บทที่ 143 เดินทาง
เขตแดนจักรพรรดิ
สิ่งมีชีวิตที่อยู่ในระดับราชางั้นเหรอ
คำพูดของเจิ้งยี่นี้ทำให้เฉินเฉียงรู้สึกได้ว่าวิสัยทัศน์ของเขานั้นช่างคับแคบนัก
หลังจากสงบจิตใจลง เฉินเฉียงจึงได้ถามออกมา “ศิษย์พี่เจิ้ง ผอ.ซุนหมายความว่าใครก็ตามที่สามารถเข้าไปในมิติที่ว่าเพื่อหาสมบัติเช่นนั้นหรือ”
“หาสมบัติเหรอ ฮี่ฮี่ฮี่” เจิ้งยี่ส่ายหน้าพลางยิ้มออกมา “เจ้าจะว่าอย่างนั้นก็ได้ แต่คนส่วนใหญ่นั้นเข้าไปแล้วไปเลยไม่เคยได้ออกมา”
“ท่านหมายความว่ายังไงกัน”
“มันมีทางเข้าอยู่สามทาง หนึ่งคือเผ่าพันธุ์มนุษย์เป็นผู้ครอบครอง”
“ส่วนอีกสองเส้นทางนั้นถูกครอบครองโดยสัตว์ประหลาดและมนุษย์กลายพันธุ์อย่างละหนึ่ง”
“เมื่อใดก็ตามที่มิติช่องว่างนี้เปิดออก ทั้งสามฝ่ายจะส่งคนของตนเข้าไปในเวลาเดียวกัน”
“การได้รับโอกาสอันยิ่งใหญ่นั้นก็ถือได้ว่าเป็นเรื่องหนึ่ง”
“แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือทั้งสามเผ่าพันธุ์ต้องสู้รบกันจนตายไปข้างหนึ่งที่นั่น”
“หรือจะบอกอีกอย่างหนึ่งก็คือในทุกๆครั้งที่สามเผ่าพันธุ์ได้เข้าไปที่นั่น อย่างน้อยก็ครึ่งหนึ่งที่ต้องตกตาย”
“นี่เองถือได้ว่าเป็นกฎพื้นฐานเช่นเดียวกันที่ทั้งสามฝ่ายนั้นเมื่อเข้าไปแล้วจะต้องแสดงแสนยานุภาพของตนให้ฝ่ายอื่นเห็น”
เฉินเฉียงนั้นต้องการจะถามต่อ แต่เจิ้งยี่ใช้นิ้วมาจุ๊ที่ปากของตนและส่งสัญญาณให้เฉินเฉียง “ศิษย์น้องเฉิน ศิษย์สำนักเสือขาวมาแล้ว”
เฉินเฉียงที่ได้ยินก็มองไปยังทางที่เจิ้งยี่ส่งสัญญาณให้
เขาเห็นเรือเหาะลงมาจอดอย่างเงียบงันที่การลานกว้างของสำนักมังกรอาชูร่า
หลังจากผ่านไปสักพัก ประตูของเรือเหาะก็ได้เปิดออกและมีคนห้าคนเดินออกมา
“ฮ่าฮ่า ซุน ข้าทำให้เจ้ารอนานเลย”
ผู้นำของกลุ่มเป็นชายแก่อายุประมาณห้าสิบ เขาถือไปป์ไว้ในมือ เขาแจ๊บปากไปสองทีในขณะที่มองไปยังศิษย์ของสำนักมังกรอาชูร่าพร้อมกับดวงตาที่เปล่งประกาย
“ซุน ศิษย์ของเจ้าครั้งนี้ดูอลังการยิ่งนัก มีระดับนายพลวิญญาณขั้นกลางมากมายขนาดนี้ ดูเหมือนว่างานประลองสี่สำนักในครั้งนี้คงไม่แคล้วเป็นสำนักของเจ้าอีกกระมัง”
“ตาแก่หลัวเฟิงเอ๊ย นี่เจ้าจะให้ข้าลอยสูงโดยไม่ต้องใส่หมวกเลยรึไงกัน”
