ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 909 หลักสูตรฝึกอบรม

ฉินสือโอวรู้สึกว่าไม่น่าไหว เขาขมวดคิ้วแล้วพูดขึ้น “ถ้าจะหาเงินไม่สู้เราออกทะเลไกลกันครั้งหนึ่งไม่ดีกว่าเหรอ”
นีลเซ็นดูจนวินนี่กลับเข้าวิลล่าไปแล้วค่อยเข้ามาร่วมวงพลางพูดแบบมีลับลมคมใน “บอส ทุกคนไม่ได้ทำแค่เพื่อเงินนะครับ สิ่งนี้บำรุงพลังชายด้วย! ใช่ ของดีเลยล่ะ กษัตริย์ฝรั่งเศสแต่ก่อนก็ใช้เจ้านี่แหละ!”
ฉินสือโอวแค่นเสียงเย็นก่อนจะถามขึ้น “ความหมายของพวกนายคือ บอสผมไม่ไหว? ต้องเอามาให้ได้ อย่างนั้นเหรอ?”
นีลเซ็นรีบพูดทันที “แน่นอนว่าบอสแข็งแรงไม่มีอะไรเทียบ แต่บอสไม่อยากให้ตัวเองแข็งแรงกว่านี้อีกหน่อยเหรอครับ?”
ฉินสือโอวเกาจมูกแล้วเอ่ยถาม “ทำได้จริงเหรอ?”
เบิร์ดก็พยักหน้าแล้วพูดว่า “ผมหาข้อมูลที่เกี่ยวข้องแล้ว คนฝรั่งเศสใช้กลิ่นชะมด น้ำอสุจิ แล้วก็ผ้าปูที่นอนสาวบริสุทธิ์มาพรรณนาถึงกลิ่นที่ทรัฟเฟิลปล่อยออกมา ของที่ส่งกลิ่นแบบนี้สามารถกระตุ้นการหลั่งของฮอร์โมนเพศชายได้”
ฉินสือโอวพยักหน้า เขาคว้าฉงต้าไว้แล้วพูดอย่างจริงจัง “เรียนรู้ให้ดี ฝึกให้เยอะๆ รีบขึ้นเขาไปหาทรัฟเฟิลมาให้พ่อ รู้ไหม?”
ฉงต้ามองฉินสือโอวแบบอึ้งๆ จากนั้นก็กางอุ้งมือกอดขาเขาไว้ก่อนจะร้องอุ้ๆ
ฉินสือโอวในตอนนี้โหดอย่าบอกใคร เขาลากฉงต้าออกแล้วยัดเข้าอกของเบิร์ดอย่างกับผู้ปกครองที่ลูกส่งให้ครูแล้วเอ่ยขึ้น “ฝึกให้หนัก วางใจได้ มีฉันอยู่ทั้งคน! ไม่เรียนให้ดีก็ตีเลย!”
หู่จือกับเป้าจือมองหน้ากันเองแล้วถอนหายใจพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ให้ตายสิ ดีนะที่พวกเราฉลาดไม่ต้องฝึก ไม่อย่างนั้นลำบากแน่เลย!
เบิร์ดกับคนอื่นๆ ฝึกฉงต้ากันอย่างจริงจัง พวกเขาเริ่มจากหาจานบินที่เมื่อก่อนฉินสือโอวใช้เล่นกับหู่จือและเป้าจือเอามาโยนออกไปให้ฉงต้าไปเก็บกลับมา
ฉงต้ามองเหล่าทหารเหมือนมองคนบ้า จากนั้นก็หาที่สะอาดๆ นอนแผ่พุงอาบแดด แสงแดดอบอุ่นขนาดนั้น คนโง่เท่านั้นล่ะที่จะวิ่งไปเล่นเก็บจานบิน ไอคิวจะต่ำลงกลายเป็นหมีโง่เอาได้นะ!
เหล่าทหารลากฉงต้าขึ้นมาแล้วชี้ไปที่จานบินให้มันไปเก็บมา ฉงต้ารำคาญจนไม่รู้จะรำคาญอย่างไร มันทำเป็นจะไปเก็บจานบิน แต่ปรากฏว่าพอไปได้ครึ่งทางก็เลี้ยววิ่งไปทางวิลล่า
พวกทหารต่างก็ฉุนกันจนขึ้นจมูก พวกเขาเจ็ดแปดคน แต่กลับโดนหมีหลอกเอาได้ ชาวประมงที่มุงล้อมดูเฮฮากันใหญ่ ชี้ไปที่พวกทหารพลางหัวเราะร่ากันไม่หยุด
เหล่าทหารจึงไล่ตามมาข้างหลังแล้วดักหน้าดักหลังฉงต้า อย่าคิดแต่ว่ามันอ้วน มันเป็นเจ้าหมีอ้วนที่มีไหวพริบ แถมยังแรงเยอะ มันวิ่งไปบนสนามหญ้าทิ้งห่างเหล่าทหารไปไกลโข
บางทีเหล่าทหารอาจจะดักมันได้ แต่จะมีประโยชน์อะไรล่ะ? แค่ฉงต้าชนก็กระเด็นแล้ว วิ่งต่อ!
