ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 1010 คนผิวเหลืองไม่สามารถเอาชนะได้

วันที่ 10 มีนาคม เกาะพรินซ์เอ็ดเวิร์ดเพิ่งเข้าสู่ช่วงฤดูใบไม้ผลิ อ่าวเซนต์ลอว์เรนซ์จึงพัดเอาลมทะเลอ่อนๆ อันแสนอบอุ่นเข้ามาด้วย หลายพื้นที่มากกว่าครึ่งหนึ่งในแคนาดา ส่วนใหญ่จะยังอยู่ในช่วงอากาศหนาวเย็น เพราะเกาะแห่งนี้ได้ผ่านความอบอุ่นในช่วงฤดูใบไม้ผลิไปแล้ว
บริดจ์พาร์คในบอร์เดนคาร์ลตันฝั่งตอนเหนือของช่องแคบนอร์ทัมเบอร์แลนด์ มีรถสัญจรไปมาและมีเสียงของผู้คนมากมาย
พื้นดินของเกาะพรินซ์เอ็ดเวิร์ดมีสีน้ำตาลแดง เนื่องจากในดินมีเฟอร์ริกออกไซด์จำนวนมาก คุณภาพดินชนิดนี้มีความอุดมสมบูรณ์มากและเหมาะกับการปลูกพืชผักและพืชคลุมดิน ในบริดจ์พาร์คมีการเจริญเติบโตของพืชเขตอบอุ่นจำนวนมาก แม้ว่าอากาศจะยังเย็นอยู่ แต่เนื่องจากดินมีความอุดมสมบูรณ์มาก จึงยังมีการเจริญเติบโตของหญ้าสีเขียวเต็มพื้นที่อันกว้างใหญ่
ฉินสือโอวนั่งลงบนผืนหญ้าสีเขียวและมองไปที่หาดทรายสีขาวตรงหน้าอย่างสบายใจ บูลกำลังยืดกล้ามเนื้อพร้อมกับหอบฮืดฮาดไปด้วยอยู่บริเวณชายหาด เขาลุกขึ้นยืนให้ชาร์คและแลนซ์ช่วยยืดเอ็นเพื่อให้เลือดไหลเวียนทั่วร่างกายของเขา
เชอร์ลี่ย์วิ่งเข้ามาถามว่า “ฉิน คุณไม่ต้องอุ่นเครื่องก่อนแข่งเหรอคะ? ทุกคนกำลังอุ่นเครื่องกันอยู่ การแข่งขันใกล้จะเริ่มแล้วนะคะ”
วันนี้เป็นวันแข่งขันการกุศล จึงมีผู้คนมากมายในสวนสาธารณะ บริดจ์พาร์คจะเป็นจุดเริ่มต้นของการแข่งขันและจุดสิ้นสุดจะอยู่ที่แหลมจอริเมนในรัฐนิวบรันสวิก ซึ่งระยะทางการแข่งขันมีความยาวทั้งหมดสิบห้ากิโลเมตร
ไวส์ที่นั่งอยู่ข้างๆ ฉินสือโอวก็รีบลุกขึ้นยืนแล้วทำท่าทาง ‘ชู่ๆ เงียบๆ’ ใส่เชอร์ลี่ย์และเขากระซิบเบาๆ ว่า “คุณไม่เข้าใจ อาจารย์กำลังทำสมาธิอยู่…”
เชอร์ลี่ย์จึงถามด้วยความสงสัยว่า “ทำสมาธิเหรอ? นี่ไม่ใช่วิธีการออกกำลังกายของพ่อมดใช่ไหม? พวกคุณเป็นอัศวินหรือพ่อมดหรือไงกัน?”
ไวส์ยิ้มแล้วพูดว่า “แน่นอนว่าเป็นอัศวินสิ ผมก็แค่เปรียบเทียบ ที่จริงแล้วอาจารย์กำลัง เอ่อ กำลัง กำลังฝึกกำลังภายในอยู่ต่างหาก! ใช่สิ กำลังภายในจำเป็นต้องใช้ความเงียบในการหมุนเวียนกำลังภายในร่างกายเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์!”
เชอร์ลี่ย์หัวเราะพลางโบกมือแล้วพูดว่า “ไม่ๆๆๆ ไวส์ นายอินเกินไปแล้ว กำลังภายในอะไรมีที่ไหนกัน?”
