ผมไม่ไหวแล้ว
ใช่ ผมไม่ไหวแล้ว หลังจากที่เข้าเรียนที่นี่มากว่าสี่เดือน เวทย์มนต์ของผมนั้นไม่ได้ก้าวหน้าขึ้นเลยสักนิด
ก่อนหน้านี้ที่ฝึกสู้จริงๆหลังจากคุณยูริเดินทางไปแล้วก็รู้สึกคล่องขึ้นนิดหน่อย และก็คาดหวังไว้ว่าการที่ได้เข้าเรียนที่โรงเรียนนี้จะทำให้ก้าวหน้าขึ้นอีก
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือไม่ได้ก้าวหน้าขึ้นเลย บางทีอาจจะเป็นเพราะผมคาดหวังเอาไว้มากเกินไปหน่อย
ถ้าคิดดูดีๆก่อนหน้านี้คุณยูริก็บอกว่าผมเป็นจอมเวทย์ศักดิ์สิทธิ์ที่อายุน้อยที่สุด นั่นก็เลยทำให้ผมถึงทางตันเร็วกว่าคนอื่นหรือเปล่านะ
แต่เพราะการที่เวทย์มนต์ของผมมันไม่ได้ก้าวหน้าขึ้นเลยก็เลยทำให้ผมใช้เวลากับการฝึกดาบมากขึ้นแทน
ซึ่งนั่นก็เป็นประโยชน์ให้กับผมพอสมควร แต่ถึงอย่างนั้นผมก็อยากจะให้เวทย์มนต์ของผมพัฒนามากกว่าอยู่ดี
“วันนี้ได้อยู่ที่นี่ทั้งวันเลยสินะครับ”
“อือ ก็อยู่จนกว่าจะรวมหนังสือที่น่าสนใจจนครบล่ะนะ”
ใช่แล้ว เพราะอย่างนั้นตอนนี้ผมก็เลยมาที่ห้องสมุดกับคาเอลเพื่อหาอะไรที่น่าจะพอช่วยทำให้เวทย์มนต์ผมพัฒนาขึ้นได้
ถึงจริงๆจะเคยมาบ้างก็เถอะ แต่ครั้งนี้คือวันหยุดก็คงจะมาได้นานหน่อย
“เอาล่ะ เราแยกกันไปหาหนังสือที่ตัวเองสนใจแล้วหยิบมานั่งอ่านด้วยกันนะ”
“ได้ครับ”
ถ้าอย่างนั้นก็ต้องไปที่หมวดหนังสือเวทย์
ทำไมมันถึงมีไม่กี่เล่มเองล่ะเนี่ย ชั้นหนังสือมีทั้งหมดสิบสองชั้น แต่หนังสือเวทย์มีทั้งหมดสองชั้น และพอเดินดูทั่วๆแล้วก็มีแค่ที่ตรงนี้เท่านั้น
รู้สึกท้อแท้ยิ่งกว่าเดิมอีก
อะ อย่างน้อยก็หาอะไรไปอ่านหน่อยก็แล้วกัน
“รากฐานเวทย์มนต์หนึ่ง…สอง…ก็น่าจะใช้ได้ล่ะมั้ง”
แต่ทำไมมันถึงต้องไปอยู่ที่ชั้นสิบด้วยล่ะเนี่ย แล้วเด็กอย่างผมจะขึ้นไปเอายังไงกันล่ะเนี่ย แบบนี้มันทำให้เด็กหาความรู้ยากขึ้นชัดๆ
เอื้อมก็ไม่ถึง จะปีนก็ไม่ได้ กระโดดเอาก็ได้อยู่ เสียงดังครั้งเดียวคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
พอผมกระโดดหยิบหนังสือด้านบนก็ยังคงคว้าพลาดแถมพอลงพื้นดันลงไม่ดีจนทำให้เท้าแพลงอีก แย่ชะมัด
