ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 711 ควักเงินให้ฉันซะดีๆ

เรือยอชต์ที่แล่นโต้คลื่นลมบนทะเลไปด้วยความรวดเร็ว ได้ซัดคลื่นทะเลกระเด็นออกไปยังสองฝั่งของเรือ ไม่นานเรือก็ได้แล่นออกห่างจากเซนต์จอห์น มุ่งหน้าตรงไปที่ท่าเรือบาสก์
ฉินสือโอวทำท่าหาวแล้วลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้เอน เขามองไปที่เหล่าเจ้าของฟาร์มปลาที่กำลังพากันจับจ้องไปในน้ำทะเลกันอยู่ แล้วพูดว่า “เฮ้ แอนดรูว์ นายจะมาเล่นไพ่กับฉันไม่ใช่เหรอ? ไปเล่นไพ่กันสักพักดีไหม?”
แอนดรูว์ไม่ใช่มหาเศรษฐีแบบเขา สำหรับเขาแล้วเงินทองเป็นสิ่งที่สำคัญมาก จะมีกะจิตกะใจเล่นไพ่ได้อย่างไร? เขายังคงอยู่บนกราบเรือ บอกปัดคำชวนของฉินสือโอวอย่างไม่ไยดี บอกว่าให้เขาไปเล่นเองเถอะ
ฉินสือโอวไปที่ห้องสันทนาการของเรือยอชต์บนชั้นสามเพื่อไปเล่นเกมคนเดียว จากนั้นฮับเบิลก็ตามเข้าไปขอร่วมทีมด้วย ทั้งสองคนจึงเริ่มทำการตามล่าปีศาจบนเกาะร้างด้วยกัน (พูดถึงเรื่องราวในเกม)
ตอนนี้เหล่าเจ้าของฟาร์มปลาที่อยู่บนกราบเรือได้เริ่มรู้สึกชื่นชมขึ้นมาบ้างแล้ว พวกเขาไม่ได้ชื่นชมในสายตาของฉินสือโอวหรอก ถึงแม้ว่าพวกของบัคเคอร์จะยังตกปลากะพงญี่ปุ่นไม่ได้ แต่ว่าตอนนี้เพิ่งเริ่มยังพอมีเวลา พวกเขาเชื่อว่าไม่ช้าก็เร็วจะต้องตกปลากะพงญี่ปุ่นได้อย่างแน่นอน
แต่สิ่งที่ทำให้เหล่าเจ้าของฟาร์มปลาชื่นชม ก็คือความใจใหญ่และมุมมองการใช้ชีวิตของฉินสือโอวต่างหาก เงินตั้งห้าแสนดอลลาร์แคนาดาเลยนะ เขากลับทำเหมือนขว้างหินให้กระดอนไปบนผิวน้ำอย่างไรอย่างนั้น ไม่ได้ใส่ใจเลยสักนิด
เจ้าของฟาร์มปลาเหล่านี้ล้วนเป็นคนที่ประสบความสำเร็จในแวดวงธุรกิจนี้ทั้งนั้น สายตาในการมองคนจึงยังพอมีอยู่บ้าง พวกเขาดูออกได้ว่าฉินสือโอวกำลังแกล้งทำเป็นไม่สนใจหรือว่าไม่สนใจกับผลสรุปครั้งนี้จริงๆ กันแน่
เล่นเกมไปประมาณหนึ่งชั่วโมงครึ่ง ฉินสือโอวได้ทำการกวาดล้างไปทั่วทั้งเกาะร้างแล้ว จึงโยนจอยเกมแล้วขอไอซ์ไวน์จากลูกเรือมาขวดหนึ่ง จากนั้นก็แบกเตาปิ้งย่างเดินขึ้นไปที่กราบเรือ ตั้งเตาเตรียมจะทำปิ้งย่างกิน
ชาร์ลสตกได้ปลาหมึกตัวใหญ่ที่มีความยาวประมาณครึ่งเมตรขึ้นมาหนึ่งตัว ฉินสือโอวจึงเดินเข้าไปถามว่า “เพื่อน เจ้านี่ราคาเท่าไร ขายให้ผมได้ไหม ผมจะเอาไปย่างกินนะ?”
