ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 467 ลำดับของปลา

ความแข็งแกร่งของทัพกั้งตั๊กแตนเจ็ดสีนั้นไม่จำเป็นต้องสงสัยเลย เดี๋ยวก่อนนะ ความแข็งแกร่ง? ฉินสือโอวยักมุมปากโค้งเป็นรอยยิ้มร้าย
เจ้าของฟาร์มปลาแกธเธอริงเก่งนักไม่ใช่เหรอ? ไม่ใช่หัวเราะเยาะเย้ยดูถูกฉันหรือไง? นายไม่ได้อยากจะสร้างคฤหาสน์ทำอสังหาริมทรัพย์ตอนต้นฤดูใบไม้ผลิเหรอ? ได้ ฉันก็จะส่งกั้งตั๊กแตนเจ็ดสีไป ดูสิว่าจะทำอย่างไร!
ประโยชน์ของคฤหาสน์คืออะไร? ให้คนอยู่! งั้นจุดเด่นของคฤหาสน์ฟาร์มปลาแกธเธอริงคืออะไร? เกาะกลางทะเลเล็กๆ ที่เป็นเหมือนยูโทเปีย โกลด์โคสต์! งั้นถ้าโกลด์โคสต์นี้มีกั้งตั๊กแตนเจ็ดสีแสนดุโผล่มายังจะมีใครมาอยู่อีกล่ะ?
คิดมาถึงตรงนี้ ฉินสือโอวก็ย้ายทัพกั้งตั๊กแตนเจ็ดสีไป แต่เขาก็ไม่คิดจะเล่นใหญ่
ความไม่พอใจที่เขามีต่อเจ้าของฟาร์มปลาแกธเธอริงก็เพราะเจอการปฏิบัติไม่เท่าเทียม ไม่ใช่เพราะตัวเองซื้อฟาร์มปลาไม่ได้ ฟาร์มปลาแกธเธอริงไม่ขายให้เขาก็ได้ แต่เขาหวังว่าเจ้าของอ้วนนั่นจะพูดกับเขาดีๆ
ขอแค่ทั้งสองฝ่ายสื่อสารกันอย่างใจเย็น ต่อให้เขาซื้อฟาร์มปลาแกธเธอริงไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เพราะอย่างไรเรื่องดีๆ ในโลกก็ไม่มีทางเกิดกับเขาเพียงคนเดียว ตอนนี้สิ่งที่เขามีอยู่ก็มากพอให้เขาพอใจแล้ว
แต่ว่าสภาพความเป็นจริงล่ะ? การกระทำของเจ้าอ้วนนั่นทำเขาไม่พอใจจริงๆ ! ในเมื่อไม่พอใจก็เล่นงานมัน เล่นจนมันเองก็หงุดหงิด!
พอย้ายทัพกั้งตั๊กแตนเจ็ดสีไปเรียบร้อย ฉินสือโอวก็ตระเวนไปทั่วฟาร์มปลา ตอนที่เจอลูกปลาทูน่าก็ถ่ายพลังโพไซดอนเข้าไปหน่อย ปลาทูน่ายิ่งเยอะ ยิ่งโตดีๆ ถึงจะดีกว่า ไม่ว่าจะว่าไงปลาชนิดนี้ก็ได้ราคามากกว่าปลาค็อดอยู่มาก
พลังโพไซดอนนั้นเยี่ยมมาก มันมีผลต่อการกระตุ้นการเจริญเติบโตของพวกปลาอย่างชัดเจน ตอนนี้ปลาค็อดในฟาร์มปลามีหลายตัวที่โตจนขนาดใหญ่ประมาณตัวโตเต็มวัยแล้ว
ปลาแฮดดัค ปลาหิมะ ปลาพอลลอค ปลาช่อนทรายแก้ว ปลาค็อดกรีนแลนด์ ปลากิราร์ดนอร์เวย์ ปลาอลาสก้าพอลล็อคเป็นต้น ที่ควรมีฟาร์มปลามีหมด แน่นอนว่าจะขาดปลาค็อดแอตแลนติกไม่ได้
ปลาค็อดแอตแลนติกโตไวมาก ปลาค็อดที่เต็มวัยยาวได้สองเมตร หนักถึงร้อยกิโลกรัม เนื้อสัมผัสปลาชนิดนี้เด้งละเอียด กลิ่นคาวเนื้ออ่อน ตัวโต จำนวนเยอะ เกี่ยวกับคำพูดที่ว่าเหยียบปลาค็อดเดินขึ้นเกาะนิวฟันด์แลนด์ได้ก็มาจากปลาชนิดนี้แหละ
น่าเสียดายที่ฟาร์มปลานิวฟันด์แลนด์ซึ่งเคยเป็นที่ที่มีปลาชนิดนี้มากที่สุดในตอนนี้แทบจะไม่มีเหลือเพราะการประมงของคน กลับกลายเป็นอเมริกากับไอซ์แลนด์ก็อนุรักษ์ไว้ได้ดีกว่า ตอนนี้ทรัพยากรเกี่ยวกับปลาค็อดที่อ่าวเคปค้อดของรัฐแมสซาชูเซตส์กับแถบทะเลไอซ์แลนด์อุดมสมบูรณ์กว่า
ปลาค็อดแอตแลนติกในฟาร์มปลานิวฟันด์แลนด์น้อยขนาดไหน? ก่อนหน้านี้ตอนที่ฉินสือโอวไปจับกุ้งมังกรที่อ่าวเซนต์ลอว์เรนซ์เจอปลาแฮดดัคเยอะขนาดนั้น แต่ก็ไม่ค่อยเจอปลาค็อดแอตแลนติก!
