ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 654 จับปลานิล

ฉินสือโอวเห็นนิชิมุระ เร็นร้องไห้อย่างเจ็บปวดแบบนั้นจึงพูดโน้มน้าวเขาออกมา “ไม่เป็นไร มิสเตอร์นิชิมุระ ผมไม่ได้ใส่ใจจริงๆ ว่าเรื่องนี้จะถูกใครรู้เข้า ใครๆ ก็รู้ว่าไม่มีทางเลี้ยงปลาทูน่าให้เชื่องได้ ยิ่งไปกว่านั้นคุณก็เห็นแล้วว่าฟาร์มปลาของผมเป็นแบบเปิด แล้วจะเลี้ยงปลาทูน่าไว้ได้ยังไงกันล่ะ?”
ที่จริงเทซึกะ โกดะเชื่อคำอธิบายพวกนี้แล้ว ถ้าเขาไม่ได้มาที่ฟาร์มปลาต้าฉิน เขาก็คงคิดว่าฟาร์มปลาอาจจะใช้ปลาซาร์ดีนปริมาณมากเพื่อดึงดูดปลาทูน่ามา หลังจากนั้นก็ล้อมอวนเลี้ยงพวกมันไว้ แต่หลังจากเขามาถึงก็พบว่าฟาร์มปลาไม่ใช่ฟาร์มแบบล้อมปิด ถ้าเช่นนั้นก็ไม่มีทางเลี้ยงปลาทูน่าไว้ได้แน่
ไม่อย่างนั้นเขาก็คงไม่กลับไปอย่างสบายอกสบายใจขนาดนี้
นิชิมุระ เร็นกลับไม่ฟังคำอธิบายพวกนี้ “ไม่ครับ ฉินซัง ฮือๆ คุณไม่เข้าใจความรู้สึกของผม! ผมถูกใส่ร้าย ผมถูกใส่ร้ายครับ! แถมมิสเตอร์เทซึกะยังคิดว่านิสัยของผมมีปัญหา ผมจะมีหน้ากลับไปที่โตเกียวได้ยังไงกันล่ะครับ?”
บัตเลอร์แบะปากพูดออกมา “ถ้านายไม่เคยไปพูดอะไรกับมอลลี่จริงๆ แล้วตอนที่กำลังพูดถึงชื่อเขา ทำไมนายต้องกลัวขนาดนั้นด้วย?”
นิชิมุระ เร็นเงยหน้ามองฉินสือโอว เขาสะอึกสะอื้นอยู่สักพัก จากนั้นจึงกัดฟันพูดขึ้นมา “ผมเคยได้ยินบัตเลอร์ซังบ่นท่านประธานเรื่องที่ตระกูลมอลลี่รู้ความลับบางส่วนของฟาร์มปลาต้าฉิน แล้วจากที่ผมรู้มา คนที่รู้ความลับเรื่องนี้ก็มีแค่คุณ ผมแล้วก็ท่านประธาน ตอนที่ประธานพูดเรื่องนี้ขึ้นมา ผมก็เดาได้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น!”
“ความจริงช่วยพิสูจน์แล้ว ผมเดาไม่ผิดเลยจริงๆ!” นิชิมุระ เร็นยิ่งพูดท่าทางของเขาก็ยิ่งน่าสงสาร
บัตเลอร์ลูบริมฝีปากล่างของตัวเองไปมา ต่อจากนั้นเขาก็ตบไหล่นิชิมุระแล้วพูดออกมา “ฉันเชื่อนาย”
ฉินสือโอวจึงถามเขาด้วยความสับสนงุนงง “นายคิดว่า เทซึกะ โกดะเป็นคนบอกเรื่องนี้กับตระกูลมอลลี่เหรอ?”