ซุนไคได้มองไปยังศิษย์ทั้งสี่ของสำนักเสือขาวที่อยู่ด้านหลังหลัวเฟิงพลางขมวดคิ้ว “โห่ ไม่คิดเลยนะเนี่ยว่าเฉียวกังกับหลินฟานนั้นเปิดจุดลับได้สิบห้าจุดแล้ว ไม่แปลกใจเลยจริงๆที่เจ้ากล้าล้อเล่นนัก”
เฉินเฉียงและเจิ้งยี่เองก็ได้มองไปยังศิษย์สำนักเสือขาวทั้งสี่ด้วยท่าทางขึงขัง และเป็นตอนนี้ที่เขาได้ปลดปล่อยคลื่นพลังสายเลือดออกมา
ถึงแม้จะเป็นช่วงระยะเวลาสั้นๆ แต่นั่นก็เพียงพอที่ทั้งสองฝ่ายนั้นจะรับรู้ฝีมือพื้นฐานของกันและกัน
หนึ่งในสี่ได้มองเจิ้งยี่ก่อนที่จะหันไปมองทางอื่นโดยไม่ใส่ใจอีก
“ศิษย์พี่เจิ้งยี่ ใครกันล่ะนั่น ดูช่างทรงพลังยิ่งนัก”
ด้วยการที่เขานั้นไม่ใช่ศิษย์ของสำนักมังกรอาชูร่า หากอีกฝ่ายรู้คงไม่แคล้วที่จะโดนหาเรื่อง เขาจึงเลือกที่จะถามเจิ้งยี่แทน เจิ้งยี่เองเมื่อได้ยินก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่นุ่มลึก “ดาวดวงใหม่ของสำนักเสือขาวน่ะนักรบสายเลือดทองคำ(โลหะ)ระดับนายพลวิญญาณขั้นกลาง หลินฟาน”
“เห็นเขาเล่ากันว่าหมอนี่ยกระดับจากระดับทหารขั้นสูงมาถึงระดับนี้ได้โดยใช้เวลาเพียงสองปี พรสวรรค์ของเขานั้นเทียบได้กับอัจฉริยะสาวแห่งสำนักวิหคอสนีบาต เว่ยฉิงเชินได้เลยนะ”
“มาตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาเองก็เป็นตัวเก็งอันดับหนึ่งที่มาจากสำนักเสือขาวที่เขาว่าน่าจะชนะเลิศในการแข่งครั้งนี้”
“พอมองเห็นกับตาตัวเองนี่ดูเหมือนว่างานประลองครั้งนี้จะไม่ใช่เล่นๆซะแล้ว”
เฉินเฉียงได้มองชายที่ชื่อหลินฟาน เขาเองก็คิดเช่นกันว่าไม่ง่ายเลยจริงๆ
หากชายคนนี้เป็นเหมือนเว่ยฉิงเชินล่ะก็ หากถือตามที่เธอเคยพูดไว้ เธอนั้นสมควรจะก้าวข้าวไประดับนายพลวิญญาณขั้นสูงเมื่อไหร่ก็ได้
แต่ความแข็งแกร่งในการต่อสู้นั้นก็ถือว่าเป็นอีกเรื่องหนึ่ง
ระดับการบ่มเพาะและพลังการต่อสู้นั้นไม่ใช่สิ่งที่เพิ่มสูงคู่กันแต่อย่างใด
นี่จึงเป็นเหตุผลที่อาจารย์ของเขา ฮู่ต้าไฮ่และราชาสวรรค์ต่างก็หวังให้เฉินเฉียงรีบเร่งข้ามระดับขั้นการบ่มเพาะ
หลินฟานผู้นี้สมควรจะเน้นเพิ่มละดับการบ่มเพาะอย่างหนักจึงทำให้ทะลวงระดับได้อย่างรวดเร็วในสองปีนี้ เขาเชื่อว่ากับคนคนนี้สมควรที่จะมีความแข็งแกร่งที่สูงล้ำ
