ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 945 ความกล้าหาญของคราเคน

ฉินสือโอวใช้จิตสำนึกแห่งโพไซดอนดึงชิ้นปลากับระเบิดน้ำลงไปข้างล่าง คนบนเรือที่รู้สึกถึงแรงดึงก็ดีใจขึ้นมาทันที ร้องออกมาว่า “มีฉลามหน้าโง่งับเหยื่อแล้ว เร็วๆๆ รีบตัดสายเบ็ดออก ระเบิดไอ้เลวนี่ให้ตายไปเลย!”
ระเบิดน้ำถูกดึงลงไปไม่ลึกมาก เสียง ‘ตู้ม’ ก็ดังขึ้นมา
ฉินสือโอวดึงระเบิดน้ำลงไปหมดทั้งห้าลูก คนบนเรือรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากลขึ้นมา ปกติฉลามจะถูกระเบิดตายตั้งแต่กินระเบิดน้ำลูกแรกเข้าไปแล้ว ไม่มีทางที่จะมากินลูกอื่นๆ ต่ออีกแน่
เมื่อเป็นแบบนี้คนบนเรือจึงพากันสงสัยขึ้นมา “หรือว่าพวกเรากำลังเจอกับจอมตะกละเข้าให้แล้ว?”
“แบบนั้นสิดี ดูเจ้าตัวเมื่อกี้สิ! ตัวมันใหญ่ขนาดไหน? ฉันกล้าพนันเลยว่า มันเป็นฉลามขาวที่ตัวใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์อย่างแน่นอน! ไม่แน่ว่าระเบิดน้ำลูกเดียวก็อาจระเบิดมันไม่ตายก็ได้ หลายๆ ลูกเลยก็ดี! ไอ้เดนตาย มาส่งมันไปหาพระเจ้ากัน!”
“นั่นจะเป็นฉลามขาวจริงเหรอ? เป็นไปได้ไหมที่พวกเราจะมองผิดไป? บางทีมันอาจจะเป็นปลาวาฬจำพวกวาฬสีน้ำเงินหรือวาฬบาลีนก็ได้นะ ฉลามขาวจะตัวโตขนาดนี้ได้อย่างไรกัน?!”
“หุบปาก นั่นน่ะเป็นฉลามขาวแน่! แต่ว่า ในน้ำนั่นมีฉลามขาวตัวเดียวจริงเหรอ? เมื่อกี้ที่ฉันดูจากเครื่องตรวจหาปลานั้น รู้สึกว่าจะมีฉลามขาวเป็นฝูงนะ!”
“เป็นไปไม่ได้ ยุคนี้ไม่ใช่ยุคจูแรสซิกสักหน่อย จะมีฉลามที่กลายพันธุ์จนตัวใหญ่ขนาดนี้ได้อย่างไร? ถึงแม้จะมีจริงก็คงถูกระเบิดตายไปแล้ว!”
“ฉันหมายความว่า บางทีปลาที่กินระเบิดน้ำเข้าไปอาจจะไม่ใช่ฉลามขาวก็ได้ พวกเราโยนระเบิดน้ำลงไปอีกดีไหม? ลองดู ถ้าหากว่ายังมีฉลามเหลืออยู่อีก จะได้ระเบิดตายพร้อมกันไปเลย!”
ผ่านไปสิบนาที ฉินสือโอวจ้องมองระเบิดน้ำหลายลูกที่ถูกปลอมให้เป็นเหยื่อทิ้งลงน้ำไปด้วยความอึ้ง ทำเอาเขาเดือดจัดขึ้นมาจริงๆ ความอำมหิตของคนพวกนี้ทำไมถึงน่ากลัวแบบนี้? เฮยป้าหวังแค่โผล่หน้ามาทำให้พวกเขาตกใจแค่ครั้งเดียวเท่านั้น แถมตอนท้ายเพื่อที่จะไม่ให้มันได้รับบาดเจ็บจากระเบิดน้ำ เขาก็ได้เรียกให้พวกฉลามออกไปจากจุดนี้แล้วด้วย
คิดไม่ถึงว่า เจ้าคนพวกนี้ยังคิดอยากจะฆ่าล้างบางพวกมันอีก!
