บทที่ 150 สัตว์ป่าอาละวาด
โดย
Ink Stone_Fantasy
สตอกโฮล์ม ซินโดรม คือความหลงใหลที่เหยื่อของอาชญากรรมเกิดความรู้สึกต่ออาชญากร แม้กระทั่งผันตัวไปช่วยอาชญากร ความรู้สึกนี้เป็นเหตุให้เหยื่อเกิดความรู้สึกดี เกิดความหวังพึ่งพาต่อผู้ก่อเหตุ
ฉินสือโอวรู้สึกว่าเจ้าพอสซัมน้อยนี่ถูกเจ้าอาชญากรฉงต้าตัวนี้ทำให้เกิดอาการสตอกโฮล์ม ซินโดรมแล้วใช่ไหม
ไร้หนทางที่จะหาความจริง ถึงอย่างไรฉงต้าก็มีลูกสมุนตัวเล็กเพิ่มมาอีกหนึ่งเเล้ว ฉินสือโอวอยากไล่เจ้าพอสซัมตัวน้อยไป แต่มันกลับไม่ยอมไป และหลบอยู่ข้างกายฉงต้า
ฉงต้าดูเหมือนจะชอบอะไรแบบนี้ ทำเป็นไม่เห็นฉินสือโอวไล่เจ้าพอสซัม หันหัวมองไปรอบทิศอย่างไร้เดียงสา แต่ยังคงกำบังเจ้าพอสซัมน้อยไว้ แผนการของมันเปิดเผยแล้ว
พอฉินสือโอวสังเกตเห็น ก็ไม่ได้ไล่เจ้าพอสซัมอีกต่อไป เขาเข้าใจฉงต้าแล้ว ตั้งแต่มาถึงฟาร์มปลา ฉงต้าก็ไม่มีเพื่อน แถมถูกรังแกอยู่บ่อยครั้ง ตอนนี้พอสซัมตัวนี้เต็มใจอยู่เล่นเป็นเพื่อนมัน มันได้เพื่อนคู่หูแล้ว
แม้ว่าในใจของเจ้าพอสซัมน้อย ฉงต้าจะไม่ใช่คู่หูก็ตาม
แต่ว่าแล้วมันจะสำคัญตรงไหนล่ะ?
ฉินสือโอวให้ราสเบอร์รีกับฉงต้าสองสามลูก ให้ฉงต้าส่งต่อให้เจ้าพอสซัมอีกที ถือเป็นการยืนยันความสัมพันธ์ของทั้งสองตัว
“ไม่มีอะไรหรอก ปกติหนูอายุไม่ยืน สามสี่ปีก็นับว่าถึงที่สุดแล้ว เพราะฉะนั้นเลี้ยงมันไปสักพักก็ไม่เป็นไรหรอก ไม่แน่ฉงต้าเล่นจนพอแล้วอาจจะกินมันไปก็ได้” นีลเซ็นพูด
“ฉงต้าไม่ใช่คนแบบนั้น อ่า… ไม่สิ ฉงต้าไม่ใช่หมีแบบนั้น เจ้าตัวนี้เป็นเพื่อนซี้ของมันแล้ว” ฉินสือโอวพูดตาเขม็ง
เช่นนี้ ปีนเขาขึ้นมาได้ไม่เท่าไร ขบวนก็ได้เพื่อนร่วมทีมใหม่เพิ่มมาอีกหนึ่งตัวแล้ว
เดินต่อขึ้นไปตามลำน้ำ ตรงทางโค้งมีฝูงกวางเรนเดียร์โผล่มาฝูงหนึ่ง ในฝูงนี้มีกวางประมาณสิบกว่าตัวได้ กวางเรนเดียร์ที่ตัวใหญ่ที่สุดมีเขาผลิออกมาได้สิบกว่าเขา ลำตัวยาวหนึ่งเมตรกับอีกยี่สิบเซนติเมตร สูงเมตรกว่า ช่างเป็นอะไรที่น่าทึ่ง
ปกติแล้วไม่มีใครขึ้นมาล่าสัตว์บนเขา กวางเรนเดียร์พวกนี้จึงไม่ค่อยหวาดระแวงคนสักเท่าไร ในตอนที่นีลเซ็นเดินออกมา พวกมันหันมามองทีหนึ่งแล้วก็ก้มหาตะไคร่แถวริมแม่น้ำกินต่อไป
หู่จือและเป้าจือเห็นกวางเรนเดียร์เข้าก็ตื่นตัวมีชีวิตชีวาขึ้นมา หากแต่ไม่ได้รับคำสั่งจากฉินสือโอว พวกมันก็ไม่อาจหาญลงมือจู่โจม ฉงต้ามองไปทีหนึ่งก็ไม่ได้รู้สึกสนใจอะไร หันกลับมาเล่นกับคู่หูของตัวเอง
ที่ดีใจที่สุดเห็นจะเป็นเหมาเหว่ยหลง เขายกปืนเรมิงตันขึ้น แต่นึกขึ้นได้ว่าปืนกระบอกนี้ไม่เหมาะกับการยิงระยะไกล จึงลดปากกระบอกลง แล้วถามอย่างตื่นเต้น “เป็นไง เริ่มล่าเลยไหม?”