แต่อย่างไร ตอนที่เขาออกจากสำนักเต่าดำออกมานั้น ศิษย์พี่ใหญ่ของเขา หลู่ฟาง ได้บรรลุระดับนายพลวิญญาณขั้นกลางได้แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นก็คือ เขานั้นได้ชนะพนันและได้แต้มคะแนนไปจากเขานับหมื่นแต้ม เขาเชื่อว่าอย่างน้อยๆตอนนี้ศิษย์พี่ใหญ่ของเขาก็สมควรจะเปิดจุดชีพจรลับได้อย่างน้อยๆก็สิบสี่จุดไปแล้ว
และด้วยการที่เฉินเฉียงนั้นรู้ถึงความแข็งแกร่งในการต่อสู้ของหลู่ฟางเป็นอย่างดี ต่อให้ต้องสู้กับเจิ้งยี่ เขาก็เชื่อว่าหากต้องสู้กันจริงก็ยังไม่รู้ว่าใครจะแพ้หรือชนะ
หลังจากผอ.สำนักมังกรอาชูร่าและผอ.สำนักเสือขาวได้พูดคุยกันและขิงไปมาเล็กน้อย หลังจากนั้นซุนไคก็ได้นำเรือเหาะลำยักษ์ออกมาจากแหวนมิติของตน
“ศิษย์ทั้งหลาย เรียงแถวตอนขึ้นเรือเหาะได้ เป้าหมาย เขตกันหนัน”
หลังจากที่ได้เข้าไปในเรือเหาะแล้ว เฉินเฉียงก็เห็นว่าพื้นที่ภายในของมันนั้นดูใหญ่กว่าภายนอกอย่างมาก
สำหรับเรือเหาะขนส่งลำนี้ การจะไปยังเขตกันหนันจากสำนักมังกรอาชูร่านั้นต้องใช้พลังงานจากแก่นคริสตัลระดับนายพลวิญญาณขั้นสูงหนึ่งแสนก้อน ช่างสิ้นเปลืองจริงๆ
ต่อให้สำนักมังกรอาชูร่านี้เป็นอันดับหนึ่งในสี่สำนักและทำให้รวบอย่างมากก็ตาม แต่แก่นคริสตัลที่ใช้นี้สามารถใช้จัดงานประลองสี่สำนักได้สองรอบเลยด้วยซ้ำ
ส่วนสำนักเต่าดำนั้นเขาได้ข่าวมาว่าเดินทางออกจากสำนักมาตั้งแต่หนึ่งเดือนก่อนแล้ว
ถึงแม้เส้นทางไปกันหนันนั้นจะมีความคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี แต่ศิษย์สำนักเต่าดำเองก็ต้องใช้เวลากว่ายี่สิบวันถึงจะถึงเขตกันหนัน
ส่วนสำนักมังกรอาชูร่านั้นอยู่ห่างไกลจากกันหนันนับพันนับหมื่นไมล์จากกันหนัน แต่ใช้เวลาเพียงวันเดียวก็ไปถึงด้วยเรือเหาะลำนี้
นี่แสดงให้เห็นว่าสำนักมังกรอาชูร่าและสำนักเสือขาวนั้นถูกค้ำชูโดยตึกจอมพลภาคกลางมากมายกว่าอีกสองสำนักอย่างมาก
และไม่ต้องพูดอะไรมากมาย วันถัดมา เรือเหาะทั้งสองลำก็ได้ลงจอดที่ด้านนอกของเมืองจีหยางที่อยู่ในเขตกันหนันเรียบร้อยแล้ว
ตึกจอมพลแห่งกันหนันนั้นได้ส่งคนไปบอกศิษย์สำนักวิหคอสนีบาตและสำนักเต่าดำให้ออกมาช่วยต้อนรับในทันทีที่ได้ยินข่าว
ในทันทีที่อากาศยานทั้งสองได้ลงจอด ศิษย์ทั้งสองสำนักผู้ไม่เคยได้เห็นอากาศยานเช่นนี้มากก่อนได้เข้ามารุมล้อมและสัมผัสสิ่งแปลกตาที่อยู่ตรงหน้า