บัตเลอร์ทำเสียงฮึดฮัด เขากล่าว “ตามที่ฉันรู้มา เทซึกะ โกดะกับตระกูลมอลลี่คบค้ากันมาโดยตลอด ถ้าตระกูลมอลลี่ได้ช่องทางการจัดส่งผลผลิตปลาทูน่าครีบน้ำเงินจากนายจริงๆ และถ้าพวกเขาร่วมมือกัน ก็ไม่แน่ว่าพวกเขาอาจจะสามารถกวาดล้างตลาดปลาทูน่าของโตเกียวได้”
ฉินสือโอวยักไหล่ เขาไม่ค่อยอ่อนไหวกับเรื่องพวกนี้นัก ในเมื่อเทซึกะ โกดะก็จากไปแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็เท่ากับว่าเรื่องนี้ถูกเปิดโปงแล้วเหมือนกัน
บัตเลอร์ทำท่าทางลับๆ ล่อๆ เรียกนิชิมุระ เร็นที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นมาข้างๆ ไม่รู้ว่ากำลังปรึกษาอะไรกัน ฉินสือโอวเห็นว่าสีหน้าของนิชิมุระ เร็นเริ่มยุ่งเหยิงขึ้นมากกว่าเดิม ต่อจากนั้นเขาก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นรู้สึกดีใจขึ้นมา และในตอนท้ายก็คึกคักดีใจขึ้นมาแล้ว…
เขาได้แต่ส่ายหัว ฉินสือโอวเก็บจานร่อนที่บัตเลอร์ทิ้งไว้หน้าประตูขึ้นมาแล้วเดินออกไปนอกวิลล่า เขาสะบัดมือหนึ่งครั้ง จานร่อนก็ส่งเสียงหวูดๆ บินออกไปไกลๆ
เมื่อเห็นแบบนี้หู่จือกับเป้าจือก็พากันกระโดดขึ้นมาด้วยความดีใจ พวกมันเห่าโฮ่งๆ ๆ พร้อมตามไปแย่งจานร่อน หู่จือวิ่งออกไปก่อน ส่วนเป้าจือก็กระโดดโผเข้าใส่หู่จือเพื่อผลักมันให้ล้มลง พอแย่งจานร่อนมาได้แล้วพวกมันก็วิ่งกลับมา หู่จือผลักเป้าจือล้มอีกรอบ สองพี่น้องเล่นกันอย่างสนุกสนาน
ภายในบ้าน มุมปากของบัตเลอร์ที่กำลังมองภาพนี้อยู่กระตุกขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง
ครั้งนี้บัตเลอร์มาขนอาหารทะเล ในที่สุดตลาดไมอามี่ก็เปิดตัวแล้ว เขาเลือกที่อยู่ของห้องแช่เย็นไว้เรียบร้อยแล้ว การขนส่งอาหารทะเลไปครั้งนี้จะเริ่มบรรจุลงหีบห่ออย่างง่ายกับเริ่มโฆษณาสร้างกระแส และหลังจากนั้น…
ฉินสือโอวลูบริมฝีปากล่าง หลังจากนั้นเขาก็จะสามารถครอบครองตลาดอาหารทะเลระดับสูงของอเมริกาเหนือได้แล้วใช่ไหม?
พอคิดแบบนี้เขาก็หัวเราะคิกคักออกมา หลังจากนั้นถึงได้รู้สึกว่าแบบนี้มันจะดูโง่ไปหน่อย จุดมุ่งหมายของเขาคือการเป็นเทพโพไซดอนนะ ขายอาหารทะเลอะไรกัน?