แบล็คไนฟ์วิ่งไล่ตามจนเหงื่อแตกทั้งตัวพลางก่นด่าไปด้วย “ให้ตายสิ! ทำไมเอ็นเอฟแอลไม่ให้หมีเข้าร่วมทีม? ถ้าเรามีเพื่อนร่วมทีมแบบฉงต้าคงได้เข้าซูเปอร์โบวล์ทุกปี ได้รับเงินรางวัลกันจนมือล้าแน่!”
เอ็นเอฟแอลเป็นชื่อย่อของเนชันแนลฟุตบอลลีก เป็นที่รู้จักในฐานะลีกกีฬาเชิงพาณิชย์ที่มีมูลค่ามากที่สุดในโลก ซูเปอร์โบวล์เป็นชื่อของรอบชิงชนะเลิศเอ็นเอฟแอล ถูกเรียกว่ารายการพิเศษช่วงตรุษจีนของอเมริกา
ตอนหลังในที่สุดก็ขวางฉงต้าไว้ได้ เหล่าทหารรู้ว่าใช้ไม้แข็งไม่ได้เลยเริ่มใช้ไม้อ่อน
บีบีซวงไปหาปลาคาพีลินอ้วนๆ มาตัวหนึ่ง จากนั้นก็โยนออกไป ครั้งนี้ไม่ต้องให้พวกเขาสั่ง ฉงต้าก็วิ่งออกไปหาปลาคาพีลินที่ร่วงลงบนพื้นหิมะอย่างรวดเร็วราวกับลูกบอลไขมัน
เหล่าทหารผิวปากปรบมือฉลองกัน แต่ปรากฏว่าพอฉงต้าหาปลาเจอมันก็ไม่ได้เอากลับมา แต่ยัดเข้าปากแล้วเริ่มกิน
เหล่าชาวประมงหัวเราะกันอีกครั้ง แลนซ์พูดขึ้นว่า “พวกนายโง่จริงหรือว่าแกล้งโง่? จอมตะกละอย่างฉงต้าแบบนี้ พวกนายคิดว่าอาหารที่ถูกมันเล็งจะยังเอากลับมาได้เหรอ?”
ฉินสือโอวเกยหน้าหัวเราะอยู่บนรั้วไม้หน้าวิลล่า นั่นสิ พวกทหารบื้อกันจริงๆ
พวกที่เป็นทหารมีความอึด บีบีซวงไปเอาปลามาอีกหลายตัวแล้วโยนออกไป ฉงต้าไปหาก็จริงแต่ก็ไม่มีตัวไหนที่ได้กลับคืนมา ล้วนแล้วแต่โดนยัดเข้าปากกินไปหมด
ฉินสือโอวนึกว่าพวกทหารจะอารมณ์บูด ในตอนนั้นเองเบิร์ดก็ล้วงเอาเหยื่อพลาสติกที่มักเอาไว้ใช้ตกปลาทูน่าออกมาจากกระเป๋ากางเกง เป็นปลาแฮร์ริ่งพลาสติกเลียนแบบของจริง จากนั้นก็โยนออกไป
ฉงต้าหาปลาแฮร์ริ่งเจออีกครั้ง ปรากฏว่าพอเอาขึ้นมาดมๆ ดูกลิ่นกลับทะแม่งๆ มันมองดูปลาแฮร์ริ่งที่ดูอย่างไรก็น่าอร่อยด้วยสายตาสงสัย วิ่งเอากลับมาให้เหล่าทหาร สีหน้าเต็มไปด้วยความสับสน
เหล่าทหารชูนิ้วกลางให้ชาวประมงแล้วพูดขึ้น “พวกแกนี่น่ากลัวจริงๆ เฮ้เพื่อน นี่เรียกว่าอุบาย รู้ไหม?”
ขอแค่ฉงต้าเก็บปลาแฮร์ริ่งกลับมาครั้งหนึ่งเรื่องหลังจากนั้นก็ง่ายแล้ว เบิร์ดเทน้ำเชื่อมลงบนองุ่นแดงที่เตรียมไว้แล้วเอาให้ฉงต้า ให้มันรู้ว่าการเก็บของกลับมาจะมีรางวัล แบบนี้ฉงต้าก็เข้าใจแล้ว พอโยนออกไปอีก มันก็เก็บกลับมาแล้วแลกเปลี่ยนกับของกิน
แลกไปไม่กี่รอบ ฉงต้าก็รู้สึกว่าเกมนี้หมดสนุกแล้ว มันวิ่งอย่างเกียจคร้านไปหาฉินสือโอว แล้วยังนั่งอาบแดดด้วยกันด้วย
เหล่าทหารไม่ได้ไล่ตามฉงต้าให้มาฝึกต่อ ต่าพากันไปพักเหมือนกัน บูลพูดยิ้มๆ ว่าพวกนายจะยอมแพ้แล้วเหรอ? แบล็คไนฟ์พูดแบบไม่ใส่ใจ “สมอง เพื่อน ใช้สมองหน่อย ทางสายกลางรู้จักไหม?”