แย่เลยแฮะ เสียงก็ดังหนังสือก็ไม่ได้แถมยังข้อเท้าแพลงอีก ทำไมถึงเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นได้ล่ะเนี่ย ปกติก็ไม่พลาดอะไรแบบนี้แท้ๆ
“มากิครับ อยู่ไหนล่ะเนี่ย…อ้าว! มากิเป็นอะไรไหมครับ”
“ไม่เป็นอะไรๆ แค่จะหยิบหนังสือแต่มันสูงไปน่ะ พอจะกระโดดหยิบก็ไม่ได้แถมยังลงมาเท้าแพลงอีก แต่ไม่เป็นไรแล้ว”
ผมใช้เวทย์รักษาที่ข้อเท้าและลุกขึ้นมาปัดฝุ่นตามตัวพร้อมยิ้มให้คาเอล
“ผมก็ว่าอยู่ รอสักพักแล้วแต่ได้ยินเสียงดังเลยเดินมาดู มากินี่เอง”
“ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ เล่มนั้นอะ ช่วยหน่อยสิ”
“สูงนะครับนั่น จะให้ผมช่วยยังไงล่ะครับเนี่ย”
“อุ้มชั้นขึ้นไปไง”
“ห้ะ”
“อุ้มชั้นขึ้นไปไง งงอะไรล่ะ”
“แต่ว่า… ก็ได้ครับ”
คาเอลกอดสะโพกของผมไว้แล้วยกตัวผมขึ้น
ถึงพอดีเลยแฮะ อีกนิดก็ไม่ถึงแล้ว เอาล่ะเล่มหนึ่งกับเล่มสอง
“เรียบร้อย เสร็จแล้วล่ะคาเอล”
พอคาเอลปล่อยตัวผมลงพื้นก็หน้าแดงนิดหน่อยและคิดอะไรบางอย่างอยู่
ที่หน้าแดงนั่น…เพราะผมตัวหนักหรือเปล่านะ
“อันที่จริงเราเรียกบรรณารักษ์ช่วยหยิบให้ก็ได้นี่ครับ”
“เอ่อ…อืม นั่นสินะ แต่ให้นายช่วยชั้นรู้สึกดีกว่านี่นา แถมเมื่อกี้ก็เพิ่งทำเสียงดังไปเอง ไปกันเถอะ”
ผมตัดบทเรื่องที่คุยอยู่และเดินไปหาโต๊ะนั่งและเริ่มอ่านหนังสือ
พออ่านหนังสือไปพักใหญ่ๆคาเอลก็เริ่มพลิกหน้ากระดาษไปมาเหมือนกำลังทำอะไรบางอย่างอยู่
“ทำอะไรน่ะคาเอล”
“ผมกำลังจำส่วนต่างๆของมอนส์เตอร์อยู่น่ะครับ พอคิดว่าจำได้แล้วก็เลยลองนึกๆว่าถูกไหมแล้วเปิดเทียบดูน่ะครับ”
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวชั้นช่วย ลักษณะเด่นของออร์คเป็นยังไง”
“ผิวสีเขียวตัวใหญ่หัวคล้ายหมูป่ามีกล้ามแต่มีพุงครับ”
“อื้ม ถูกต้อง แล้วลักษณะเด่นของหมูป่าไม้ล่ะ”
“ขนาดเท่าเกวียนผิวหนังแข็งเหมือนเปลือกไม้สีช่วงตัวเองก็คล้ายกับเปลือกไม้ครับ”
“อื้อ ถูกต้อง เก่งมากเลยคาเอล”
ผมพูดพร้อมลูบหัวคาเอลเล่น
“ถ้าอย่างนั้นคงต้องให้รางวัลผมด้วยนะครับ”
“อยากกินอะไรล่ะ”
“คาโบนาร่าที่มีเบค่อนกับชีสเยอะๆครับ”
“ค่าๆ”
และเย็นวันนั้นคาเอลก็ได้รางวัลตามนั้นและยังเพิ่มพิเศษอีก
“นี่ เบค่อนสำหรับสามวัน จากนี้ก็อดเอานะคาเอล”
“อ้าว ไม่นะ! เบค่อนของผมม!”
