ผมเป็นเขย(ผู้ไม่ธรรมดา) – บทที่ 18 เจอดาบสันโค้งโดยบังเอิญ

หลังจากส่งเจียงเยว่ถงเสร็จ ฉินเฟยขี่มอเตอร์ไซต์ไฟฟ้าไปถนนโป๋เหวิน
ถนนโป๋เหวินอยู่ในเขตตงเฉิงของซงไห่ มีชื่อเสียงอย่างมาก เป็นตลาดขายของเล่นโบราณที่ใหญ่ที่สุดของซงไห่
ตอนนี้มีคนมากมายล้วนแล้วเล่นของโบราณ ของปลอมมีอยู่ทุกหนทุกแห่ง ของโบราณในถนนโป๋เหวินอส่วนใหญ่เป็นของปลอม
แต่ที่อื่นก็มีของจริงมากมายเช่นกัน แม้กระทั่งแผงขายของข้างนอกบางส่วน ก็สามารถซื้อสินค้าของแท้ที่ประเมินค่ามิได้เช่นกัน
พูดขึ้นมาแล้วก็เหมือนกับการพนันหยก สิ่งที่ต้องอาศัยคือสายตา เรื่องของรวยชั่วข้ามคืนก็เกิดขึ้นบ่อยๆ ก็เลยทำให้นักล่าสมบัติหลายคนมาที่นี่ ที่เรียกกันทั่วไปว่า The Gold Rush
แน่นอน คนรวยข้ามคืนมีเช่นกัน แต่ใช้เงินไปมากมายกลับซื้อได้ของปลอมก็มี คนล้มละลายมีมากกว่า
ต่อให้เป็นแบบนี้ แม้ว่าจะเย็นแล้ว คนที่มาล่าสมบัติที่ถนนโป๋เหวินยังคงไหลเวียนไปมาอย่างต่อเนื่อง
“ฮือฮือ……แม่ ผมไม่กล้าแล้ว…..” ฉินเฟยเพิ่งหยุดรถไฟฟ้าลง ก็ได้ยินเสียงเด็กคนหนึ่งร้องไห้ที่กลางถนน
“ชดใช้เงิน! คุณรู้ไหมว่านี่คือของอะไร? นี่คือเครื่องลายครามศาลของราชวงศ์ถัง สามแสนเลยนะ ชดใช้เงิน ห้ามขาดแม้แต่แดงเดียว!” ชายคนหนึ่งตะคอกอย่างหยิ่งผยอง
“คุณผู้ชายท่านนี้ คุณช่วยเมตตาหน่อยได้ไหม เด็กน้อยไม่รู้เรื่อง ทำให้ของโบราณของคุณแตกหัก คุณปล่อยพวกเราไปเถอะนะ พวกเราไม่มีเงินเยอะขนาดนั้นจริงๆ” เสียงร้องไห้ของหญิงคนหนึ่งพร้อมกับเสียงวิงวอน
ฉินเฟยได้ยินและเดินเข้าไป เห็นร้านแห่งหนึ่งรายล้อมไปด้วยผู้คน
ฉินเฟยพุ่งเข้าไปด้วยความสงสัย เพราะได้เปรียบเรื่องความสูงและหุ่นผอมบางเล็กน้อย ผลักเข้าไปอยู่ข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
ในเวลานี้ หญิงวัยกลางคนในวัยสี่สิบกลางๆคนหนึ่ง อุ้มเด็กน้อยคนหนึ่งที่กำลังร้องไห้อยู่ในอ้อมแขน
เจ้าของร้านเป็นชายผอมแห้งคนหนึ่งอายุประมาณสามสิบต้นๆ ไว้หนวดเคราแพะ หัวเล็กเหมือนกวาง ตาเล็กเหมือนหนู ทันทีที่เห็นก็รู้ว่าไม่ใช่คนดีอะไร
ฉินเฟยเหลือบมองวัตถุหลายชิ้นที่อยู่ข้างหน้าเขา หนังสือโบราณเล่มหนึ่ง แต่เขียนด้วยภาษาถู่โป คนสมัยนี้อ่านไม่ออกเลยด้วยซ้ำ อีกชิ้นเป็นดาบสันโค้งที่มีสนิมเกาะอยู่เล่มหนึ่ง เกิดสนิมจำนวนมาก
ดวงตาของฉินเฟยอดไม่ได้ที่จะเป็นประกาย ถึงแม้ว่าจะสิ่งของจะไม่เยอะเท่าไหร่ แต่ทันทีที่มองดูดีๆ ของเหล่านี้ดูเหมือนว่าจะเป็นของจริง!