“ไม่รู้จัก”
“ให้ตายเถอะ ฉันไม่คุยกับพวกไร้การศึกษาแล้ว” แบล็คไนฟ์พูดอย่างหัวเสีย พวกชาวประมงหัวเราะเยาะเย้ยอยู่ข้างหลัง พวกเขายินดีเห็นพวกทหารยอมแพ้มากๆ
แต่เหล่าทหารไม่ได้ยอมแพ้ง่ายขนาดนั้น ตอนมื้อเย็นเหล่าทหารขอฉินสือโอวว่าอย่าให้อาหารฉงต้า ปล่อยให้มันหิว
วันที่สองตอนที่พวกทหารปรากฏตัวพร้อมปลาแฮร์ริ่งพลาสติกกับผลไม้ ฉงต้าก็ลุกขึ้นมาทันทีแล้ววิ่งไปรอของกินพลางเลียปากไปด้วย
โยนปลาแฮร์ริ่งพลาสติกไปไม่กี่รอบฉงต้าก็คุ้นเคยกับขั้นตอน พวกทหารเปลี่ยนเป็นอย่างอื่น เปลี่ยนเป็นชีส ชีสหมักที่มีกลิ่นคล้ายกับทรัฟเฟิลเล็กน้อย
พวกเขาเอาชีสซ่อนไว้ เริ่มจากซ่อนไว้ในที่ที่ห่างจากฉงต้าสี่ห้าเมตรให้มันไปหา ถ้าหาเจอก็ได้ของกิน
ฉงต้าชอบเกมนี้มากๆ เพราะมันก็กินชีสด้วย…
เหล่าทหารต่างจนใจ ในที่สุดพวกเขาก็เริ่มเกิดความรู้สึกอยากยอมแพ้ เพียงแต่แบล็คไนฟ์ยังคงพูดกับฉินสือโอวว่า “ฉงต้าฉลาดมาก ผมไม่เคยเจอสัตว์ที่ฉลาดขนาดนี้มาก่อนรวมถึงหมาทหารด้วย ที่จริงของพวกนี้เรียนรอบเดียวมันก็เป็นแล้ว”
“เพียงแต่มันทั้งขี้เกียจแถมยังตะกละอีก!”
ใช่ ฉงต้าทั้งขี้เกียจทั้งตะกละ แต่นี่ก็เป็นธรรมชาติของมัน ฉินสือโอวกับวินนี่ก็เปลี่ยนไม่ได้
ไม่นานพวกทหารก็หาวิธีได้อีก ปลาแฮร์ริ่งพลาสติกกลวงตรงกลาง สามารถยัดเนื้อปลาเนื้อกุ้งเพื่อส่งกลิ่นล่อปลาใหญ่ในทะเล เหล่าทหารยัดชีสหมักลงไปตรงกลาง แบบนี้ฉงต้าก็กินไม่ได้แล้ว
พอทำอะไรไม่ได้ ฉงต้าได้แต่หาปลาแฮร์ริ่งพลาสติกแล้วเอากลับมาแลกของกิน ประสาทดมกลิ่นของมันไวมาก ระยะห่างห้าสิบหรือหกสิบเมตรก็หาเจอได้ง่ายๆ จากนั้นก็ใช้อุ้งมืออ้วนขุดออกมา เอากลับมาให้พวกทหารแลกของกิน
ระยะห่างยาวที่สุดคือประมาณหนึ่งร้อยเมตร ตอนที่เหล่าทหารฝังปลาแฮร์ริ่งไว้ในระยะเกินร้อยกว่าเมตร ฉงต้าก็ไม่ขยับตัวแล้ว
เบิร์ดและคนอื่นๆ พอใจแล้ว “หนึ่งร้อยเมตร สำหรับบนเขาก็ถือว่าไกลพอแล้ว ขอบเขตที่หมูทรัฟเฟิลกับหมาล่าทรัฟเฟิลสามารถค้นหาได้ก็คือประมาณสิบกว่าหรือยี่สิบเมตรเท่านั้นเอง!”
ฉินสือโอวยิ้มออกมา พวกเขาคิดว่าหนึ่งร้อยเมตรเป็นขีดจำกัดของฉงต้า? ไม่ จากที่เขาเข้าใจจอมขี้เกียจอย่างฉงต้า เจ้านี่ก็แค่คิดว่า วิ่งเกินร้อยเมตรหาของแลกแค่ผลไม้นิดเดียวไม่คุ้ม!
………………………………………………