ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 782 เก็บหอยงวงช้าง

แบล็คไนฟ์ส่งเสียงดัง เขาสอบสวนโหวจื่อเซวียน และหยิบวิทยุขึ้นมาแล้วตะโกนว่า “บอส บอส นี่แบล็คไนฟ์ ขอถามหน่อยครับ คุณมีเพื่อนที่เป็นกามโรคหรือเปล่า? เป็นคนจีน เขาจะมาขอยืมเงินคุณไปรักษาโรค!”
พอโหวจื่อเซวียนได้ยินแบล็คไนฟ์เรียกว่า ‘บอส’ ก็รู้ว่าตัวเองเข้าใจผิดแล้ว ได้ยินเสียงแบล็คไนฟ์ตะคอก เขาก็แทบจะร้องไห้ออกมา เขาโบกมืออย่างแรง เจ้าบ้า คำพูดพวกนี้นายจะตะโกนทำไม?
ที่น่ากลัวคือ มีเสียงชาวประมงดังขึ้นมาจากวิทยุ “แบล็คไนฟ์ นายต่อผิดช่องแล้ว นี่เป็นช่องสาธารณะ คนทั้งเมืองกำลังใช้ช่องนี้ ช่องฟาร์มปลาของเราอยู่ถัดไป”
โหวจื่อเซวียนมองชายผิวสีด้วยหน้าตาสิ้นหวัง เสียงสลดเป็นที่สุด “แย่แล้ว ชื่อเสียงของฉัน!”
แบล็คไนฟ์ตั้งใจหาฉินสือโอวเพื่อยืนยันตัวตนของโหวจื่อเซวียน หลังจากยืนยันได้แล้ว เขาก็ชี้ไปที่ประตูใหญ่ของฟาร์มปลา “โอเคเพื่อน บอสให้นายเข้าไปหาเขาได้”
โหวจื่อเซวียนมองชายผิวสีอย่างจิตหลุด ตอนนี้ในใจเขาจำได้แค่เรื่องเดียว เมื่อครู่ชายผิวสีพูดในช่องวิทยุของทั้งเมืองว่ามีเพื่อนชาวจีนมาหาฉินสือโอวเพื่อยืมเงินไปรักษากามโรค
ที่เกาะแฟร์เวลมีคนจีนที่อยู่ประจำแค่สองคน คือฉินสือโอวและโหวจื่อเซวียน หวงเฮ่าเจียเพิ่งจะมา ทุกคนยังไม่คุ้นเคยกับเขา
โหวจื่อเซวียนรู้ว่าตัวเองต้องดังแน่ๆ
เขาคับแค้นใจจนอยากจะจัดการกับชายผิวสีตัวโต เขาก้าวเท้าไปในฟาร์มปลาอย่างยากลำบาก เจ้าผิวสีตัวโตหยุดเขาไว้กะทันหัน แล้วพูดเสียงต่ำ “เพื่อน ฉันขอแนะนำตัวหน่อย ฉันชื่อแบล็คไนฟ์ มาจากหน่วยปฏิบัติการพิเศษเดลตาฟอร์ซ ใช่ เดลตาฟอร์ซของอเมริกา ฉันรู้จักแพทย์ทหารที่เก่งใช้ได้คนหนึ่ง เขาเชี่ยวชาญด้านการรักษากามโรคมาก อยากได้ช่องทางการติดต่อเขาไหม? ร้อยเดียวก็พอ…”
“ร้อยเดียวฉันก็ไม่ให้นายหรอก!” โหวจื่อเซวียนตะคอกอย่างสิ้นหวัง
“โอเค อย่างนั้นห้าสิบ ราคานี้ไม่แพงเลยนะ…ฮ่าๆ เพื่อน อย่ารีบไปสิ เพื่อนชาวจีนของฉัน เรื่องยืมเงินไว้ค่อยคุยกันก็ได้”
ฉินสือโอวได้ยินว่าโหวจื่อเซวียนเป็นกามโรคก็หยุดออกกำลังกาย แล้วรีบไปหาเขา “น้องโหว ทำไมถึงได้เป็น บนเกาะแฟร์เวลยังมีโรคนี้อยู่อีกเหรอ? นายไปทำอะไรกับนักท่องเที่ยวผู้หญิงมาใช่ไหม?”
