ผมแค่อยากอ่านหนังสือ แต่ดันกลายเป็นหญิงในต่างโลกซะงั้น – ตอนที่ 9

บทที่ 9 – โรสกับลิลิซ (3)

เธอคนนี้ทั้งสวย ทั้งใจดี แต่ก็โกรธเป็น.. เธอเป็นคนที่เพอร์เฟคแต่คำถามที่ชั้นสงสัยคือ เธออยฟู่ในนี้นานเท่าไหร่ ชั้นรู้ว่าเธออยู่ในนี้เพราะเธอจู่ๆ ก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าหมายความว่าเธอไม่ได้ว่าจากด้านหลัง

เธออาศัยอยู่ในนี้กี่ปีแล้ว… สิ่งก่อสร้างใต้ดินที่ไร้ทางเข้าและออกมีอายุน่าจะมากกว่าหนึ่งสหัสวรรษ พบหญิงสาวคนหนึ่งอยู่มันทำให้ชั้นกลัวไปทั้งตัว.. ความเป็นไปได้ที่เธออยู่ในนี้ตลอดพันกว่าปีนี่คงเป็นเรื่องตลก

ต่อให้เป็น เอล์ฟแห่งแสง หากนับจริงๆ อายุนานสุดไม่ถึง 250 ปีด้วยซ้ำนะ สิ่งมีชีวิตอย่างมังกรอายุมากสุดก็ไม่เกิน 500 ปี.. ถ้าถามว่าทำไมชั้นถึงรู้เรื่องเยอะนักทั้งประวัติศาสตร์และเผ่าพันธุ์ คำตอบนั้นง่ายมาก

ชั้นเป็นนักตรวจสอบไงล่ะ.. แต่ในตอนนั้นเองท้องชั้นก็ร้องขึ้น อ่านั้นสินะชั้นไม่ได้ทานอาหารมาเกือบสามวันแล้วนี่นะ แต่ว่าเสียงท้องร้องของชั้นถูกกลบด้วยเสียงของเด็กผู้หญิงตรงหน้า

ชั้นตะลึงหันไปมองทันทีในใจคาดเดาว่าเธออดอาหารมากี่วันแล้วเนี่ย แต่ไม่ทันไรชั้นก็เห็นหน้าเคอะเขินของเธอเข้า อ๊ะแย่แล้ว.. จู่ๆ ก็มีเลือดไหลออกจากจมูกนิดหน่อย

เด็กผู้หญิงคนนี้มันอะไรกันอาวุธทำลายล้างคนเกลียดชังมนุษย์อย่างชั้นหรือไง! ก่อนที่เธอจะกลบเกลื่อนบอกว่าชั้นหิวข้าวสินะ แล้วเธอก็ชวนชั้นทานอาหาร

ท่าทางของเธอเหมือนจะวางท่าเป็นผู้ใหญ่ด้วย.. แต่… อ่าน่ารักจัง..ไม่อยากเชื่อว่ามีสิ่งน่ารักแบบนี้อยู่บนโลกด้วยเลย.. แต่ถึงจะเห็นชั้นพล่ามอยู่เยอะแยะแบบนี้แต่ปฏิกิริยาในความจริงชั้นไม่เหมือนนะ

ชั้นยังกลัวๆ เธออยู่.. ตอนนี้สมองซีกซ้ายสั่นกลัว ส่วนซีกขวาอยากจะพุ่งเข้ากอดเธอเต็มทน

“ตามมาสิ”

“เอ่อ… จะดีเหรอคะ?”

ชั้นรวบรวมความกล้าพูดออกไป ก็แน่ล่ะชั้นเป็นผู้บุกรุกนะ จะมาชวนไปกินข้าวแบบนี้มันแปลกเกินไปแล้ว จะให้กินยาพิษหรือไง แต่ชั้นไม่คิดว่าเธอจะทำแบบนั้นหรอกนะ

เพราะถ้าเธอจะฆ่าชั้นเธอสะบัดมือหนึ่งครั้งชั้นก็ไปเฝ้ายมบาลจริงๆ แน่ เธอคนนั้นทำท่าคิดครู่หนึ่งก่อนจะหันมาบอกว่า

“ถือซะว่าเป็นแขกละกัน แล้วก็ถ้าเธออกไปแล้วช่วยเก็บเรื่องชั้นอย่าปล่อยข่าวมั่วด้วยนะ”

“เอ่อ.. ก็สงสัยอยู่ ชั้นสามารถออกไปได้?”

