ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 552 รายได้ชุดแรก

เรือฮาวิซทออกจากท่าเรือ ล่องไปทางทะเลลึก โดยมีเฮลิคอปเตอร์บินอยู่ด้านบน สายตาของเบิร์ดกวาดมองอยู่บนหน้าจอเรดาร์และบนผืนน้ำไม่หยุด เพื่อส่งข้อมูลบางอย่างไปยังเรือประมงด้านล่าง
หน้าจอของเครื่องหาปลาโซนาร์กะพริบไปมาไม่หยุด ค้นหาคัดกรองข้อมูลของปลา โดยค้นหาที่ตั้งก่อนหน้านี้ของฝูงปลาค็อดขนาดใหญ่
เมื่อก่อนพวกชาวประมงออกทะเลแทบจะทุกวัน และทุกครั้งที่ออกทะเลก็ต้องใช้ค่าน้ำมันเป็นเงินหลายพัน งานที่ทำเป็นส่วนใหญ่ก็เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับวันนี้
คลื่นเสียงโซนาร์มีความสามารถตรวจจับและทำเครื่องหมาย พวกเขาแล่นเรือตระเวนรอบฟาร์มปลารอบแล้วรอบเล่า ทำเครื่องหมายกับฝูงปลาที่พบเจอ เพื่อจับปลาตามลำดับ ไม่ใช่ว่าจะปล่อยอวนปลาที่ไหนก็ได้
จิตสำนึกแห่งโพไซดอนท่องไปในน้ำ ฝูงปลาใหญ่ส่ายหัวส่ายหางว่ายมากันเป็นฝูงๆ
ปลาซาบะที่เล็กแข็งแรง ปลาแฮร์ริ่งมหาสมุทรแอตแลนติกที่เรียวยาว ปลาแซลมอนแอตแลนติกที่อ้วนถ้วน ปลาแซลมอนโคโฮที่ภายนอกสวยงาม ปลาแฮดดัคที่ตัวใหญ่แรงเยอะ ปลาค็อดแอตแลนติกที่ว่ายเป็นฝูงๆ ปลาพอลล็อคที่เป็นแถวเป็นแนว
ปลาเหล่านี้เป็นปลาที่พบเห็นได้ทั่วไปในฟาร์มปลา แทบจะอยู่กระจายทั่วน่านน้ำทะเล ต่างกันเพียงแค่จำนวนมากน้อยเท่านั้น
จิตสำนึกแห่งโพไซดอนดำลึกลงไปในน้ำลึก ปลาลิ้นหมาก็เริ่มปรากฏออกมา ปลาทะเลที่มีร่างกายแบนเรียบแบบนี้ที่มีมูลค่าว่ายไปมาในน้ำอย่างระมัดระวัง ปลาทูน่าที่ยาวสองสามเมตรหลายตัวว่ายมา ปลาลิ้นหมาก็รีบว่ายติดพื้นทะเล ร่างกายที่แบบเรียบราวกับแผ่นกระดาษแข็ง ทำให้ปลาทูน่ามองไม่เห็นมัน แล้วจึงว่ายจากไปไกล
ปลาทะเลตัวแบนตัวใหญ่ยาวสองเมตรกว่าตัวหนึ่งว่ายมาด้วยความเร็ว มันไม่ได้สนใจปลาลิ้นหมาที่เป็นปลาตระกูลเดียวกัน ว่ายไปทางฝูงปลาแฟงค์ทูธที่ลำตัวแดงฉาน
ปลาแซลมอนชินูกที่ลำตัวยาวไม่แพ้เป็นปลาทะเลตัวแบนตัวใหญ่เองก็ปรากฏออกมา มันอ้าปากเผยฟันอันแหลมคมออกมา ปลาทะเลตัวแบนเลือกที่จะถอยกลับไป