ฉินเฟยประสบความสำเร็จด้านของโบราณ และลึกซึ้งอย่างมาก เมื่อก่อนสมัยเด็กๆคุณปู่ฉินห้าวก็ชอบเล่นกับของเหล่านี้ ที่ตระกูลยังมีการเชิญปรมาจารย์ด้านโลกวัตถุโบราณของเจียงหนานมาด้วย ชื่อว่าโจงเจิ้งชิง และเป็นเพื่อนของคุณปู่
ตอนเด็ก คนมากมายยกย่องสายตาของฉินเฟยดี ไม่เพียงแต่มองคนมีมุมมองที่ดี นอกจากนี้ดูวัตถุโบราณก็ดีอย่างมากเช่นกัน กระทั่งในตอนนั้นโจงเจิ้งชิงยังรับฉินเฟยเป็นลูกศิษย์
เพียงแต่ถูกคุณปู่ปฏิเสธ
ท้ายที่สุดแล้วตระกูลฉินเป็นครอบครัวธุรกิจ เล่นของโบราณถือได้ว่าเป็นงานอดิเรก ความทะเยอทะยานของฉินเฟยต้องได้รับการปลูกฝังทางธุรกิจ!
เพียงแต่โจงเจิ้งชิงชอบฉินเฟยจริงๆ แม้ว่าไม่ได้รับเขาเป็นลูกศิษย์ กลับมีการสอนทักษะการดูวัตถุโบราณมากมายให้เขา
ของที่เจ้าของร้านขายมีไม่เยอะ มีแค่สามอย่าง นอกจากสองชิ้นนี้แล้ว แจกันดอกไม้ลายครามที่ถูกเด็กน้อยทำแตกหักหนึ่งใบ ในเวลานี้กำลังอยู่ในมือของผู้หญิงคนหนึ่ง
ฉินเฟยอดไม่ได้ที่จะมองผู้หญิงหลายที เพราะว่าช่างสวยเหลือเกิน
ผู้หญิงสวมเสื้อผ้าไหมสีขาว ท่อนล่างเป็นกางเกงขากว้างสีดำ ผ้าไหมสีน้ำเงินสามพันม้วนขึ้น ผิวเรียบเนียนกว่าหิมะ สง่างามและสวยงาม ระหว่างคิ้วมีกลิ่นอายของวรรณกรรมจางๆ
ในเวลานี้ เธอถือแจกันลายครามสีสันสดใสอยู่ในอ้อมแขนอย่างระมัดระวัง ดวงตาคู่สวยกำลังมองอย่างระมัดระวัง เพียงแต่ตรงปากแจกันลายคราม แตกไปหนึ่งแผ่น
ถ้าเดาไม่ผิด คงเป็นเด็กน้อยที่ร้องไห้อยู่ด้านข้างทำแตกโดยไม่ทันระวัง
มีคนมามุงดูไม่น้อย คนมากมายต่างวิจารณ์ว่าเป็นของจริงหรือของปลอม
“คุณเซียว แจกันลายครามนี้เป็นของจริงหรือไม่?” ด้านข้างมีชายวัยกลางคนคนหนึ่งใส่แว่นตาถาม
ผู้หญิงสวยชื่อเซียววี่ เธอเป็นลูกสาวของเซียวชิงเฟิงผู้ค้าของโบราณที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองซงไห่ มีความรู้ สายตาดีเยี่ยม ในถนนโป๋เหวินล้วนแล้วมีชื่อเสียงอย่างมาก
คนรอบๆ มีไม่น้อยที่เป็นเจ้าของร้านขายของโบราณมากมายบนถนนโดยรอบ
“เครื่องลายครามนี้ดูสวยงาม เนื้อสัมผัสก็ดีอย่างมาก ไม่เหมือนของปลอม แต่ลวดลายภายนอกนี้ไม่เข้ากับสไตล์ราชวงศ์ถังจริงๆ เป็นเรื่องยากที่ฉันจะมองออกว่าเป็นของยุคไหน” เซียววี่พูดเสียงเบา น้ำเสียงหวานติดหู ค่อนข้างน่าฟัง
ดวงตาของเจ้าของร้านเคราแพะเป็นประกาย เหลือบมองหน้าอกของเซียววี่ หัวเราะแหะแหะ : “ตระกูลเซียวของพวกคุณอยู่ในโลกของวัตถุโบราณ มีชื่อเสียงขนาดนี้ เพียงแค่แจกันลายครามใบหนึ่ง คุณเซียวก็แยกไม่ออกว่าเป็นของจริงหรือของปลอม?”