ฉินสือโอวก็อยากล่ากวางเรนเดียร์สักตัว เขาดูในหนังฮอลลีวูด พวกนายพรานมักจะชอบแขวนหัวกวางเรนเดียร์ไว้ในบ้าน ที่ฟาร์มปลาของเขายังไม่มีเลยนี่นา
“ไม่ใช่เวลานี้ แล้วในนี้ก็ไม่มีกวางเรนเดียร์ที่ตัวใหญ่ ช่างมันเถอะ” นีลเซ็นพูดพลางส่ายหัว
“อ๋า ไม่ล่าเหรอ” เหมาเหว่ยหลงผิดหวังอยู่บ้าง
“โพล้เพล้แล้ว ไว้ตอนเตรียมตั้งแคมป์หรือหลังจากตั้งแคมป์เสร็จค่อยไปล่ากวางเรนเดียร์กับหมูป่ากัน ไม่อย่างนั้นจะปีนถึงยอดเขาได้อย่างไร อีกอย่าง กวางเรนเดียร์ตัวที่ใหญ่ที่สุดในนี้ก็มีแค่แปดเขาเอง กวางเรนเดียร์สิบเขาสักตัวยังไม่มี ล่าไปก็เปล่าประโยชน์” นีลเซ็นอธิบาย
เช่นนี้ ทั้งขบวนเลยได้แต่เดินขึ้นไปกันต่อ
ตามแนวลำน้ำ ฝั่งนี้คือเหล่าคนที่แบกปืน ส่วนฝั่งนั้นคือกวางเรนเดียร์ที่กำลังหาอาหาร สองฝ่ายมองกันอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นไม่มีการปะทะอะไรเกิดขึ้น ฝ่ายหนึ่งเดินไปตามทาง อีกฝ่ายหาอาหาร ต่างคนต่างไป
หลังออกจากฝูงกวาง เหมาเหว่ยหลงถอนหายใจเฮือกหนึ่ง “เเม่เจ้า นี่มันความปรองดองระหว่างมนุษย์กับสัตว์ป่าที่เขาว่ากันใช่ไหม”
แคนาดามีกวางเรนเดียร์จำนวนมาก ตั้งแต่เล็กจนโตยังไม่เคยเห็นคนล่าพวกมัน เพราะอย่างนั้นพวกมันจึงไม่ได้หวาดระแวงอะไรกับมนุษย์ แน่นอนว่าถ้าฝูงประจำถิ่นถูกล่าไป คงตื่นตัวกันขึ้นเยอะ เห็นคนทีคงวิ่งเตลิดเปิดเปิง
อ้อมผ่านโค้งลำน้ำมา นีลเซ็นวางกระเป๋าสะพายลง เริ่มรวบรวมพืชชนิดหนึ่ง ความสูงประมาณครึ่งเมตรกว่า พืชพวกนี้มีหน่อแข็งและหนา กิ่งก้านแตกใบเป็นรูปสามเหลี่ยม
“นี่คือต้นเฟิร์น ชอบสภาพแวดล้อมที่ชุ่มชื้น เห็นได้บ่อยตามโค้งแม่น้ำ เอามาผัดกับเนื้อกินได้ รสดีทีเดียว ถ้าตากแดดแล้วเอาไปดองกิน ก็จะดีขึ้นไปอีก” นีลเซ็นแนะนำขณะกำลังเก็บ
นีลเซ็นเก็บมาได้กำใหญ่ เอาใส่ลงไปกระเป๋าสะพายหลัง แล้วทั้งขบวนก็ออกเดินกันอีกครั้ง