ปลาแสงอาทิตย์ที่เงอะงะว่ายโซเซไปมาในน้ำ พวกนักฆ่าที่ผ่านกายมันก็ทำเหมือนไม่เห็นไม่ได้ยิน ท่าทางเหมือนยอมรับชะตากรรมอย่างนั้น บางครั้งมีปลาหลายตัวถูกฮอร์โมนที่หลั่งออกมาจากบนตัวของมันดึงดูด เพราะเข้าใกล้มันแล้วดูดซับฮอร์โมนเหล่านี้สามารถรักษาโรคได้
ปลาที่ป่วยจำนวนมากเลือกที่จะตามหาหมอพวกกุ้งเปปเปอร์มินต์และกุ้งสเตโนพุส พวกมันเข้าใกล้รอยแยกแนวปะการังที่เป็นแหล่งกบดานของพวกหมอกุ้ง ให้กุ้งเล็กพวกนี้ช่วยทำความสะอาดเนื้อเยื่อที่เน่าเปื่อยและปรสิตให้พวกมัน
ฝูงนกจมูกหลอดหางสั้นบินอยู่เหนือน้ำ อุจจาระของพวกมันกลายเป็นอาหารของพวกกุ้งเปปเปอร์มินต์ กุ้งสเตโนพุสและกั้ง กั้งเองซึ่งก็คือกั้งตั๊กแตนได้ครอบครองอำนาจไว้ เพราะว่าพวกมันต่อสู้เก่ง
ไกลออกไปในทะเลลึกอีกนิด ปลาที่มีล้ำค่าอย่างปลานโปเลียน ปลายอดม่วง และปลาลายญี่ปุ่นก็เริ่มเยอะมากขึ้น พวกมันว่ายอยู่กลางสาหร่ายทะเลอย่างระมัดระวัง เพื่อค้นหาอาหาร เห็นโลมาปรากฏตัว ก็รีบดำลงไปซ่อนตัวใต้น้ำ
เงาของโลมาปรากฏอยู่บนเครื่องหาปลาโซนาร์ บลูตะโกนออกมาอย่างตื่นเต้นว่า “ปลาทูน่าอีกแล้ว! ดูๆ รีบมาดูเร็ว ปลาใหญ่พวกนี้จะต้อง… โอ้ ไม่!”
โลมาหลายตัวกระโดดขึ้นจากน้ำแล้วจมลงไปในน้ำ บลูแบมือออกอย่างช่วยไม่ได้ เขายอมรับผิดแล้ว พวกนี้เป็นโลมาไม่ใช่ปลาทูน่าครีบน้ำเงิน เห็นดังนี้เหล่าชาวประมงจึงโห่ร้องหัวเราะกันขึ้นมา
ฉินสือโอวเองก็หัวเราะ เขาหัวเราะให้กับเหล่าโลมาที่สร้างผลงาน พวกนั้นเป็นปลาทูน่าครีบน้ำเงินนั่นแหละ ไม่ใช่ฝูงโลมา
ปลาหางเหลือง ปลากะพง ปลาเพิร์ช ปลาตาหวานจุด ปลากระโทงดาบ ปลาโอขาว ปลาโอแถบ ปลาโอลาย ปลาแมคเคอเรล…
ปลาในฟาร์มปลาต้าฉินมีหลากหลายชนิดทำให้ฟาร์มปลาอื่นๆ คิดไม่ถึงอย่างแน่นอน ทรัพยากรการประมงที่เฟื่องฟูแบบนี้ ฟาร์มปลาส่วนใหญ่หายไปตั้งแต่ยี่สิบสามสิบปีก่อนแล้ว
