ปฐมบทของความวุ่นวาย
ปฐมบทของความวุ่นวาย
คำเตือน : ภาษาและเนื้อหามีคำหยาบคาย
…
“แฮ่ก…”
“มึงฮีทเหรอภูผา!”
น้ำเสียงที่ดูโกรธกรุ่นของสิงหาดังก้อง เขารีบขยับถอยห่างออกจากภูมินรินทร์ให้ไกลที่สุด ในใจก็นึกอยากจะหนีไปให้พ้นๆ จากตรงนี้ แต่ก็ไม่อยากทิ้งศัตรูของตัวเองที่กำลังนั่งหายใจหอบหนักพร้อมกับฟีโรโมนที่กำลังกระจายอบอวลทั่วห้องแบบนี้ไป
“สะ…สิงหา”
“อย่ามาเรียกกูเสียงกระเส่าไอ้สัx! อย่ามาครางเรียกชื่อกู!” สิงหาพูดพร้อมกับกระโดดหนี ขยับร่างแนบชิดผนังเย็นชืด แทบจะตะกายขึ้นไปเป็นจิ้งจกอยู่บนเพดานอยู่รอมร่อ
“ไอ้เชี้xๆๆ ไอ้เชี้x! ทำไมกูต้องมาอยู่ในห้องที่โอเมก้ากำลังฮีทด้วย”
“สิงห์… อื้ออ…”
“อย่ามาเรียกกู! ห้ามลุกขึ้นมาหากูด้วย… อย่าเข้ามาหากู!!!”
ทุกอย่างกลับตาลปัตรไปหมด เมื่อฝ่ายที่ต้องโวยวายไม่ใช่โอเมก้า แต่เป็นฝ่ายอัลฟ่าที่กรีดร้องดิ้นเร่าๆ เพราะโอเมก้าที่กำลังฮีทขวางทางออกเอาไว้ ถ้าเข้าไปหาก็กลัวว่าตัวเองจะถูกกระตุ้นให้เกิดอาการรัทแล้วลงมือข่มขืนชำเราอีกฝ่าย
ถึงจะบอกว่าทำไปเพราะไม่มีสติทั้งคู่ก็เถอะ แต่แบบนั้นมันก็โหดร้ายไม่ใช่เหรอ จู่ๆ ก็ถูกใครไม่รู้มาชำเราเพราะตัวเองฮีทโดยไม่ได้ตั้งใจ แล้วผลที่ตามมาจากนั้นจะเป็นยังไงก็ไม่รู้ ถ้าติดโรคหรือพลาดท้องขึ้นมาละ นี่มันเรื่องใหญ่นะ ยิ่งถ้าเกิดเผลอทำพันธะไปด้วยก็จะถือว่าเป็นอาชญากรรมร้ายแรงอีกต่างหาก
“แม่ง! พื้นที่ศักดิ์สิทธิ์สำหรับอัลฟ่าของกู”
สิงหาสบถหยาบคาย เขากลั้นหายใจแล้วเดินไปลากภูมินรินทร์เข้ามาในห้องนอนของตัวเอง ด้วยความที่เป็นห้องของอัลฟ่าหวงถิ่น เลยทำให้มีกลิ่นฟีโรโมนเข้มข้นอบอวลเต็มห้อง จึงยิ่งกระตุ้นโอเมก้าที่กำลังฮีทให้สติหลุดมากยิ่งขึ้น
“สะ…สิง ฮา..สิงหา”
“อย่ามาคราง ห้ามเรียกชื่อกูด้วย พูดมากกูจะเอาถุงเท้าใช้แล้วอุดปากมึง”
“ฮึก…” เจ้าของดวงตาเฉียวที่เยิ้มปรือเต็มไปด้วยน้ำตา เริ่มงอแงเมื่อฝ่ายอัลฟ่าไม่ยอมแตะต้อง “รังเกียจเหรอ.. ฮึก… สิงหาเกลียดเราเหรอ”
“เออ โคตรรังเกียจเลย กูต่อยกับมึงมากี่ปี ใครจะเย็xคนที่ตีกันเกือบตายลงวะ”