แม้ว่าชาร์ลสจะไม่ชอบฉินสือโอวมากนัก แต่ก็ไม่ได้ขี้เหนียวขนาดนั้น เขาจึงปัดมือออกไปอย่างไม่สบอารมณ์ แล้วพูดว่า “เอาไปเลย อย่ามารบกวนฉัน”
ฉินสือโอวยักไหล่ หยิบปลาหมึกเดินเข้าไปในครัวทำการหมักอย่างง่ายๆ เสร็จแล้วก็เดินถือน้ำมันกับเครื่องปรุงรสขึ้นไปบนกราบเรือแล้วเริ่มย่างทันที
น้ำมันปรุงรสที่ทาไว้บนตัวปลาหมึกทีละชั้นๆ ได้เปลี่ยนให้เนื้อปลาหมึกที่ขาวนวลนั้นเป็นสีเหลืองอ่อนในเวลาไม่นาน ฉินสือโอวจึงรีบทาซอสปรุงรสที่เขาผสมเองตามไปอีกทีอย่างรวดเร็ว น้ำมันหอย ซอสพริก ซีอิ๊วกับซอสเนื้อวัวได้ซึมเข้าไปในเนื้อปลาหมึก ไม่นานก็มีกลิ่นหอมโชยออกมา
ฉินสือโอวย่างตัวปลาหมึกก่อนแล้วค่อยตามด้วยหนวดปลาหมึกอีกสี่แท่ง แล้วใช้ไม้เสียบทั้งหมดไว้ เมื่อย่างเสร็จแล้วก็นั่งอยู่บนเก้าอี้เอน นอนรับลมไปพลางดื่มเบียร์กับกินปลาหมึกย่างไปพลาง สีหน้าดื่มด่ำเป็นอย่างมาก
เหล่าเจ้าของฟาร์มปลาล้วนเป็นพวกที่ชื่นชอบดื่มด่ำกับการใช้ชีวิตกันทั้งนั้น เมื่อพวกเขาเห็นฉินสือโอวกินอย่างเอร็ดอร่อยก็เริ่มอยากกินขึ้นมาเหมือนกัน จึงพากันมาย่างปลาหมึกกับกุ้งปลาด้วย แถมบนเรือยังมีปูจักรพรรดิอีก จึงมีคนมาย่างปูด้วย ถือว่ามีฝีมือใช้ได้ทีเดียว
ความจริงฉินสือโอวรู้สึกว่าปลาหมึกย่างนี้รสชาติธรรมดามาก ซอสปรุงรสก็ทำอย่างลวกๆ รสชาติของเนื้อปลาหมึกก็ไม่ได้เรื่อง ถ้าอย่างนั้นปลาหมึกกล้วยที่ฟาร์มปลาของเขามีรสชาติดีได้อย่างไร?
แต่ทว่าเมื่อคิดถึงว่าอีกไม่นานก็จะมีเงินสองล้านดอลลาร์แคนาดาเข้ากระเป๋าแล้ว เขาจึงอารมณ์ดีขึ้นมาทันที พลันรู้สึกว่ารสชาติของปลาหมึกก็ดีขึ้นมาด้วย
กลายเป็นบัคเคอร์กับชาร์ลสที่น่าสงสาร อย่านึกว่าการนั่งนิ่งๆ ตกปลาโดยไม่ขยับเขยื้อนเลยจะไม่ใช้พลังงานนะ ทั้งสองคนได้ตกปลาติดต่อกันเป็นเวลาสองชั่วโมงแล้ว ในถังแช่แข็งก็เต็มไปด้วยปลาหลากหลายชนิด แม้แต่ปลาแฮดดัคกับปลาอลาสก้าพอลล็อคก็ตกได้ แต่ทว่ากลับไม่มีปลากะพงญี่ปุ่นเลย
ความจริงความมั่นใจของทั้งสองคนนั้นได้เริ่มสั่นคลอนไปแล้ว บวกกับพวกสารเลวกลุ่มนี้ที่ทั้งปิ้งย่างทั้งดื่มเบียร์อีก ช่างไม่มีคุณธรรมเสียจริงๆ ทำให้ความมั่นใจที่สั่นคลอนของทั้งสองคนตอนนี้ได้ถูกทำลายลงไปแล้วอย่างสิ้นเชิง
