ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 834 เพื่อนร่วมชั้นเก่ากลับมารวมตัวกันอีก

ฉินสือโอวพูดกับจอห์นพูพร้อมรอยยิ้มว่า “ใครสนกันล่ะ? แค่มีงานแต่งงานที่ดี ก็เพียงพอแล้วไม่ใช่เหรอ?”
จอห์นพูยักไหล่แล้วพูดว่า “นายพูดถูก เพื่อน เราขออวยพรให้เหมาและหลิวมีความสุข”
หลังจากที่พิทบูลน้อยวิ่งกลับไปไม่นาน ตั๋วตั่วก็วิ่งออกมาอย่างดีอกดีใจ ใบหน้าเล็กๆ ของเธอแดงก่ำ ขาสั้นๆ ของเธอก้าวอย่างรวดเร็ว เห็นได้ชัดว่าเธอมีความสุขมากที่ได้เจอฉินสือโอว
ข้างหลังของตั๋วตั่ว มีพิทบูลน้อยตัวอ้วนหลายตัวไล่ตามกัน เหมือนก้อนเนื้อหลายก้อนที่กำลังกลิ้งไปมา
ฉินสือโอวย่อตัวลงไปอุ้มตั๋วตั่ว จากนั้นชี้ไปที่แก้ม ตั๋วตั่วเอาหน้าไปซ่อนตรงคอของเขาอย่างเขินอาย จากนั้นทำปากจู๋อย่างเงียบๆ แล้วหอมฉินสือโอวสองที
หลังจากที่เหล่าพิทบูลน้อยจำกลิ่นของฉินสือโอวได้ก็วิ่งมาอยู่ข้างๆ เขา พวกมันวิ่งลอดขาของเขาไปมา ทำเอาฉินสือโอวไม่มีที่จะวางเท้า เพราะกลัวจะเหยียบเจ้าตัวเล็กอ้วนๆ เหล่านั้นเข้า
เหมาเหว่ยหลงกำลังยุ่งอยู่กับการคุยโทรศัพท์ “มาถึงแฮมิลตันกันแล้วเหรอ? อยู่ที่สนามบินใช่ไหม? โอเค พี่เหล่ยให้พวกเพื่อนๆ รออยู่ที่นั่นกันสักพักนะ เดี๋ยวผมจะรีบให้คนไปรับ”
ทันทีที่ฉินสือโอวก้าวขาเข้าไป เหมาเหว่ยหลงชี้ไปทางเขาและหัวเราะ จากนั้นวางสายแล้วพูดว่า “มาเช้าก็สู้มาทันท่วงทีไม่ได้ พวกพี่เหล่ยมาถึงแล้ว แกไปรับเขาหน่อย ฉันไม่ว่างไปพอดี”
“ซูซูล่ะ?” ฉินสือโอวถามขึ้นขณะที่อุ้มตั๋วตั่วอยู่
เหมาเหว่ยหลงตอบว่า “ไปลองชุดแต่งงานแล้ว ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธออยู่ที่ไหน แกหาทีมจัดงานแต่งงานมาจากไหนเหรอ? พวกเขามืออาชีพมากจริงๆ แต่ยืดหยุ่นกันหน่อยได้ไหม? งานแต่งงานธรรมดาก็เพียงพอแล้ว ยุ่งยากอย่างนี้ รู้สึกทรมานจริงๆ”
ตามประเพณีการแต่งงานของแคนาดา ชุดแต่งงานของเจ้าสาวเป็นสิ่งที่เป็นความลับที่สุดก่อนที่จะเข้าพิธีแต่งงาน เพราะชาวแคนาดามีความเชื่อว่า การได้เห็นชุดแต่งงานของเจ้าสาวก่อนเริ่มพิธีแต่งงานจะนำความโชคร้ายมาให้
อย่างนี้ เจ้าบ่าวชาวแคนาดากว่าร้อยละ 90 จะได้เห็นเจ้าสาวสวมชุดแต่งงานในพิธีแต่งงานเท่านั้น
ดังนั้น สำหรับเจ้าสาวแล้วกระบวนการในการซื้อชุดแต่งงานนั้นไม่เพียงแต่ยุ่งยากเท่านั้น แต่ยังต้องดำเนินไปอย่างลับๆ ด้วยจึงจะถือว่าดี
ชัดเจนว่า เหมาเหว่ยหลงในตอนนี้ก็ยังไม่ได้เห็นหลิวซูเหยียนในชุดแต่งงาน
ฉินสือโอวยิ้มแล้วบอกว่านี่ไม่ใช่เรื่องของเขา เขาเห็นมีคู่มือแต่งงานเล่มหนึ่งที่มีขนาดหนาเท่าหนังสือเรียนมัธยมวางอยู่บนโซฟา จึงเอามาเปิดอ่านสักหน่อย
ไม่แปลกใจที่เหมาเหว่ยหลงจะทนไม่ได้ รายละเอียดค่อนข้างยุ่งยาก ในคู่มือมีแม้กระทั่งข้อแนะนำเกี่ยวกับการทาโรลออนดับกลิ่นรักแร้ให้เจ้าบ่าวในคืนวันงานด้วย