ฉินสือโอวยิ้มออกมาอย่างเลือดเย็น แล้วตั้งอกตั้งใจส่งพลังโพไซดอนให้กับคราเคน เพื่อเพิ่มความเร็วในการว่ายน้ำของมัน ไม่นานมันก็ได้เดินทางมาถึงน่านน้ำแห่งนี้แล้ว
ฉินสือโอวออกคำสั่งให้คราเคนรีบจู่โจมทันที เพื่อไม่ให้เครื่องตรวจจับปลาของคนพวกนี้ตรวจเจอ
คราเคนเป็นเด็กที่ว่านอนสอนง่าย มันกลืนน้ำทะเลเข้าไปอึกหนึ่งแล้ว ก็หดร่างกายเข้าไป ปริมาณน้ำในร่างกายได้ถูกพ่นออกมาตรงส่วนหัวและส่วนท้องอย่างรวดเร็ว เป็นการใช้แรงดันน้ำในการพุ่งตัวไปข้างหน้า ท่าทางที่เหมือนกับลูกธนูกำลังพุ่งออกไปจากคันธนูของคราเคนส่งเสียงเฟี้ยว แล้วพุ่งออกไปโดยใช้เวลาเพียงพริบตาเดียวเท่านั้น!
พลังการในทำลายของหมึกพันธุ์ไร้กระดูกในมหาสมุทรแอตแลนติกน่ากลัวมาก ขณะที่ออกตัวเต็มที่สามารถมีความเร็วเกินกว่าหนึ่งร้อยกิโลเมตรได้ ตัวหมึกยักษ์เองก็เป็นหนึ่งในหมึกพันธุ์ไร้กระดูกด้วยเช่นกัน ยิ่งพอได้รับพลังโพไซดอนเข้าไปด้วยแล้วความเร็วก็ยิ่งเพิ่มขึ้นอีก สามารถมีความเร็วเกินกว่าสองร้อยกิโลเมตรได้!
ระยะทางกว่าสิบกว่ากิโลเมตร ใช้เวลาเพียงแค่สิบถึงยี่สิบวินาทีเท่านั้น ผู้คนบนเรือนึกว่าฉลามถูกระเบิดตายไม่ก็ถูกไล่ไปแล้วจึงไม่ได้ระวังตัว หารู้ไม่ว่าอันตรายกำลังพุ่งเข้าหาแล้ว!
คราเคนพุ่งไปข้างหน้าเร็วราวกับรถถัง หนวดข้างหนึ่งดันไปข้างหลัง ได้ยินเพียง ‘สวบ’ เสียงเดียวก็สะบัดตัวออกไปแล้ว
‘ตู้ม!’ เสียงที่น่าตกใจยิ่งกว่าเสียงของระเบิดน้ำดังขึ้น ราวกับเป็นเสียงสายฟ้าที่ผ่าฟาดลงมากลางแจ้ง ความรุนแรงนั้นทำเอาฉินสือโอวที่เพียงมองดูผ่านจิตสำนึกแห่งโพไซดอนถึงกับยิ้มมุมปากออกมา
ผู้คนบนเรือพากันตกใจจนกระโดดตัวลอยขึ้นมา ความจริงแล้วไม่เพียงแต่คนเท่านั้น แม้แต่อุปกรณ์ต่างๆ จำพวกแห เบ็ดตกปลา เครื่องเก็บสายเบ็ดบนเรือก็ลอยกระเด็นขึ้นมาทั้งหมด
“พระเจ้า เกิดอะไรขึ้น?!”
“ให้ตายเถอะ ชนกับอะไรหรือเปล่า?”
“เป็นไปไม่ได้หรอก ที่นี่ไม่มีโขดหินนี่!”
“พวกเราถูกโจมตีแล้ว! พวกเราถูกโจมตีแล้ว! โอ้ พระเจ้า โอ้สวรรค์!”
