ผมเกิดใหม่เป็นจิ้งจอกสาวเก้าหาง – ตอนที่ 15: โล่วิเศษเอ๋ย บอกข้าทีเถิด โผล่มาจากไหน

                หลังจากที่พ่อพาผมกับคาเอลไปเจอมอนส์เตอร์แล้วตัวเองก็ไม่อยู่ ถึงพ่อจะไม่ได้ตั้งใจก็เถออะ แต่ก็นั่นแหละ ทำให้หลังจากที่ผมต้องพักผ่อนเมื่อวานด้วยการเล่นกับคาเอลอยู่ในบ้านโดยที่ออกไปข้างนอกไม่ได้ วันนี้คุณชิโระก็เลยพาไปฝึกโดยการไปสู้กับมอนส์เตอร์แทนคุณพ่อ

                จะว่าไปคุณชิโระเขาเก่งเรื่องอะไรแบบนี้ด้วยเหรอ เหมือนผมจะลืมเรื่องสำคัญอะไรไปซะแล้วสิ

                แต่ถ้ารู้จักกับคุณคุโระหรือก็คือรู้จักกับแม่ของผมตั้งแต่ก่อนจะเกิดในโลกใหม่นี้ แสดงว่าอาจจะเก่งเรื่องการต่อสู้แต่ไม่เคยบอกผมเลยก็ได้ แต่เพราะผมเองก็ไม่ได้สนใจเรื่องนั้นของคุณชิโระด้วยล่ะนะ

                ตอนนี้ผมคาเอลและคุณชิโระเดินเลยจากจุดที่พ่อพาผมมาจากครั้งก่อนเสียอีกนะเนี่ย

                “เอาล่ะค่ะคุณหนู ชิโระ บริเวณนี้มีมอนส์เตอร์พอประมาณค่ะ เดี๋ยวชิโระจะเรียกพวกมันมาให้นะคะ”

                คุณชิโระที่เดินมากับพวกผมตัวเปล่า ก้าวเท้าออกไปด้านหน้า หมาป่าขนเทาสี่ตัวก็พุ่งออกมาทันที

                “เอ๊ะ เมื่อกี้นี้…?”

                ผมรู้สึกเหมือนจังหวะที่คุณชิโระก้าวเท้าออกไปมันมีอะไรสักอย่างที่ผมไม่เข้าใจอยู่ ผมไม่เห็นอะไรเลยด้วยซ้ำ แค่เหมือนรู้สึก แต่ผมก็ไม่เข้าใจในเรื่องนี้เลย

                “เตรียมตัวนะคะคุณหนู”

                เสียงของคุณชิโระเรียกให้ผมหยุดจากความคิดเมื่อกี้นี้และเตรียมพร้อมสู้ ผมกับคาเอลชักดาบขึ้นมาพร้อมกัน

                หมาป่าขนเทาสังเกตเห็นพวกผมมีอาวุธในมือจึงเลือกพุ่งเข้าใส่คุณชิโระที่ตัวเปล่า และอยู่ใกล้ที่สุด ในตอนที่ผมกับคาเอลกำลังจะพุ่งเข้าไปช่วยคุณชิโระนั้น คุณชิโระก็กางแขนออกมาสองข้างห้ามผมกับคาเอลเอาไว้

                ทันใดนั้นข้อมือข้างขวาของคุณชิโระก็เรืองแสงขึ้นมาจนแสบตา

                เมื่อแสงดับลง ปรากฏเป็นโล่เหล็กขนาดเกือบเท่าคุณชิโระทรงห้าเหลี่ยมปลายด้านล่างแหลม

                แม้ดูแล้วน้ำหนักโล่นี้คุณชิโระดูจะถือไม่น่าไหวเลยด้วยซ้ำก็ตาม

                คุณชิโระใช้โล่นั่นทุบลงไปที่พื้นทำให้เกิดหลุมขนาดใหญ่และเสียงที่ดังก้องจากตัวโล่ที่สั่นจากการกระแทกลงกับพื้นทำให้หมาป่าขนเทาหยุดเคลื่อนไหวชั่วขณะด้วยความมึนงง