เหมาเหว่ยหลงต้องการบ่นกับฉินสือโอว ดูจากสีหน้าของเขาแล้วเต็มไปด้วยเจตนาไม่ดี ราวกับว่าต้องการลากฉินสือโอวไปทำอะไรบางอย่าง
ฉินสือโอววางตั๋วตั่วลงอย่างระมัดระวังแล้วพูดว่า “ฉันจะไปรับพวกพี่เหล่ย แกดูแลตัวเองให้ดีล่ะ”
ทีมจัดงานแต่งงานนำรถยนต์มาสองคัน คนที่มาในรอบนี้เป็นกลุ่มเพื่อนร่วมชั้นตอนเรียนมหาวิทยาลัย มีทั้งหมด  4 คน ได้แก่ เฉินเหลย หม่าจิน เฉินเจี้ยนหนาน และหม่าจินอีกคนที่เป็นหัวหน้าชั้น
ฉินสือโอวขับพอร์ช คาเยนน์ไปรับพวกเขา รถคันนี้มีพื้นที่ค่อนข้างกว้าง เบาะหลังนั่งได้สามคน ซึ่งพอดีกับการไปรับเพื่อนร่วมชั้นสี่คน
เมื่อไปถึงสนามบินแฮมิลตัน เขาก็เหลือบไปเห็นชายหนุ่มสี่คนกำลังมีปัญหาอะไรบางอย่างกับเจ้าหน้าที่สิ่งแวดล้อม
ฉินสือโอวถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ใช้ก้นคิดก็รู้ได้ว่า หนึ่งในสี่คนนี้ต้องมีคนสูบบุหรี่อย่างแน่นอน
แฮมิลตันเข้มงวดในเรื่องการห้ามสูบบุหรี่เป็นอย่างมาก ห้ามสูบบุหรี่ในพื้นที่สาธารณะ นอกสนามบินก็ถือว่าเป็นพื้นที่สาธารณะ เพื่อนชาวจีนหลายคนไม่รู้เรื่องนี้ พวกเขามักจะอดใจไม่ไหวกับการนั่งเครื่องบินมานานกว่าสิบชั่วโมง จึงคิดว่าเมื่อออกจากสนามบินก็น่าจะเป็นอิสระแล้ว แต่ความจริงไม่ได้เป็นอย่างนั้น
คาเยนน์ขับเข้าไปจอดใกล้ๆ ฉินสือโอวลงจากรถแล้วพูดกับเจ้าหน้าที่สุขาภิบาลว่า “สวัสดีครับ ผมเป็นทนายของบุรุษทั้งสี่คนนี้ ไม่ทราบว่ามีปัญหาอะไรกันเหรอครับ?”
พูดจบ เขาก็หยิบบัตรทหารอาสาของตัวเองให้เจ้าหน้าที่สุขาภิบาลดู ด้านนอกบัตรทหารอาสาของเขาเป็นสัญลักษณ์ประจำชาติแคนาดา และบัตรทนายความของแต่ละรัฐในแคนาดานั้นแตกต่างกัน ดังนั้นจึงโกหกได้ค่อนข้างง่าย
แน่นอนว่า ทั้งหมดนี้มีข้อกำหนดเบื้องต้นคือ คนที่ต้องการไปโกหกจะต้องไม่คุ้นเคยกับบัตรทนายความจะทำให้ไม่ถูกสอบถามมากเท่าไร ไม่อย่างนั้นจะไม่ได้ผล แต่ถ้าไปชนคนเข้า แม้จะแสดงบัตรทนายความ ก็น่าจะถูกรวบอยู่ดี
การสูบบุหรี่ในที่สาธารณะไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ตักเตือนสักหน่อยก็เพียงพอแล้ว หลังจากที่เจ้าหน้าที่สุขาภิบาลได้ดูสัญลักษณ์ประจำชาติและรูปถ่ายของฉินสือโอวแล้ว ก็พึมพำว่า ‘ห้ามสูบบุหรี่ในที่สาธารณะนะครับ’ แล้วเดินจากไป
ในแคนาดา ผู้คนไม่ต้องการคลุกคลีกับทนายความมากที่สุด
ทันทีที่เจ้าหน้าที่สุขาภิบาลเดินจากไป เฉินเหลยถอนหายใจอย่างโอ้อวด เขาเอื้อมมือไปจับหัวที่เกือบจะโล้นแล้วและพูดว่า “ให้ตายเถอะ นายมาได้ทันเวลาพอดีเลยฉินโซ่ว เจ้านั่นขู่พวกเราว่าจะโทรแจ้งตำรวจให้มาจับเรา ไม่เป็นมิตรเลยสักนิด”
“ใช่แล้วล่ะ ฉินโซ่ว ทำไมนายมาถึงมาเร็วอย่างนี้ล่ะ? โคโกโร่บอกว่าต้องใช้เวลาสองชั่วโมงเลยไม่ใช่เหรอ?”
