ผมเป็นเขย(ผู้ไม่ธรรมดา) – บทที่ 14 ฉินเฟยควรทำอย่างไร?

“ไอ้เย็ดแม่ง คนไร้ค่า แกกล้าตบฉันเหรอ? ฉันจะฆ่าแก!”
เจียงเฉิงเย่เต็มไปด้วยความโกรธ คิดไม่ถึงเลยด้วยซ้ำว่าไอ้คนไร้ค่าอย่างฉินเฟยคนนี้ จะกล้าลงมือ ดูเหมือนว่าจะส่งเสียงตะโกนหนึ่งที กระโดดขึ้นทันที พุ่งเข้าไปทางฉินเฟย!
ฉินเฟยลงมืออย่างรวดเร็ว รับหมัดของเจียงเฉิงเย่ทันที เหวี่ยงเขาไปด้านข้างโดยตรง
เมื่อก่อนตระกูลฉินเข้มงวดอย่างมาก ผู้หญิงในตระกูลล้วนแล้วจำเป็นต้องออกกำลังกายสร้างความแข็งแกร่ง และเด็กผู้ชายก็ต้องฝึกศิลปะการต่อสู้ด้วย ตอนที่ฉินเฟยอายุหกขวบ คุณปู่ให้หัวหน้ารักษาความปลอดภัยในตระกูลสอนศิลปะการต่อสู้ให้ตัวเอง ฝึกศิลปะการต่อสู้ทางทหาร ปกติชายหนุ่มสามสี่คนล้วนแล้วยากที่จะเข้าใกล้เขาได้
และเหล้าก็เข้าสู่ร่างกายของเจียงเฉิงเย่ตั้งนานแล้ว การต่อสู้ไร้วิธีการ ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉินเฟยด้วยซ้ำ!
“ใครกล้าก่อเรื่องที่นี่? หยุดเดี๋ยวนี้!” ช่วงเวลาที่เจียงเฉินเย่กำลังบ้าคลั่ง เตรียมจะพุ่งเข้าไปอีกครั้ง จู่ๆ ชายวัยกลางคนในชุดสูทก็เดินขึ้นมาจากชั้นล่าง ด้านหลังมีชายฉกรรจ์สิบกว่าคนสวมชุดสีดำแขนสั้นเดินตามมา
ชายฉกรรจ์พุ่งเข้ามา จับตัวเจียงเฉินเย่ที่ตะโกนเสียงดังเอาไว้โดยตรง
เจียงเฉิงเย่ยังต้องการดิ้นรน กลับถูกชายฉกรรจ์คนหนึ่งกดแขนเอาไว้ ทันใดนั้นเจ็บปวดจนส่งเสียงร้อง
คนที่ถูกควบคุมตัวยังมีฉินเฟย เพียงแต่ฉินเฟยยืนอยู่กับที่ไม่ขยับ รปภ.เหล่านี้ก็ไม่ได้ทำอะไรเขา
“พวกแกจับฉันทำไม? แม่ง แกเป็นผู้จัดการใช่ไหม? แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? ฉันเป็นเจียงเฉิงเย่ของตระกูลเจียง แกไม่อยากมีชีวิตแล้วเหรอ? ปล่อยฉัน!” เจียงเฉิงเย่ถูกกดเอาไว้แต่ยังคงร้องอย่างหยิ่งผยอง
ผู้จัดการไม่สนใจเขา เหลือบมองผู้หญิงที่แผนกต้อนรับ สาวน้อยรีบกระซิบเกี่ยวกับสถานการณ์ที่นี่หนึ่งรอบ
ชายวัยกลางคนพยักหน้า พูดอย่างไม่แยแส : “ที่แท้เป็นคุณชายของตระกูลเจียง ขออภัยด้วย”
ภายในใจของผู้จัดการมีความลังเลเล็กน้อย กลับยังคงพูดออกมา : “คุณรู้ไหมว่าที่นี่เป็นที่ไหน? กล้าก่อความวุ่นวายที่นี่?”