                “ถ้าเป็นมอนสเตอร์ประเภทสัตว์ป่า จะเป็นพวกหูดีค่ะ ถ้าเสียงดังนั้นอยู่ใกล้มากเกินไปพวกมันจะหยุดนิ่ง แต่ถ้าไกลพอสมควรพวกมันจะวิ่งเข้าใส่อย่างไม่ลังเลเลยค่ะ”

                คุณชิโระอธิบายให้พวกผมฟัง จากนั้นก็ใช้โล่ทุบลงที่พื้นอีกครั้ง

                “พวกนี้เป็นมอนส์เตอร์สี่ขา ส่วนใหญ่ ขาหลังคือขาที่ใช้เพื่อออกแรงในการเคลื่อนไหวค่ะ และขาหน้าจะเป็นอาวุธของพวกมัน ถ้าเป็นมอนส์เตอร์หายากบางตัวปล่อยลำแสงเวทย์มนต์ออกมาจากปากได้ด้วยนะคะ”

                คุณชิโระพูดเสร็จก็ใช้โล่ทุบลงพื้นอีกครั้งหนึ่ง

                “มอนส์เตอร์ประเภทสี่ขามักจะมีประสาทสัมผัสที่ไวถึงไวมากค่ะคุณหนู ถ้ามันไม่ประมาทพวกมือใหม่แบบคุณหนูแทบไม่มีโอกาสได้โจมตีพวกมันเลยค่ะ เพราะอย่างนั้นควรรับมือด้วยการล้อมมันแบบหนึ่งต่อสองด้านหน้าและด้านหลังของมันค่ะ แต่ถ้า!”

                คุณชิโระใช้โล่ทุบพื้นอีกครั้งหนึ่ง จากนั้นคุณชิโระเดินไปหาหมาป่าตัวที่ใกล้สุดแล้วใช้โล่ทุบไปที่ขาหลังของมันหักในครั้งเดียว

                “ถ้าเราหยุดการเคลื่อนไหวของมันได้ ก็ไม่ใช้เรื่องยากเลยแม้แต่นิดเดียวค่ะ”

                จากนั้นคุณชิโระก็ใช้โล่ทุบพื้นอีกหลายๆครั้งทำให้พวกมันหมดสติไป

                นะ..นี่มัน! คอมโบสตั้น!

                คุณชิโระโหดสุดๆไปเลย แถมสอนรู้เรื่องกว่าพ่ออีกนะเนี่ย!

                “คุณหนูกับหนูคาเอลมาดูใกล้ๆได้เลยค่ะ”

                คุณชิโระกวักมือให้ผมกับคาเอลเข้าไปดูใกล้ๆ จากนั้นก็เริ่มสอนพวกผมเกี่ยวกับพวกมัน

                “คุณหนูกับหนูคาเอลคงจะรู้อยู่แล้วนะคะว่ามันจะมีโครงสร้างร่างกายของพวกมันเหมือนกับหมาป่าทั่วไป แต่เราก็ยังไม่รู้ว่าพวกมันเกิดขึ้นมาเองได้ยังไงอยู่ดี แต่ตรงนี้ เป็นข้อต่อกระดูกที่มีเส้นเอ็นเชื่อมกับกระดูกเอาไว้ ถ้าเราตัดเส้นเอ็นตรงนี้ได้ มันก็จะไม่สามารถขยับส่วนนี้ได้อีก แต่ถ้า!”

