ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 997 ครั้งนี้เป็นเรื่องจริง

โอดอมและลาร่ารีบมาอย่างรวดเร็ว ลาร่ามีประสบการณ์ในด้านการทำคลอดเป็นอย่างมาก เธอจับมือวินนี่แล้วใช้หูฟังทางการแพทย์ตรวจดู เธอพูดปลอบฉินสือโอว “ไม่ต้องกลัว เมื่อครู่คงเป็นเพราะเด็กดิ้น ตอนนี้ปากมดลูกยังปิดอยู่ เจ้าตัวแสบออกมาไม่ได้”
โอดอมพูดพลางหัวเราะ “ดูท่าเขาคงอยากออกมาดูโลกที่สวยงามจนแทบรอไม่ไหว ฉิน ผมควรยินดีกับคุณล่วงหน้าไหม?”
ได้ฟังทั้งสองวินิจฉัยแล้ว ฉินสือโอวก็ผ่อนคลายแล้วพูดว่า “คำอวยพรไว้ค่อยพูดแล้วกัน ช่างเถอะ ให้วินนี่อยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว รีบพาเธอไปโรงพยาบาล ผมไม่อยากเจอประสบการณ์แบบนี้อีก”
นีลเซ็นสตาร์ทเรือสปีดโบ๊ท ฉินสือโอวพาวินนี่ขึ้นเรือ พ่อกับแม่ของฉินสือโอวเก็บของใช้ประจำวันของวินนี่แล้วตามขึ้นเรือไป
เหล่าตัวแสบก็อยากขึ้นเรือด้วยแต่ฉินสือโอวไม่อนุญาต พวกมันรู้สึกว่าตัวเองถูกทอดทิ้งเลยหมอบอยู่ที่ท่าเรือพลางร้องโฮ่วๆ
ห้องพักหลังคลอดล้วนเป็นห้องปลอดเชื้อ สัตว์เลี้ยงเข้าไปไม่ได้อย่างแน่นอน ฉินสือโอวได้แต่ตีที่ก้นไปทีหนึ่งแล้วให้พวกมันรออยู่ที่บ้านอย่างสงบ
เรือสปีดโบ๊ทเริ่มเร่งความเร็ว ฉินสือโอวมองไปที่คลื่นด้านนอกอย่างร้อนรนใจ เขาอดไม่ได้ที่จะตะโกน “นีลเซ็น เร่งความเร็วอีกหน่อย!”
นีลเซ็นตอบเสียงเข้ม “รับทราบครับบอส แต่ผมแนะนำว่าช้าหน่อยก็ดี ตอนนี้มีพายุ ผมว่าการกระแทกจะเป็นอันตรายกับนายหญิงมากกว่าเวลา”
ฉินสือโอวทำปากมุบมิบ ได้แต่โบกมือให้เขาจัดการเอาเอง
วินนี่จับข้อมือเขาไว้แล้วยิ้มเบาๆ “เฮ้ ที่รัก ฉันไม่เป็นไร อันที่จริงเมื่อครู่ฉันก็ไม่ได้ไม่สบายขนาดนั้น ก็แค่ลูกดิ้นเอง”
ฉินสือโอวฝืนยิ้ม “เรื่องนี้คุณไม่ต้องปลอบผม ผมใจเย็นมาก ที่รัก ผมรู้ว่าต้องไม่เป็นไร”
วินนี่เห็นว่าพ่อกับแม่ของฉินสือโอวไม่ได้สนใจพวกเขาแล้ว จึงลูบไปที่อกของเขาพลางพูดเสียงเบา “ฉันไม่เป็นไรจริงๆ ฉันแค่เห็นว่าเทซึกะบีบคุณจนกระอักกระอวลก็เลยตั้งใจหาข้ออ้างให้คุณออกมา!”
“จริงเหรอ?”
“แน่นอนที่สุด! กำหนดคลอดของฉันยังอยู่อีกตั้งหนึ่งสัปดาห์” วินนี่ยิ้มราวกับดอกไม้อีกครั้ง
ฉินสือโอวปาดเหงื่อด้วยใบหน้าที่จนใจ “บ้าบอ คุณจะให้ผมชมคุณดีไหม? คุณนี่ฉลาดจริงๆ แต่ทำเอาผมตกใจแทบตายเลย! ผมกลืนไม่เข้าคายไม่ออกในการเผชิญหน้ากับชาวญี่ปุ่นคนนั้นจริงๆ และก็ไม่คิดว่าจะพลิกล็อกขนาดนี้”
วินนี่หัวเราะพลางเอามือลูบหน้าเขาแล้วพูด “โถๆ คนดี ไม่ต้องกลัวแล้วนะ”
เห็นทั้งสองอี๋อ๋อรักใคร่กันอย่างนี้ พ่อและแม่ของฉินสือโอวก็รีบออกมาที่ด้านข้างเรือด้วยใบหน้าปลื้มใจ “ลูกอารมณ์ดีจริงๆ แบบนี้ก็วางใจได้แล้ว เฮ้อ คุณไม่รู้หรอกว่าการดูทีวีแล้วเห็นพวกหนุ่มสาวพวกนั้นหย่ากันทั้งวันมันใจคอไม่ดีขนาดไหน!”