ตอนที่บัตเลอร์กำลังจะกลับก็ถือโอกาสพานิชิมุระ เร็นกลับไปด้วยกัน ไม่รู้ว่าเขาพูดอะไรไว้ ตอนที่นิชิมุระ เร็นกำลังจะกลับถึงได้ดีอกดีใจมาก แถมยังส่งจูบให้หู่จือกับเป้าจืออีกด้วย สุนัขแลบราดอร์จึงรีบวิ่งหนีออกห่างจากบัตเลอร์ด้วยปฏิกิริยาว่องไว
ข้อนี้ทำให้บัตเลอร์รู้สึกงงงวยมากจริงๆ นิชิมุระ เร็นเป็นบ้าไปแล้ว แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเขา? ฉินสือโอวจึงอธิบายให้เขาฟังด้วยความจริงใจ “หู่จือกับเป้าจือน่าจะคิดว่าความโง่เป็นโรคที่ติดต่อกันได้น่ะ”
บัตเลอร์ “…”
อากาศค่อยๆ ร้อนขึ้น ฉินสือโอวโทรศัพท์ไปหาที่บ้าน บอกให้พ่อกับแม่มาแคนาดาเพื่อดื่มด่ำกับชีวิตริมชายหาด
แต่ปรากฏว่าคนแก่ทั้งสองคนกลับยืนกรานปฏิเสธอย่างหนักแน่น สาเหตุก็เป็นเพราะต้องคอยเฝ้าฟาร์มปลา และยังต้องคอยดูกุ้งเครย์ฟิชในฟาร์มปลาเป็นพิเศษด้วย
ฉินสือโอวส่งจิตสำนึกแห่งโพไซดอนเข้าไปที่สระน้ำหน้าหมู่บ้าน ครั้งนี้ไม่มีปลาแบมบูซ่าแล้ว แต่มีขวดโหลอยู่หลายอัน
บนขวดโหลพวกนี้มีเชือกผูกไว้ ใช้ถุงพลาสติกปิดปากขวด หลังจากนั้นก็แทงด้านบนให้เป็นรูหลายๆ รู มีของจำพวกตับไก่ไส้เป็ดอยู่ในขวดเต็มไปหมด กุ้งเครย์ฟิชบางส่วนก็จะถูกล่อให้มุดเข้าไปข้างใน
ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรเลย นี่คือขวดตกกุ้งเครย์ฟิชที่พวกเด็กซนๆ ในหมู่บ้านนำมาใช้ ที่จริงแล้ววิธีจับกุ้งเครย์ฟิชที่ดีก็คือการขุดรูกุ้งเครย์ฟิชที่ริมแม่น้ำ หลังจากกุ้งเครย์ฟิชลอกคราบแล้ว พวกมันจะออกจากน้ำแล้วขึ้นมาขุดหลุมบนฝั่งก่อนจะลงไปซ่อนตัวอยู่ในนั้น
ทว่าคนที่บ้านไม่เคยเลี้ยงกุ้งเครย์ฟิชมาก่อน ทางฝั่งเหนือก็มีกุ้งเครย์ฟิชอยู่น้อย ดังนั้นจึงไม่รู้วิธีการนี้ แต่เขาคิดว่าไอเดียที่พวกเขานำขวดโหลมาใช้ตกกุ้งเครย์ฟิชก็ไม่เลวเหมือนกัน พวกกุ้งเครย์ฟิชบางส่วนที่ตะกละๆ หน่อยก็พากันติดกับ
ฉินสือโอวไม่ลดตัวไปยุ่งกับของเด็กเล่นอยู่แล้ว ตอนเป็นเด็กเขาก็เคยแอบขโมยแตงกวาขโมยลูกท้อมาไม่น้อยเหมือนกัน ตอนนี้พวกเด็กๆ เปลี่ยนมาขโมยกุ้งเครย์ฟิชแล้ว นี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ที่จริงแล้วถือว่าเป็นเกมการละเล่นของเด็กๆ อย่างหนึ่งด้วย
ใช้พืชน้ำเพื่อเลี้ยงปลาจำพวกปลาทอง ปลาเฉาฮื้อกับปลาลิ่นย่อมต้องเติบโตได้ช้ากว่าใช้อาหารปลาเลี้ยงอยู่แล้ว แต่เมื่อเพิ่มพลังของจิตสำนึกแห่งโพไซดอนเข้าไป ก็จะไม่ใช่แบบนั้นอีกต่อไป ตอนนี้ปลาทองตัวที่มีขนาดเล็กที่สุดในบ่อก็มีขนาดเท่ากับหนึ่งฝ่ามือผู้ใหญ่แล้ว พวกมันอ้วนๆ กลมๆ น่าหลงใหลสุดๆ
