ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 486 เกิดเรื่องขึ้นนิดหน่อย

แคนาดาเป็นประเทศสำหรับผู้อพยพ ประชาชนจึงไม่ได้ให้ความสำคัญกับรัฐเอกราชมากนัก ยิ่งความคิดถึงบ้านเกิดนั้นยิ่งแล้วใหญ่ เรื่องนี้ดูได้จากที่พวกเขายินยอมให้กษัตริย์ของอังกฤษมาปกครองนั่นเอง
เมื่อก่อนอังกฤษได้ให้ความสำคัญและจริงจังกับการปกครองอินเดียมาก แต่พอคนอินเดียเห็นโอกาสที่จะเป็นเอกราชเท่านั้น ก็รีบเรียกร้องขอแยกตัวมาเป็นเอกราชทันที และทำการเพิกถอนของทุกอย่างที่บ่งบอกว่าถูกอังกฤษปกครองออกจากดินแดนอินเดียทันที
แต่แคนาดาไม่ได้มีปัญหานี้ เพราะพวกประชาชนเป็นพวกอะไรก็ได้ สิ่งที่พวกเขาให้ความสำคัญมากที่สุดคือสัมพันธ์ที่เชื่อมโยงกันของความรักระหว่างญาติพี่น้องมากกว่า
รายการ BBC ของอังกฤษเคยมาทำการสำรวจความคิดของประชาชนในแคนาดาครั้งหนึ่ง ก็ได้รู้ว่าในใจคนแคนาดานั้น ฐานะทางครอบครัวสำคัญที่สุด รองลงมาคือเมืองที่อยู่ รองลงมาอีกคือจังหวัดที่อาศัย สุดท้ายจึงจะเป็นประเทศ
อย่างการเสียสละเพื่อชาติอะไรทำนองนั้น สำหรับคนแคนาดาแล้วค่อนข้างไกลตัว ดังนั้นในช่วงสงครามโลกครั้งที่สองแคนาดาจึงไม่ได้ออกตัวอะไรมากนัก หากไม่ใช่เพราะอังกฤษถูกยึดดินแดนจนทำให้จำเป็นต้องเข้าไปช่วยแล้ว พวกเขาเองก็ไม่อยากเข้าร่วมหรอก
เยอรมันจะปกครองโลกเหรอ? อ้อ งั้นก็ให้เขาปกครองเถอะ คนเยอรมันมาปกครองแล้วพวกเราจะไม่มีขนมปังกับปลาค็อดกินหรือไง?
ตอนที่คนนิวฟันด์แลนด์เจอกับคนต่างชาติแล้วแนะนำตัวเองนั้น พวกเขาจะบอกว่าตัวเองเป็นคนนิวฟันด์แลนด์ น้อยคนนักที่จะบอกว่าตัวเองเป็นคนแคนาดา
สำหรับเมืองชนบทเล็กๆ อย่างเมืองแฟร์เวลนี้ การยอมรับในประเทศของพวกเขายิ่งน้อยไปใหญ่ การที่งานเฉลิมฉลองประจำวันครบรอบเมืองสำคัญยิ่งกว่างานเฉลิมฉลองวันครบรอบประเทศ ก็เพราะเหตุนี้
เวลาตีห้าครึ่งของเช้าวันเสาร์ งานเฉลิมฉลองวันครบรอบเมืองก็เริ่มอย่างเป็นทางการ ทางเจ้าหน้าที่รัฐในเมืองได้เตรียมปืนใหญ่ไว้สิบหกแท่ง ปืนใหญ่ล้วนเป็นปืนครกแบบสั้นแบบเก่าที่ใช้ในช่วงศตวรรษที่สิบหกสิบเจ็ด ถูกนำมาวางไว้บนเรือหาปลา
เพราะเรื่องที่อ่าวเซนต์ลอว์เรนซ์ก่อนหน้านี้ทำให้เรือฮาวิซทโด่งดังขึ้นมา จึงได้รับโอกาสให้เป็นเรือบรรจุปืนใหญ่ ปืนใหญ่ถูกตั้งไว้ที่ข้างซ้ายของเรือสี่แท่ง พอเช้าตรู่เรือหาปลาจึงได้ทำการหันหัวไปทางทิศตะวันออก ส่วนปืนใหญ่นั้นได้หันหน้าไปทางน่านน้ำทางทิศเหนือแทน
เรือหาปลาสี่ลำเรียงตัวกันเป็นเส้นตรงขับออกจากท่าเรือ ดวงอาทิตย์ยามเช้าได้ค่อยๆ ลอยขึ้นมาบนผืนน้ำทะเล แสงสีส้มแดงที่สว่างไสวกำลังสาดส่องไปที่ผิวน้ำทะเล ทำให้มีสีสันที่อบอุ่นปรากฏออกมา
บนเรือฮาวิซทมีพวกนีลเซ็น เบิร์ด ชาร์คกับซีมอนสเตอร์ดูแลปืนใหญ่คนละแท่ง หลังแฮมเล็ตประกาศรายละเอียดผ่านเครื่องส่งสัญญาณแล้ว ฉินสือโอวก็ให้พวกเขาจุดไฟ ยิงได้!