“ไอร่าคะ เมื่อวันก่อนชั้นไปห้องสมุดมาแล้วเจอหนังสือชุดหนึ่งน่าสนใจด้วยค่ะ เป็นรากฐานเวทย์มนต์ น่าจะช่วยให้ไอร่าร่ายเวทย์ได้ไวขึ้นอีกนิดหน่อยนะคะ ถ้าชั้นยืมเสร็จแล้วไอร่าเอาไปยืมอ่านต่อได้เลยนะ”
“งั้นเหรอ ขอบใจที่บอกนะ ว่าแต่ชั้นล่ะเหลือเชื่อจริงๆว่าเรียนมาตั้งสี่เดือน วิชาเวทย์มนต์จะสอนแต่เรื่องง่ายๆ”
“ใช่ไหมล่ะคะ ได้ยินมาว่าเพราะเราสองคนเรียนเวทย์นำคนอื่นไปไกลแล้วห้องอื่นก็เริ่มเขม่นเราสองคนแล้วนะคะ”
“ไอ้วัฒนธรรมที่บอกว่าแต่ละห้องจะต้องไม่ถูกกันมันเริ่มมาจากไหนกันนะ”
ตอนนี้ผมกับไอร่ากำลังคุยกันระหว่างเดินกลับจากห้องเรียนประวัติศาสตร์ด้วยกัน
“ก็คงมีคนทำอะไรเอาไว้ล่ะมั้งคะ ถึงได้เป็นอย่างนี้”
“แฟนเธอก็เหมือนกัน เตะบอลเก่งจนผู้หญิงห้องอื่นๆปลื้มทำเอาผู้ชายห้องอื่นๆเกลียดหมอนั่นกันหมดแล้วนะ”
“เอ๋… คาเอลไม่ใช่แฟนนะคะ เราแค่สนิทกันมากๆเท่านั้นเอง”
“แหม ชั้นยังไม่ได้บอกเลยนะว่าใคร”
ไอร่าพูดพร้อมแสยะยิ้มด้วยใบหน้าชั่วร้าย
“ก็แหม ใครๆก็แซวชั้นกับคาเอลนี่นา เพราะงั้นก็ต้องเดาได้อยู่แล้ว”
ผมจำไม่ได้เลยแฮะว่าเด็กประถมที่โลกเก่าเองก็แก่แดดแบบเด็กในโลกนี้แบบนี้หรือเปล่า เรื่องความรักความสัมพันธ์เป็นประเด็นตลอด
“ชั้นว่าพวกนั้นไม่ได้แซวหรอก เธอกับคาเอลอยู่ด้วยกันทีไรชั้นนึกว่าอ่านวรรณกรรมรักเสียอีก”
“คาเอลคงจะน่ารักมากเลยใช่ไหมล่ะคะถึงได้อิจฉาชั้นกันขนาดนั้น แต่พวกเราก็แค่เพื่อนกันเท่านั้นแหละค่ะ”
“ก็บอกแล้วไงว่าน่ารักน่ะมันสำหรับเธอเท่านั้นแหละ สำหรับชั้นหรือคนอื่นๆหมอนั่นเหมาะกับคำว่าหล่อยิ่งกว่าอีก”
เป็นอย่างนั้นหรอกเหรอ ไม่หรอกมั้ง คาเอลน่ะน่ารักจะตาย
“ถ้าอย่างนั้นรุ่นน้องคนหล่อคนนั้นเขาเป็นอะไรกับพวกน้องเหรอ”
จู่ๆกลุ่มรุ่นพี่ผู้หญิงจากที่ไหนไม่รู้สามคนโผล่มายืนดักหน้าผมกับไอร่าเอาไว้
ตัวสูงจังแฮะ รุ่นพี่ปีสี่ขึ้นไปแน่เลย
“ตอบมาสิ”
รุ่นพี่คนทางขวาถามพวกผมอีกครั้ง
“ใครเหรอคะ”
“เด็กผู้ชายที่ตัวติดกับน้องตลอดนั่นไง”
คราวนี้เป็นคนทางด้านซ้ายถาม ลิ่วล้อเรอะ
“อ๋อ…คาเอลน่ะเหรอคะ เป็น…เพื่อนไงคะ ทำไมเหรอคะ”
“พี่จะจีบน้องคนนั้น น้องคงไม่ว่าอะไรนะ”
ให้ตายสิ ไม่คิดไม่ฝันว่าผมจะต้องเจอเรื่องแบบนี้ในชีวิต ยากจริงหนอแค่อยากขอใช้ชีวิตใหม่ดีๆ
“ก็ไม่ว่าอะไรหรอกค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นน้องจะช่วยพี่ด้วยได้ไหม”
“เรื่องนั้นพี่ก็ทำเองสิคะ อีกอย่างชั้นเป็นเพื่อนสมัยเด็กของหมอนั่น และเพราะอย่างนั้นถ้าพี่จะจีบหมอนั่นจริงๆก็ต้องผ่านเพื่อนสมัยเด็กอย่างชั้นไปก่อนนะคะรุ่นพี่”
ใช่แล้วล่ะ การจะจีบคนอื่นเนี่ยก็ต้องทำเองไม่ใช่ให้คนอื่นคอยช่วยเหลือสิ…ไม่หรอก ผมแค่พูดเอาเท่น่ะ เป็นผม ผมก็คงจะขอให้คนอื่นช่วย แต่เรื่องให้ผ่านผมก่อนน่ะเรื่องจริงนะ
“หา? ต้องผ่านเธออย่างนั้นเหรอ เด็กปีหนึ่งกับพวกชั้นปีห้าเนี่ยนะ หึ!”