 “ช่างเถอะ อย่างไรเสียกว่าจะถึงบาสก์ก็ยังอีกตั้งไกล กินก่อนค่อยว่ากัน!” บัคเคอร์โยนแว่นดำออกไปแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเคียดแค้น
ชาร์ลสเองก็รอคำพูดนี้ของเขาเช่นกัน เมื่อเห็นเพื่อนเก็บสายเบ็ดขึ้นมา เขาจึงรีบเก็บตามทันที
ฉินสือโอวตัดสินใจจะหยอกเขาเล่น พอดีกับมีปลากะพงญี่ปุ่นตัวค่อนข้างใหญ่ที่มีความยาวขนาดสี่สิบกว่าเซนติเมตรกำลังว่ายตามเหยื่อตกปลาอยู่ เขาได้ทีจึงควบคุมปลาตัวนี้ให้ว่ายเข้าไปกัดตะขอเบาๆ ทีหนึ่ง
เมื่อเป็นแบบนี้ พอชาร์ลสเก็บสายเบ็ด จึงดึงให้ปลากะพงญี่ปุ่นตัวใหญ่นี้โผล่ขึ้นมาบนผิวน้ำด้วย
ลำตัวสีน้ำเงินของปลากะพงญี่ปุ่นที่ถูกแสงแดดยามบ่ายสาดส่องไปส่องประกายวิบวับ แต่น่าเสียดาย ชาร์ลสยังไม่ทันได้ตื่นเต้นเลย มันก็สะบัดตัวอย่างแรงทำให้หลุดออกจากตะขอลงน้ำไปอย่างสง่างามทันที เหลือไว้แต่เพียงเงาหลังที่สวยงามให้กับกลุ่มคนที่มองดูเท่านั้น
 “แม่งเอ๊ย! พระเจ้า! ปลากะพงญี่ปุ่น ปลากะพงญี่ปุ่นที่สวยงามมากด้วย!” ชาร์ลสตะโกนออกมาอย่างร้อนรน
คนอื่นๆ เองก็เห็นด้วยเหมือนกัน เสียดายที่ปลาไม่อยู่แล้ว…
ดังนั้น คนทั้งกลุ่มจึงพากันมองไปที่ชาร์ลสกับบัคเคอร์อย่างเห็นใจ บัคเคอร์ที่รู้สึกเสียดายสุดขีด ได้พูดขึ้นมาอย่างโกรธเคืองว่า “นายจะรีบเก็บสายทำไม?”
ชาร์ลสที่หัวเสียยิ่งกว่า ได้ตะโกนพูดว่า “นายไม่ต้องมาพูดเลย ก็เพราะนายนั่นแหละที่เริ่มเก็บสายก่อนเพราะบอกว่าจะไปย่างของกินกันน่ะ! ถ้าหากว่านายไม่เก็บสายเบ็ดก่อน ฉันก็คงกำลังตกปลาอยู่อย่างแน่นอน ต้องตกปลาตัวนี้ขึ้นมาได้อย่างแน่นอน!”
เซอร์จิโอเข้ามาพูดปลอบทั้งสองคนว่า ไหนๆ ก็มีปลากะพงญี่ปุ่นมาติดเบ็ดแล้ว บ่งบอกว่าเป็นสัญญาณดี โอกาสมาถึงแล้ว
ชาร์ลสกับบัคเคอร์เถียงกันต่อสักพัก ก็ไปย่างของกินกันด้วยความหัวเสีย แต่ดูท่าทางแล้วก็คงไม่มีกะจิตกะใจกินเป็นแน่
ฉินสือโอวรู้สึกว่าปลาหมึกไม่อร่อย จึงเริ่มย่างข้าวโพดแทน การทาน้ำมันกับซอสปรุงรสบนข้าวโพด แม้ตอนย่างจะไม่ได้มีกลิ่นหอมออกมาก็เถอะ แต่ตอนกินอยู่ปากกลับทั้งหอมทั้งอร่อยมากๆ เลย
เวลาได้ล่วงเลยผ่านไปเรื่อยๆ ไม่นานพวกเจ้าของฟาร์มปลาทั้งหลายก็เริ่มอยู่ไม่เป็นสุขกันขึ้นมา เพราะแม้ว่าชาร์ลสกับบัคเคอร์จะตกปลาได้ไม่น้อย แต่ว่านอกจากปลากะพงญี่ปุ่นที่หลุดไปได้ตัวนั้นแล้ว ก็ไม่มีปลากะพงญี่ปุ่นมาติดเบ็ดอีกเลย!