จากที่เคยเป็นปลาที่พบได้ทั่วไปของแอตแลนติกเหนือ ในตอนนี้กลายเป็นเอกลักษณ์ของทุกที่ ต้องบอกว่านี่เป็นเรื่องเศร้าอย่างหนึ่ง
ตอนนี้ปลาท้องถิ่นที่เป็นที่ยอมรับให้จับมีไม่กี่อย่างก็คือปลาทูน่ชายหาดน้ำตื้นจอร์จ กุ้งมังกรอ่าวเซนต์ลอว์เรนซ์ ปูราชินีทะเลอลาสก้า ปลาค็อดแอตแลนติกทะเลไอซ์แลนด์
ปลาค็อดแอตแลนติกของฟาร์มปลาต้าฉินเป็นปลาที่โตไวที่สุด มีกลุ่มปลาที่ตัวยาวเกินหนึ่งเมตรแล้ว แบบนี้ในแถบทะเลทั่วไปต้องใช้เวลาสี่ปีถึงจะโตได้ขนาดนี้ พอผ่านการพัฒนาจากพลังโพไซดอนก็ใช้แค่ปีเดียวเท่านั้น!
หลังจากที่ฝูงปลาใหญ่โผล่ออกมา ก็ต้องจับ ไม่อย่างนั้นนานวันไปพวกมันจะเป็นภัยต่อระบบนิเวศน์ของฟาร์มปลา อย่างเช่นถ้าลูกปลาทูน่าเจอกับปลาค็อดแอตแลนติกโตเต็มวัยจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย…
ฉินสือโอววิเคราะห์ปลาที่ได้ของฟาร์ม วางแผนในใจว่าหลังเข้าฤดูใบไม้ผลิจะจับด้วยลำดับแบบไหนดี เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ตอนหลังเขาค่อยๆ หลับไป พอลืมตาเครื่องบินก็หยุดลง
ถึงเมืองแวนคูเวอร์แล้วเหรอ? ฉินสือโอวตื่นขึ้นมาหาวพลางถาม
วินนี่ที่กำลังแปรงขนหมาป่าบนหัวของเสี่ยวหลัวปอจูบเขาครั้งหนึ่งก่อนจะตอบ “ไม่ ที่รัก คุณกลับประเทศแล้ว ที่นี่ปักกิ่ง”
“ไวขนาดนี้เลยเหรอ?” ฉินสือโอวถามด้วยความประหลาดใจ
“ลุงฉินต่างหากที่หลับเยอะไป” กอร์ดอนที่กำลังกอดไอแพดเล่นเกมตอบเจือเสียงหัวเราะ
เชอร์ลี่ย์เขกหัวเขาหนึ่งทีแล้วพูดหน้านิ่วคิ้วขมวด “น้ำเสียงแบบไหนกัน? ไม่รู้จักใช้คำแสดงความเคารพหรือไง?”
มิเชลหัวเราะออกมา เชอร์ลี่ย์มองเขาทีหนึ่ง เขาจึงรีบพูดทันที “ดูสิ พี่ชายที่เคารพของผม กอร์ดอน เออร์บักเป็นเด็กทึ่ม ใช่ไหม ลุงฉินที่รัก?”
ฉินสือโอวกับวินนี่หัวเราะไปกับการหยอกล้อของเด็กๆ หู่จือ เป้าจือ ร้องหงิงออกมา นอกจากอึฉี่กินข้าวแล้วก็โดนรัดไว้กับที่นั่งตลอด จะทนไม่ไหวแล้ว
ฉงต้าไม่สนใจ นอนอยู่ข้างบนเลียพุงตัวเองหลับปุ๋ย ปากอ้าๆ หุบๆ กรนอยู่
บุชหมอบอยู่ที่หน้าต่างดูวิวข้างนอกด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง ดูท่าว่ามันจะกระหายท้องฟ้ามากขึ้นทุกที
เอี๋ยนตงเหล่ยช่วยเขาหาคอนเนคชั่นดีๆ ไว้ ฉินสือโอวลงเครื่องมายืดเส้นยืดสายแล้วถือโอกาสให้ศุลกากรและหน่วยกักกันขึ้นเครื่องมาตรวจ
วินนี่เตรียมใบรับรองการรับเลี้ยงของหู่เป้าฉงและหมาป่าขาว ส่วนบุชก็ไม่ต้องแล้ว
กลุ่มคนสวมชุดเครื่องแบบเดินพูดคุยหัวเราะกันมา ฉินสือโอวเจอหน้าพวกเขาก็อึ้งไป ไม่น่าเชื่อว่าในนั้นจะมีคนรู้จักด้วย “พี่ พี่หลี่?”
หัวหน้าแผนกกักกันก็คือนักท่องเที่ยวที่เขาเคยเจอที่เมืองแฟร์เวล ตอนนั้นฉินสือโอวยังพาเขาขึ้นเขาล่าสัตว์อยู่เลย ชื่อหลี่อะไรหลงนี่แหละ ฉินสือโอวจำไม่ได้แล้วว่าเขาชื่ออะไรกันแน่ ก็เลยเรียกพี่
สายตาของคนคนนั้นหยุดลงแล้วมองมาก่อนจะยิ้มขึ้นมาทันที “น้องชายฉิน? ที่แท้ก็นายเองเหรอ นายนี่คือ? โอ้ กลับบ้านฉลองปีใหม่!”
เขาพยักหน้าอย่างเข้าใจแล้วเข้าไปจับมือกันอย่างกระตือรือร้นกับฉินสือโอว จากนั้นก็แนะนำเพื่อนร่วมงานให้รู้จัก
พอคนพวกนี้ได้ยินว่าฉินสือโอวก็คือคนวางแผนการท่องเที่ยวเมืองแฟร์เวลให้คนจีนที่ดังมากที่ปักกิ่งก็ค่อนข้างเกรงอกเกรงใจกัน พากันหยอกล้อบอกว่าเจ้าหลี่เต๋อหลงไปเที่ยวที่นั่นครั้งหนึ่งกลับมาก็อวดใหญ่ ปีนี้พวกเราก็มีแผนไปเที่ยว ขอฝากเนื้อฝากตัวกับคุณฉินด้วย อะไรประมาณนี้
ฉินสือโอวเพิ่งจะนึกได้ คนวัยกลางคนคนนี้ชื่อว่าหลี่เต๋อหลง
มีคอนเนคชั่นกับเอี๋ยนตงเหล่ยเรื่องหลังจากนี้ก็ง่ายแล้ว คนกลุ่มหนึ่งพาสุนัขตำรวจเข้าไปตรวจครู่หนึ่ง ไม่มีปัญหาอะไรก็ประทับตราและเซ็นชื่อบนหนังสือเดินทาง และใบรับรอง แบบนี้พอไปถึงสนามบินจังหวัดก็จะสะดวกหน่อย ไม่ต้องตรวจครั้งที่สอง
เครื่องบินเติมน้ำมันอีกครั้ง ฉินสือโอวพาวินนี่เดินเตร่แถวข้างเครื่องบินครู่หนึ่งแล้วขึ้นเครื่องไปอีก ครั้งนี้ก็ไวแล้ว เครื่องบินแทบจะบินไปด้วยกันแล้วก็ลงจอด ถึงสนามบินจังหวัดแล้ว
ฉินสือโอวโทรหาที่บ้านล่วงหน้าแล้ว พี่เขยขับรถเอ็มพีวีเจ็ดที่นั่งของเพื่อน ฉินเผิงก็ขับรถกระบะมารออยู่หน้าสนามบินแล้ว
ทั้งสองฝ่ายเจอหน้ากัน ต่างก็โบกมือให้กันตั้งแต่ไกล ฉินสือโอวกอดฉินเผิงแล้วถาม “รถกระบะนี่ของนายเหรอ?”
นี่เป็นรถกระบะฉางเฉิง ราคาคงไม่แพง แต่ดูใหม่มาก เห็นได้ชัดว่าซื้อมาไม่นาน
ฉินเผิงพูดพลางหัวเราะ “เปิดร้านซ่อมรถนี่ ไม่มีรถก็ไม่ค่อยสะดวก ฉันกับเมียปรึกษากันก็เลยซื้อรถกระบะคันหนึ่ง ให้เศรษฐีขับเครื่องบินอย่างนายหัวเราะเยาะแล้ว”
“รถกระบะก็ดีออก” ฉินสือโอวชนหมัดกับเขา “อย่าเรียกฉันว่าเศรษฐี เรียกฉันลุงเศรษฐี!”
“บอกแล้วว่าไม่พูดถึงเรื่องความอาวุโสไง!”
“ไม่พูดถึงได้ไง พ่อแม่ลูกเมียสบายดีไหม? จำได้ไหม ตอนปีใหม่ลูกนายต้องหัดเรียกฉันว่าลุง พาเธอมาอวยพรปีใหม่ฉัน!”
“ฉันยอมแล้ว แกมาแกล้งฉันคนเดียวก็พอ ปล่อยลูกสาวฉันเถอะ”
…………………………………………