“ฉันไม่ได้สร้างความวุ่นวายที่นี่นะ ฉันกำลังสั่งสอนหมาของตระกูลเจียงพวกเรา เขาคือฉินเฟย เป็นลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านของตระกูลเจียงพวกเรา พวกแกมีสิทธิ์มายุ่งด้วยเหรอ?” เจียงเฉิงเย่หึหนึ่งที จากนั้นฟื้นฟูความหยิ่งผยองก่อนหน้านี้อีกครั้ง
สิ้นสุดเสียง เสียงกระซิบรอบข้างดังขึ้นเล็กน้อย การแสดงออกของหลายคนที่มองไปทางฉินเฟยเต็มไปด้วยเรื่องตลก พวกเขาล้วนแล้วเคยได้ยินมาว่าตระกูลเจียงมีลูกเขยที่ไร้ค่าคนหนึ่ง คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าคนนี้
“ฮ่าฮ่า เป็นเวลานานมากแล้วที่ไม่มีคนกล้าก่อความวุ่นวายที่นี่” ในเวลานี้ ชั้นบนมีเสียงของชายคนหนึ่งดังเข้ามา
ทุกคนมองไปตามเสียง เห็นชายวัยกลางคนคนหนึ่งเดินลงมาที่ประตูบันได
อายุโดยประมาณของผู้ชายห้าสิบกว่า ผมทั้งสองข้างเริ่มขาวแล้ว แต่มีส่วนสูงหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตร หลังตรง เต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง
เขาสวมเสื้อขนสัตว์สีเทาธรรมดาตัวหนึ่ง มองดูแล้วธรรมดาอย่างมาก แต่ดวงตาทั้งสองลึก ให้ความรู้สึกของการครอบงำ
คนคนนี้ เป็นเจ้าของโรงแรมเทียนเซียง จางฉองหย่วน
“สวัสดีคุณลุงจาง”
“ที่แท้เป็นประธานจาง ธุรกิจกำลังเฟื่องฟู”
เมื่อเห็นจางฉองหย่วน คนที่กินอาหารอยู่ในภัตตาคารบางส่วนมาถามถ่ายทีละคน
“ฮ่าฮ่า ธุรกิจกำลังเฟื่องฟู ทุกคนกินให้อร่อย” จางฉองหย่วนประสานมือทั้งสองข้างเข้าด้วยกัน รีบไปหาแขกเพื่อตอบทีละคน
“บริการไม่ทั่วถึง ทุกคนโปรดให้อภัยด้วย”
“ไม่เป็นไรไม่เป็นไร พวกเราไม่เป็นอะไร ประธานจางไม่ต้องสนใจพวกเรา”
“ใช่แล้วใช่แล้ว” บางคนในร้านอาหารโบกมือทีละคน แสดงให้เห็นว่าไม่ใส่ใจ
อะไรคือคนใหญ่คนโต? นี่ก็คือคนใหญ่คนโต!
เมื่อผู้จัดการเห็นเถ้าแก่มา น้ำเสียงก็แข็งขึ้นมาเล็กน้อย เหลือบมองฉินเฟยหนึ่งที จากนั้นมองไปทางเจียงเฉิงเย่อีกครั้ง : “คุณผู้ชายท่านนี้ พูดกับคุณสามเรื่อง ข้อแรก : ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร กล้ามาก่อความวุ่นวายที่นี่ ผมก็จะโยนคุณออกไป!
ข้อสอง : เรื่องของบ้านต้องไปจัดการที่บ้าน อยู่ที่นี่ของพวกเรา ไม่ได้!
ข้อสาม : ขอให้คุณพูดจาเกรงใจหน่อย!
สิ้นสุดเสียง บอดี้การ์ดที่กดแขนของเจียงเฉิงเย่กดแขนลงไปอีกครั้ง ทันใดนั้นเจ็บจนเจียงเฉิงเย่ส่งเสียงกรีดร้องออกมา นี่คือโรงแรมเทียนเซียง คนที่กล้ามาสร้างความวุ่นวายที่นี่ ดูเหมือนว่าจะไม่มี! ใครจะไปคิด เถ้าแก่จางฉองหย่วนของโรงแรมเทียนเซียง เป็นผู้ที่อยู่ในสังคมอันธพาล ไม่มีใครกล้ามาก่อความวุ่นวายที่นี่!
