ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 892 ฆ่า 3 2 1

ขวดเบียร์ขวดแล้วขวดเล่าถูกยกขึ้นมา ในตอนนี้ฉินสือโอวเริ่มเห็นความบ้าคลั่งของชาวอเมริกาเหนือในช่วงงานรื่นเริงแล้ว
ทุกคนพากันดื่มเหล้า ดีเจถูแผ่นเสียงส่งดนตรีเร้าอารมณ์ออกมา ทุกๆ คนส่ายสะบัดร่างกายและขวดเหล้าในมืออย่างบ้าคลั่ง แชมเปญ เบียร์และไวน์แดง สาดกระจายไปทั่วพื้นและทั่วตัว หลังจากนั้นก็กระดกเข้าไปในปาก…
คนที่มาเข้าร่วมงานเทศกาลจะหาคนมาดื่มเหล้าด้วยกันตามอัธยาศัย แต่มีกติกาอยู่ข้อหนึ่ง นั่นก็คือต้องไปดื่มกับคนที่นั่งอยู่ตรงเคาน์เตอร์บาร์เป็นอันดับแรก ถ้านั่งลงไปแล้ว ก็ต้องยอมถูกคนอื่นๆ มอมเหล้า
ก็เหมือนกับการต่อสู้บนเวที ในช่วงเวลานี้เคาน์เตอร์บาร์ของร้านเหล้ากลายมาเป็นเวทีการประลองแล้ว ใครขึ้นไปนั่งคนนั้นก็คือเจ้ามือ พวกคนบ้ากลุ่มหนึ่งผลัดเปลี่ยนกันลงสนามไปดื่มเหล้า จนสู้กับฤทธิ์เหล้าไม่ไหวแล้วค่อยลงมาเปลี่ยนคนขึ้นไปใหม่
แบล็คไนฟ์เข้าไปนั่งอยู่หน้าเคาน์เตอร์บาร์เป็นคนแรก เขาหัวเราะเสียงดังพร้อมทั้งพูดกับฉินสือโอวว่า “ฮ่าๆ บอส คอยดูผมนะ ผมจะประเดิมให้ฟาร์มปลาค่ายทหารของพวกเราอย่างดีเลย!”
ฮิวจ์คนน้องแกว่งขวดเบียร์บัดไวเซอร์หนึ่งขวด เขาถลันเข้ามาจนล้มลงไปบนตัวแบล็คไนฟ์แล้วร้องตะโกนขึ้นมาว่า “คืนนี้นายตายแน่! ตายแน่ๆ!”
แบล็คไนฟ์ขอแก้วเบียร์ใบใหญ่มาสองใบ เป็นแก้วเบียร์ขนาดสองลิตร เขาเทเบียร์ลงไปในแก้วครึ่งหนึ่ง หลังจากนั้นก็เทไวน์แดงกับเหล้าขาวจีนลงไปอย่างละแก้ว เทแยกลงไปในแก้วทั้งสองใบจนเต็ม
เขาคว้าเอาของตัวเองขึ้นมาหนึ่งแก้ว แบล็คไนฟ์มองดูพวกขี้เหล้าบริเวณรอบๆ ที่กำลังบ้าคลั่งอย่างทะนงองอาจแล้วถามขึ้นมาว่า “ใครจะสู้กับฉัน?”
ฮิวจ์คนน้องรีบชี้ไปหาชายหนุ่มชื่อไมเคิลที่เขาเสนอไว้เมื่อก่อนหน้านี้ แล้วตะโกนว่า “ไมเคิล! มาสิ!”
ต่อจากนั้น ผู้คนที่อยู่รอบๆ ก็พากันร้องเรียกชื่อเขา “ไมเคิล! ไมเคิล! ไมเคิล!”
หนุ่มผมบลอนด์เอามือลูบหน้าอย่างคนที่กำลังตกที่นั่งลำบาก เขาด่าฮิวจ์คนน้องว่า “ฟัคยู ฟัค! ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่ ไอ้ชั่วแบบแกควรไปตายซะ! ฉันจะต้องเอาคืนแน่ๆ!”