“ความหมายของคุณเซียวคุณยังฟังไม่ออกอีกเหรอ? เห็นได้ชัดว่าของคุณเป็นของปลอม เครื่องลายครามของราชวงศ์ถังนั้นดูแปลกตาและเรียบง่าย ของคุณเต็มไปด้วยสีสัน มองดูแล้วบอบบางและงดงาม แต่ราชวงศ์ถังไม่มีผลิตภัณฑ์ดังกล่าวเลย ยิ่งไม่ต้องพูดว่าออกมาจากวัง” เถ้าแก่คนหนึ่งพูด
เซียววี่ไม่ได้พูดอะไร อันที่จริงก็ยอมรับสิ่งที่เถ้าแก่คนนี้พูดอย่างเงียบๆ แจกันลายครามนี้ดูเหมือนผลิตภัณฑ์สมัยใหม่มากเกินไป
“คุณผู้หญิงท่านนี้ ให้ผมดูหน่อยได้ไหม?” ฉินเฟยพูด
เซียววี่เงยหน้ามองฉินเฟย พยักหน้าเบาๆ มอบแจกันลายครามให้ฉินเฟย
ฉินเฟยถือมันไว้ในมืออย่างระมัดระวังและมองดูสักครู่ และสังเกตรอยแตกหักอย่างระมัดระวัง หันหน้ามองไปทางบนขาทั้งสองข้างของเซียววี่ มีแว่นขยายใหญ่วางอยู่ : “ขอยืมใช้ได้ไหม?”
เซียววี่พยักหน้า ยื่นให้เขา
“ขอบคุณ”
“เด็กคนนี้โผล่ออกมาจากไหน? คุณเซียวล้วนแล้วตัดสินใจไปแล้ว นี่เห็นได้ชัดว่ากำลังสงสัยสายตาของคุณเซียว?”
“เชอะ สร้างจุดสนใจเพื่อให้คนสนใจ ทำเหมือนกับกำลังศึกษาวิจัย” ในเวลานี้ เสียงกระซิบของคนรอบข้างเริ่มดังขึ้น
สายตาของชายเคราแพะจ้องฉินเฟยแน่น เห็นได้ชัดว่ามีความประหม่าเล็กน้อย
เจ้าของประหม่า หญิงวัยกลางคนที่อุ้มเด็กอยู่ด้านข้างประหม่ายิ่งกว่า เพราะกลัวว่าหนุ่มคนนี้จะบอกว่าแจกันลายครามนี้เป็นของจริง นี่มันสามแสนเลยนะ เธอจะชดเชยได้อย่างไร?
