CH-1, เหตุผลโง่ๆ ก็ทำให้คนเราตีกันได้
CH-1, เหตุผลโง่ๆ ก็ทำให้คนเราตีกันได้
คำเตือน : มีการใช้ความรุนแรงและคำหยายคาย
…
มีปัญหาหนึ่งที่ยังคงแก้ไขไม่ได้และเกิดขึ้นเป็นระยะ แต่ด้วยความที่มันไม่เกิดขึ้นซึ่งหน้า แต่เกิดขึ้นลับหลังไม่เปิดเผยหรือทำตัวโฉ่งฉ่าง เหมือนเกิดขึ้นในม่านหมอกไร้คนรับรู้หรือมองเห็น จึงมีเพียงแค่ส่วนน้อยเท่านั้นที่รับรู้เรื่องราวนี้
เขต J มีมหาวิทยาลัยชั้นนำสองแห่ง มหาวิทยาลัยแรกคือ UC เป็นมหาวิทยาลัยรัฐชื่อดังที่ขึ้นชื่อว่าเป็นหนึ่งในมหาลัยรัฐดีที่สุดระดับประเทศ มหาลัยวิทยาลัยที่สองคือ JA เป็นมหาวิทยาลัยเอกชนชั้นนำที่ขึ้นชื่อเรื่องค่าเทอม ที่แค่ได้ยินค่าเทอมคณะที่ถูกที่สุดก็ขาอ่อนระทวย แต่ทุกหลักสูตรเป็นสากลและสมราคา คุณภาพนักศึกษาที่เรียนที่นี่ก็ดีเยี่ยม จึงไม่เคยมีใครกล้าบอกว่าแค่จ่ายเงินได้ก็นับว่าเรียนจบ
ทั้งสองมหาวิทยาลัยแห่งนี้ไม่เคยมีปัญหาอะไรต่อกัน มีแค่นักศึกษากับคนนอกบางกลุ่มที่เอาสองมหาวิทยาลัยไปตั้งกระทู้โง่ๆ ให้เกิดข้อถกเถียงและเปรียบเทียบกันว่าฝั่งไหนดีกว่า แต่ในบางครั้งมันก็มีความเป็นจริงซ่อนเร้นอยู่ในข้อความเหล่านั้น
“จริงหรือเปล่าครับที่คณะวิศวะของทั้งสองมหาลัยไม่ถูกกัน (นักศึกษา JA – UC ต่อยตีกัน) “
– ใครๆ เขาก็รู้กันดีทั้งนั้นแหละ รู้แต่ไม่พูด เพราะเขาไม่ทำอะไรโง่ๆ แบบนี้ไง
– ไปดูแถวสนามแข่งรถสิ ที่นั่นเขารู้กันดี แม่งแทบจะเป็นสนามมวยอยู่แล้ว
– อยู่ข้างคุณภูผา ใครดีกว่ากันไม่รู้ กูเชียร์คนสวย!
– เฮียภูผาคือสวยจริง อัลฟ่าตาสวยสัxๆ หุ่นก็ดี แทบหมอบกราบอย่างโดนเฮียภูเหยียบอกสักครั้ง
– พี่สิงห์ JA ก็ดีนะ ตอนทั้งสองคนมีเรื่องกันนะ แม่ง… มันส์อย่างกับหนังดีๆ สักเรื่อง
จากนั้นคำตอบในกระทู้ก็ออกทะเล กลายเป็นการชื่นชมภูมินรินทร์กับสิงห์ ทั้งคู่เป็นอดีตเดือนคณะวิศวะ ปัจจุบันอยู่ปีสอง จะเรียกว่าเป็นหัวหน้าของเด็กวิศวะที่รุ่นพี่ยังต้องก้มหัวให้ก็ว่าได้ แต่ไม่ว่าทั้งสองจะเป็นอย่างไร สิ่งที่คนมักพูดถึงไม่ใช่ความน่ากลัวหรือสาเหตุของปัญหา พวกเขาสนใจแค่หน้าตาของภูมินรินทร์กับสิงห์ต่างหาก