พอได้ยินเช่นนั้น อัศวินตัวน้อยก็รู้สึกไม่พอใจ เขาจึงแสดงสีหน้าท่าทาง ‘พูดกับคุณแล้วมันน่าเบื่อมาก’ ออกมา จากนั้นโบกมือแล้วพูดว่า “คุณไปเถอะ เชอร์ลี่ย์ สำนักของพวกเราไม่ต้อนรับคุณ!”
เชอร์ลี่ย์เริ่มโตมากแล้วและฉินสือโอวเคยบอกกับเธอว่าให้ดูแลไวส์ ดังนั้นเมื่อเธอเห็นน้องชายตัวเล็กไร้เดียงสาคนนี้กำลังโกรธ เธอรีบพูดหยอกว่า “ฉันล้อเล่นน่ะ อัศวินตัวน้อย นายต้องรู้จักใจกว้างนะ ไม่อย่างนั้นจะส่งเสริมให้ผู้คนทำความดีได้อย่างไร?”
ไวส์คิดไม่ถึงว่า ‘การใจกว้าง’ และ ‘การส่งเสริมให้ผู้คนทำความดี’ จะเกี่ยวข้องกัน แต่เขารู้สึกว่าตัวเองใจกว้างจริงๆ เพราะเชอร์ลี่ย์เรียกเขาว่าอัศวินตัวน้อย ดังนั้นเขาจึงพยักหน้ายิ้ม “โอเค ผมให้อภัยคุณ คุณอยู่ที่นี่ได้”
เชอร์ลี่ย์กลอกตาอย่างเอือมระอาแล้วพูดว่า “ฉันไม่ได้ต้องการจะอยู่ที่นี่ แต่ฉันต้องการให้ฉินไปอุ่นเครื่อง! เอาล่ะๆ ฉันรู้แล้วว่าเขากำลังใช้กำลังภายในอุ่นเครื่องอยู่ ฉันไม่พูดแล้ว ว่าแต่ไวส์นายได้ฝึกกำลังภายในด้วยหรือเปล่า?”
ประโยคนี้มีพลังทำลายล้างสูงมาก ไวส์สูดลมหายใจเข้าลึกๆ และพูดออกมาด้วยความเขินอายเล็กน้อยว่า “นี่ไม่ใช่สิ่งที่จะฝึกได้ภายในหนึ่งหรือสองวัน แต่ผมมีพลังลมปราณแล้ว แค่มีลมปราณก็ถือว่ามีพื้นฐานแล้ว”
เขาพูดแบบนี้ก็เป็นเหมือนกับการปลอบใจตัวเองอย่างหนึ่ง
ฉินสือโอวไม่รีบอุ่นเครื่อง เพราะระยะเวลาการแข่งขันยังเหลืออีกหนึ่งชั่วโมง ผู้เชี่ยวชาญจริงๆ ไม่จำเป็นต้องรีบร้อน
ทางฝั่งบูลทั่วร่างกายของเขาถูกเสียดสีจนแดงไปหมด เขาเริ่มวิ่งเหยาะๆ และเคลื่อนไหวกล้ามเนื้ออีกครั้งพร้อมกับร้องตะโกนส่งเสียงขึ้นมา เพื่อให้เข้ากับร่างกายที่แข็งแรงของเขา ยิ่งทำให้ดูเหมือนว่าเต็มไปด้วยความงดงามของความแข็งแกร่งของชายที่มีร่างกายกำยำ ดังนั้นจึงทำให้ดึงดูดความสนใจจากสื่อมวลชนได้อย่างรวดเร็ว
แคนาดาให้ความสนใจกับกิจกรรมการกุศลเป็นอย่างมาก ต่อให้เป็นคนงานชั้นล่างสุดก็จะบริจาคเงินหรือสิ่งของให้ในหลายๆ ครั้งต่อปี ดังนั้นทุกครั้งที่มีกิจกรรมการกุศล สื่อมวลชนก็จะให้ความสนใจเป็นพิเศษ
ฉินสือโอวมองว่า การแข่งขันการกุศลข้ามช่องแคบนี้สามารถดึงดูดสื่อได้มากกว่าสิบรายการและมีสถานีโทรทัศน์สองแห่งกำลังทำการถ่ายทอดสดที่นี่แล้ว