 “ปังๆๆๆ!!!”
หลังจบเสียงดังเปรี้ยงปร้าง ปืนครกสั้นที่ทำจากทองสัมฤทธิ์สั่นไหว แรงสั่นสะเทือนที่รุนแรงนั้นทำเอาเรือฮาวิซทลอยถอยหลังไปถึงสี่ห้าเมตร ลูกระเบิดถูกยิงออกไปแล้ว แน่นอนว่าได้ระเบิดควันสีรุ้งออกมาอยู่บนฟ้า เปลี่ยนให้ผิวน้ำทะเลกลายเป็นสีหลากสี
บนเรือแต่ละลำมีปืนใหญ่สี่แท่ง ปืนแต่ละแท่งได้ยิงลูกระเบิดสีรุ้งออกไปสี่ลูก รวมทั้งหมดก็หกสิบสี่ลูก
นักท่องเที่ยวชาวจีนที่มายืนมองกันที่ท่าเรือหัวเราะพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน บอกว่าการเฉลิมฉลองในจีนนั้นจะห้ามใช้เลขสี่ แต่ที่เมืองแฟร์เวลนั้นกลับใช้กันเสียเยอะเชียว แค่เริ่มต้นก็มีสี่สี่ตัวแล้ว
ลูกระเบิดที่ใช้ในงานเฉลิมฉลองแบบนี้เป็นของที่ทำขึ้นมาโดยเฉพาะ มีส่วนผสมหลักเป็นฟอสฟอรัสขาว หลังลูกระเบิดถูกยิงออกไปทำปฏิกิริยากับอากาศแล้ว จึงระเบิดออกมาทันที ทำให้สีต่างๆ ที่อยู่ข้างในถูกระเบิดออกมา
ลูกระเบิดล่องลอยไปบนอากาศ ทำให้เกิดเส้นโค้งหลากสีราวกับสายรุ้งหลงเหลืออยู่ ควันสีรุ้งพวกนี้จะปรากฏอยู่บนอากาศประมาณหนึ่งวันครึ่ง ขอแค่ลมทะเลไม่แรงเกินไป ก็จะรู้สึกเหมือนที่ท่าเรือได้มีสายรุ้งพาดอยู่เป็นเวลาสักพักเลยล่ะ
หลังยิงระเบิดเปิดงานแล้ว ก็เปิดเรือหาปลาสี่ลำให้นักท่องเที่ยวมาเที่ยวชม แค่จ่ายค่าเข้าชมห้าสิบดอลลาร์แคนาดาก็สามารถขึ้นไปบนเรือเพื่อออกหาปลาได้ระยะหนึ่ง ปลาที่หามาได้นั้นจะแบ่งให้กับพวกนักท่องเที่ยวด้วย
นี่ทำให้กลุ่มนักท่องเที่ยวรู้สึกดีมาก ห้าร้อยดอลลาร์แคนาดาเท่ากับสองพันห้าร้อยหยวน พวกเขาคำนวณสักพัก การออกเรือทีหนึ่ง ปลาที่หาได้อย่างไรก็คงเกินเงินสองพันห้าแล้วล่ะมั้ง? จึงพากันทยอยลงทะเบียนขึ้นเรือกัน
ฉินสือโอวมองดูอย่างสนุกสนาน พวกนักท่องเที่ยวคิดง่ายเกินไปแล้ว การออกเรือแบบนี้เป็นเพียงการออกเรือเป็นพิธีเพราะแค่ออกเรือไปพื้นที่ใกล้เคียงหว่านแหแล้วก็กลับมาเท่านั้น ใช้เวลามากสุดก็แค่หนึ่งถึงสองชั่วโมง จะหาปลาได้สักเท่าไรกันเชียว? การจะได้ทุนคืนนั้นคงยาก แต่ว่าก็เป็นการหาความสนุกได้ดี
งานฉลองวันครบรอบเมืองได้เปิดตัวอย่างเป็นทางการ ความจริงก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษมาก ปกติจะมีกันสามขั้นตอน หนึ่งคือกินดื่มให้จุใจ กินให้อิ่มดื่มให้จุก สองคือเข้าร่วมกิจกรรม ดูการแสดง สามคือตอนกลางคืนไปรอบกองไฟที่ทะเลสาบเฉินเป่า ดื่มด่ำอาหารค่ำท่ามกลางแสงไฟ
เพราะงานฉลองเริ่มกันแต่เช้า หลายๆ คนจึงเริ่มหิวแล้ว ดังนั้นคนในเมืองล้วนเตรียมอาหารเช้าแล้วนำมาที่ถนนในเมือง พวกผู้หญิงหิ้วตะกร้ามา ข้างในจะมีทั้งอาหารและเครื่องดื่ม แค่เข้าไปทักทายก็สามารถหยิบกินได้แล้ว
วินนี่ทำของง่ายเช่นขนมไข่เจียว เกี๊ยวทอด กับคุ้กกี้ พอมีนักท่องเที่ยวไปทักทายเธอ เธอก็จะหยิบของให้
แต่ว่าพวกนักท่องเที่ยวที่ไปทักทายกลับไม่ใช่เพื่อไปขอของกิน แต่เพื่อไปขอถ่ายรูปกับเธอ
วันนี้วินนี่ใส่ชุดพื้นเมืองเป็นเดรสยาวสไตล์อังกฤษ ก็คือเดรสยาวมีโครงเหล็กแบบที่เอลิซาเบธ สวอน นางเอกของ (ไพเรทส์ออฟเดอะแคริบเบียน)ใส่ตอนเป็นลมนั่นเอง บนหัวสวมหมวกปีกกว้าง ดูสวยงามสะดุดตามาก
ในงานฉลองวันครบรอบชุดที่ผู้คนในเมืองใส่จะออกไปทางชุดของยุคศตวรรษที่สิบหกสิบเจ็ด เสื้อผ้าพื้นเมืองแต่สวยงาม นี่ก็ถือเป็นหนึ่งในภาพที่สวยงามเช่นกัน
ที่หัวมุมถนนได้มีการตั้งเวทีขึ้นมาตรงกลางถนน แฮมเล็ตได้ไปเชิญวงดีเจที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงจากเซนต์จอห์นมา ทั้งวงเต็มไปด้วยวัยรุ่นที่มีรอยสักเต็มตัว กับไว้ผมยาวแปลกประหลาดกำลังจับกีตาร์ร้องเพลงอย่างบ้าคลั่งอยู่บนเวที ทำเอาผู้คนรอบๆ พากันตะโกนร้องตามไปด้วย
เพื่อการสะดวกในการจัดการ และป้องกันการเกิดภาวะคนแน่นเกินไป ทางเจ้าหน้าที่รัฐของเมืองจึงทำการเช่าเสาสัญญาณสื่อสารของโมโตโรล่ามาตั้งไว้ในเมือง พวกร้านค้าในเมืองต่างก็มีวิทยุสื่อสารไว้ติดต่อกัน
ฉินสือโอวเดินหาแผงขายปิ้งย่างแล้วสั่งตับห่านย่างมาหนึ่งชุด เขาไม่เข้าใจจริงๆ ว่าของแบบนี้ก็ยังสามารถเอามาย่างได้อีก คนยุโรปนี่เป็นพวกคนแปลกจริงๆ
เจ้าของแผงปิ้งย่างจึงย่างให้เขาสองไม้ เขานำตับมาหั่นเป็นแผ่นก่อน จากนั้นใช้น้ำมันทอดอย่างง่ายๆ แล้วค่อยนำไปปิ้งจนสุก มีทั้งหมดรวมสี่ชิ้น หนึ่งไม้ราคา 15 ดอลลาร์แคนาดา อย่างกับวิ่งราวกันแหนะ
ฉินสือโอวเบะปากเพราะคิดว่าราคาแพงไป เจ้าของแผงลอยพูดอย่างพอใจว่า “นี่ถือว่าแพงเหรอ? ฉินที่รัก นี่น่ะเป็นปิ้งย่างสไตล์ฝรั่งเศสนะ ถ้าไม่มีผมล่ะก็ ถ้าคุณอยากกินก็ไปกินถึงฝรั่งเศสเลย!”