ส่วนปัญหาที่จริงแท้ไม่มีใครล่วงรู้ นอกเสียจากคนในอย่างสิงห์กับภูมินรินทร์ จุดเริ่มต้นของความฉิบหายวายป่วงทั้งหลาย ล้วนเริ่มมาจากรุ่นพี่มากปีที่ตอนนี้จบไปแล้ว ทั้งสองเป็นอริศัตรูกันตั้งแต่เรียนมัธยมปลาย เนื่องจากปัญหาเรื่องผู้หญิงหรือคนรักของตัวเอง ไม่ก็คู่นอนคนโปรดที่พวกเขาชมชอบและหวงแหน
หรือจะพูดง่ายๆ … คือแย่งคู่ของคนอื่น
เฮียคิรินกับเฮียลี่ นั่นคือชื่อของอัลฟ่าเลือดบริสุทธิ์สองคนที่ตั้งตนเป็นศัตรูกัน เฮียคิรินอยู่ฝั่ง JA เฮียลี่อยู่ฝั่ง UC แรกเริ่มมันก็ต่างคนต่างอยู่ มีเขม่นกันบ้างเป็นครั้งคราว พวกเขาไม่พุ่งเข้าใส่กันเหมือนตอนมัธยม เรียกว่าโตขึ้นแล้วเลยทำตัวมีอารยะสมความเป็นคน จนกระทั่งเฮียคิรินมาแย่งคู่ของเฮียลี่ไป เป็นธรรมดาที่อัลฟ่าถูกทำแบบนั้นจะรู้สึกเหมือนถูกหยามเกียรติ นับตั้งแต่นั้นพวกเขาก็เริ่มมีปัญหาและกลายเป็นการกระทบกระทั่งสืบเนื่องมาเรื่อยๆ แต่เหตุผลหลังจากนั้นมันไม่ใช่การแย่งคู่หรือเมียของใคร มันเป็นเรื่องของศักดิ์ศรีโง่ๆ มาตีคนของกูก่อนมันก็ต้องสวนกลับ สุดท้ายเลยต่อยตีกันไปมาไม่รู้จบ
เรื่องโง่ๆ ก็ทำให้มีคนเจ็บตัวและดูท่าทีแล้วไม่น่าจะจบสิ้นแต่โดยดี
ส่วนบทบาทของภูมินรินทร์และสิงห์นั้นซับซ้อน มาจากไหนไม่มีใครรู้ ที่รู้คือสิงหาเป็นลูกคนรวย พ่อเป็นคนใหญ่คนโต บ้านมีอำนาจ เป็นลูกคนรวยที่ทำตัวเหี้xไปวันๆ เขาลือกันว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องกับเฮียคิริน
ตัวของภูมินรินทร์ซับซ้อนซ่อนเงื่อนมากกว่า ปรากฏตัวครั้งแรกก็น่าจะตอนที่เจ้าตัวอยู่ม. 6 ไม่มีใครรู้ว่ามาจากไหน เป็นลูกพี่ลูกน้องกับเฮียลี่หรือไม่ แต่รู้สึกตัวอีกทีก็คุ้นชินกับการมีตัวตนของภูมินรินทร์ที่มักอยู่เคียงข้างเฮียลี่ไปแล้ว แรกเริ่มคนไม่ค่อยสนใจอีกฝ่ายเท่าไหร่นัก สายตาที่มองเหมือนมองเด็กน้อยๆ ที่ไม่รู้ความ จนกระทั่งได้เห็นฝีมือการต่อสู้ที่พัฒนาไปมากขึ้นตามลำดับ ทุกคนก็เริ่มให้ความสนใจและความให้เคารพในตัวของภูมินรินทร์มากขึ้น มากจนบางครั้งก็ไม่เห็นหัวรุ่นพี่มากปีเลยด้วยซ้ำ
ผลัวะ!
หมัดหนักๆ ซัดเข้าที่ข้างแก้มเด็กหนุ่มคนหนึ่งเต็มรักจนล้มหงายหลัก เขาสำลักเลือดไอโขลกๆ อย่างหนัก พยายามกระเสือกกระสนหนีไป แต่ก็ต้องหวีดร้องเมื่อถูกเหยียบเข้าที่ส่วนกลางลำตัวอย่างแรง
“มึงกล้ามากนะ มาเหยียบถิ่นกูแล้วยังทำตัวกร่าง”
“งั้นมึงก็พวกหมาหมู่ แฮ่ก… กูมาคนเดียวยังต้องยกพวกมารุม”
“ไอ้…!”
“พอได้แล้วไอ้คิง นี่มึงทำอะไร”
“เฮียสิงห์…”
“กูบอกแล้วไงว่าอย่าก่อเรื่อง ถ้ามันไม่ได้มาหาเรื่องเราก็ไม่ต้องไปยุ่ง”
“แต่มันเข้ามาถิ่นเรา!”
“แล้วมันทำอะไรหรือยัง?”
คิงเม้มแน่นจนห้อเลือด เด็กหนุ่มยอมถอยออกมา แต่ก็ไม่วายถ่มถุยน้ำลายใส่อีกฝ่าย สิงหาใช้สายตาปรามเด็กในกลุ่มของตัวเอง จริงอยู่ว่านักศึกษาวิศวะฝ่าย JA กับ UC จะไม่ถูกกัน แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะยกพวกไปลากใครมากระทืบก็ได้ตามใจ
“ขอโทษแทนเด็กมันด้วย มันไม่รู้ความเท่าไหร่”
“เหอะ! มันก็คงนิสัยแบบเดียวกันกับมึงนั่นแหละ”
“งั้นมึงก็คงปากดีไม่ต่างจากไอ้ภูผาหรอก”
“มึง! มึงอย่ามาว่าเฮียภูนะไอ้สิงห์!?”
“แล้วมึงจะทำไม”
“ใช่… แล้วมึงจะทำไม”
สุรเสียงนุ่มนวลแต่กลับดูทรงอำนาจน่าหวั่นเกรงดังขึ้นแทรก มาพร้อมกับการปรากฏตัวของร่างสูงโปร่งของภูมินรินทร์ เห็นดูโปร่งบางแต่ภายในชุดนักศึกษากลับซ่อนร่างกายที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อสมบูรณ์แบบ หุ่นลีนเหมือนนายแบบไร้ไขมันส่วนเกิน ไม่จำเป็นต้องกล้ามปูก็ดูดี พละกำลังเองก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าอัลฟ่าเลือดบริสุทธิ์ หากไม่รู้จักกันดีแล้วประมาณดูแคลนอีกฝ่ายเพราะเห็นว่ารูปร่างดูเล็กกว่า บอกได้เลยว่ามีสิทธิ์โดนสวนแบบวูบเดียวดับ เพราะสิงหาเคยโดนมาแล้วตอนเจอกันครั้งแรก เห็นว่าตัวเล็กกว่าเลยออมมือให้ แม่งซัดเขาร่วงในหมัดเดียวจนถูกเขาล้อไปทั่วบ้านทั่วเมือง
“เฮีย… เฮียภู”
“มึงไหวไหม? พวกมันทำอะไรมึง” ภูมินรินทร์เดินแหวกกลุ่มนักศึกษาวิศวะ JA เขาไม่สนสายตาพวกลูกคนมีเงินที่ทำตัวสวะหมา พวกมันไม่มีค่าพอให้ต้องสนใจนอกจากรุ่นน้องที่ถูกลากมาทำร้าย
“ไหวครับเฮีย ผม…ผมไม่เป็นอะไร”
“งั้นก็ดี ลุกขึ้นไหวไหม กูจะพาไปหาหมอ”
“ให้กูช่วยไหม?” สิงหาเสนอตัว
“สะเหล่อ”
“มึงก็ปากดีแบบนี้ไง เด็กมึงถึงปากดีด้วย”
“ปากดีหรือไม่ดีแล้วมึงมีสิทธิ์อะไรมาทำร้ายมัน พ่อพวกมึงเป็นที่ดินเขตนี้หรือไง คนเขาถึงจะเดินไปได้มาไหนไม่ได้”
อันที่จริงย่านนี้ก็เป็นที่ดินที่ตระกูลศิลปการเลิศคุณซื้อเอาไว้นั่นแหละ มีทั้งชื่อของสิงหาและชื่อของคนในครอบครัวเป็นเจ้าของ แต่เขาไม่อยากหักหน้ามันก็เลยเลือกที่จะไม่พูดอะไร
