ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 995 เทซึกะที่ดื้อดึง

หลังจากทำงานแล้ว ฉินสือโอวก็รู้สึกว่าการฉลองตรุษจีนกลายเป็นสิ่งที่อบอุ่น ทั้งครอบครัวมาฉลองวันปีใหม่ด้วยกันแล้วก็ดูพระอาทิตย์ขึ้นที่ด้านนอก ปีใหม่เริ่มขึ้นแล้วอีกครู่หนึ่งก็จะไม่มีความรู้สึกของการฉลองคืนข้ามปีแล้ว
เขาคุยเรื่องนี้แล้วถามเหมาเหว่ยหลง “แกเคยรู้สึกแบบนี้บ้างไหม?”
เหมาเหว่ยหลงชกไปในอากาศสองครั้ง แล้วพูดด้วยท่าทางหมดอาลัยตายอยาก “นั่นสิ ฉลองเสร็จเร็วขนาดนี้เลย ต้องตั้งใจทำงานอีกแล้ว คิดแล้วก็ปวดหัว แกว่าบนโลกใบนี้มีอะไรที่ได้มาโดยไม่ต้องพยายามบ้าง?”
ฉินสือโอวยักไหล่พลางพูด “มีแน่นอน แกดูอายุของพวกเราสิ ไม่ต้องพยายามก็มากขึ้นอีกปีแล้ว!”
เหมาเหว่ยหลงส่ายหัวแล้วพูด “อายุก็เป็นสิ่งที่เราต้องพยายามถึงจะเติบโตขึ้น ถ้าแกไม่พยายามใช้ชีวิต ก็ไม่มีโอกาสที่จะมีอายุมากขึ้นได้!”
ทั้งสองคนคุยกันตามใจชอบ ไวส์วิ่งต็อกๆ เข้ามาหา ใบหน้าเล็กๆ แสดงท่าทางตื่นเต้น
เหมาเหว่ยหลงถามอย่างประหลาดใจ “เฮ้ไอ้หนู ตื่นเต้นอะไรตั้งแต่เช้า?”
ไวส์เงยหัวขึ้นแล้วพูดอย่างหยิ่งยโส “ผมได้ใช้สิ่งที่เพิ่งเรียนไปแล้ว ไอ้บ้ากอร์ดอนจะแย่งอั่งเปาผม แต่ถูกผมใช้สิบแปดฝ่ามือพิชิตมังกรไล่ไปแล้ว!”
ฉินสือโอวตะลึง “เจ๋งจริงๆ นายทำได้ยังไง?”
ไวส์ยืนท่าม้าผายฝ่ามือทั้งสองออกแล้วพูด “เมื่อครู่ผมบอกเขาว่าถ้ากล้าแย่งของผม ผมจะใช้สิบแปดฝ่ามือพิชิตมังกรตีก้นเขาให้แตกเลย จากนั้นกอร์ดอนก็กลัวแล้วพูดว่า ถ้าไม่ใช่เพราะนายโง่ วันนี้ฉันจะชกนายสักยก!”
เหมาเหว่ยหลงก้มหน้าหัวเราะ ฉินสือโอวเกาท้ายทอย ไม่รู้ว่าจะชื่นชมไวส์อย่างไรดี
เทพของแคนาดาไว้หน้ากันมาก ฉลองปีใหม่ไปแล้วหลายวันยังอากาศดีมีแสงแดดอยู่เลย หิมะที่ตกบนเกาะในฤดูหนาวเริ่มละลายแล้ว แม้ว่าต้นไม้จะยังมีแต่กิ่งแห้งๆ แต่ฉินสือโอวก็รู้สึกว่าฤดูใบไม้ผลิใกล้จะมาถึงแล้ว
ช่วงต้นเดือนเดือนแรกไม่เหมาะที่จะทำงาน ตามธรรมเนียมที่บ้านเก่าของฉินสือโอวแล้ว เดือนแรกเป็นจุดเริ่มต้นของปี ถ้าทำงานเยอะในช่วงต้นเดือนก็จะยุ่งไปทั้งปี
ในวันที่สงบฉินสือโอวไม่มีอะไรทำก็เลยไปอาบแดดเป็นเพื่อนพ่อ ดูทีวีอ่านหนังสือและพูดคุยเป็นเพื่อนวินนี่ กำหนดวันคลอดของเธอใกล้เข้ามาแล้ว วินนี่ตื่นเต้นอยู่บ้างแต่ฉินสือโอวตื่นเต้นยิ่งกว่าเธอเสียอีก…
วันที่ห้าของเทศกาลตรุษจีนปลายเดือนของเดือนกุมภาพันธ์ เรือท่องเที่ยวลำหนึ่งมาที่ฟาร์มปลาต้าฉินแล้วค่อยๆ จอดที่ท่าเรือ
เรดาร์แจ้งเตือนนานแล้ว ฉินสือโอวแปลกใจว่าใครที่มาฟาร์มปลาโดยไม่บอกไม่กล่าว ดูรู้ลู่ทางดีไม่เหมือนคนแปลกหน้า แต่คนที่สนิทต้องบอกกับเขาก่อนที่จะมาสิถึงจะถูก
พอขึ้นท่าเรือแล้วคนบนเรือก็รีบโค้งเก้าสิบองศาคำนับเขา ฉินสือโอวไม่ต้องดูชัดๆ ก็รู้ว่าเป็นใคร เทซึกะ โกดะแห่งบริษัทร่วมทุนคิโยมุระ!
