ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 870 ผู้เชี่ยวชาญมาแล้ว

สารวัตรของเมืองอย่างโรเบิร์ต ช่างไร้ประโยชน์จริงๆ
แน่นอนว่า นี่เป็นเรื่องธรรมดา ถึงยังไงก็เป็นคนที่มีครอบครัว เขามาเป็นตำรวจเพื่อหาเงินเลี้ยงครอบครัว ไม่ได้อยากจะกลายเป็นนักสืบเชอร์ล็อก โฮล์มส์หรือฮีโร่ผู้ยิ่งใหญ่อะไร คนที่ตายเร็วมักจะเป็นพวกนักสืบกับฮีโร่ แถมฮีโร่ที่ตายแล้วก็จะถูกเรียกว่าผู้เสียสละ เพียงแต่โรเบิร์ตไม่อยากเป็นผู้เสียสละก็เท่านั้น
ตำรวจนายอื่นๆ ของเมืองก็มีความคิดที่คล้ายๆ กัน หลังจากพวกเขารับรู้ถึงความน่ากลัวของซากศพวาฬแล้ว ก็พากันอยู่ห่างออกไปไกลๆ ฉินสือโอวบอกให้พวกเขาไปดึงเส้นกั้นเขต ตำรวจแต่ละนายกลับโบกมือปัดขึ้นมาพร้อมกันอย่างกับกระต่ายพลังงานไฟฟ้า
“ถ้าอย่างนั้นพวกคุณพาฝูงชนออกมาให้ห่างหน่อยได้ไหม?” ฉินสือโอวพูดอย่างจนปัญญา
นายตำรวจคนหนึ่งควักปืนออกมาด้วยท่าทีสบายๆ จากนั้นก็ลั่นไกยิงปืนขึ้นไปบนฟ้า “ปัง!”
โรเบิร์ตจึงเตะเข้าไปที่เอวของตำรวจนายนั้น พร้อมทั้งตวาดว่า “ใครให้ใช้นายยิงปืน? ฟัคยู!”
นายตำรวจคนนั้นก็พูดด้วยความรู้สึกน้อยใจว่า “แต่ตอนนี้มันวุ่นวายขนาดนี้แล้วนะครับ ไม่ยิงปืนก็คงทำให้คนพวกนี้ตกใจกลัวไม่ได้”
แท้ที่จริงแล้ว ก่อนหน้านี้ผู้คนมีท่าทีแนบชิดสนิทกลมเกลียวกันดี ด้านหน้ามีคนเปิดทาง ด้านหลังมีคนมุงล้อม แต่พอเสียงปืนดังขึ้น ด้วยการสั่งการของจิตใต้สำนึกผู้คนจำนวนมากจึงลงไปนั่งยองๆ อยู่กับพื้น อีกทั้งคนอื่นๆ ก็ทำตาม พากันลงไปนั่งยองๆ อยู่กับพื้นเช่นกัน ทำให้มีความเป็นระเบียบเรียบร้อยขึ้นมามากกว่าเดิม
โรเบิร์ตมองนายตำรวจคนนั้นด้วยสายตาคับแค้นใจดั่งตีเหล็กให้เป็นเหล็กกล้าไม่ได้ แล้วด่าเขาไปว่า “แต่นายเคยคิดมาก่อนหรือเปล่า? ว่าจะทำยังไงถ้ายิงปืนจนทำให้ซากวาฬตัวนี้ระเบิดขึ้นมา?”