ปีนเขาตอนบ่ายนั้นเหน็ดเหนื่อยมาก ยังดีที่มีหมาสองตัว หมีหนึ่งตัวกับพอสซัมอีกหนึ่งตัวให้ได้หยอกเล่น สร้างความสนุกสนานขึ้นมาได้บ้าง
พบเจอกระต่ายป่าสโนว์ชู ไก่ป่า นกมุดน้ำ สัตว์ป่าและสัตว์ปีกต่างๆ ของอเมริกาเหนือครั้งแล้วครั้งเล่า ครั้งนี้นีลเซ็นปล่อยไปไม่ได้แล้ว ขอแค่มีโอกาสก็ลงมือล่าได้
ตอนที่เจอกระต่ายป่าสโนว์ชูตัวแรก เหมาเหว่ยหลงตื่นเต้นจนเกินไป ยกปืนเรมิงตันขึ้นลั่นยิงไปหนึ่งนัด โดนเจ้ากระต่ายอ้วนเข้าอย่างจังจนร่างแหลก ฉงต้าเห็นแล้วขยาด
เหมาเหว่ยหลงเพิ่งจะรู้ตัวว่าตัวเองถูกฉินสือโอวต้มเสียแล้ว เอาปืนเรมิงตันมาล่าสัตว์ไม่ใช่เป็นการหาเรื่องใส่ตัวเหรอ? นอกเสียจากจะใช้ล่าแรดและช้าง ไม่อย่างนั้นสัตว์พาหนะจำพวกกวางเรนเดียร์ กวางแดง กวางมูส โดนยิงด้วยปืนเรมิงตันแค่นัดเดียวก็แหลกเป็นจุณ
ระหว่างทางพวกเขาเจอกวางเรนเดียร์อีกสองสามฝูง ที่เเท้ฝูงกวางเรนเดียร์บนเขาเคอร์บัลนั้นมีอยู่ล้นหลาม
ปีนไปกว่าหนึ่งชั่วโมง ขบวนก็มาถึงเนินที่มีผักขึ้นฉ่ายป่าขึ้น เลยเตรียมจะเก็บผักป่าถือโอกาสพักสักหน่อย
ผลสุดท้ายนั่งได้ไม่เท่าไร ฉงต้าก็ทำจมูกฟุดฟิด ปีนขึ้นไปมองรอบๆ อย่างลุกลี้ลุกลน คำรามเสียงต่ำอยู่ในคอ
ทันใดนั้น หู่จือและเป้าจือก็กระโดดพล่าน จ้องไปยังลำธารด้วยสายตาเฉียบคม
ไม่ช้า หมูป่าตัวหนึ่งก็มุดออกมาจากป่าพร้อมลูกหมูอีกสองตัว
ต่างจากหมูป่าเซ่อซ่าตัวที่ฉินสือโอวเจอตัวแรก หมูป่าตัวนี้ระวังตัวเป็นอย่างมาก พอมันออกจากป่ามาเห็นฉินสือโอวกับขบวน ก็แยกเขี้ยวโก่งที่แหลมคมทั้งสี่ขึ้นมาทันที
พอเห็นว่าเป็นแม่หมูป่าที่ปกป้องลูก นีลเซ็นก็ประหม่าขึ้นมา เก็บสัตว์ป่าอย่างลูกหมูป่าไปด้วยนั้นเป็นเรื่องที่ไม่ควรทำอย่างยิ่ง ปัญหาอยู่ที่ว่า ถึงไม่ไปยุ่งกับมัน มันก็มายุ่งกับเราอยู่ดีนี่สิ