แม่ฉินสือโอวพูดด้วยอารมณ์ไม่ดี “คุณอย่าคิดไปเรื่อย พวกเขาสองคนใช้ชีวิตกันเองได้ คุณคิดมากไปเองทั้งวัน”
โอดอมช่วยติดต่อโรงพยาบาลแม่และเด็กซานตามาเรียไว้ล่วงหน้าให้ฉินสือโอว พอฉินสือโอวพาวินนี่เข้าไปในโรงพยาบาลก็มีพยาบาลมารับเธอไปส่งที่ห้องวีไอพี
พ่อและแม่ของฉินสือโอวดูแลวินนี่ ส่วนฉินสือโอวไปจัดการขั้นตอนต่างๆ ซึ่งยุ่งยากมาก ระบบการรักษาพยาบาลของแคนาดานั้นขึ้นชื่อเรื่องความยุ่งยาก แค่ขั้นตอนการอยู่โรงพยาบาลเขาก็วุ่นไปทั้งบ่ายกว่าจะจัดการเสร็จ
พลบค่ำฉินสือโอวให้พ่อกับแม่ไปช่วยดูแลพวกหู่จือเป้าจือหลัวปอและฉงต้า เขาบอกว่าทางวินนี่มีเขาอยู่ก็พอ
พ่อและแม่ของฉินสือโอวมองเขาและถามอย่างสงสัย “แกไหวไหม?”
ฉินสือโอวตบอกแล้วพูดว่า “มีอะไรที่ไม่ไหว? ผมแค่อยู่คุยเป็นเพื่อนวินนี่เอง มีเรื่องอะไรขึ้นมาที่นี่ก็มีหมอและพยาบาล”
พ่อและแม่ของฉินสือโอวคิดแล้วก็ถูก พวกเขาเลยกลับไปพร้อมนีลเซ็นก่อน
ตอนค่ำฉินสือโอวและวินนี่กำลังคุยกันอยู่ว่าหลังคลอดแล้วจะไปพักผ่อนกันที่ไหนดี ผลสุดท้ายคุยไปวินนี่ก็มีท่าทางเปลี่ยนไปไม่ปกติ มือหนึ่งเธอจับที่ข้อมือของฉินสือโอวแล้วพูดอย่างกระวนกระวาย “ที่รัก ฉันมีความรู้สึกแล้ว”
ฉินสือโอวหัวเราะพลางพูด “มีความรู้สึกอะไร? ไม่เป็นไร เทซึกะไม่ได้อยู่ที่นี่ ตอนนี้ทั้งห้องมีแค่เราสองคน คุณไม่ต้องช่วยผม…”
“บ้าเอ๊ย! เรียกหมอกับพยาบาลเร็วเข้า! ฉันรู้สึกแล้วจริงๆ!” วินนี่แทบจะตะโกนตัดบทเขา
รอยยิ้มบนใบหน้าของฉินสือโอวเปลี่ยนไปเป็นความตื่นกลัว “คุณ ครั้งนี้เป็นเรื่องจริงเหรอ? โว้ว แม่งเอ๊ย! หมอ! พยาบาล! หมอ! พยาบาล! ภรรยาผมจะคลอดแล้ว…”
การดูแลคนไข้พิเศษวีไอพีนั้นย่อมแตกต่างเป็นธรรมดา ฉินสือโอวตะโกนไปครั้งหนึ่งก็มีหมอผู้หญิงและพยาบาลอีกสองคนรีบมาทันที หมอผู้หญิงตรวจดูอย่างรวดเร็วแล้วสั่งกับพยาบาล “พาเธอไปที่ห้องคลอดหมายเลขหนึ่ง แจ้งคุณหมอไคลด์เดี๋ยวนี้!”
ครั้งนี้ฉินสือโอวมืดแปดด้าน เห็นพยาบาลเข็นวินนี่ที่ใบหน้าเจ็บปวดออกไป เขาดึงหมอผู้หญิงคนนั้นไว้แล้วพูดเสียงคร่ำครวญ “คุณหมอ ช่วยด้วยนะครับ ต้องทำให้ดีที่สุดนะ! แย่แล้ว นี่เป็นการคลอดก่อนกำหนดหรือเปล่า? ทำไมถึงเป็นอย่างนี้?”