 “โอ้โห มีระดับขนาดนี้เลยเหรอ?”
 “ถูกต้องที่สุด”
 “เถ้าแก่ ตับห่านย่างไม้หนึ่ง ราคาเท่าไรครับ?” มีนักท่องเที่ยวถามขึ้นมา
 “สิบดอลลาร์แคนาดา ถ้าไม่เอาใบเสร็จราคาจะถูกลงหนึ่งดอลลาร์แคนาดาครับ”
พอฉินสือโอวได้ยินแล้วก็โกรธขึ้นมาทันที ตะโกนออกไปว่า “ไม่ใช่ไม้ละสิบห้าดอลลาร์แคนาดาเหรอ?”
เถ้าแก่พูดด้วยเสียงนิ่งว่า “ไม่ต้องตื่นตระหนกขนาดนั้น ฉินที่รัก ผมพึ่งเรียนคำพูดหนึ่งมาจากเพื่อนร่วมชาติของคุณ เรียกว่าโก่งราคาคนรวยช่วยคนจน…”
 “ไร้สาระ พวกคุณมันพ่อค้าเลว!”
ก็แค่เรื่องเล็กๆ ที่บังเอิญเกิดขึ้น สุดท้ายตอนฉินสือโอวจ่ายเงินให้เถ้าแก่ เถ้าแก่เก็บเงินเขาแค่ 15 ดอลลาร์แคนาดา แล้วก็ขยิบตาพูดกับเขาว่า “ไม้นั้นผมให้ฟรีแล้วกันนะ”
หน้าร้านสะดวกซื้อของฮิวจ์มีลานจอดรถอยู่ ตอนนี้รถได้ถูกย้ายออกไปหมดแล้ว บนพื้นที่ว่างนั้นได้วางสไลเดอร์น้ำเป่าลมอยู่ เด็กอายุห้าหกขวบกับเจ็ดแปดขวบกลุ่มหนึ่งกำลังเล่นกันอย่างสนุกสนานอยู่ที่นั่น
พอใกล้ช่วงบ่ายหลังอากาศอบอุ่นขึ้นมาบ้างแล้วนั้น กิจกรรมก็เริ่มเยอะขึ้นมา เพราะในเมืองได้เลี้ยงสุนัขพันธุ์แลบราดอร์ริทรีฟเวอร์ กับสุนับเล็กๆ พันธุ์นิวฟันด์แลนด์ไว้เยอะมาก ดังนั้นจึงได้จัดงานวิ่งแข่งของสุนัขขึ้น
การแข่งขันนั้นง่ายมาก ก็คือดูว่าสุนัขบ้านไหนวิ่งได้ไวกระโดดได้ไกลนั่นเอง มีของรางวัลเป็นของเล็กๆ จำพวกผ้าขนหนู ผ้าเช็ดตัว กับชุดว่ายน้ำ
ฉินสือโอวให้หู่จือกับเป้าจือลงแข่งด้วย ครั้งนี้เขาชนะใสๆ เลย จะมีใครวิ่งเร็วกว่าหู่จือกับเป้าจือได้อย่างไร? เจ้าสองตัวเล็กนี่นำชัยชนะกับของรางวัลพวกผ้าขนหนูกับผ้าเช็ดตัวกองโตมาให้เขา ปีนี้เขาคงไม่ต้องซื้อของพวกนี้แล้วล่ะ
ขณะที่ฉินสือโอวกำลังพาหู่จือกับเป้าจือคว้าชัยชนะไปทั่วอยู่นั้น วิทยุสื่อสารในมือก็ดังขึ้นมา “บอส มาที่ฟาร์มปลาแกธเธอริงหน่อยครับ ให้ตายเถอะ ดันเกิดปัญหาขึ้นมานิดหน่อยครับ”
……………………………………….