ผู้คนบนเรือพากันร้องตะโกนเสียงหลงออกมา คราเคนที่อยู่ในน้ำใช้กระบองทุบไปที่ใต้ท้องเรือ แล้วก็รีบหันหลังกลับออกไปทันที
ฉินสือโอวแจ๊ะปากสองสามที ผู้คนบนเรือต้องขอบคุณคราเคนนะ เพราะเจ้าหมอนี่อยากจะทำผลงานให้กับฉินสือโอว จึงสะบัดกระบองออกไปเบาๆ เท่านั้น แต่ว่ามันคำนวณผิดไปหน่อย เรือไม่ได้ได้รับความเสียหายมากก็จริง แต่กลับกระแทกจนกระบองทะลุเข้าไปในท้องเรือแทน
เมื่อเป็นแบบนี้หลังจากที่มันดึงกระบองออกมาแล้ว ใต้ท้องเรือจึงเกิดเป็นหลุมใหญ่ขึ้นมาทันที น้ำทะเลอันหนาวเย็นไหลทะลักเข้าไปในเรือ ทำเอาเครื่องเตือนภัยในเรือทำงานขึ้นมา
หากว่าเมื่อกี้คราเคนไม่ได้ใช้แรงเบาขนาดนี้ แต่เยอะกว่านี้อีกนิดแล้วล่ะก็ งั้นเรือลำนี้ก็คงแหลกไปกลายเป็นสองท่อนไปแล้ว!
อย่างไรเสียเรือลำนี้ก็เป็นแค่เรือหาปลาธรรมดาเท่านั้น ไม่ใช่เรือรบ หากใช้ความแรงของคราเคนเมื่อกี้กับเรือรบแล้ว อย่างมากก็แค่ทำให้พื้นเรือเป็นรอยบุบเท่านั้น ยากที่จะทำให้เสียหายได้ เพราะวัสดุของพื้นเรือที่เรือรบใช้นั้นไม่เพียงแต่แข็งเท่านั้น ยังมีความยืดหยุ่นดีอีกด้วย
โจมตีออกไปเพียงครั้งเดียว ฉินสือโอวก็ให้คราเคนดำลงไปใต้ทะเลแล้วว่ายกลับฟาร์มปลาทันที เพราะเพียงเท่านี้ก็สามารถทำให้เรือลำนี้พบกับวิกฤตได้แล้ว
เรือหาปลามีทั้งหมดสองลำ ฉินสือโอวให้คราเคนโจมตีไปที่เรือที่คิดจะใช้ระเบิดน้ำระเบิดพวกฉลามเพียงลำเดียวเท่านั้น เรืออีกลำหนึ่งค่อนข้างไม่เอาเรื่อง เขาจึงปล่อยพวกเขาไป
เท่านี้เรือทั้งสองลำก็ไม่สามารถทำงานต่อได้แล้ว ผู้คนบนเรือลำหนึ่งกำลังช่วยกันวักน้ำออกกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ส่วนอีกลำก็รีบเข้าช่วยเหลือ
อย่างไรเสียก็เป็นแค่เรือหาปลา อีกทั้งยังเป็นเรือหาปลาขนาดกลางระดับห้าร้อยตันอีกต่างหาก ห้องโดยสารของเรือประเภทนี้จะไม่เหมือนกับห้องโดยสารของเรือบรรทุกสินค้าขนาดใหญ่หรือเรือรบที่มีห้องผนึกน้ำในตัว ที่แค่ปิดห้องผนึกน้ำไว้เรือก็สามารถแล่นต่อไปได้
แต่สำหรับเรือหาปลาธรรมดานั้น เพียงแค่ชนโดนโขดหินแล้วตัวเรือได้รับความเสียหาย ก็เท่ากับว่าต้องเสียเรือลำนี้ไปแล้ว ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือ หากไม่ได้รับความช่วยเหลือได้ทันท่วงทีแล้วล่ะก็ เรือหาปลาลำนั้นก็จะต้องจมลงไปสู่ใต้ท้องทะเล…