พอได้ยินคำพูดนั้น โหวจื่อเซวียนก็ใจสลาย เขาเล่าสาเหตุออกมาอย่างโอดครวญว่า ทีแรกเขากลัวว่าแบล็คไนฟ์จะมาปล้น ต่อมาก็กลัวว่าเขาจะมาทำมิดีมิร้ายตัวเอง เขาเล่าไป ทางด้านฉินสือโอวก็หัวเราะไปอย่างบ้าคลั่ง
มีร้ายก็ต้องมีดี ฉินสือโอวเห็นใจโหวจื่อเซวียนที่โชคร้ายเลยอนุญาตให้เขาลาได้ พอรู้ว่าเขาจะกลับบ้านไปเยี่ยมญาติ ก็ยังให้ของขวัญกับเขาไปกองโต ล้วนเป็นของชั้นดีของฟาร์มปลา ปลาโอแถบแห้ง ปลาค็อดแห้ง ปลาตัวเป่าแผ่น
โหวจื่อเซวียนซาบซึ้งมาก ฉินสือโอวตบที่ไหล่ของเขาแล้วพูด “ไม่ได้ให้นายไปเปล่าๆ นะ วันนี้ที่นี่จะมีปาร์ตี้ นายต้องมาเป็นพ่อครัวด้วย…”
“ผมไม่ทำนะ!” โหวจื่อเซวียนพูดอย่างไม่พอใจ วันนี้เขาถูกแบล็คไนฟ์ทำให้รู้สึกแย่
ฉินสือโอวหัวเราะอย่างไม่สนใจ ชี้ไปที่การ์เซียสุดหล่อ “รู้ไหมว่านี่ใคร? เชฟชาวสเปนที่มีพรสวรรค์ ตอนนี้เจ้านี่กำลังเดินทางรอบโลก ตั้งแต่มาถึงฟาร์มปลาก็อวดอาหารสเปนกับฉันมาตลอด บอกว่าอาหารจีนไม่คู่ควรกับการมีชื่อเสียง…”
“บ้าเอ๊ย วันนี้ฉันจะจัดการนาย!” โหวจื่อเซวียนพูดออกมาด้วยความโกรธ
ฉินสือโอวยักไหล่ เขาชอบคุยกับพวกวัยรุ่น ตลกดี
จำนวนคนในฟาร์มปลาเยอะขึ้นเรื่อยๆ ของที่ต้องเตรียมในงานปาร์ตี้ก็เยอะมาก ผู้ชายยี่สิบกว่าคน ถ้าเป็นหมูป่าย่างก็ต้องกินถึงสองตัว แต่ตอนนี้ที่ฟาร์มปลาไม่มีหมูป่าแล้ว ได้แค่ย่างไก่ ย่างเป็ด ย่างห่าน เมืองแฟร์เวลมีเนื้อหมูไม่มาก ส่วนมากจะเป็นเนื้อวัว
แบบนี้ฉินสือโอวต้องเตรียมอาหารทะเลไว้ค่อนข้างเยอะ ตั้งแต่ตอนเที่ยง ชาร์คกับซีมอนสเตอร์ก็ย่างสาหร่ายโนริอย่างอดทน เจ้าสิ่งนี้ไม่ต้องเรื่องมาก แต่รสชาติดีก็ต้องเตรียมไว้เยอะๆ
เจ้าพวกตัวแสบต่างชื่นชอบเจ้าสิ่งนี้ เสี่ยวหมิงหมอบอยู่ที่ไหล่ของชาร์ค ชาร์คย่างชิ้นใหญ่ๆ เสร็จแล้วก็จะฉีกแบ่งให้มัน สองมือของเจ้าตัวแสบถือแผ่นสาหร่ายโนริไว้ แล้วกินอย่างมีความสุข
ฉงต้าไม่จำเป็นต้องกิน แค่เห็นอาหารก็มีความสุขแล้ว มันสะบัดอุ้งเท้าอ้วนๆ วิ่งไปมา ซีมอนสเตอร์อยากจะแกล้งมัน ผลสุดท้ายย่างเสร็จไม่กี่แผ่น ฉงต้าก็เข้ามาหาอย่างสนใจ อาศัยจังหวะที่ซีมอนสเตอร์ไม่ระวัง ลากจานลงมาที่หาดทราย อ้าปากแล้วกลืนเข้าไป
“บัดซบ!” ซีมอนสเตอร์ด่าอย่าโมโห
แลนซ์พาคนไปตกปลา แล้วถือโอกาสเก็บกรงปูและกุ้งที่โยนลงไปเมื่อวาน
กุ้งมังกรของฟาร์มปลาต้าฉินเริ่มอ้วนขึ้นแล้ว ตอนนี้ยังไม่สามารถเก็บไปขายได้ แต่เลือกตัวใหญ่มากินก็ไม่มีปัญหา
บลูเก็บปลาโอแถบที่พุ่งขึ้นมา เขาพูด “นอกจากหอยงวงช้างแล้ว วันนี้พวกนายอยากกินอะไรก็พูดมา เพื่อน ฉันจะทำให้จนพวกนายพอใจเลย”
ออสเปรถามอย่างประหลาดใจ “ฟาร์มปลาไม่มีหอยงวงช้างเหรอ?”