หมอผู้หญิงพูดกับเขาอย่างนุ่มนวลพลางยิ้ม “อย่าร้อนรนไปเลยค่ะคุณ คุณอดทนรอก็พอแล้ว ทุกอย่างราบรื่นมาก เมื่อบ่ายเพิ่งตรวจไปเอง ร่างกายของภรรยาคุณแข็งแรงมากและร่างกายของเด็กก็แข็งแรงดี ไม่ใช่การคลอดก่อนกำหนดหรอก วางใจเถอะค่ะ”
ฉินสือโอวจะวางใจได้อย่างไร? นี่มันยังไม่ถึงกำหนดคลอด ลูกก็จะออกมาแล้ว? หรือเขาเป็นคนโง่ในด้านนี้ ไม่เข้าใจอะไรเลย
หลังจากวินนี่เข้าห้องคลอดไปฉินสือโอวก็รีบตามมานั่งอยู่นอกประตู ข้างๆ เขาไม่มีใครสักคน เนื่องจากคิดว่าคงไม่คลอดลูกเร็วขนาดนี้ พ่อและแม่เลยกลับไปแล้ว พวกเหมาเหว่ยหลงก็ไม่ได้มาด้วย เวลานี้เขามืดแปดด้านแล้ว
สิ่งที่ทำให้ฉินสือโอวยิ่งบ้าคลั่งคือที่ห้องคลอดมีไฟสีเขียวและแดงเหมือนที่ห้องฉุกเฉิน เขาเพิ่งจะมาถึงหน้าประตูไฟสีแดงก็แดงขึ้นมา ทำให้เขาตระหนกตกใจ
ตอนนี้สิ่งที่ฉินสือโอวต้องการคือคนอยู่เป็นเพื่อนและการปลอบใจ เขาหยิบโทรศัพท์โทรไปหาเหมาเหว่ยหลงอย่างกระวนกระวาย “มาเร็วๆ วินนี่จะคลอดแล้ว!”
ที่จริงแล้วเขาเองก็ยังไม่แน่ใจว่าจะโทรไปหาใคร อะดรีนาลีนพลุ่งพล่านจนบ้าคลั่ง ฉินสือโอวรู้สึกว่าสติของตัวเองเลอะเลือน เห็นเบอร์ใครที่รู้จักก็โทรไปให้พวกเขารีบมาอยู่เป็นเพื่อน
ไม่รู้ว่านานเท่าไร ฉินสือโอวไม่มีเวลาคิดแล้ว เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่วุ่นวายดังขึ้น พอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นเหมาเหว่ยหลงที่วิ่งนำหน้ามาและมีพ่อแม่ของเขาและเบิร์ดอยู่ด้านหลัง
“นี่มันเรื่องอะไรกัน?” ฉินสือโอวถาม
เหมาเหว่ยหลงหมดคำจะพูด เขาถามกลับไปอย่างตะลึง “ไม่ใช่พวกเราต่างหากเหรอที่ควรถาม?”
ฉินสือโอวเดินไปเดินมาอย่างร้อนใจพลางพูด “แม่งเอ๊ย ฉันหมายถึงว่าพวกนายมากันแล้วทำไมวินนี่ยังไม่ออกมาอีก?”
แม่ฉินสือโอวพูดปลอบ “แกอย่าเดินไปเดินมา การคลอดลูกมันง่ายขนาดนั้นที่ไหนล่ะ? พวกเรามากันใช้เวลาเพียงไม่เท่าไร พวกเรานั่งเครื่องบินมากันน่ะ”
เบิร์ดพูดกับฉินสือโอว “บอส ผมขับเฮลิคอปเตอร์มาครับ”
พอมีคนมาฉินสือโอวก็ผ่อนคลายขึ้น ผ่านไปไม่กี่นาทีไฟสีแดงก็ดับวูบลง แล้วไฟสีเขียวก็สว่างขึ้นมา ในเวลานี้หัวใจของฉินสือโอวเต้นช้าลงด้วยความกลัว
ประตูห้องคลอดเปิดออกแล้ว พยาบาลวัยกลางคนคนหนึ่งอุ้มเด็กเดินออกมา ฉินสือโอวพุ่งเข้าไปด้วยความตื่นเต้นแล้วถาม “ปลอดภัยทั้งแม่ทั้งลูกใช่ไหมครับ?”
“ทุกอย่างราบรื่นดีค่ะ คุณผู้ชาย” พยาบาลพูดพลางยิ้มเบาๆ
…………………………………………………..