ฉินเฟยใช้แว่นขยายส่องดูรอยแตกหักให้ละเอียดยิ่งขึ้น ทันใดนั้น เอื้อมมือไปดึงแจกันลายครามสองสามครั้ง ถูและเคาะไปด้วย ในขณะเดียวกัน เอาปากขวดแนบหูแล้วฟัง
“เอ๋ะ นายกำลังทำอะไร ทำพังแล้วนายมีเงินชดใช้เหรอ?” สีหน้าของเคราแพะเปลี่ยน รีบพูดห้าม
คนที่มองอยู่รอบๆ ต่างก็ส่ายหน้าเช่นกัน
เด็กคนนี้ เห็นได้ชัดว่าไม่รู้เรื่องอะไร แค่แกล้งทำเป็นเข้าใจ
แม้ว่าจะมีคำกล่าวว่า ‘มอง ฟัง เปรียบเทียบ และทดสอบ’ ในการจำแนกเครื่องลายคราม ผ่านสี่วิธีนี้เพื่อจำแนกว่าเครื่องลายครามนี้เป็นของจริงหรือของปลอม แต่คาดไม่ถึงว่าฉินเฟยจะใช้มือดึง จากนั้นทั้งถูและเคาะ เหมือนกับการทำไปเรื่อย!
อย่างไรก็ตามเซียววี่ที่อยู่ด้านข้าง กลับหรี่ตาลงเล็กน้อย
การกระทำของฉินเฟยดูเหมือนทำไปเรื่อย กระทั่งมีการแสดงเล็กน้อย แต่เซียววี่เห็นการกระทำของเขาได้อย่างชัดเจน ดูเหมือนว่ากำลังตั้งใจวิจัยอย่างมาก
นอกจากนี้ เธอเคยอ่านหนังสือโบราณ ดูเหมือนว่าเคยเห็นวิธีการจำแนกที่ไม่เหมือนใครแบบนี้
ท้ายที่สุด ฉินเฟยเป่าปากแจกันลายครามอีกครั้ง เอามาวางในหูแล้วฟังอีกสักพัก
แล้ววางแจกันลายครามบนแผงขายอย่างระมัดระวัง เงยหน้ามองชายเคราแพะ ยิ้มและพูด : “นี่เป็นของจริง”
สีหน้าของหญิงวัยกลางคนที่อยู่ด้านข้างเปลี่ยน อุ้มลูกน้อยนั่งจมกองกับพื้น
เคราของเคราแพะสั่น ดวงตาเป็นประกายทันที ยกนิ้วโป้งให้ฉินเฟย : “คุณผู้ชายคนนี้มีวิสัยทัศน์ ผมบอกแล้วไงว่าของชิ้นนี้เป็นของจริง สามแสน จะหลอกคนได้อย่างไร!”
ระหว่างที่พูด หันไปทางผู้หญิงที่กำลังร้องไห้คนนั้น : “ชดใช้เงิน สามแสน ห้ามขาดแม้แต่แดงเดียว”
“ไร้สาระ นายตัดสินใจยังไงว่าของชิ้นนี้เป็นของจริง? นายวิเคราะห์ให้ฉันฟังหน่อยสิ” เถ้าแก่คนหนึ่งที่อยู่รอบๆพูด
“ฉันว่าเด็กคนนี้เป็นไม้ค้ำยันที่ถูกเชิญมามากกว่ามั้ง?” มีคนพูดคาดเดา
สิ้นสุดเสียง คนมากมายต่างพยักหน้า สายตาที่มองมาทางฉินเฟยไม่เป็นมิตร ล้วนแล้วสรุปว่าฉินเฟยเป็นไม้ค้ำยันที่ถูกเคราแพะเชิญมา มาหลอกลวงคนโดยเฉพาะ!
“ไร้สาระ ฉันล้วนแล้วไม่รู้จักคุณผู้ชายท่านนี้ สิ่งที่ฉันขายล้วนแล้วเป็นของจริงที่เพิ่งขูดออกมา!” ชายเคราแพะพูดหักล้างด้วยความโกรธ
ฉินเฟยหัวเราะ ไม่ได้สนใจเสียงรอบข้าง มองเคราแพะและพูด : “สามแสนใช่ไหม? ผมซื้อ”
“ห๊ะ?”