ฉินสือโอวยกหน้าไม้ขึ้น ครั้งนี้ปืนเรมิงตันของเหมาเหว่ยหลงมีประโยชน์แล้ว เขาก็ยกปืนขึ้นแล้วเหมือนกัน แต่ตอนนี้ระยะห่างไกลไปหน่อย สองร้อยกว่าเมตรได้ ปืนเรมิงตันจึงไม่อาจแสดงฤทธิ์เดชได้ ถ้าแม่หมูป่ากล้าเข้ามาใกล้ เขาจะให้ลูกปืนมันกิน
แม่หมูป่ารับรู้ได้ถึงอันตราย มันส่งเสียงฮึดฮัดอยู่สองครั้ง พาลูกหมูน้อยกลับเข้าป่าไป
เรื่องนี้ผ่านไปเช่นนี้ คนในขบวนไม่ได้ไล่ตาม เก็บผักขึ้นฉ่ายป่าเสร็จก็เดินทางต่อไป
ไม่นานก็พบแมวป่าแคนาดาเข้าอีก เจ้าตัวนี้เจ้าหู่จือเป็นผู้ค้นพบ แมวป่านั่งยองอยู่บนกิ่งของต้นบีช ตัวยาวแปดสิบเซนติเมตร ปกคลุมไปด้วยขนสีเหลืองปนน้ำตาล ดูคล้ายเสือชีตาห์ขนาดย่อส่วน
แม้ว่าตัวจะไม่ใหญ่ แต่ร่างกายของแมวป่าตัวนี้สมบูรณ์แข็งแรง ขาทั้งสี่ล่ำสันและแข็งแรง ใบหูมีขนสีดำตั้งฟู แก้มทั้งสองข้างมีขนยาวลงมา ขนสั้นบนตัวเป็นลายจุด แววตาเฉียบคม ช่างน่าเกรงขาม
นีลเซ็นส่งสัญญาณให้ทุกคนเข้าใกล้อย่างช้าๆ อีวิลสันทำกระฟัดกระเฟียดขึ้นมาทันที เขาบุกขึ้นไปอย่างดุดัน เงยหัวขึ้นร้องขู่แมวป่า ‘โฮ่ว!’ ‘โฮ่ว!’ ‘โฮ่ว!’
เดิมทีแมวป่าไม่ได้คิดจะปะทะ ฝ่ายตรงข้ามทั้งตัวใหญ่ทั้งมีจำนวนเยอะ ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมัน พอถูกอีวิลสันส่งเสียงขู่ให้ตกใจอย่างนี้ หางน้อยสั้นๆ สีดำก็ตั้งชัน กระโดดขึ้นกิ่งไม้อย่างรวดเร็ว แล้วหายลับไปในป่า
ตอนนี้พวกเขาเดินตามทางน้ำมาไกลยี่สิบกว่ากิโลเมตรแล้ว ผ่านมาครึ่งทางของไหล่เขาเคอร์บัลพอดี มีความสูงกว่าระดับน้ำทะเลสี่ร้อยเมตร นีลเซ็นเห็นว่าตอนนี้สี่โมงครึ่งแล้ว จึงตัดสินใจหาจุดกางเต็นท์
หากไม่ใช่เพราะเรื่องแมวป่า เขาคงไม่ทันสังเกตว่าตอนนี้พวกเขาเดินลึกเข้ามาในเขาแล้ว ถ้ามีแค่เขาคนเดียวก็ไม่เป็นไร แต่ตอนนี้เขามีคนที่พามาด้วยอีกสามคน ฉินสือโอวยังพอได้ อีวิลสันเซ่อๆ ซ่าๆ ส่วนเหมาเหว่ยหลงก็เป็นคุณชายใหญ่ ถ้าเดินหน้าต่อไปแล้วเกิดอะไรขึ้น เขาคงดูแลไม่ไหว
…………………………………………………………………