                คุณชิโระทุบพื้นด้วยโล่อีกครั้งหลังมีหมาป่าขนเทาตัวนึงเริ่มขยับ มันจึงนิ่งไปอีกครั้ง

                “แต่ถ้าเป็นไปได้ การตัดให้ขาดมันจะเป็นสิ่งที่แน่นอนกว่าค่ะ เพราะมันจะเสียการทรงตัว และไม่สามารถเคลื่อนตัวได้อย่างอิสระอีกต่อไป จำเอาไว้ให้ดีนะคะคุณหนูและหนูคาเอล เพราะอนาคตคงจะได้ใช้อีกเยอะเลยล่ะค่ะ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวเรารอให้พวกมันฟื้นก่อนนะคะ เดี๋ยวระหว่างนั้นชิโระจะอธิบายให้ฟังต่อว่าจะทำยังไงถ้าไม่ได้ใช้โล่แบบชิโระ และจะได้ลองฝึกจริงอีกครั้งค่ะ”

                คุณชิโระพูดเสร็จก็ใช้โล่ทุบไปที่กระดูกต้นคอของหมาป่าตัวที่โดนทุบขากับอีกหนึ่งตัวเพื่อให้เหลือจำนวนลงตัวสองคนสำหรับผมและคาเอล

                “ถ้าคุณหนูและหนูคาเอลมีประสบการณ์มากพอและมอนส์เตอร์ตัวนั้นไม่ได้แข็งแกร่งมากจัดการในทีเดียวจะง่ายที่สุดค่ะ ด้วยการตัดคอ ทำให้หัวหลุดออกจากตัว หรือทำให้ร่างของมันแหลกไม่เหลือจะง่ายที่สุดค่ะ ทั้งสองคนสามารถใช้เวทย์มนต์ได้คล่องใช่ไหมล่ะคะ เพราะอย่างนั้น การจะทำให้พวกมันหยุดเคลื่อนไหวนั้นก็ง่ายมากค่ะ ร่ายเวทย์ไฟบอลจากนั้นก็กำหนดให้มันรูปร่างใหญ่ขึ้น ลดพลังทำลาย แล้วปล่อยออกไปใส่มันเลยค่ะ มันจะหลบเองแล้วพอถึงจุดนึงเวทย์นั่นก็จะระเบิดออก หรือกระแทกอะไรก็จะระเบิดออกเป็นเสียงดัง จนทำให้พวกมันหยุดนิ่งเพราะเสียงที่ดังค่ะ แต่แนะนำว่ายิงให้กระทบกับอะไรใกล้ๆจะดีที่สุดค่ะ”

                พอคุณชิโระพูดจบหมาป่าขนเทาสองตัวที่เหลือไว้ลุกขึ้นด้วยความมึนงง

                “เริ่มเลยค่ะ”

                คุณชิโระพูดเสร็จ ผมก็ใช้เวทย์กำแพงดินตั้งขึ้นมาใกล้กับพวกมันแล้วปล่อยเวทย์ไฟแบบที่คุณชิโระบอกในตอนที่มันกำลังจะพุ่งเข้าใส่พวกผม เสียงระเบิดทำให้พวกมันหยุดนิ่ง ทำให้ผมกับคาเอลมีโอกาสโจมตีพวกมัน ผมกับคาเอลพุ่งตัวเข้าไปหาพวกมันคนละตัว ผมตัดขาหลังของพวกมันสองข้างแล้วเอาปลายดาบเรเปียร์แทงทะลุคอของมันจากนั้นผมก็เอาปลายดาบแทงไปที่คางทะลุกะโหลกอีกหนึ่งทีเพื่อความชัวร์

                ทางด้านคาเอลนั้นก็เสร็จพร้อมกันกับผม ผมเลยไม่เห็นการสู้ของคาเอลล่ะนะ

                “ยอดเยี่ยมมากค่ะทั้งสองคน พักสักแปบนึงกันนะคะ จากนั้นเราจะไปฝึกกันต่อเลยค่ะ!”

                หลังจากนั้นก็เป็นการฝึกการต่อสู้ของผมกับคาเอลที่ยากแต่ก็สนุกในเวลาเดียวกัน

                รู้อย่างนี้ผมน่าจะฝึกกับคุณชิโระตั้งนานแล้ว

                

 

 

 

                

                ในตอนที่กำลังเดินกลับ ผมกับคาเอลก็ได้คุยกันนิดหน่อย

                “เป็นอะไรไปเหรอคาเอล เห็นทำหน้าแบบนั้นมาพักนึงแล้วนะ”