“กูขอโทษด้วยที่คิงไปลากเด็กมหาลัยมึงมาทำร้าย ครั้งนี้ความผิดกูเอง”
“เฮียจะไปขอโทษมันทำไม มันปากดีใส่พวกเราก่อน”
“คิง!” พอโดนพี่ใหญ่ตวาดใส่ก็เงียบปากในบัดดล “อย่างที่บอก… กูขอโทษ”
“กูเองก็ขอโทษด้วย ถ้าปากมันไม่ดีกูสั่งสอนเอง ไม่จำเป็นต้องให้พวกมึงมาลากไปสั่งสอนหรอก”
ภูมินรินทร์กับสิงหาไม่เหมือนรุ่นเฮียลี่กับเฮียคิริน พวกเขาไม่อยากให้ปัญหาโง่ๆ พวกนี้มันส่งต่อไปรุ่นสู้รุ่นมากไปกว่านี้อีกแล้ว อะไรประนีประนอมกันได้ก็ทำ จะยกพวกต่อยเหมือนหมูเหมือนหมาแบบเมื่อก่อนก็ใช่เรื่อง ขนาดพยายามไม่กระทบกระทั่งกันก็มีปัญหาตามมาอยู่เรื่อย เพราะมันก็ยังมีบางคนที่ทำตัวกร่างไม่หยุดเสียที
ถึงเรื่องวันนี้จะจบโดยสงบ ไม่มีใครเจ็บตัวเพิ่ม ไม่เมื่อเรื่องหมาๆ เช่นนักศึกษาวิศวะ JA ยกพวกต่อยตีนักศึกษาวิศวะ UC ที่มีกันแค่สองคน แต่วันหน้าก็ไม่แน่ เพราะเดี๋ยวพรุ่งนี้คงจะมีพวกโง่งมสักคน หาเรื่องยกพวกรุมกระทืบกันโดยไม่บอกสิงหากับภูมินรินทร์ก่อน เนื่องจากพวกมันรู้ดีว่ารุ่นพี่ทั้งสองไม่เอาด้วย
ก็แม่งไม่ได้อะไร… จะตีกันเพื่ออะไร?
ศักดิ์ศรีโง่ๆ ที่โตไปแล้วก็ไม่มีใครจดจำหรือสรรเสริญเยินยอ ทำไปแล้วมันได้อะไรขึ้นมา คิดว่าลูกหลานจะดีใจเหรอที่ตัวเอวทำตัวกลางเป็นนักเลงไม่รู้จักโต
ทำไมรุ่นน้องของพวกเขาจะต้องมายกพวกตีกัน เพียงเพราะเรื่องราวอันยุ่งเหยิงของเฮียคิรินกับเฮียลี่ มีใครรู้บ้างไหมว่าคู่นี้มันสร้างเรื่องแล้วหนีไปเป็นอยู่กันเป็นคู่ผัวตัวเมียแล้ว ระเริงรักไปทั่ว ดีไม่ดีเฮียลี่ทำเมียมันท้องแล้วมั้ง แม่งไม่กลับมาแลเหลียวรุ่นน้องที่ได้รับผลพวงจากการถูกปลูกฝังเมล็ดพันธุ์แห่งความเกลียดชังเลยสักนิด สิงหากับภูมินรินทร์เลยต้องมาคอยจัดการอยู่แบบนี้ ไอ้คิงน้องเฮียคิรินก็ทำตัวกร่างไม่เลิก น่าโยนไปพี่มันตบเรียกสติฉิบหาย
“เฮ้อ…”
คิดแล้วก็ปวดกบาล สิงหายกมือบีบนวดขมับไปมา เขาไล่พวกรุ่นน้องให้กลับไป กลัวว่าใครจะตามไปตีภูมินรินทร์กับรุ่นน้องให้เรื่องมันบานปลาย แต่สายตาก็เมียงมองแผ่นหลังเพรียวบางไม่วางตา หวนนึกถึงดวงตาเฉี่ยวคมที่คอยตวัดมองดุๆ อยู่ตลอด
แม่ง… สวยฉิบหาย
___________________
Loading … 100 per.
คือพระเอกมันชอบเขานะ แต่มันก็ด่า 555