แบล็คไนฟ์ยกแก้วใบใหญ่ ‘เอื้อกๆๆ’ กระดกแอลกอฮอล์ข้างในลงไปจนหมด ผู้คนที่อยู่รอบๆ ต่างก็ส่งเสียงเชียร์ดังกระหึ่มขึ้นมาทันที ในระหว่างนั้นเสียงเชียร์ของพวกเขาดังจนสามารถกลบเสียงดนตรีของดีเจได้
ไมเคิลกับฮิวจ์คนน้องด่ากันอยู่สักครู่ หลังจากนั้นเขาก็ยกแก้วเบียร์ขึ้นมาทันที เขากระดกมันเข้าไปในปากด้วยใบหน้าที่โศกเศร้าอย่างถึงที่สุด
ใช้เวลาไปทั้งหมดหนึ่งนาทีกว่าๆ ไมเคิลถึงเพิ่งจะดื่มเหล้าพวกนี้หมด ฉินสือโอวรู้สึกเป็นทุกข์แทนเขาจริงๆ…
หลังจากเขาดื่มเสร็จแล้ว เสียงเชียร์ก็ยิ่งดังกังวานชัดเจนขึ้นยิ่งกว่าเดิม ไมเคิลกระแทกแก้วเบียร์ลงไปบนเคาน์เตอร์ เขาชี้ไปที่แบล็คไนฟ์แล้วร้องตวาดลั่นขึ้นมาว่า “นาย ไสหัวไป ฉันจะ ฉันจะนั่ง…ฟัค! โอ้ก!”
มีคนมาลากไมเคิลออกไปแล้ว ฮิวจ์คนน้องเอามือปิดตาไว้พร้อมกับร้องว่า “โอ้ พระเจ้า ให้อภัยคนบาปคนนี้ด้วย ช่วยวิญญาณของเด็กดวงซวยคนนี้ด้วยเถอะ ขอให้พระเจ้าคุ้มครอง! ใครจะเป็นคนต่อไป?!”
“แลร์รี ไอ้ลูกหมา แกนั่นแหละที่ต้องเป็นคนต่อไป!” มีคนบางคนตะโกนขึ้นมา
ฮิวจ์คนน้องลุกขึ้นยืนพูดอย่างยืนหยัดเพื่อความถูกต้องว่า “ฉันเป็นผู้บัญชาการ เจ้าพวกโง่ ถ้าไม่มีฉันคอยออกคำสั่งแล้วพวกแกจะชนะได้ยังไง…”
“พวกเราไม่สนใจเรื่องแพ้ชนะ! ฮิวจ์คนน้อง แกไปเลย!”
“ฮิวจ์คนน้อง! ฮิวจ์คนน้อง! ฮิวจ์คนน้อง!”
ฮิวจ์คนน้องที่เอาแต่ทำตัวอวดดีตะลึงตาค้างไปแล้ว เขากำลังจะหาข้อแก้ตัวให้ตัวเอง แต่ดันถูกคนอื่นใช้ปลายเท้าเตะก้นออกมาซะก่อน โซซัดโซเซออกมาอีกสองก้าวก็จนชนเข้ากับเคาน์เตอร์บาร์แล้ว
แบล็คไนฟ์จับเขาไว้ ทั้งยังยิ้มอย่างเจตนาไม่ดี “นายอยากได้ลูกระเบิดน้ำลึก? หรือว่าอยากได้ทุ่นระเบิดน้ำ? หรือว่าจะเอาหัวกระสุนนิวเคลียร์สักลูกดีล่ะ?”
ลูกระเบิดน้ำลึกคือเบียร์ผสมไวน์แดง เบียร์ผสมเหล้าขาวจีนคือทุ่นระเบิดน้ำ ถ้าเอามาผสมกันทั้งหมดก็จะเป็นหัวกระสุนนิวเคลียร์
ฮิวจ์คนน้องยิ้มแหยแล้วพูดว่า “ไม่เอาแบบนี้สิ แบล็คไนฟ์ เพื่อนรัก พวกเราอยู่กันดีๆ หน่อยไม่ได้เหรอ? เริ่มจากเบียร์เถอะนะ ค่อยๆ เป็น ค่อยๆ ไป…”
มีคนเอาถังเบียร์เข้ามาให้ ฉินสือโอวจึงพูดหยอกว่า “เอาสิ เริ่มจากเบียร์ ดื่มเบียร์เถอะ ระหว่างนั้นไม่อนุญาตให้พักหายใจนะ ใครพักหายใจคนนั้นต้องดื่มใหม่อีกถัง”
ฮิวจ์คนน้องมองดูฉินสือโอว แล้วพูดอย่างลอยๆ ว่า “โอ้ พระเจ้า ได้โปรดกางอ้อมแขนของท่านด้วยครับ ผมจะได้ขึ้นไปพบท่านแล้ว!”
ฉินสือโอวหัวเราะออกมา พวกเขาปล่อยให้ฮิวจ์คนน้องเมาจริงๆ ไม่ได้อยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นคงจะไม่มีคนคอยสร้างบรรยากาศการดื่มเหล้าให้คึกคัก ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนคอยสั่งการ แต่ก็เป็นคนที่เหมาะจะเป็นผู้ดำเนินรายการ
ระหว่างดื่มเหล้าย่อมต้องมีกิจกรรมให้ทำ คนที่อยู่บนเกาะคือพวกชาวประมง แล้วพวกชาวประมงจะแข่งอะไรได้ล่ะ? ในอาคารจะจับปลาหรือยิงปลาก็ไม่ได้ ทำได้แค่แข่งงัดข้อกัน
นี่ก็ต้องมีเจ้ามือเช่นกัน จะมีคนเข้ามานั่งที่หน้าโต๊ะก่อน ส่วนคนอื่นๆ ก็เข้ามาท้าแข่ง คนที่แพ้จะต้องดื่มเบียร์หนึ่งขวด คนชนะก็ต้องนั่งเป็นเจ้ามือต่อ คนสุดท้ายที่ชนะจะได้เป็นจักรพรรดิของงานรื่นเริงในค่ำคืนนี้
เป็นจักรพรรดิของงานรื่นเริงก็มีข้อดีอยู่ ในตอนสุดท้ายเขาจะสามารถเลือกผู้หญิงที่สวยที่สุดมาเป็นราชินีแห่งงานรื่นเริงได้ พอถึงตอนนั้นพวกเขาจะได้แอบพูดคุยสร้างความสัมพันธ์กัน
ฉินสือโอวมองดูคาร์สันตัวอ้วนตุ๊ต๊ะที่กำลังนั่งเป็นเจ้ามืออยู่ แล้วบริหารข้อมือและร่างกายเพื่อเตรียมตัวท้าสู้
ตามที่คาดการณ์ไว้ ด้วยพละกำลังที่ถูกพลังของจิตสำนึกแห่งโพไซดอนปรับเปลี่ยนให้ดีขึ้น รวมถึงความอดทนและพลังที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลันของเขา ในการแข่งขันงัดข้อแบบนี้ต่อให้เขาอดทนจนถึงตอนสุดท้ายก็ไม่มีปัญหา
ที่เขาต้องการจะแข่งเกมนี้ เป็นเพราะฉินสือโอวอยากจะหลบเลี่ยงการดื่มเหล้า แบล็คไนฟ์โดนล้มไปแล้ว คนที่เข้าไปรับคำท้าต่อจากนั้นอย่างชาร์คกับเบิร์ดก็ล้มไปแล้วเช่นกัน ส่วนตอนนี้ยังมีนีลเซ็นที่กำลังเตรียมตัวออกโจมตีอยู่
อีกทั้งเป้าหมายสูงสุดของผู้คนที่อยู่รอบๆ ก็คือฉินสือโอว พวกเขาไม่ได้พอใจแค่เพราะพวกทหารออกมาสู้ แต่อยากจะให้ฉินสือโอวออกมาดื่มเหล้าต่างหาก
ฉินสือโอวไม่ได้คออ่อน แต่เขาจะไม่ปล่อยให้ตัวเองโดนมอมอย่างโง่ๆ
วอร์มร่างกายอยู่สักพัก ฉินสือโอวก็เข้ามานั่งตรงข้ามคาร์สันที่กำลังพูดพล่ามอยู่ตรงนั้น “ไอ้หนุ่ม ใจกล้าจริงนะ! นายคิดจะแหย็มกับฉันเหรอ? เอาล่ะๆ ถ้าอย่างนั้นฉันคงต้องส่งนายไปเจอกับซาตานแล้ว ขอให้พระเจ้าช่วยกอบกู้วิญญาณของนาย ขอ…”
“ฟัคยู เร็วสิวะ! คาร์สัน ไอ้คนลิ้นยืดลิ้นยาว หุบปากแล้วตั้งใจเล่นโอเค? พวกเรารอที่จะได้มอมเหล้าฉินไม่ไหวแล้ว!” ใครบางคนเตะเก้าอี้ของคาร์สันจากทางด้านหลังเข้าให้หนึ่งที
คาร์สันหันกลับไปด่า แล้วหลังจากนั้นก็ยกแขนขึ้นมาตั้งท่ารอ
ฉินสือโอวยื่นแขนออกไปแล้วเช่นกัน เรื่องนี้จะไม่พูดก็ไม่ได้ แขนของพวกเขาทั้งสองคนมีขนาดความหนาแตกต่างกันอย่างมาก นี่คือความแตกต่างโดยธรรมชาติระหว่างคนผิวเหลืองและคนผิวขาว โดยเฉพาะคนอย่างคาร์สันที่เป็นลูกหลานของชาวไวกิ้ง ที่มักจะมีร่างกายสูงใหญ่บึกบึนด้วยแล้ว
ในส่วนของพละกำลังของฉินสือโอว พวกคนในเมืองไม่ค่อยรู้อะไรมากนัก มีแต่กลุ่มคนที่เล่นบาสเกตบอลด้วยกันกับเขาเท่านั้นแหละที่รู้ว่า พละกำลังที่เขาเผยออกมาบนสนามบาสเกตบอลนั้นน่ากลัวมาก
แต่ว่ากีฬาบาสเกตบอลไม่ได้อาศัยแค่พละกำลังอย่างเดียว ดังนั้นคนที่ให้ความสนใจกับเขาจึงมีอยู่ไม่มาก
หลังฉินสือโอววางแขนลงไป เขาก็พูดด้วยรอยยิ้มขึ้นมาว่า “มีใครอยากจะวางเดิมพันไหม?”
คุณลุงฮิคสันเข้ามาใกล้ๆ แล้วพูดว่า “ฉันจะเป็นเจ้ามือเอง มีใครอยากวางเงินไหม? ฉินกับคาร์สัน พาวเวอร์คิงแห่งตะวันออกกับเฮอร์คิวลิสตะวันตก…”
ฉินสือโอวพูดขัดเขาขึ้นมาว่า “เอาอย่างนี้ไหมครับ ลุง พวกเราไม่ต้องลงเงิน แต่เดิมพันกันด้วยเบียร์ดีกว่า ถ้าแพ้ต้องดื่มเบียร์ มาเดิมพันกันว่าจะลงเบียร์กี่ขวด คนชนะจะได้ขวดเบียร์เปล่าๆ พอถึงคราวที่เขาต้องดื่มเบียร์ ก็ใช้ขวดเปล่ามาลดหย่อนได้”
นี่เป็นความคิดที่ดี เมื่อก่อนคนในเมืองนี้อยู่กับความจนมานานแล้ว ถึงแม้ว่าช่วงนี้เศรษฐกิจจะเปลี่ยนแปลงไปมากแล้ว แต่ถ้าเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับเงิน พวกเขาก็ยังไม่อยากเข้าร่วมเท่าไรนัก แต่ถ้าเปลี่ยนเป็นเบียร์แล้วละก็…
“ฉันขอพนัน สองขวด ฉินแพ้คาร์สันชนะ!”
“สองขวด คาร์สันชนะ!”
“ฉันด้วย สองขวด คาร์สันแกต้องชนะได้แน่!”
“ฉินต้องแพ้แน่ๆ ไอ้เด็กดวงซวย!”
สองขวดเป็นจำนวนสูงสุดที่ลงได้ ไม่อย่างนั้นถ้าพนันสองร้อยขวดก็ไม่มีใครดื่มได้อยู่แล้ว แบบนั้นก็เท่ากับกลืนคำพูดแล้วล่ะ
คุณลุงฮิคสันชำนาญเรื่องการนับบัญชี เขามีความจำที่ดีอย่างเหนือชั้น เขาทำร้านอาหารมาทั้งชีวิต เขาไม่เคยคิดเงินผิดเลยสักครั้ง ถ้าใครอยากสั่งอะไรก็บอกกับเขาได้เลย เขาไม่มีทางทำมาผิดแน่
การเดิมพันเสร็จสิ้นแล้ว ฉินสือโอวยิ้มน้อยๆ แล้วถามว่า “มีคนลงว่าผมจะชนะกี่คน?”
ฮิคสันยักไหล่น้อยๆ บอกกับเขาว่า “น่าเสียดายมาก ฉิน มีแค่ฮิวจ์คนน้องที่พนันว่านายจะชนะ”
ฉินสือโอวลองหันไปมอง ฮิวจ์คนน้องขยิบตาให้เขา แล้วพูดว่า “จัดการฆ่าพวกมันเลย!”
“โอเค เส้นทางแห่งการฆ่า เริ่มต้นขึ้นแล้ว 3 2 1!”
……………………………………………….