ปลาฝูงใหญ่ที่ทำเครื่องหมายเอาไว้ปรากฏออกมาแล้ว นี่เป็นปลาค็อดแอตแลนติกฝูงหนึ่ง ตอนนั้นฉินสือโอวแย่งมาโดยไม่ได้เสียเงินสักแดงเดียวจากฟาร์มปลาของนักเลงคนหนึ่งที่อยากจะรังแกเขามา ปลาพวกนี้เป็นกลุ่มแรกที่สัมผัสพลังแห่งโพไซดอน ดังนั้นจึงเจริญเติบโตได้เร็วที่สุด
เวลาผ่านไปหนึ่งปี ปลาพวกนี้เจริญเติบโตขึ้นมาจากปลาเล็กเท่าฝ่ามือจนกระทั่งยาวครึ่งเมตรกว่า ความเร็วในการเจริญเติบโตต้องใช้เพียงคำว่ามหัศจรรย์มาบรรยาย
ปีนี้ยังไม่ใช่เวลาที่ดีที่สุดในการจับปลาของฟาร์มปลาต้าฉิน การเจริญเติบโตของปลากุ้งปูในมหาสมุทรแอตแลนติกค่อนข้างช้า ปกติแล้วปลาค็อดแอตแลนติกต้องเลี้ยงสักห้าหกปีถึงกำลังเหมาะสม เวลานั้นพวกมันน่าจะยาวถึงเจ็ดแปดสิบเซนติเมตร
แต่ข้าวต้องกินทีละคำ ทางต้องเดินทีละก้าว รายได้จากการจับของฟาร์มปลาต้าฉินในครั้งแรกอาจจะถึงขีดจำกัดของฟาร์มปลาเลย ช่องทางการจัดจำหน่ายของฉินสือโอวและบัตเลอร์ในปีแรกก็คงยังเปิดภัตตาคารและโรงแรมได้ไม่มาก ปีนี้เป็นเพียงแค่การโหมโรงก่อนเท่านั้น
พอหาปลาค็อดแอตแลนติกเจอ ชาร์คบังคับหางเสือ ซีมอนสเตอร์และแลนซ์พาเหล่าชาวประมงเริ่มลงอวน เรือฮาวิซทปล่อยอวนอันใหญ่ลงไป ขยายออกห่อหุ้มปลาเหล่านั้นเอาข้างใน
เรือประมงค่อยๆ แล่นไปข้างหน้า อวนกางออก ฝูงปลาถูกจับเข้าไป ปริมาณปลาที่จับได้แสดงอยู่บนเครื่องหาปลาโซนาร์ แต่ว่าไม่ค่อยชัดเจน สามารถเห็นได้เพียงจุดสีเหลืองกะพริบ นี่ก็คือปลาที่จับได้ในอวนปลา
เรือฮาวิซทแล่นไปประมาณครึ่งชั่วโมง ปลาฝูงนี้ก็เกือบจะเข้าไปจนหมดแล้ว บลูเปิดเครื่อง มอเตอร์ทำงาน เครื่องม้วนก็เริ่มลากเก็บอวนเข้ามา
กลุ่มแซ็กเปิดประตูตู้แช่ออก อวนถูกลากขึ้นมา เชือกที่รัดตึงโผล่ขึ้นเหนือทะเล สุดท้ายก็คือ
อวนปลาตอนที่โยนลงไปนั้นว่างเปล่า ตอนนี้อวนปลานี้ได้กลายเป็นทรงรีขนาดใหญ่เส้นผ่านศูนย์กลางสี่เมตรกว่า
อวนปลาเปิดออกหลังจากถูกลากจนถึงประตูตู้แช่ ฝูงปลาค็อดแอตแลนติกร่วงเข้าไปในตู้แช่ราวกับลูกเห็บ!
เห็นปลาค็อดแอตแลนติกอ้วนใหญ่พวกนี้ เหล่าชาวประมงตบมือเฉลิมฉลองกัน ชาร์คยื่นหัวออกมาจากห้องควบคุม ตะโกนว่า “เฮ้พวก ใครสามารถบอกฉันได้ไหมว่าปีนี้รายได้เป็นอย่างไร?”