บางครั้งพ่อกับแม่ของฉินสือโอวจะทอดแหเพื่อจับปลาขึ้นมาดูสภาพการเจริญเติบโตของปลา พวกเขาต้องรู้อยู่แล้วว่าการเจริญเติบโตของพวกมันน่าชื่นชมขนาดไหน ดังนั้นพวกท่านจึงไม่ยอมหนีห่างจากสระน้ำของที่บ้าน ตอนนี้ความรักของพวกเขาที่มีต่อสระปลาก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าความรักที่มีต่อสวนผักเลย
บ่อปลาที่บ้านไม่มีปัญหาอะไร ฉินสือโอวจึงส่งจิตสำนึกแห่งโพไซดอนไปยังบริเวณปากแม่น้ำ
ปีนี้แม่น้ำสายเล็กในบริเวณใกล้กับปากแม่น้ำก็คึกคักเป็นอย่างยิ่ง อาจจะเป็นเพราะสาเหตุเกี่ยวกับภัยพิบัติของหิมะเมื่อปีที่แล้ว หลังจากเข้าสู่ฤดูร้อน สภาพของกระแสน้ำจึงไหลอย่างเชี่ยวกรากเป็นอย่างยิ่ง และจากอุณหภูมิที่เพิ่มสูงขึ้น ทำให้ดูเหมือนว่าจะรุนแรงยิ่งขึ้นไปอีก
สิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่ที่บริเวณปากแม่น้ำเป็นจำนวนมากที่สุดก็คือปลาคาพีลิน มีแต่ปลาตัวเมียท้องอ้วนๆ กลมๆ ที่กำลังจะวางไข่ทั้งนั้น นอกจากนี้ตอนนี้พวกมันยังมีปลาตัวอ้วนฝูงใหญ่กำลังน้ำว่ายน้ำลอยไปลอยมาอยู่ด้วย
ปลาชนิดนี้ค่อนข้างคล้ายกับปลาทอง ที่จริงแล้วชื่อของมันก็สามารถเรียกว่าปลาทองแอฟริกาได้เหมือนกัน ชื่อทางวิทยาศาสตร์ของมันคือปลานิล (ปลาทิลาเพีย)
ปลานิลเป็นหนึ่งในปลาน้ำจืดที่มีปริมาณการบริโภคมากที่สุดในอเมริกาเหนือ ปัจจุบันเป็นพันธุ์ปลาน้ำจืดที่เพาะเลี้ยงจากการวิจัยทางวิทยาศาสตร์ที่สำคัญของอุตสาหกรรมการเพาะพันธุ์สัตว์น้ำโลก อีกทั้งยังถูกยกย่องว่าเป็นหนึ่งในแหล่งโปรตีนจากสัตว์ที่สำคัญของอนาคตด้วย
พวกมันมีการปรับตัวเข้ากับธรรมชาติที่แข็งแกร่งมาก โดยปกติแล้วจะอาศัยอยู่ในน้ำจืด และยังสามารถดำรงชีวิตอยู่ในน้ำเค็มที่มีปริมาณเกลือแตกต่างกันได้อีกด้วย นอกจากนี้ยังสามารถอาศัยอยู่ในทะเลสาบ แม่น้ำ รวมถึงสระน้ำตื้นได้ด้วย… บางครั้งฉินสือโอวก็คิดว่าถ้าลองฝึกฝนปลานิลดู พวกมันอาจจะสามารถอาศัยอยู่ในทะเลได้ก็ได้
พอเห็นปลานิลตัวอวบอ้วนฝูงใหญ่พวกนี้ ฉินสือโอวก็รีบหยิบเอาอวนจับปลาไปทันที ปลานิลมีเนื้ออ้วนท้วนสมบูรณ์มาก ก้างก็น้อย เหมาะสำหรับนำมารมควันที่สุด หลังจากหั่นให้เป็นแผ่นก็สามารถนำมาทำเป็นเนื้อย่างได้เช่นกัน สรุปได้ว่ารูปแบบการรับประทานปลาชนิดนี้มีอยู่อย่างกว้างขวางเลยล่ะ
อวนที่ฉินสือโอวเอาไปด้วยเป็นอวนจับปลาธรรมดา เขายืนอยู่บนริมฝั่งปากแม่น้ำ จากนั้นก็ออกแรงเหวี่ยงทอดอวนลงไปจับปลา
หู่จือกับเป้าจือก็พากันเริ่มทำงาน พวกมันกระโดดลงไปในน้ำแล้วดำน้ำลงไปไล่ต้อนปลานิลให้มุดเข้ามาในอวน
ฉินสือโอวรออยู่สักครู่ จากนั้นก็ดึงอวนจับปลาลากขึ้นมาข้างบน ข้างในเต็มไปด้วยปลานิลตัวอวบอ้วนกับปลาคาพีลินที่มีขนาดใหญ่ยิ่งกว่า เย็นนี้มีของให้กินแล้ว
…………………………………………………..