ฉินสือโอกลอกตามองบน โรเบิร์ตไปที่รถตำรวจเพื่อเปิดลำโพงเครื่องขยายเสียง เขาเล่าถึงอันตรายที่แฝงเร้นอยู่กับซากศพของวาฬ พร้อมกับขอร้องให้ผู้คนพากันออกห่างจากซากวาฬอย่างน้อยสองร้อยเมตร พวกเขาดึงเส้นกั้นเขตไว้บนตำแหน่งที่ห่างออกมาสองร้อยเมตร ถ้าข้ามเข้าไปจะจับใส่กุญแจมือแล้วพาตัวไปซะ
วิธีนี้ได้ผลดีมาก ผู้คนจำต้องพากันถอยออกมา เพราะบรรดาตำรวจก็เอากุญแจมือออกมาแสดงให้เห็นแล้วจริงๆ
เวลาบ่ายสี่โมงเย็น เฮลิคอปเตอร์สีเขียวใบไม้ลำหนึ่งก็บินเข้ามา บนเฮลิคอปเตอร์มีสัญลักษณ์การวิจัยทางทะเลอยู่ เห็นได้ชัดว่าพวกผู้เชี่ยวชาญมาถึงแล้ว
เป็นเช่นนั้นจริงๆ ในบรรดาห้าหกคนที่ลงมาจากเฮลิคอปเตอร์มีชายชราผมขาวคนหนึ่งเดินนำลงมา เขาสวมใส่แว่นตากรอบกระดองเต่า ชายชราคนนี้มีกลิ่นอายของนักวิชาการอยู่มาก หลังจากนั้นตอนที่เขาแนะนำตัวกับโรเบิร์ต เขาบอกว่าตัวเองเป็นผู้เชี่ยวชาญที่กรมประมงเชิญให้มาทำงาน และบอกว่าเขาเป็นศาสตราจารย์ของคณะวิทยาศาสตร์และวิศวกรรมทางทะเลมหาวิทยาลัยโทรอนโต
ขณะที่ฉินสือโอวกำลังพูดคุยกับนักท่องเที่ยวเกี่ยวกับวิธีการจัดการกับซากวาฬ เสียงใสๆ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาจากด้านหลัง “คุณฉินเจ้าของฟาร์มปลาใช่ไหมคะ?”
พอได้ยินเสียงตะโกน ฉินสือโอวจึงหันกลับไปดู ก็พบกับนักศึกษาสาวร่างสูงผอมบางคนหนึ่งที่กำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้เขาอยู่
มองดูผิวเผินเขาค่อนข้างรู้สึกงงงวย เหมือนจะเป็นผู้หญิงที่เขาไม่รู้จักนะ? ดังนั้นเขาจึงลองมองดูอย่างละเอียด อืม ผู้หญิงคนนี้สวยมากๆ รูปร่างดีมีทรวดทรงองเอว ต้นขาอวบอัดเรียวยาวใต้กางเกงออกกำลังกายดึงดูดสายตาได้ดีเป็นอย่างยิ่ง กล้ามเนื้อและผิวขาวนุ่ม ผมสวยเป็นมันวาวดูนุ่มลื่น เวลายกยิ้มขึ้นมาดวงตากลมโตจะหรี่ลงเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว ดูมีเสน่ห์มาก แต่เขาไม่รู้จักนี่สิ
สีหน้าท่าทางงงงวยของเขาชัดเจนเกินไป ผู้หญิงคนนั้นจึงสังเกตเห็นได้ง่ายๆ เธอเผยสีหน้าเศร้าสร้อยออกมาแล้วพูดว่า “สวัสดีค่ะ คุณฉินเจ้าของฟาร์มปลา ฉันคือทิญา รูสลาน ลูกหลานทหารกองทัพแดงมาจากเมืองเคียฟ ประเทศยูเครน พวกเราเคยเจอกันเมื่อปีที่แล้ว คุณลืมไปแล้วเหรอคะ?”
ฉินสือโอวนึกขึ้นมาได้ทันที ฤดูร้อนปีที่แล้วผู้หญิงคนนี้กับวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งมาปาร์ตี้ปิ้งย่างบาร์บีคิวที่ฟาร์มปลาของเขา ตอนนั้นเธอยังได้ป้อนเหล้าให้หู่จือเป้าจือกินอีกด้วย ที่สุนัขแลบราดอร์ติดเหล้าก็เป็นเพราะผู้หญิงคนนี้แหละที่ทำให้เป็นแบบนั้น
เห็นสีหน้าที่เหมือนกับว่ากำลังจะร้องไห้ของทิญา ฉินสือโอวก็ยิ้มอย่างเก้อเขินออกมาแล้วพูดกับเธอว่า “ขอโทษด้วย ผมไม่ได้ลืม แต่ผมจำได้ว่าคุณเรียนวรรณกรรมภาษาจีนไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมคุณถึงได้ตามอาจารย์ที่ปรึกษาด้านวิทยาศาสตร์ทางทะเลมาหาพวกเราที่นี่ล่ะ?”
ได้ยินฉินสือโอวพูดถึงคณะวิชาที่ตัวเองเรียนเมื่อก่อนหน้านี้ ใบหน้างดงามของนักศึกษาสาวก็เปลี่ยนเป็นมีความสุข เธอจึงบอกกับเขาว่า “ใช่ค่ะ วรรณกรรมภาษาจีน เมื่อก่อนฉันเรียนอันนี้ แต่หลังจากมาที่ฟาร์มปลาของคุณ ฉันก็พบว่ามหาสมุทรมีความน่าสนใจกว่ามาก หลังจากกลับไปที่มหาวิทยาลัยฉันเลยเปลี่ยนไปเรียนคณะวิทยาศาสตร์และวิศวกรรมทางทะเลแทนค่ะ”
ดูเหมือนว่าทิญาสนอกสนใจที่จะคุยกับฉินสือโอวมากๆ เพียงแต่ว่าอาจารย์ที่ปรึกษาเรียกหาเธอเสียก่อน เธอจึงต้องรีบวิ่งกลับไปทำงาน
ฉินสือโอวเห็นพวกเขาเข้าไปใกล้ซากวาฬตัวนี้ เขาจึงเข้าไปเตือนด้วยความหวังดีว่า “เฮ้ ทิญา ระวังหน่อยนะ เจ้านี่มันระเบิดได้นะ”
นักศึกษาสาวหันกลับมาโชว์รอยยิ้มทรงเสน่ห์ที่มีกลิ่นอายความสดใส พร้อมกับตอบเขากลับไปว่า “ขอบคุณในความเป็นห่วงของคุณนะคะ เพื่อความหวังดีนี้ ฉันจะระวังให้ดีเลยค่ะ”
ฉินสือโอวแย้มรอยยิ้มกลับไป แต่เขากลับรู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆ สักอย่าง
ศาสตราจารย์พาลูกศิษย์หลายคนเดินเข้าไปด้านหน้าซากวาฬเพื่อถ่ายรูปและสังเกตดูซากวาฬอย่างละเอียด ทิญาหยิบหลอดทดลองบางส่วนจากในกล่องที่เธอถือติดตัวออกมาเพื่อเก็บตัวอย่าง ท่าทางคล่องแคล่วชำนาญมาก
ฉินสือโอวกลัวว่าเจ้านี่จะระเบิด เลยยื่นคอออกไปมองอย่างหายใจไม่ทั่วท้องอยู่ตรงนั้น กลุ่มของศาสตราจารย์ทำงานกันอย่างใจเย็น นี่ทำให้เขาเกิดความรู้สึกนับถือขึ้นมาในใจ ในขณะเดียวกันก็รู้สึกเหยียดหยามตำรวจอย่างพวกโรเบิร์ตไปด้วย
ขณะที่กำลังมองดูอยู่ ก็มีคนเข้ามาดึงแขนเขา และฉินสือโอวหันกลับไปดู ก็พบกับเชอร์ลี่ย์ที่ใช้ดวงตาโตๆ ของเธอจ้องเขาอยู่ทางด้านหลัง
“เฮ้ สวีทฮาร์ท ทำไมเธอไม่ไปโรงเรียนล่ะ มาที่นี่ทำไมกัน?” ฉินสือโอวถามอย่างงงัน
เชอร์ลี่ย์ยิ้มอย่างเจตนาไม่ดีแล้วถามเขาว่า “คุณกลัวอะไรเหรอคะ?”
ฉินสือโอวตอบเธอกลับไปว่า “แน่นอนสิ เด็กน้อยนี่ ซากวาฬตัวนี้มันระเบิดได้นะ ฉันกลัวว่าเธอจะได้รับบาดเจ็บไง”
เชอร์ลี่ย์ยักไหล่พูดว่า “เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ พวกเราอยู่ห่างตั้งขนาดนี้”
“ถ้าอย่างนั้นเธอตอบฉันมาหน่อย ว่าทำไมเธอถึงโดดเรียนแล้วมาที่นี่?”