เทซึกะ โกดะใส่สูทเนี้ยบผมเรียบร้อยไม่กระดกสักเส้น รองเท้าหนังมันเงาจนใช้เป็นกระจกได้ เห็นได้ชัดว่าก่อนจะมาเขาตั้งใจแต่งตัวมาก รักษาภาพพจน์ไว้ได้ดีจริงๆ
โค้งคำนับแล้วเทซึกะ โกดะก็ยื่นมือออกมาอย่างเป็นมิตรในระยะห่างสิบกว่าเมตร “ฉินซัง สวัสดีปีใหม่! ผมมาเยี่ยม ครั้งนี้มาด้วยตัวเองโดยไม่ต้องเชิญ หวังว่าคุณจะเข้าใจ!”
ไม่ทำร้ายคนที่มีรอยยิ้ม ยิ่งกว่านั้นเทซึกะโกดะยังเป็นหุ้นส่วนของฉินสือโอวด้วย เขาเลยรีบจับมือแล้วหัวเราะ “คุณเทซึกะทำเป็นคนอื่นคนไกลไปได้ ฟาร์มปลาของผมยินดีต้อนรับเพื่อนจากทุกที่บนโลก ไม่จำเป็นต้องบอกกันก่อนหรอกครับ คุณมาเยือนที่ฟาร์มปลาของผม ถือเป็นเกียรติของผมถึงจะถูก”
มาครั้งนี้เทซึกะเอาของขวัญถุงเล็กถุงใหญ่มาเป็นกอง แค่ลูกน้องก็แปดคนแล้ว ทั้งหมดนี้มาเพื่อรับหน้าที่ถือของขวัญ
หลังจากเข้าบ้านแล้วเทซึกะก็ทักทายถามสารทุกข์สุกดิบพ่อกับแม่ของฉินสือโอว แล้วพูดกับฉินสือโอวอีก “มาหาฉินซังครั้งนี้รีบร้อนไปหน่อย ไม่ได้เตรียมของขวัญอะไรมา ได้แต่เอาของเล็กๆ น้อยๆ มาเป็นตัวแทนน้ำใจของผม หวังว่าฉินซังจะใจกว้าง”
ฉินสือโอวไม่อยากรับของขวัญของเขาไว้เลย เขาเดาจุดประสงค์ในการมาที่นี่ของเทซึกะ โกดะได้ ได้ของจากคนอื่นก็ต้องทำอะไรตอบแทน เขาไม่อยากรับของมาแล้วไม่ทำอะไร
ฉินสือโอวดื่มชาพลางยกประเด็นขึ้นมา “คุณเทซึกะมาหาผมครั้งนี้ ไม่ทราบว่ามีอะไร? ผมคิดว่าคงเกี่ยวกับปลาทูน่าครีบน้ำเงินเป็นแน่?”