สิงหาตอบอย่างตรงไปตรงมา พลางจับภูมินรินทร์มัดตรึงกับเตียง เขาไม่ได้จะทำอะไรอีกฝ่ายนะ แค่เอาให้มั่นใจว่ามันจะไม่พยายามยั่วยวนเขาให้ขาดสติ จะได้ฉีดยาระงับอาการฮีทให้ด้วย ส่วนตัวเองก็สวมหน้าหน้ากากเอาไว้ มันเหมือนตะกร้อครอบปากสุนัข ป้องกันการกัด และความพิเศษของมันคือใส่ง่ายและถอดออกยาก มั่นใจได้เลยว่าถ้าขาดสติเขาจะถอดมันไม่ออกแล้วก็จะไม่เผลอกัดอีกฝ่ายด้วย
อย่าถามว่าทำไมถึงมีทั้งอุปกรณ์ป้องกันและยา เพราะทั้งโอเมก้า อัลฟ่าและเบต้า พวกเขาจะต้องผ่านการเรียนและการสอบในการปฐมพยาบาลและดูแลโอเมก้าที่ฮีทหรือรัทอัลฟ่าที่รัทมาทั้งนั้น จะได้สามารถดูแลตัวเองได้และเผื่อเกิดสถานการณ์ฉุกเฉินจะได้แก้ปัญหาได้ถูกต้อง และจะได้รับฉุดยาระงับอาการแบบต่างๆ กันทุกปี เขาจึงมีติดห้องและรู้วิธีใช้ยาอย่างถูกต้องโดยไม่เป็นอันตราย
“กูกับมึงต่อยกันมาตั้งกี่ปีภูผาจะให้กูมาพูดว่า โอ้ว! มึงเป็นโอเมก้าเหรอภูผา เฮ๊ย! มึงฮีทนี่หว่า ตัวมึงหอมจัง มาเย็xกันเถอะงี้เหรอ? มันไม่ได้มึงเข้าใจไหม”
“ฮึก…!”
“มาฮงมาฮึกทำเหี้xไร มึงอย่ามาทำปากคว่ำใส่กูนะ เดี๋ยวกูตีปากเข้าให้”
ถึงปากจะพร่ำพูดคำหยาบคายระคายหู แต่มันก็สวนทางกับการกระทำทุกอย่าง สิงหาฉีดยาระงับอาการฮีทให้ภูมินรินทร์เสร็จก็ฉีดยาระงับสำหรับอัลฟ่าให้ตัวเองต่อ จากนั้นก็ออกไปยืนอยู่นอกห้อง มองดูโอเมก้าที่กำลังดิ้นขัดขืนจากการถูกพันธนาการไปมา เขาไม่ได้ยืนดูมันร่อนเอวยั่วนะ คือยืนดูให้มั่นใจว่ายาออกฤทธิ์และมันสงบลงแล้ว
“สิง ฮื่อ…สิงหา”
“กูบอกว่าอย่าครางเรียกชื่อ”
“ช่วยหน่อย ช่วย..อื้ออ..ช่วยเราหน่อย”
“กูไม่ช่วย เรื่องอะไรกูต้องช่วยมึง มึงกับกูเคยต่อยตีกันอย่างกับหมูกับหมา ตอนนี้จะมาเย็xกันท่าหมาเหรอ? ไม่เอา มันไม่ได้ สยองขวัญ”
สิงหาพร่ำบ่นไปเรื่อย สักพักก็เห็นว่าภูมินรินทร์เริ่มสงบแล้วหลับไปเพราะฤทธิ์ยา เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก เพื่อความปลอดภัยของทั้งสองฝ่ายจึงเดินออกมาจากห้อง นั่งอยู่หน้าประตูห้องตัวเองจนถึงเช้า พลางครุ่นคิดว่าจากนี้จะทำเช่นไรต่อไปดี เพราะดูเหมือนว่าเขาจะไปรู้ความลับของภูมินรินทร์เข้าให้แล้ว
___________________
Loading … 100 per.
ที่สุดของความแปลก
ฝากลูกเขยแปลกๆ ไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ
