้วพูดขึ้น “ทุกคนมีอะไรจะแย้งไหม?”
เหล่าชาวประมงมองกันเองแล้วพยักหน้าพร้อมกัน “โอเค ไม่มีใครแย้ง!”
แลนซ์เชิญให้ฉินสือโอวไปนั่งที่ข้างโต๊ะ เหล่าชาวประมงเข้าแถว แต่ละคนถือกล่องกระดาษเล็กๆ ฉินสือโอวแบ่งให้พวกเขาคนละกอง เป็นการจบการออกทะเลจับกุ้งมังกรด้วยความดีใจ
แบบนี้ฟาร์มปลาต้าฉินก็มีคนงานรุ่นที่หกนับจากชาร์ค ซีมอนสเตอร์ นีลเซ็น อีวิลสัน เบิร์ด พวกเขาจะรับงานในฟาร์มปลาแล้วกลายเป็นกำลังสำคัญของฟาร์ม
………………………………………