บริดจ์พาร์คเป็นสถานที่ที่สวยงามมาก ซึ่งถูกล้อมรอบด้วยหาดทรายขาวละเอียด เนินทรายเล็กๆ บริเวณชายหาดและผาหินทรายสีแดงอันสูงชัน เสียงคลื่นกระทบหน้าผา ‘ซ่าซ่าซ่า’ มาแต่ไกล และมักจะมีนกนางนวลสีขาวราวกับหิมะโบยบินผ่านพื้นดินอย่างรวดเร็ว ทำให้การแข่งขันอันดุเดือดมีบรรยากาศของความเป็นธรรมชาติมากขึ้นเล็กน้อย
หลังจากฉินสือโอวลุกขึ้นยืน หู่จือและเป้าจือก็วิ่งมาอยู่ตรงหน้าเขาอย่างเบิกบานใจ พวกมันพากันส่ายหัวและกระดิกหางเพื่อแสดงให้เห็นเสื้อหนังบนตัวของพวกมัน
ในช่วงการฝึกก่อนหน้านี้ ฉินสือโอวจะตามหู่จือและเป้าจือลงไปในน้ำด้วยทุกครั้ง ดังนั้นวินนี่จึงมีความคิดอย่างหนึ่งคือให้แลบราดอร์สองตัวเข้าร่วมการแข่งขันกับฉินสือโอวด้วย เพื่อป้องกันไม่ให้พวกมันสูญเสียความร้อนมากเกินไป จึงสั่งทำเสื้อหนังสำหรับสุนัขให้พวกมันเป็นพิเศษ
ฉินสือโอวนั่งยองๆ และเกาคางของเจ้าตัวเล็กสองตัว จากนั้นก็เริ่มพาพวกมันวิ่ง
ผู้เข้าแข่งขันพากันอุ่นเครื่องกันทั่วทั้งชายหาด การแข่งขันครั้งนี้จัดขึ้นค่อนข้างยิ่งใหญ่ จากที่สังเกตฉินสือโอวคาดเดาว่ามีผู้เข้าร่วมการแข่งขันว่ายน้ำอย่างน้อยสองร้อยคน ซึ่งทุกคนล้วนเป็นชายหนุ่มที่มีร่างกายแข็งแรงกำยำ
หลังจากเข้าสู่ชายหาด เสียงก็เริ่มดังวุ่นวายขึ้น ผู้ชายร้องตะโกนให้กำลังใจตัวเอง ส่วนผู้หญิงก็กำชับเตือนผู้ชายของตัวเองและยังมีเด็กๆ อีกมากมายที่กำลังร้องไห้โฮเสียงดัง…
เหล่านักข่าวจากสื่อต่างๆ ต่างก็กำลังสัมภาษณ์ผู้เข้าแข่งขันและผู้จัดงาน ฉินสือโอวเห็นชายสองคนรูปร่างสูงใหญ่ยืนให้สัมภาษณ์ด้วยกัน จึงแอบวิ่งไปดูอย่างเงียบๆ ทั้งสองคนมีแผ่นตัวเลขผู้เข้าร่วมแข่งขันติดอยู่ข้างหลังและข้างบนจะเขียนชื่อกำกับไว้
และสองคนนี้คือแรนส์ เคลวินและเซลต้า บรูคส์ ซึ่งเป็นบุคคลที่มีเสียงเรียกร้องให้เป็นแชมป์ในการแข่งขันครั้งนี้มากที่สุด
แรนส์ เคลวินเป็นชายผิวขาวศีรษะล้านที่มีหนวดเคราวัยสี่สิบกว่า มีผิวพรรณเปล่งปลั่งและดูกระฉับกระเฉง เขาแบกเด็กอายุหนึ่งขวบกว่าไว้บนไหล่และใช้ไมโครโฟนพูดปราศรัยด้วยเสียงดังกังวาน การแสดงออกของเขาทั้งสงบเยือกเย็นและเต็มไปด้วยความมั่นใจ
เซลต้าเป็นชายผิวดำที่มีรูปร่างเตี้ย กล้ามเนื้อตามร่างกายเขาเป็นรูปเป็นร่างอย่างเห็นได้ชัด เขายืนอยู่ตรงนั้นเหมือนกับลูกระเบิดที่เต็มไปด้วยแรงปะทะ
ฉินสือโอวเพียงแค่จะเข้ามาดูสักหน่อยว่าคู่ต่อสู้คือใคร รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง
ผลคือเขายังมีชื่อเสียงอยู่ เขายืนอยู่ตรงนั้นได้ไม่นานก็มีนักข่าวหาทางเข้ามาสัมภาษณ์ “สวัสดี คุณคือฉิน? เจ้าของฟาร์มปลาต้าฉินใช่ไหม?”