เอ๊ะ ไม่ใช่สิ คือหมายถึงว่าต้องให้เพื่อนแสกนก่อนนั่นไง สมัยชาติที่แล้วของผมเพื่อนของผมตอนนั้นก็ให้แอบเช็คนิสัยคนที่มันเคยชอบตอนประถมอยู่นะ
“สงสัยจะเป็นเรื่องแล้วล่ะมากิ แถวนี้อาจารย์ไม่อยู่ด้วย”
“เอ๋…”
“ลุยเลยเมร่า! พวกเราจะช่วยเอง!”
รุ่นพี่สองคนด้านหลังชักดาบไม้แล้วเดินออกมาด้านหน้า
“เดี๋ยวชั้นช่วยเองมากิ”
“ไม่เป็นไรค่ะไอร่า ให้ชั้นจัดการเอง”
เรื่องนี้มันเกิดจากการเข้าใจผิดที่เกิดจากคำพูดของผม ให้ไอร่าออกจากเรื่องนี้ดีกว่า ถ้าโดนอาจารย์ว่าขึ้นมา อย่างน้อยไอร่าก็จะไม่โดนไปด้วยล่ะนะ
ถึงจริงๆถ้าไอร่าช่วยผมจะดีกว่าก็เถอะ
รุ่นพี่สองคนพุ่งใส่ผมพร้อมกันทำให้ผมไม่มีโอกาสใช้ท่าเตะตัดขาประจำของผมแล้วเอี้ยวตัวหลบแทน
พอผมเอี้ยวตัวหลบก็มีลูกบอลน้ำพุ่งมาทางผม
ให้ตายสิไม่ได้พกดาบไม้มาเพราะเพิ่งเรียนวิชาในห้องด้วยสิ
ผมใช้กำแพงดินอัดกระแทกรุ่นพี่ที่ใช้ดาบคนทางซ้ายจนดาบหลุดมือและทำให้บอลน้ำนั่นโดนกำแพงดินแทน
“ไม่ร่าย!?”
รุ่นพี่ที่แอบชอบคาเอลตะโกนเสียงหลง
“ไม่ยอมถอยแสดงว่าก็คิดจะช่วยกันใช่ไหม!”
“เอ้ย! ไม่ถอยไม่ได้แปลว่าจะช่วยนี่!”
รุ่นพี่ที่ใช้ดาบคนด้านขวากำลังไล่ฟันไอร่า
บ้าหรือยังไงกันน่ะ ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันไม่ใช่หรือไง เมื่อกี้ก็คุยกันให้เห็นแล้วว่าไอร่าจะไม่ยุ่งด้วย แล้วทำไมถึงคิดไปทำร้ายเพื่อนผมกันล่ะ
“รุ่นพี่คะ! คนที่มีปัญหากับรุ่นพี่มีแค่ชั้นค่ะ!”