ฝั่งชาร์ลสกับบัคเคอร์ร้อนรนยิ่งกว่า ภายหลังพวกเขาถึงขึ้นว่าทำข้อห้ามที่มีแต่นักตกปลามือใหม่ชอบทำกัน นั่นก็คือเก็บเบ็ดขึ้นมาเพื่อเช็กว่าเหยื่อยังอยู่หรือเปล่า พอทำแบบนี้ก็ยิ่งไม่มีปลามาติดเบ็ดอีกเลย
ในที่สุด ท่าเรือบาสก์ก็ได้ปรากฏให้เห็นในสายตาของเหล่าเจ้าของฟาร์มปลาแล้ว เมื่อเป็นแบบนี้ทำเอาบางคนถึงกับหน้าถอดสีเลย
เซอร์จิโอที่เป็นเจ้ามือ ต้องเสียเงินให้กับฉินสือโอวถึงสองล้านดอลลาร์แคนาดาเลยนะ!
ฉินสือโอวยืนอยู่ท้ายเรือจ้องมองไปที่ท่าเรือที่คุ้นเคยนี้ หัวเรือได้เข้าเทียบท่าที่ท่าหมายเลขสี่
หอประตูบานเล็กที่สร้างอย่างประณีตได้ตั้งตระหง่านอยู่ที่ท่าเรือนั้น บนหอประตูด้านหน้ามีชื่อเรือที่เขียนด้วยตัวย่ออยู่ว่า ‘เรือฮาวิซท’ ส่วนด้านหลังก็เป็นชื่อของคนกลุ่มหนึ่ง: ฉินสือโอว ชาร์ค ซาร์ดเซ็น คราเคน อัลเฟรด อีวิลสัน วาร์ยัก เฮอร์แมน รูเพิร์ต กับเวเบอร์ เบนจามิน…
 “นี่คือท่าเทียบเรือของเรือฮาวิซท พวกเราได้เข้าสู่ท่าเรือบาสก์แล้วครับทุกท่าน” แมทธิว จินมองไปที่เหล่าเจ้าของฟาร์มปลาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
คนกลุ่มใหญ่พากันเบ้ปากถอนหายใจ บัคเคอร์กับชาร์ลสได้โยนเบ็ดตกปลาในมือลงในทะเลอย่างโกรธเคือง ส่วนเซอร์จิโอก็จ้องไปที่ทั้งสองคนด้วยสีหน้าดูหมิ่น นี่แหละที่เรียกว่ารังสีอำมหิต แม่งเอ๊ย พวกนายทำฉันซวยแล้ว!
ฉินสือโอวส่งข้อความให้กับเซอร์จิโอ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “นี่คือเลขที่บัญชีของผม สองล้านดอลลาร์แคนาดา เพื่อนเอ๋ย สองล้านเลยนะ!”
ฮับเบิลพูดด้วยเสียงหัวเราะว่า “ของผมสี่แสนนะ”
แมทธิว จินก็ดีใจมากเช่นกัน พูดว่า “ของผมน้อยหน่อยครับ แค่สองหมื่นเท่านั้น แต่ว่าก็ไม่เลวแล้วล่ะ นี่น่ะคือเงินเดือนทั้งเดือนของผมแล้ว”
ฉินสือโอวมองไปที่พวกของเจ้าของฟาร์มปลาที่เชื่อฟังเขาทุกอย่างอย่างโดนัลด์ บราวน์กับแอนดรูว์ ทัคเกอร์ แล้วพูดให้กำลังใจว่า “พวกนายชนะไปเท่าไร? ไม่เป็นไรพูดออกมาเถอะ”
โดนัลด์กับแอนดรูว์ทำท่าทางอ้ำอึ้งแล้วมองไปที่ฉินสือโอว ทั้งสองคนเดี๋ยวหน้าแดงเดี๋ยวหน้าซีด จากนั้นก็รีบหลบหน้าหนีไปเลย
 “ให้ตายเถอะ ไอ้พวกเลวนี่!” ฉินสือโอวก่นด่าออกมาอย่างเหลืออด ส่วนทางฮับเบิลกับแมทธิวกลับดีใจหัวเราะร่าออกมา
เห็นได้ชัดเลย ว่าพวกเจ้าของฟาร์มปลาที่ชอบพูดว่าจะอยู่ฝั่งเขาต่างก็คิดว่าเขาต้องแพ้อย่างแน่นอน ไม่มีใครเดิมพันว่าเขาจะชนะ ต่างก็พากันเดิมพันว่าเขาจะแพ้เพราะอยากจะได้เงินมาสักก้อน แต่สุดท้าย กลับแพ้เสียจนแทบจะตัว
………………………….