“หนูไม่ได้โดดเรียนสักหน่อย คุณครูวิชาการศึกษาธรรมชาติพาพวกเรามาดูซากวาฬสีน้ำเงินแต่ก็ทำได้แค่ดูอยู่ห่างๆ น่าเสียดายจริงๆ เลย” เชอร์ลี่ย์แผ่มือออกขณะที่กำลังพูด
ฉินสือโอวจึงพยักหน้ารับ พร้อมทั้งบอกกับเธอว่า “ความปลอดภัยต้องมาก่อน”
เชอร์ลี่ย์แบะๆ ปาก ตาโตกวาดขึ้นลง ใช้สายตาแปลกประหลาดสังเกตดูเขาอย่างละเอียด
ฉินสือโอวถูกเธอมองจนรู้สึกขนลุก เขาจึงถามเธอว่า “เป็นอะไรไป? ฉันกลายเป็นสัตว์ประหลาดไปแล้วเหรอ?”
เชอร์ลี่ย์ชี้ไปที่นักศึกษาสาวที่กำลังเดินไปข้างหลังแล้วถามว่า “เธอเป็นใครคะ? เมื่อกี้หนูเห็นว่าพวกคุณดูเหมือนจะสนิทกันมาก แถมยังพูดว่าเพื่อความหวังดีของคุณเธอเลยจะระวังตัวให้ดีอีก? พระเจ้า น้ำเน่าดีจริง!”
พอพูดจบ เด็กสาวก็ทำเป็นตัวสั่น เสื้อทีเชิ้ตบนอกก็สั่นขึ้นมาทันที คลื่นลูกเล็กๆ ก็สั่นกระเพื่อมน้อยๆ
ฉินสือโอวกลอกตาใส่เธอหนึ่งที แล้วพูดกับเธอว่า “เธอสนใจเรื่องนี้ทำไมกัน?”
เชอร์ลี่ย์เห็นว่าเขาไม่ตอบคำถามตรงๆ จึงเริ่มรู้สึกเป็นกังวลขึ้นมา เธอพูดขึ้นมาอีกว่า “พวกคุณแอบเป็นกิ๊กกันอยู่หรือเปล่า? หนูมาตามดูคุณเพื่อพี่วินนี่! ตอนนี้พี่วินนี่จะคลอดเบบี๋แล้ว คุณจะทำเรื่องที่ผิดต่อเธอไม่ได้!”
หลังจากทิญาและคนอื่นๆ เก็บตัวอย่างกับทำการตรวจสอบเสร็จแล้วก็พากันเดินกลับมา ศาสตราจารย์ไปหาโรเบิร์ตกับฮานี่ย์ตัวแทนนายกเทศมนตรี ส่วนนักศึกษาสาวก็มาหาฉินสือโอว แล้วพูดกับเขาว่า “ก่อนหน้านี้คุณเป็นคนบอกให้ทุกคนออกห่างจากซากวาฬ ใช่ไหมคะ? ฉันต้องขอบอกว่า คุณทำได้ดีมากๆ เลยค่ะ”
เชอร์ลี่ย์แบะปากสีแดงสด ใช้สายตาไม่เป็นมิตรเหมือนสัตว์ป่าตัวน้อยๆ จ้องมองนักศึกษาสาว โดยเฉพาะทรวดทรงเว้าโค้งของเธอ
ผู้หญิงเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไวต่อความรู้สึกมาก แค่แป๊บเดียวทิญาก็สังเกตเห็นความไม่เป็นมิตรในสายตาของเชอร์ลี่ย์ เธอมองๆ ดูเด็กสาว ในดวงตาปรากฏความรู้สึกตื่นตะลึงอย่างเลี่ยงไม่ได้
เด็กสาวเป็นเหมือนดอกไม้ตูมที่ค่อยๆ ผลิบานอย่างช้าๆ ทั่วทั้งร่างกายเปี่ยมไปด้วยกลิ่นอายของความมีชีวิตชีวา เหมือนกับแอปเปิลเขียว ที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ของรสเปรี้ยวฝาดเฝื่อน
ฉินสือโอวไม่สนใจเรื่องทะแม่งๆ ระหว่างผู้หญิงสองคน เขาถามขึ้นมาว่า “ตอนที่เจ้านี่ระเบิดขึ้นมาจะมีอานุภาพยังไงบ้าง?”
“อานุภาพของมันรุนแรงมากค่ะ อย่างน้อยๆ ก็ไม่ด้อยไปกว่าดินระเบิดทีเอ็นที” นักศึกษาสาวพูดอย่างจริงจัง
…………………………………………………….