ชั้นคิดว่าเธอต้องขังชั้นไว้ในนี่แน่ๆ แต่พอเธอพูดแบบนั้นซ้ำชั้นชักจะไม่แน่ใจ เธอทำหน้างุนงงแล้วพูดว่า “ก็ออกไปได้สิ มีอะไรปิดกั้นไว้หรือไง”

“ป…เปล่าค่ะ”

ชั้นนี่งงไปในทันที สรุปแล้วเธอเป็นคนแบบไหนกันแน่เนี่ย เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ชั้นงงไปหมดแล้วนะ ไม่ฆ่าแล้วก็ไม่ขังแต่จะปล่อยออกไปแบบนี้ เธอดูอ่อนต่อโลกจังแฮะ

เธอพาชั้นเดินลงบันไดอยู่นานสองนานในขณะที่เดินชั้นแอบมองเธอตลอดเวลา เธอไม่สนใจชั้นเลยหนำซ้ำยังเดินลงบันไดพร้อมอ่านหนังสือโดยไม่มองทางอีกเนี่ย

จะว่าไปแล้วเมื่อไหร่จะลงถึงจุดหมายสักทีเนี่ย ชั้นหันหน้ากลับไปทางเดิมต้องกลืนน้ำลายอึกใหญ่ เพราะว่านี่ขนาดเดินลงยังเหนื่อยไม่ต้องพูดถึงเดินขึ้นบันไดหลายชั้นต่อเนื่องเลย

แล้วทำไมเด็กคนนี้ยังสบายๆ อยู่ ด้วยความสงสัยชั้นจึงใช้ทักษะตรวจสอบลอบตรวจสอบเธอ … ชั้นนี่งงไปในทันที เธอมีระดับหนึ่งเท่านั้น ค่าพละกำลังก็ดูเหมือนจะมีไม่เยอะ

แล้วเมื่อกี้เธอฆ่าพวกระดับ 70 ได้ยังไง แถมง่ายดายอีกด้วย! ชั้นตรวจสอบดูพลังเวทของเธอ.. อืมพลังเวทเธอเยอะกว่าเกณฑ์ระดับหนึ่งจริงๆ แฮะ

(เผื่องงนะครับ พลังเวท ก็คือมานานั่นล่ะ โรสเห็นเป็นตัวเลข แต่ลิลิซหรือคนบนโลกนี้เห็นเป็นพลังงานรอบตัว ง่ายๆ ก็คือ 500 เนี่ย มันเยอะกว่าพวกระดับ 1 ธรรมดา)

ตกลงเธอเป็นตัวอะไรกันแน่นะ .. และในที่สุดชั้นก็มาถึงชั้นล่างสุดเธอพาชั้นเดินไปห้องหนึ่งเปิดเข้าไปมันคือห้องครัว มันน่าตกใจที่ห้องครัวไม่มีการอับชื้นเลยแม้จะอยู่ใต้ดิน

“นั่งรอตรงนี้นะ..”

เธอบอกชั้น ชั้นจึงพยักหน้านั่งลงบนเก้าอี้ที่มีตัวเดียววางอยู่ใกล้ๆ โต๊ะชั้นจึงเข้าใจว่าเด็กคนนี้อยู่คนเดียวจริงๆ ชั้นมองเธอทำอาหารอยู่เงียบๆ

ในขณะนั้นเองจู่ๆ เธอก็ทำท่าเหมือนกำลังสัมผัสอะไรอยู่กลางอากาศก่อนที่เนื้อจะปรากฏออกมา.. “….” ชั้นพูดไม่ออกเลย แต่เธอหันหน้ามาชั้นจึงรีบหันหน้าหนี ดูจากสภาพแล้วเหมือนเธอจะพยายามปกปิด ไม่อยากให้ชั้นรู้

ไม่สิ เธอไม่ต้องการให้ใครรู้มากกว่า ก็นะเมื่อกี้จู่ๆ ก็มีเนื้อปรากฏออกมาโดยไม่มีถุงมิติหรือแหวนมิติเลยด้วยซ้ำ ที่แน่ๆ คือการจะเปิดช่องว่างมิติแล้วเก็บของลงนั้น มนุษย์ไม่มีทางทำได้

แต่ชั้นก็ต้องแกล้งทำเป็นไม่เห็นถ้าเธอรู้ว่าชั้นเห็น เธอหักคอชั้นแน่ๆ ชั้นทำอาหารไม่เป็นเลยไม่รู้ว่าเธอกำลังทำอะไร.. เวลาผ่านไปก่อนที่จะมีเนื้อชั้นดีย่างมาเสิร์ฟถึง 5 ชิ้น

ชั้นหมายถึง ชั้นห้าชิ้น เธอคนนั้นก็ห้าชิ้น ถึงจะไม่รู้ว่านี่คือเนื้ออะไร แต่เนื้อแบบนี้แค่ชิ้นเดียวมันก็แพงหูฉีกเลยนะ ไม่ไหว ..