เจียงเฉิงเย่มองเห็นจางฉองหย่วน ทันใดนั้นสมองก็ตื่นขึ้นมาเล็กน้อย ตกใจจนรีบก้มหน้าลง เหงื่อบนใบหน้าใหลออกมาอย่างต่อเนื่อง นั่นเป็นถึงจางฉองหย่วนเลยนะ
ฉินเฟยเหลือบมองจางฉองหย่วนหนึ่งที ก็รีบก้มหน้าลงเช่นกัน แต่ก็ไม่มีใครสนใจ
แต่ฉินเฟยกลับไม่ได้กลัวเขา แต่เป็นเพราะรู้จักจางฉองหย่วน เพราะว่าเมื่อหลายปีก่อน พวกเขาเคยเป็นเพื่อนเก่ากัน
จางฉองหย่วนเริ่มก่อตั้งธุรกิจด้วยวัยสี่สิบห้าปี ตอนนั้นเขาเป็นแค่อันธพาลเล็กๆคนหนึ่งเท่านั้น นำพี่น้องกลุ่มหนึ่งทำธุรกิจรื้อถอน ถือได้ว่าเป็นคนตัวเล็กที่ไม่สำคัญอะไร
ต่อมาการพัฒนาเศรษฐกิจของประเทศ จางฉองหย่วนต้องการใช้โอกาสนี้ขึ้นฝั่ง ตั้งบริษัทเพื่อทำธุรกิจ แต่เขาหนึ่งไม่มีเงินสองไม่มีอำนาจ ตอนนั้นเขาไปคุยธุรกิจที่ตระกูลฉิน ตระกูลฉินไม่มีใครสนใจเขาเลยด้วยซ้ำ
ตอนนั้นฉินเฟยอายุยังน้อย อายุสิบหกปีพอดี แต่เขารู้สึกว่า จางฉองหย่วนคนนี้ไม่เลว เขาชอบอย่างมาก จางฉองหย่วนไม่เพียงแต่มีสมอง นอกจากนี้เป็นคนที่ภักดีอย่างมาก ดังนั้นแม้พี่น้องที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของเขาจะลำบาก กลับยินดีติดตามเขา
ฉินเฟยในวัยสิบหกปี ตอนนั้นก็ชอบความเป็นพี่น้องที่ชอบทำสวนทางกับสังคมเช่นกัน ดังนั้นจึงตัดสินใจลงทุนห้าแสนกับเขาเป็นการส่วนตัว นอกจากนี้ยังให้พ่อสร้างสายสัมพันธ์ให้จางฉองหย่วน ก่อตั้งบริษัท
ในเวลานั้น จางฉองหย่วนซาบซึ้งใจอย่างมาก
เพียงแต่ต่างจากจางจงเยว่ ตอนนั้นฉินเฟยเพียงแค่สนับสนุน หรือพูดได้ว่าเป็นการช่วยเหลือ เขาไม่ต้องการหุ้นส่วนเลยด้วยซ้ำ หลังจากที่ตระกูลฉินล้มลง เขาก็ไม่ได้สนใจคนที่ตัวเองเคยช่วยเหลือคนนี้อีกต่อไป
สุดท้ายแล้ว ตัวเองล้วนแล้วช่วยตัวเองไม่ได้แล้ว
หลายปีผ่านไป ตอนนี้เจอจางฉองหยวนอีกครั้ง คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะประสบความสำเร็จแล้ว กลายเป็นเถ้าแก่ของโรงแรมเทียนเซียง
ตัวเองมองไม่ผิดคนเลยจริงๆ
ผู้จัดการเห็นจางฉองหย่วนเดินเข้ามา รีบกระซิบพูดข้างหูของเขาหลายประโยค
จางฉองหย่วนพยักหน้า เหลือบมองเจียงเฉิงเย่หนึ่งที ส่งสัญญาณให้บอดี้การ์ดปล่อยเขา
จากนั้นมองไปทางฉินเฟย ตะลึงเล็กน้อย ขมวดคิ้วเบาๆสักพัก
“น้อง…..น้องชายท่านนี้ สามารถเงยหน้าขึ้นได้ไหม?” น้ำเสียงของจางฉองหย่วนตะลึงเล็กน้อย มองดูฉินเฟยขึ้นๆลงๆ ภายในใจเต็มไปด้วยความตื่นเต้น การแสดงออกจริงจังอย่างมาก
แขกที่ดูอยู่รอบๆ ก็ตกตะลึงเช่นกัน พวกเขาไม่เคยเห็นจางฉองหย่วนเป็นแบบนี้มาก่อน เพียงแต่คนส่วนใหญ่ล้วนแล้วคิดว่าลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านของตระกูลเจียงคนนี้ เดาว่าน่าจะมีตรงไหนสักแห่งทำให้จางฉองหย่วนขุ่นเคือง
ตอนนี้มีเรื่องสนุกๆให้ดูแล้ว!