ส่วนศิษย์สำนักมังกรอาชูร่าและศิษย์สำนักเสือขาวนั้นเมื่อได้ออกมาจากยานของตนแล้ว พวกเขาได้แสดงท่าทีโอหังออกมาและไม่เห็นอีกสองสำนักอยู่ในสายตาแต่อย่างใด
หลังจากมองไปปราดหนึ่งแล้ว พวกเขาพบว่าศิษย์สำนักเต่าดำนั้นมีเพียงสองคนเท่านั้นที่อยู่ในระดับนายพลวิญญาณขั้นกลาง
ส่วนสำนักวิหคอสนีบาตนั้นนอกจากเว่ยฉิงเชินผู้ซึ่งสามารถจะก้าวข้ามระดับการบ่มเพาะเมื่อไหร่ก็ได้แล้วยังมีคนที่อยู่ในระดับนายพลวิญญาณขั้นกลางอีกสามคน
หากนับความแข็งแกร่งทางด้านการต่อสู้แล้ว เมื่อเทียบกับสำนักมังกรอาชูร่าและสำนักเสือขาวแล้ว สำนักอื่นนั้นเทียบได้ว่าแทบจะกลายเป็นศูนย์
ในการประลองสี่สำนักในทุกครั้งนั้นเป็นตัวบ่งชี้ทรัพยากรในการบ่มเพาะของแต่ละสำนักในช่วงห้าปีถัดไป
นี่จึงเป็นเหตุผลให้ สำนักมังกรอาชูร่าและสำนักเสือขาวนั้น นับวันยิ่งแข็งแกร่งขึ้น ส่วนสำนักวิหคอสนีบาตและสำนักเต่าดำนั้น นับวันยิ่งอ่อนแอลง
หลังจากซุนไคและหลัวเฟิงได้เดินออกมาจากเรือเหาะของตนแล้ว พวกเขาต่างก็เข้าไปทักทายเจ้าของงานอย่างตัวแทนแห่งตึกจอมพลเขตกันหนัน ผู้การแห่งที่ราบภาคกลาง เว่ยหยวนตี้
ถึงแม้ทั้งสามจะอยู่ระดับเดียวกัน แต่เว่ยหยวนตี้นั้นในตอนนี้เขาเป็นหนึ่งในสามของผู้บัญชาการสูงแห่งที่ราบภาคกลาง แน่นอนว่าสถานะของเขาย่อมเหนือกว่าผอ.ทั้งสองคน
ยิ่งไปกว่านั้นคือเขานั้นเป็นผู้จัดงานและตัดสินในงานประลองครั้งนี้ ทั้งซุนไคและหลัวเฟิงย่อมพูดจากับเขาด้วยความเคารพ
“ขอบคุณท่านผู้การแห่งภาคกลาง ท่านเว่ยที่ออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง นี่คือศิษย์ของสำนักมังกรอาชูร่าที่จะลงแข่งในการประลองครั้งนี้”
“พี่ชายซุน พี่ชายหลัว ท่านอย่าได้เกรงใจกันไปเลย พวกเราไปนั่งที่จัดเตรียมไว้กันก่อนดีกว่า”
ในเมืองชายแดนที่มีชื่อว่าจีหยางแห่งนี้ได้มีทีนั่งถูกจัดเตรียมเอาไว้สำหรับผู้คนนับร้อยคน อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้มีเพียงสองที่ที่อยู่ข้างๆเว่ยหยวนตี้ โดยไม่ต้องสงสัย พวกเขารู้ดีว่านี่คือที่นั่งของซุนไคและหลัวเฟิง
ทั้งสองมองหน้ากันก่อนที่จะก้าวขึ้นไปโดยไม่ลังเล