“เอ่อ.. ชั้น..”

“อะไร?”

“ป.. เปล่าค่ะ”

พอเห็นสายตาหงุดหงิดของเธอชั้นไม่กล้าขัดเลยแฮะ.. เธอลากเอาเก้าอี้มาจากไหนไม่รู้นั่งลงกิน ชั้นที่ไม่กล้ากินได้นั่งมองเธอ .เธอตักใส่ปากหนึ่งคำ.. สองคำ สามคำ.. สิบคำ

อึก.. ชั้นกลืนน้ำลายอย่างช่วยไม่ได้ เธอตัวเล็กๆ แต่ทำไมกินเยอะจัง.. ก่อนที่เนื้อห้าชิ้นจะหายไปจากจานอย่างรวดเร็ว เธอหันมามองจานของชั้นแล้วถามว่า

“เอ่อ.. ถ้าเธอไม่ทานชั้นขอนะ..”

“…”

ชั้นพูดไม่ออกเลยนะ.. เหมือนท้องของเธอเป็นหลุมดำยังไงยังงั้นแหละ .. ชั้นก็กำลังจะยื่นจานให้เธอ เธอก็ส่งเสียง “อ๊ะ” ออกมาแล้ววิ่งออกจากห้องทันที.. ชั้นเข้าใจทันที..

เธอกำลังควบคุมปริมาณการรับประทานอาหารของตัวเองแน่ๆ ในห้องเหลือชั้นคนเดียวชั้นมองเนื้อชิ้นใหญ่ห้าชิ้น เวลาผ่านไปชั้นกลืนน้ำลายอีก แล้วถามตัวเอง นี่ชั้นกลัวอะไร

เธอคนนั้นไม่เหมือนมนุษย์คนอื่นไม่ใช่เหรอ.. ชั้นค่อยๆ ตักเนื้อเข้าปากความรู้สึกพิลึกพิลั่นแผ่ซ่านไปทั่วร่างขนลุกชัน

“นี่มัน…”

ชั้นมึนงงไปในทันที ทั้งอร่อยทั้งความรู้สึกแปลกประหลาดและความรู้สึกดีใจที่ไม่เคยพบสักครั้งในชีวิตนี่มันอะไรกัน น้ำตาชั้นไหบออกมาโดยไม่รู้ตัวตามมาด้วยเสียงสะอึกสะอื้นของชั้น

ชั้นตักเนื้อเข้าปากพร้อมน้ำตาไหลนองบนใบหน้า.. ในตอนนั้นเองชั้นรู้สึกถึงมือเล็กๆ อันนุ่มนวลวางบนหัวค่อยๆ ลูบหัวชั้น มันทำให้ชั้นอบอุ่นยิ่งกว่าแม่แท้ๆ อีก ความรู้สึกนี่มันอะไรกัน

ชั้นหันไปด้านข้างก็เห็นเธอคนนั้นยิ้มให้ชั้นพร้อมกับลูบหัว.. อ๊า.. นี่มันอะไรกันทั้งๆ ที่พึ่งพบกันแท้ๆ เวลาไม่กี่ชั่วโมงที่เธอปรากฏขึ้น เธอทำให้โลกชั้นมีสีสัน เธอช่วยรักษาบาดแผลให้ชั้น

เธอให้อาหารชั้น.. เธอให้ความอบอุ่นชั้น.. และเธอรอยยิ้มของเธอมันทำให้หัวใจที่ว่างเปล่าของชั้นถูกเติมเต็มชั้นไม่สนว่าเธอเป็นเด็กเล็กชั้นกอดเธอร้องไห้เหมือนลูกสาวที่กำลังต้องการความอบอุ่นจากแม่

ชั้นตัดสินใจได้แล้วล่ะ ชั้นจะอยู่กับเธอ! .

​

 …….