                ผมลองถามคาเอลหลังจากที่เห็นคาเอลทำคิ้วขมวดมาสักพักนึงแล้ว

                “อืม… ผมแค่กำลังคิดว่า…เดี๋ยวนะ เรื่องนี้มันพูดได้ใช่ไหมครับเนี่ย”

                “ถ้าไม่ลองพูดก่อนก็บอกไม่ได้หรอกนะว่าได้ไหมน่ะ”

                “คือว่า ผมกำลังคิดว่า ถ้าเทียบระหว่างคุณพ่อกับคุณชิโระใครเก่งกว่ากันน่ะครับ…”

                “นั่นมันก็…นั่นสินะ ชั้นเองก็ไม่เคยเห็นคุณน้าคาลสู้ด้วยสิ”

                ผมพูดไปพลางเอามือถูคางไปพลาง

                คาเอลก็ดูเป็นคนที่รักพ่อมาก และผมเองก็ไม่เคยเห็นการต่อสู้ของคุณคาลเลย แถมนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นคุณชิโระสู้ด้วย ถ้าให้พูดตามตรง มอนส์เตอร์พวกนี้ที่ผมฝึกด้วยมันเป็นมอนส์เตอร์ระดับกระจอกปลายแถวด้วยซ้ำ แต่เป็นเพราะมันอยู่กันเป็นกลุ่มก็เลยอันตรายเฉยๆ หรือก็คือมีความเป็นไปได้ว่าคุณชิโระจะเก่งกว่าที่เห็นนั่นเอง

                “นั่นสินะคะ คุณคาลเป็นคนที่เก่งมากเลยนะหนูคาเอล ชิโระเองก็ไม่สามารถทนการโจมตีที่หนักหน่วงเป็นเวลานานแบบคุณคาลหรอกนะคะ ชิโระเคยเป็นนักผจญภัยมาก่อนก็จริงอยู่ แต่ปาร์ตี้นักผจญภัยไม่ได้เป็นเหมือนการต่อสู้ของกองทหารหรอกนะคะ ชิโระปกติแล้วจะคอยวิ่งช่วยเหลือคนในปาร์ตี้และคอยช่วยทำจังหวะมากกว่าการป้องกันค่ะ แต่คุณคาลจะเป็นคนที่รับทุกการโจมตีแทนทุกคนน่ะค่ะ แถมยังมีความอดทนสูงด้วยนะคะ รับการโจมตีได้เป็นชั่วโมงเลยล่ะค่ะ ถ้าคู่ต่อสู้ไม่ได้เกินมือเกินไปล่ะนะคะ”

                คุณชิโระพูดเสร็จก็หันหลังกลับมาลูบหัวคาเอล

                “ไม่ต้องกังวลไปหรอกนะหนูคาเอล คุณคาลเขาน่ะแข็งแกร่งจนไม่ต้องเป็นห่วงเลยล่ะ”

                “คะ..ครับ!”

                “…”

                คุณคาลเขาก็มีความเก่งคนละอย่างกับคุณชิโระอย่างนั้นสินะ ก็คงต้องอย่างนั้นล่ะนะ

                “เอ๋? ชิโระไม่แย่งหรอกนะคะคุณหนู ชิโระก็มีของชิโระอยู่แล้วนะคะ หุหุ”

                “คะ..คุณชิโระพูดเรื่องอะไรเหรอคะ”

                จู่ๆคุณชิโระก็พูดเรื่องแปลกๆออกมา ไม่เห็นจะเข้าใจเลย

                “เดี๋ยวอีกสักห้าปี คุณหนูก็คงจะเข้าใจเองค่ะ”

                เรื่องเล็กๆจากคำพูดของคุณชิโระผมต้องรออีกห้าปีเลยเรอะ!

                นี่ผมโดนแม้กระทั่งคุณชิโระแกล้งเลยเหรอเนี่ย

                สุดท้ายตอนเดินกลับจากที่เดินเฉยๆเงียบๆก็เป็นการเล่าเรื่องของที่นี่จากคุณชิโระแทน

 

                ว่าแต่โล่นั่นโผล่มาจากไหนกันนะ