เทซึกะพยักหน้าอย่างแรง เขาถอนหายใจแล้วพูด “ในเมื่อฉินซังเข้าใจความคิดของผม ผมก็จะไม่อ้อมค้อมแล้ว ชาวจีนอย่างพวกคุณชอบทำอะไรตรงไปตรงมา ถ้าอย่างนั้นผมก็จะเข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม ผมจะพูดตรงๆ”
เขาดื่มชาหนึ่งอึกแล้วพูดต่อ “ใช่ครับ ฉินซัง ที่ผมมาครั้งนี้ก็เพราะอยากได้สิทธิ์เป็นตัวแทนที่ญี่ปุ่นในการจำหน่ายปลาทูน่าครีบน้ำเงินจากฟาร์มปลาของคุณ คุณก็รู้ว่าอาหารทะเลที่ราคาพุ่งสูงที่สุดในปีที่แล้วก็คือเมนล็อบสเตอร์และปลาทูน่าครีบน้ำเงิน”
ฉินสือโอวพูดอย่างลำบากใจ “ผมเข้าใจเจตนาที่คุณมา แต่ต้องขอโทษด้วย คุณเทซึกะ ภรรยาของผมตั้งท้องเมื่อปีที่แล้ว ครึ่งปีหลังนี้ผมเลยไม่ได้ออกทะเลเลยไม่ได้ปลาทูน่าครีบน้ำเงินมาเลย”
เขาพูดความจริง ฤดูใบไม้ร่วงปีที่แล้วเขาไม่ได้ไปจับปลาทูน่าครีบน้ำเงินที่ชายหาดน้ำตื้นจอร์จและอ่าวเคปค้อดเลย
เทซึกะจ้องมองฉินสือโอวพลางพูด “ฉินซัง ได้โปรดเชื่อในความจริงใจของผม ผมอยากร่วมงานกับคุณมากๆ แม้ผมจะไม่รู้สาเหตุ แต่ตอนนี้ผมมั่นใจว่าบริเวณฟาร์มปลาของคุณดึงดูดปลาทูน่าครีบน้ำเงินมาฝูงหนึ่ง ปลาทูน่าครีบน้ำเงินที่คุณภาพดีมาก ผมอยากได้สิทธิ์ในการเป็นตัวแทนจำหน่ายของพวกมันจริงๆ”
ฉินสือโอวฝืนยิ้มพลางส่ายหน้าพูด “คุณเทซึกะ ผมไม่รู้ว่าคุณไปรู้ข่าวนี้มาจากไหน แต่คุณกับผมต่างก็รู้ว่าเทคโนโลยีการเลี้ยงปลาทูน่าครีบน้ำเงินโดยมนุษย์ยังก้าวไปได้ไม่กี่ขั้น ปลาชนิดนี้ชอบใช้ชีวิตในทะเลกว้าง พวกมันไม่อยู่ที่ใดที่หนึ่งหรอก”
เขาไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมเทซึกะถึงมั่นใจว่าฟาร์มปลาของเขามีปลาทูน่าครีบน้ำเงินมากขนาดนี้? อันที่จริง นอกจากเขาแล้ว แม้แต่บัตเลอร์กับเหล่าชาวประมงก็ยังไม่แน่ใจกับเรื่องนี้
แต่ตั้งแต่ครั้งแรกที่เทซึกะมาที่ฟาร์มปลาของเขาก็ยืนยันเอาเป็นเอาตายว่าที่นี่เลี้ยงปลาทูน่าครีบน้ำเงินได้สำเร็จ ฉินสือโอวคิดตั้งแต่ต้นจนจบก็ยังคิดเรื่องนี้ไม่ออก ถึงขนาดที่เขารู้สึกว่าชาวญี่ปุ่นคนนี้อ่านใจคนได้
เทซึกะ โกดะยิ้มอ่อนๆ พลางพูด “ใช่ครับ ปลาทูน่าครีบน้ำเงินเป็นเจ้าตัวแสบที่เขี้ยวลากดิน พวกมันไม่สามารถอยู่ที่ทะเลบริเวณนี้นานๆ ได้ นอกจากว่าที่นี่จะดึงดูดมันด้วยอาหารที่ถูกปากและปราศจากศัตรูทางธรรมชาติ”
ฉินสือโอวผายมือทำท่าทางจนใจแล้วถาม “คุณคงไม่คิดว่าที่ฟาร์มปลาของเรามีสิ่งที่ดึงดูดปลาทูน่าครีบน้ำเงินได้หรอกนะ? นั่นเป็นไปไม่ได้ ผมและเหล่าชาวประมงยังไม่เคยพบร่องรอยที่อยู่ของพวกมันเลย”
เทซึกะพูดอย่างมั่นใจ “นั่นเป็นเพราะคุณไม่ใส่ใจ ผมรับประกันฉินซัง ที่ฟาร์มปลาของคุณมีปลาทูน่าครีบน้ำเงินแน่ๆ และมีจำนวนไม่น้อยด้วย ถ้าคุณเชื่อผม ผมจะรวบรวมเรือตกปลาทูน่าของพวกเราจากฮอกไกโดมา ต้องจับปลาดีๆ ได้แน่!”
……………………………………………