“อุดมสมบูรณ์! อุดมสมบูรณ์!” กลุ่มชาวประมงโห่ร้องดีใจ
ตามการแห้งเหือดของทรัพยากรฟาร์มปลาในนิวฟันด์แลนด์ เหล่าชาวประมงของเกาะแฟร์เวลไม่มีความรู้สึกในการจับปลาขึ้นมาเยอะมากมายขนาดนี้มานานมากแล้ว สำหรับเหล่าชาวประมงแล้ว เห็นปลาจำนวนมากมายในอวนปลา มันเป็นการเฉลิมฉลองทางสายตาอย่างหนึ่ง และยังเป็นสิ่งที่สามารถทำให้พวกเขารู้สึกดีมากอย่างที่สุดอีกด้วย
ตั้งแต่ปี 1970 เป็นต้นมา ปริมาณปลาค็อดแอตแลนติกทั่วโลกลดลงกว่า 70% เมื่อเทียบกับช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง พอถึงศตวรรษที่ 21 อัตราส่วนนี้ก็ลดลงไปเรื่อยๆ จนถึง 10% ที่น่าตกใจ ปลาค็อดแอตแลนติกที่สามารถเคยให้คนเหยียบขึ้นบกกลับกลายเป็นปลาที่ใกล้สูญพันธุ์
ด้วยเหตุนี้แคนาดาจึงปิดพื้นที่ทำการประมงนิวฟันด์แลนด์ ยังไม่ได้เปิดทั้งหมดจนกระทั่งถึงตอนนี้ ทำแบบนี้ถึงสามารถช่วยให้ปลาค็อดแอตแลนติกรอดพ้นชะตากรรมได้ ทำให้ปริมาณสายพันธุ์ของพวกมันค่อยๆ ฟื้นฟู
แต่ว่าอยากจะฟื้นฟูถึงจุดสูงสุดก็ยังเป็นเรื่องยากมาก ทรัพยากรช่วงสงครามโลกครั้งที่สองขาดแคลน ปลาค็อดเคยเป็นผลิตภัณฑ์ที่เลือกเป็นลำดับแรกในการเสริมโปรตีนและโภชนาการให้กับประชาชนฝ่ายสัมพันธมิตร ในเวลานั้นปริมาณการจับรายปีมีสิบล้านกว่าตัน!
แล้วตอนนี้ล่ะ? ในแคนาดาสามารถผลิตปริมาณปลาค็อดแอตแลนติกได้ประมาณแปดแสนตันต่อปี
บลูและฉินสือโอวรายงานน้ำหนักของปลาค็อดแอตแลนติกอวนนี้ ทั้งหมดคือสามตันครึ่ง
เก็บอวนปลา ฉินสือโอวไปดูที่ตู้แช่เย็น ครั้งนี้ที่ได้เป็นปลาค็อดใหญ่ทั้งหมด ปลาค็อดเล็กต่างก็หลุดออกไปจากร่องของอวนหมดแล้ว แบบนี้เป็นการปกป้องฟาร์มปลาที่ดีที่สุด
อวนที่เรือฮาวิซทใช้เป็นอวนที่มีปากอวนเส้นผ่านศูนย์กลางสิบเซนติเมตร ปลาค็อดใหญ่ตัวเต็มวัยพวกนี้ถ้าหากเลือกมุมในการว่ายที่พอดี ก็สามารถหนีออกจากอวนปลานี้ได้หมด แต่ว่าทั่วไปแล้วปลาค็อดถูกอวนจับในแนวนอน ดังนั้นปลาใหญ่หนีไม่รอดแน่นอน
มองดูปลาใหญ่พวกนี้กระโดดไปมา ฉินสือโอวยิ้มออกมา ลงทุนกับฟาร์มปลามากขนาดนี้ ในที่สุดก็สามารถเก็บเกี่ยวต้นทุนกลับมาได้แล้ว!
………………………………………….