“มี แต่อยู่ก้นทะเล ต้องดำน้ำไปถึงจะเก็บได้ ยุ่งยากเกินไป” บลูส่ายหัว
ฉินสือโอวก็ยุ่งกับเรื่องนี้เหมือนกัน เดิมทีเขาอยากใช้จิตสำนึกแห่งโพไซดอนม้วนคลื่นพัดเอาหอยงวงช้างออกมา จากนั้นให้กลุ่มกรรมกรไร้กระดูกเอามันขึ้นมา แต่ทำแบบนี้ก็เสี่ยงไปหน่อย เพราะมันดูไม่ปกติ
ออสเปรหัวเราะ “ไม่ต้องยุ่งยากขนาดนั้นหรอก เพื่อน พวกเรามีเรือดำน้ำ ใช้เรือดำน้ำลงไปถ่ายภาพหาบริเวณที่มีหอยงวงช้างอาศัยอยู่ ทำเครื่องหมายไว้ให้ดี แล้วใช้ตาข่ายจับปลาเอามันขึ้นมาก็ได้”
บีบีซวงพยักหน้า “เมื่อก่อนที่เนวาดาและแคลิฟอร์เนียก็ทำแบบนี้ แต่เรือดำน้ำของพวกเราใหญ่ไปหน่อยเลยเปลืองน้ำมัน เปลี่ยนเป็นเรือดำน้ำแบบที่นั่งเดี่ยวจะเหมาะกว่า”
ฉินสือโอวก็คิดแบบนี้ แต่ครั้งนี้กินกันไม่เท่าไร ไม่จำเป็นต้องระดมคนขึ้นเรือดำน้ำเล็กแบบที่นั่งเดี่ยว เขาให้นีลเซ็นไปเอาชุดดำน้ำของตัวเองมา เขาถามขึ้นมาว่า “แข่งกันหน่อยเป็นไง ดูกันว่าใครจะเก็บหอยงวงช้างได้มากที่สุด?”
“มีรางวัลไหมครับ?” ออสเปรถาม
ฉินสือโอวยกนิ้วขึ้นมานิ้วหนึ่ง “ฉันออกหนึ่งพัน พวกนายล่ะ?”
ได้ยินว่ารางวัลขั้นต่ำหนึ่งพันดอลลาร์ เหล่าทหารรับจ้างก็ตื่นตัวขึ้นมา พวกเขามองแปลกๆ แล้วปรึกษากันด้วยเสียงต่ำ
บลูหัวเราะแล้วพูด “เจ้าพวกนี้ พวกเขาจะชนะเอาเงินเจ้านายเหรอ?”
เหล่าทหารอาสาปรึกษากันเสร็จแล้วก็ยิ้มแล้วยืนขึ้น แบล็คไนฟ์ยกนิ้วขึ้นนิ้วหนึ่งเหมือนกัน ฉินสือโอวถาม “นายก็ลงหนึ่งพันเหรอ?”
แบล็คไนฟ์รีบดึงนิ้วลงหน่อย แล้วยิ้ม “หนึ่งร้อย ผมลงหนึ่งร้อยครับ!”
“ผมก็หนึ่งร้อยครับ!” ทหารรับจ้างอีกสี่คนควักเงินคนละหนึ่งร้อยให้ฉินสือโอว
เห็นเหล่าทหารรับจ้างที่หน้าตาเต็มไปด้วยความคาดหวัง ชาร์คส่ายหัวแล้วพูดออกมาอย่างซื่อๆ “โอ้ แม่งเอ๊ย ฉันไม่ชนะแน่ๆ ฉันสนับสนุนพวกนายแค่ห้าสิบแล้วกัน”
“โอเค ห้าสิบเหมือนกัน!”
“เวร งั้นฉันก็ห้าสิบ”
นายลงหนึ่งร้อยฉันลงห้าสิบ รวมของฉินสือโอวไปอีกหนึ่งพันก็เป็นเงินไม่น้อย
……………………………………………..