ฉินสือโอวยิ้มพร้อมพูดว่า “ใช่แล้ว ผมคือฉินสือโอว”
เกาะพรินซ์เอ็ดเวิร์ดห่างจากเซนต์จอห์นไม่ไกลมากนัก ในบริเวณปากทางออกทะเลของอ่าวเซนต์ลอว์เรนซ์ เรื่องราวที่เขาเคยช่วยเรือลำหนึ่งท่ามกลางพายุฝนในตอนแรก ทำให้มีการแพร่กระจายอย่างกว้างขวางในที่แห่งนี้ จึงเป็นเรื่องปกติที่จะมีคนรู้จักเขา
เห็นได้ชัดว่านักข่าวคนนั้นก็คงรู้เรื่องนี้เหมือนกัน หลังจากได้รับการยืนยันแล้วก็แสดงความเคารพออกมาและถามด้วยความตื่นเต้นว่า “ฉันขอสัมภาษณ์คุณสักหน่อยได้ไหม? ฉันเป็นแฟนคลับของนิมิตส์ ขอถามหน่อยได้ไหมว่าวันนี้มันมาด้วยหรือเปล่า?”
ฉินสือโอวยิ้มเจื่อนๆ แล้วพูดว่า “ใช่ เขามา แต่ไม่รู้ว่าไปวิ่งเล่นที่ไหนแล้ว ถ้าคุณอยากสัมภาษณ์ผมจริงๆ ผมหวังว่าคุณจะพูดคุยเรื่องที่เกี่ยวกับผมนะ”
นักข่าวถอนหายใจอย่างเสียดาย จากนั้นจึงพูดอย่างฮึกเหิมว่า “อ้อ ฉิน นี่ไม่จำเป็น คุณคือตัวเต็งในการเผยแพร่การแข่งขันการกุศลครั้งนี้ เพราะทุกคนต่างรู้จักคุณอยู่พอประมาณ นอกจากนี้ ฉันได้ยินลูกน้องชาวประมงของคุณพูดกันมาว่าคุณมั่นใจมากว่าจะชนะการแข่งขัน? และจะชิงแชมป์ครั้งนี้ใช่ไหม?”
“แน่นอน คนที่มาเข้าร่วมการแข่งขัน ใครจะไม่มีความมั่นใจกันล่ะ?” ฉินสือโอวยิ้มตอบ เขามองไปที่บูล เจ้านี่ขอแค่ไม่ใช่ที่สุดท้าย เขาก็จะไม่ยอมแพ้
เขาพูดออกไปอย่างไม่สนอะไร ในเมื่อยังไม่เริ่มแข่งขัน แน่นอนว่าทุกคนมาที่นี่ก็เพื่อเป็นแชมป์ทั้งนั้น มิตรภาพเป็นสิ่งสำคัญอันดับแรกในการเข้าร่วม แต่สำหรับชาวแคนาดาที่มีนิสัยเปิดเผยแล้ว นี่คือคำพูดที่ไร้สาระ ถ้าเขาพูดแบบนี้ออกไปกับสื่อ คงถูกคนมองว่าเป็นพวกขี้ขลาด
เป็นผลให้มีคนจงใจจ้องจับผิดเขาและมีเสียงดังขึ้นมาจากข้างหลัง แล้วพูดอย่างดูถูกเหยียดหยามว่า “ไม่หรอก คุณฉิน ผมเสียใจที่ต้องบอกคุณว่าการแข่งขันว่ายน้ำแบบนี้ไม่เหมาะกับคนผิวเหลืองอย่างคุณ คุณคงไม่สามารถคว้าแชมป์ไปได้”
………………………………………