ฉินสือโอวหยอกคนทั้งสี่เล่นว่า “พวกนายจับตูดผู้หญิงมาใช่ไหม?”
หม่าจินถอนหายใจแล้วพูดว่า “ให้ตายสิ คิดมาตลอดทาง แต่ไม่กล้าจับ ฮ่าๆ”
พูดจบ คนทั้งห้าก็กอดกัน จากนั้นอีกสี่คนก็เตะฉินสือโอวอย่างแรง
ฉินสือโอวเรียกรถกระบะบริการที่สนามบินมาคันหนึ่ง แต่หม่าจินบอกว่าสัมภาระของพวกเขามีไม่มาก ฉินสือโอวเลยหันกลับไปมองก็เห็นแค่คนสี่คนกับเป้สะพายหลังอีกสี่ใบ เขาพูดอย่างประหลาดใจว่า “ไม่มีกระเป๋าเดินทางเลยเหรอ?”
“ชายทั้งแท่งเอากระเป๋าเดินทางมาทำไมล่ะ?”
“งั้นก็ดี งั้นไปขึ้นรถกันเถอะ คืนนี้ดื่มเบียร์แล้วก็กินบาร์บีคิวกัน!”
เฉินเจี้ยนหนานมองไปที่โลโก้ของรถพอร์ชและพูดว่า “ให้ตายเถอะ ฉินโซ่ว เขาพูดกันว่านายประสบความสำเร็จมาก ฉันเองก็ไม่รู้ว่านายประสบความสำเร็จในระดับไหน นี่นายขับรถยี่ห้ออะไร? โลโก้เป็นม้าตัวหนึ่งใช่ไหม? หรือนี่ก็คือลัมโบร์กีนีในตำนาน?”
“พอร์ช คาเยนน์ สองล้านหยวน!” เฉินเหลยตบโลโก้เบาๆ
ฉินสือโอวหัวเราะและพูดว่า “พอแล้ว นี่ไม่ใช่รถของฉัน นี่เป็นรถของโคโกโร่ ตอนนี้เขาต่างหากที่เจ๋งสุดๆ เขามีฟาร์มการเกษตรขนาดใหญ่อยู่ในมือ กว้างขวางมาก ไปกันเถอะ ไปกินเขากันเถอะ!”
“กินเขา ต้องไปกินเขาให้ได้!”
“มีอะไรที่แพงที่สุดล่ะ? ฉันได้ยินมาว่าเนื้อวากิวก็ไม่เลว? ในฟาร์มการเกษตรของเขามีไหม? ถ้าไม่มีฉันจะจูงมาจากญี่ปุ่นให้เขาสักตัว”
“กินบ้าอะไร พวกตะกละ ไปดูเจ้าสาวกันก่อนสิ เจ้านั่นปกป้องดีอย่างนั้น ฮ่าๆ เราจะปล่อยเจ้าสาวไปไม่ได้”
ฉินสือโอวให้คนทั้งสี่คาดเข็มขัดให้ดี เมื่ออยู่กับเพื่อนร่วมชั้นเก่า เขามีความคิดเล่นพิเรนทร์ผุดขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากสตาร์ทรถ เขาเหยียบคันเร่งจนมิด รถพุ่งออกไปราวกับวัวที่กำลังบ้าคลั่ง!
“ให้ตาย!”
“ช่วยด้วย!”
“บ้าเอ๊ย! ฉันจะอ้วกแล้ว!”
“หัวหน้าห้อง นายจับเป้ากางเกงฉันทำไม?!”
“ขอโทษ จับผิด ความจริงฉันอยากจับของตัวเอง เวลาที่รู้สึกตื่นเต้นฉันก็จะจับเป้ากางเกงตัวเอง”
ฉินสือโอวเร่งความเร็วอย่างต่อเนื่อง สมรรถนะของรถพอร์ชก็ยอดเยี่ยมอย่างนี้แหละ ความเร็วเกิน 200 ไมล์อย่างรวดเร็ว ซึ่งนี่คือความเร็วของระยะทางที่มากกว่า 300 กิโลเมตร
รถวิ่งไปบนทางด่วน ในแฮมิลตันมีรถไม่มาก ดังนั้นเมื่อเร่งความเร็วฉินสือโอวก็ไม่รู้สึกกลัว ร่างกายของเขาในตอนนี้ไม่มีปัญญาสำหรับการควบคุมรถที่มีความเร็วขนาดนี้
ระยะทางที่คาดว่าต้องใช้เวลาเดินทางสองชั่วโมง ฉินสือโอวใช้เวลาแค่ 40 นาที
…………………………………………………