คนที่คิดแบบนี้ยังมีเจียงเฉิงเย่ ในเวลานี้เจียงเฉิงเย่ถูกบอดี้การ์ดปล่อยตัวแล้ว รีบวิ่งไปอยู่ต่อหน้าจางฉองหย่วน
“ไอ้คนไร้ค่า ให้แกรีบเงยหน้าขึ้นแกก็รีบเงยหน้าขึ้นมาสิ แม่ง ยังจะชักช้าอยู่ทำไม? คนไร้ค่าก็ยังเป็นคนไร้ค่าวันยันค่ำ ตอนนี้แกรู้จักขายหน้าแล้วเหรอ?”
เจียงเฉิงเย่ชี้ไปทางฉินเฟยและดุด่า จากนั้นมองไปทางจางฉองหย่วนอย่างประจบประแจง : “ประธานจาง คนคนนี้เป็นลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านของตระกูลเจียงของผม เป็นคนไร้ค่าคนหนึ่ง ชอบสร้างปัญหา ผมไม่ได้ตั้งใจก่อความวุ่นวายที่นี่ของคุณจริงๆ ผมก็แค่อยากสั่งสอนคนไร้ค่าคนนี้สักหน่อย ผม…..”
“ถอยไป!” จางฉองหย่วนจ้องเจียงเฉิงเย่ ตะคอกหนึ่งที
น้ำเสียงเต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง ตะลึงจนหัวของเจียงเฉิงเย่มีเสียงดังหึ่งหึ่ง ตกใจจนเขาตัวสั่นทั้งตัว ไม่กล้าผายลมแม้แต่นิดเดียว ดึงเลขาเสี่ยวซวงจากไปอย่างรวดเร็ว
จางฉองหย่วนไม่สนใจเจียงเฉิงเย่ ดวงตาของเขามองลึกไปที่ฉินเฟยที่อยู่ตรงหน้า เขาไม่อยากจะเชื่อ! ไม่อยากจะเชื่อว่าชีวิตนี้ของตัวเอง ยังจะสามารถเจอชายหนุ่มคนนี้อีก!
สิบปีก่อน เขาเตรียมก่อตั้งธุรกิจ แต่ว่าเงินทุนของตัวเองไม่พอ และไม่มีสายสัมพันธ์อะไร ไม่มีใครยินดีที่จะสนใจเขา เป็นคุณชายใหญ่ของตระกูลฉิน ชายหนุ่มในวัยสิบหกปี ไม่เพียงแต่ให้เงินเขาฟรีๆห้าแสน และยังหาคนปูทางให้เขา
หนี้บุญคุณนี้ ไม่กล้าลืมเป็นอันขาด!
หลายปีมานี้ประสบความสำเร็จ แน่นอนจางฉองหย่วนก็รู้เรื่องที่ตระกูลฉินล่มสลายเช่นกัน แต่ว่าหลังจากที่เขาสอบถามกลับรู้ว่า ตระกูลฉินที่ล่มสลายแยกครอบครัวแล้ว ครอบครัวของฉินเฟยกลับไม่ได้รับส่วนแบ่งอะไรเลย และไม่รู้ว่าไปที่ไหนแล้ว
ตอนนี้แม้ว่าจะผ่านไปสิบปีแล้ว รูปร่างหน้าตาของคนก็เปลี่ยนไปบ้างเล็กน้อย แต่เขามองแค่ครั้งเดียว ก็จดจำขึ้นมาได้ทันที
“คุณชายใหญ่ ใช่คุณไหม…..”
น้ำเสียงของจางฉองหย่วนสั่นเล็กน้อย เขามีน้ำใจและศีลธรรม ต้องการตอบแทนบุญคุณตลอด หลายปีมานี้ ฉินเฟยคือความกังวลและเป็นห่วงพะวงที่ใหญ่ที่สุดของเขา เขากลัวว่าคุณชายใหญ่จะอยู่อย่างลำบาก
ฉินเฟยอยู่ลำบากอย่างมาก คำพูดของผู้จัดการและเจียงเฉิงเย่เมื่อกี้เขาได้ยินหมดแล้ว คาดไม่ถึงว่าคุณชายใหญ่จะไปเป็นลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านของตระกูลเจียง!
และคนโง่เขลาอย่างเจียงเฉิงเย่แบบนี้ ล้วนแล้วกล้าตะโกนใส่คุณชายใหญ่ ลงมือตบตีดุด่า!
เมื่อได้ยินคำเรียกคุณชายใหญ่ ฉินเฟยก็รู้ว่าตัวเองถูกจดจำได้แล้ว
“ตุ้มตั้ม!”
และในเวลานี้ เอวตรงของจางฉองหย่วนงอลงเล็กน้อย ทันใดนั้นร่างสูงร้อยแปดสิบเซนติเมตรก็คุกเข่าลงกับพื้น!