หลังจากทำลายเรือขโมยปลาสองลำได้สำเร็จ ฉินสือโอวกระแอมเสียงที่เยือกเย็นออกมาทีหนึ่งแล้วก็ถอนจิตสำนึกแห่งโพไซดอนกลับ พอดีกับที่งานรายงานประจำปีของบริษัทเอ็กซ์เพรสได้สิ้นสุดลง
เคนเนดี ประธานของบริษัทเอ็กซ์เพรสโค้งคำนับให้กับผู้มาร่วมงาน ฉินสือโอวกลับมาทันช่วงปรบมือพอดี ขณะที่เขากำลังปรบมือด้วยท่าทีจริงจัง เสมือนกับตั้งใจฟังรายงานครั้งนี้อย่างมากอยู่นั้น ก็พลันสัมผัสได้ถึงสายตาที่จ้องเขม็งมาที่เขาอย่างไม่ละสายตา
ฉินสือโอวหันหัวไปมอง ก็เห็นดวงตากลมโตที่ส่องประกายราวกับแสงดวงดาวคู่หนึ่งกำลังจ้องมาที่เขาจากที่นั่งที่เยื้องด้านหน้า แน่นอนว่าคนที่ครอบครองดวงตาโตสวยงามคู่นี้ก็คือเจ้าหญิงจากดูไบเจ้าหญิงซาลามาห์นั่นเอง
ฉินสือโอวยักไหล่ให้กับซาลามาห์ เจ้าหญิงยิ้มให้บางๆ และหันหลังไปปรบมือต่อ ทำให้ท่านฉินเต็มไปด้วยความสงสัย เธอจ้องเขาทำไมกัน?
เคนเนดีประกาศเลิกงาน ฉินสือโอวยักไหล่ให้โมลแล้วพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า “สุดท้ายแล้วก็ไม่ได้กินอะไรเลย ใช่ไหมครับ?”
โมลพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “พ่อหนุ่ม ความหมายของชีวิตพวกเราก็ไม่ได้อยู่ที่กินข้าวนะ แกรกๆ”
พี่ใหญ่แห่งรถไฟท่านนี้หยิบซาเคอร์เค้กออกมาชิ้นหนึ่งขึ้นมาราวกับเล่นกล แล้วเริ่มกินอย่างเอร็ดอร่อย
ฉินสือโอวยกมือคำนับแสดงความเคารพในระดับที่อยากจะก้มลงกราบทั้งตัว คนคนนี้เป็นถึงพี่ใหญ่แห่งการรถไฟที่มีชื่อเสียงของอเมริกาเหนือเลยนะ ใครจะกล้าคิดว่าคนแบบนี้จะมาร่วมงานประจำปีของบริษัทเอ็กซ์เพรสทั้งทียังต้องพกของว่างมาเองด้วยแบบนี้?
หลังจบงานฉินสือโอวได้เดินไปหาพวกบิลลี่เพื่อกลับไปพร้อมกัน ตอนเขาเดินไปที่หน้าประตูก็เจอเห็นอาฟิฟกำลังโบกมือให้เขาอยู่ จึงรีบย่ำเท้าเดินเข้าไปถามว่า “เฮ้ เพื่อน ว่าอย่างไร?”
อาฟิฟชี้ไปที่คนหนุ่มหน้าตาดีที่ยืนอยู่ข้างๆ แล้วพูดพร้อมรอยยิ้มว่า “ผมขอแนะนำให้คุณรู้จักชายหนุ่มคนหนึ่ง นี่ลูกพี่ลูกน้องผมเอง เป็นผู้ศรัทธาที่เคร่งครัดของอัลเลาะห์ และเป็นนักรบผู้กล้าหาญ ฮามานแดน บิน มุฮัมหมัด บิน ชีกห์ อัล มักทูม”
ฉินสือโอวเห็นเพียงแวบเดียวก็รู้ฐานะของคนคนนี้ทันที เจ้าชายที่หล่อที่สุด ดูดีที่สุดของตะวันออก เจ้าชายฮามานแดนที่ได้รับขนานว่าเป็น ‘เจ้าชายแฮร์รีแห่งดูไบ’ และก็เป็นพี่ชายของเจ้าหญิงซาลามาห์อีกด้วย
……………………………………………