คนที่มองอยู่รอบๆ และเถ้าแก่ต่างตกตะลึง!
ชายเคราแพะก็ตกตะลึงเช่นกัน!
เพราะว่าต่อให้ของชิ้นนี้เป็นของจริง แต่ว่าตอนนี้แตกหักไปบ้างแล้ว ต่อให้มีมูลค่าหนึ่งล้าน มันก็กลายเป็นมีค่าหนึ่งในสิบแล้ว สามารถซื้อในราคาหนึ่งแสนก็ไม่เลวแล้ว
ผู้หญิงด้านข้างก็ร้องด้วยความตกใจเช่นกัน มองฉินเฟยด้วยความอึ้ง เมื่อกี้เธอเพิ่งได้ยินคำพูดของคนรอบข้าง ก็คิดว่าฉินเฟยเป็นไม้ค้ำยันที่เคราแพะเชิญมา เพื่อหลอกเงินของเธอ
“คุณไม่ต้องทำให้สองแม่ลูกลำบากใจแล้ว ให้พวกเธอไปได้แล้ว แจกันลายครามนี้ผมซื้อแล้ว” ฉินเฟยยิ้มและพูด
“แน่ใจเหรอ? ได้ สามแสน คุณจ่ายมาก่อนผมค่อยให้พวกเธอไป” เคราแพะพูด
เขาไม่ใช่คนโง่ คนอื่นบอกว่าเขาและฉินเฟยสมรู้ร่วมคิด แต่เขาก็กังวลด้วยเหมือนกันว่าเด็กคนนี้มาที่นี่เพื่อช่วยสองแม่ลูกคู่นี้!
ถ้าหากปล่อยให้สองแม่ลูกคู่นี้ไป เด็กคนนี้หนีไปไม่จ่ายเงินจะทำยังไง?
“ได้”
ฉินเฟยจ่ายเงินสามแสนอย่างรวดเร็ว ชายเคราแพะยิ้มจนปากหุบเข้าด้วยกันไม่ได้ และแม่ลูกคู่นั้นก็ขอบคุณฉินเฟยอย่างมาก กระทั่งให้ลูกชายคุกเข่าขอบคุณฉินเฟย
คนรอบข้างชั่วขณะหนึ่งก็มีการชื่นชมมากขึ้น บอกว่าฉินเฟยหวังดี นี่คือตอนที่ช่วยแม่ลูกคู่นั้น : บางคนบอกว่าสิ่งที่ดูเหมือนไม่เหมือนอาจเป็นของจริงก็ได้ นอกจากนี้ยังมีมูลค่าอย่างมาก น้อยคนนักที่จะมองเห็นมูลค่าของมัน ท้ายที่สุดแล้ว บนโลกใบนี้มีคนดีไม่น้อย แต่คนดีที่สามารถเอาเงินสามแสนออกมาได้อย่างสบายๆ มีน้อยอย่างมาก เว้นแต่จะเป็นคนโง่!
และก็มีคนพูดว่าฉินเฟยเป็นคนโง่ คนโง่ที่มีเงินเยอะ!
“ฮ่าฮ่า คุณผู้ชายท่านนี้มีสายตาที่เฉียบแหลม มา ลองดูของสองชิ้นนี้ของผม ของเหล่านี้เป็นของโบราณที่เพิ่งถูกค้นพบได้ไม่นาน คุณซื้อไปก็ไม่ขาดทุน” เคราแพะพูดด้วยความตื่นเต้น เริ่มขายของอีกสองอย่าง
ฉินเฟยเพิกเฉยต่อเสียงกระซิบของคนที่อยู่ข้างๆ เขาเหลือบมองดาบสันโค้งด้านข้างด้วยดวงตาที่ไร้ร่องรอย เอื้อมมือหยิบขึ้นมา กลับสัมผัสได้ถึงความเย็นที่กัดเซาะกระดูกของดาบสันโค้งวิ่งเข้าสู่ร่างกาย
ฝ่ามือเย็นทันที คาดไม่ถึงว่าจะจับไม่อยู่