ผมร่ายเวทย์หวาดกลัวใส่รุ่นพี่ทั้งสามคนจากนั้นก็ก้มหยิบดาบไม้บนพื้นมาขูดกับกำแพงดินจนเกิดเสียง
“รุ่นพี่คะ… คิดจะทำร้ายชั้นยังไม่พอ คิดจะทำร้ายเพื่อนชั้นอีกเหรอคะเนี่ย สุดยอดไปเลยนะคะ”
ผมพูดลากเสียงยาวๆยิ่งทำให้ดูน่ากลัวในสายตารุ่นพี่เข้าไปใหญ่
ผมเสกไฟบอลขึ้นมาที่ด้านหลังสามลูกจากนั้นก็ปล่อยใส่ข้างๆตัวของรุ่นพี่ทั้งสามคนและทำให้รุ่นพี่ที่อยู่ใกล้ๆไอร่าล้มก้นจ้ำเบ้าด้วยความกลัว
“อุ๊ย ถ้าโดนเข้าจะเป็นยังไงกันนะ”
ผมพูดเสร็จก็หัวเราะออกมาเพื่อสร้างบรรยากาศความน่ากลัวจากนั้นก็เดินไปทางรุ่นพี่ที่อยู่ใกล้ๆไอร่า
“แขนนี้เนี่ยมันเป็นแขนที่จะฟันไอร่าใช้ไหมคะเมื่อกี้ ถ้าอย่างนั้นชั้นขอนะคะ เพราะของไม่ดีไม่มีดีกว่าเนอะ ฮะๆ”
“ฮี่!?”
ผมพูดเสร็จก็ฟันดาบลงพื้นใกล้ๆกับแขนของรุ่นพี่คนนั้น
“อุ๊ย พลาด แย่จังเลยนะคะเนี่ย ถ้าเป็นชั้น จังหวะที่อีกฝ่ายพลาดชั้นจะรีบหนีนะคะ”
“ปะ..ไปกันเถอะพวกเรา!”
“อื้ออ!!”
จากนั้นรุ่นพี่ทั้งสามคนก็รีบวิ่งหนีไป ก่อนที่จะวิ่งหนีไปไกลผมก็ร่ายเวทย์ผ่อนคลายให้รุ่นพี่ทั้งสามคนไม่อย่างนั้นคงมีอะไรฝังใจไปอีกนาน
“มากิ…”
“อะไรเหรอคะไอร่า ว่าแต่ ปลอดภัยใช่ไหมคะเนี่ย”
“อืม แต่ว่านะ หยองโคตร”
“อย่าพูดห่ามๆแบบนั้นสิคะไอร่าไม่น่ารักเลย”
เวทย์ธาตุนี้เป็นธาตุที่ชอบที่สุดแต่เพราะมันค่อนข้างโหดร้ายเลยไม่ค่อยได้ใช้ เพราะอย่างนี้แหละทำให้ตอนที่ฝึกไม่เคยได้ใช้เลย
“จะพูดอะไรก็เรื่องของชั้นน่า พวกเรารีบไปเถอะต่อไปวิชามอนนะ”
“วิชานั้นชั้นสบายค่ะ ไม่รีบๆ”
“ปัญหาคือคะแนนเข้าห้องต่างหากล่ะ ไปกันได้แล้ว!”
จากนั้นพวกผมก็รีบเดินไปถึงห้องเรียนได้ทันก่อนที่อาจารย์จะมา
ให้ตายสิเจ้าหมอนี่อายุแค่นี้แท้ๆแต่กลับมีผู้หญิงอายุมากกว่ามาชอบด้วยนะ รู้ไหมว่านั่นมันสร้างปัญหาให้ผมเนี่ย
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับมากิ เห็นใจลอยๆตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว”
“ไม่นี่ วิชานี้มันง่ายน่ะก็เลยคิดเรื่องการใช้เงินอยู่ อื้ม ตั้งแต่พรุ่งนี้นายกลับมากินเบค่อนได้แล้วล่ะ”
“เยสส! ในที่สุด สามวันที่รอคอย!”
แต่ว่าไม่บอกหมอนี่ให้รู้เรื่องนี้คงจะดีกว่า ถ้าบอกไปแล้วหมอนี่ก็คงรู้สึกผิดน่าดู และเป็นแบบนี้ผมเองก็รู้สึกสนุกดีเหมือนกัน
![[นิยายแปล] (WN) Love Comedy manga ni haitte shimatta no de oshi no make Heroine o zenryoku de shiawase ni suru](https://novel00.net/wp-content/uploads/2022/08/นิยายแปล-WN-Love-Comedy-manga-ni-haitte-shimatta-no-de-oshi-no-make-Heroine-o-zenryoku-de-shiawase-ni-suru-214x300.webp "[นิยายแปล] (WN) Love Comedy manga ni haitte shimatta no de oshi no make Heroine o zenryoku de shiawase ni suru")