ผมแค่อยากอ่านหนังสือ แต่ดันกลายเป็นหญิงในต่างโลกซะงั้น – ตอนที่ 13

บทที่ 13 – โรสกับสัญชาตญาณดั้งเดิม

ชั้นตัดสินใจเดินเข้าไปในร้านก่อนที่จะเห็นผู้หญิงสวมชุดเรียบง่ายมีแว่นที่ใส่กันตอนทำงานช่างฝีมือ ถ้าจะให้อธิบายคือชุดนักตีดาบหญิงสุดแฟนตาซีนั่นล่ะ

ใส่กางเกงขาสั้นเป็นผ้ายีนสวมเสื้อผ้าแขนสั้นเปิดหน้าท้องปกปิดแค่หน้าอก นั่นล่ะอารมณ์โคตรแฟนตาซีผมเธอสีแดงสั้นเหมือนนักรบพอชั้นเดินเข้ามาเธอพูดขึ้นแบบไม่หันมามอง

“ข้าบอกไปแล้วว่าไม่ได้ก็คือไม่ได้ ของซื้อจะมาเอาของก่อนจ่ายได้ยังไงแรกเริ่มเดิมทีเจ้าเป็นใครข้ายังไม่รู้จักเลย ถ้าหากเจ้าเอาหอกของข้าแล้วชิ่งหนีจะทำยังไง!”

“เอ่อ…”

“ไม่มี ‘เอ่อ..’ อะไรทั้งนั้นออกจากร้านข้าได้แล้วถ้าไม่มีเงิน”

“…”

ชั้นพูดไม่ออกใจดำเกินไปแล้วคนอะไรใจดำเกินไป! ไม่มีเงินไม่ต้องเข้าร้านงั้นเรอะ! ถึงจะไม่มีเงินก็น่าจะใช้คำให้มันดีๆ หน่อยไม่ได้หรือไงกัน!

ชั้นแก่กว่าทวดเธอซะอีกนะ! ด้วยความโมโหชั้นจึงกระทืบเท้าแล้วส่งเสียงออกมาอย่างไม่พอใจ

“ฮึ่ม! ชั้นไม่สนใจก็ได้ถ้าจะพูดแบบนั้น!”

ถึงคำพูดและท่าทางจะดูองอาจก็เถอะนะแต่ด้วยรูปร่างของเด็กมันทำให้เหมือนกับว่าเด็กผู้หญิงกำลังงอแงใส่แม่ที่ไม่ซื้อของเล่นให้มากกว่า

“อ๊ะ..” เธอหันมามองชั้น ชั้นหันหน้าหนีส่งเสียง “ฮึ่ม!” ออกมาอีกรอบชั้นไม่มีเหตุผลที่จะอยู่ร้านแย่ๆ แบบนี้ชั้นเดินออกไปทันที

“ดะ เดี๋ยวสิหนูน้อย ข้านึกว่าเจ้าเป็นผู้หญิงคนที่มาขอร้องข้าเมื่อครู่ เจ้าสนใจอะไรหรือเปล่า”

“ชั้นไม่สนใจแล้ว! ถึงชั้นจะไม่มีเงินแต่ถ้าชั้นมีเงินชั้นก็จะไม่มาร้านแบบนี้!”

ชั้นบ่นออกมากลายเป็นว่าเธอเป็นคนรั้งชั้นซะงั้น แต่ขอบอกไว้ก่อนนะชั้นไม่พอใจจริงๆ ก็แหมนางเล่นไล่ลูกค้าแบบซึ่งๆ หน้าแบบนี้ด้วยวาจาใจดำใครจะไม่มีน้ำโหล่ะ

ถึงจะไม่มีเงิน แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีเงินไปตลอดชีวิตสักหน่อย เข้าใจนะว่ามันเป็นต่างโลกแต่คนพวกนี้ไม่มีสามัญสำนึกเลยหรือไง จะพูดอะไรก็อย่าพูดให้คนอื่นเสียกำลังใจเซ่!

“อ๊ะ.. เดี๋ยวก่อนสิ ข้าขอโทษข้าขอโทษ เข้าใจแล้วๆ งั้นข้าให้หอกแทนคำขอโทษละกัน!”

“อ๊ะ… จริงเหรอ”

ชั้นหันหน้ากลับตาเป็นประกายก็ตอนนี้มันไม่มีเงินจริงๆ ต้องการเงินเร่งด่วนพอชั้นแสดงสีหน้ายินดีสุดๆ ออกมา เธอก็พูดด้วยเสียงคลุมเครือ.. “อ๊าา น่ารักจัง~”

อีกแล้ว.. เจอหมีอีกตัวแล้วคราวนี้เป็นหมีช่างตีเหล็กล่ะ! หมีในโลกนี้มีเยอะจริงไม่เพียงแต่ผู้ชายทั้งยังมีผู้หญิง! ชั้นภาวนาว่าอย่าให้เกย์เป็นโลลิค่อนด้วยเท่านั้น

“อื้มๆ จริงสิๆ แต่ให้ข้าขออะไรหน่อยได้ไหม”

“อืม ได้สิ ไม่ว่าอะไรก็ได้!”

“จริงเหรอ!?”

ชั้นยังไม่พยักหน้าตอบเธอก็พุ่งเข้ามากอดชั้นทันทีหน้าอกอันอวบของเธอปกคลุมใบหน้าของชั้น หายใจไม่ออก!!!

ไม่นะ! ชั้นต้องขายตัวเพื่อแลกกับหอกเล่มด้วยเหรอเนี่ย ไม่จริงงงงง ชั้นรับไม่ได้ อ๊ากกกก ชั้นไม่มีแรงเพราะหน้าอกอัดหน้าดิ้นรนแค่ไหนก็ไม่หลุด

เธอเอาหน้ามาถูๆ ไถๆ กับตัวชั้น น.. น่ากลัว.. น่ากลัวเกินไปแล้วไม่น้าาาา หมีผู้หญิงน่ากลัวกว่าหมีผู้ชายอีก!! ควรจับยัดกรงด้วยกันนะเนี่ย!

“อ๊าา น่ารักจัง น่ารักจัง น่ารักจัง!”

“อ่อยออั้นเอี๋ยวอี้!! (ปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้) ”

“อื้มๆ ๆ น่ารักกกก”

จะตายแล้วใครก็ได้ช่วยทีในที่สุดเธอก็ดึงชั้นออกจากหน้าอกของเธอ “แฮ่กๆ ..” ชั้นหอบหายใจยัยนี่มันน่ากลัวเกินไปแล้วชั้นขอเรียกเธอว่า หมีคลั่งในร่างของผู้หญิง

ในขณะที่ชั้นกำลังคิดว่าจะรอดแล้วเธอก็กอดชั้นอีกคราวนี้หน้าอกของเธอดันใส่ตัวของชั้น.. หน้าอกใหญ่แฮะ.. นุ่มนิ่มดีจัง..

ชั้นเผลอคิดไปว่า ถ้าได้นั่งนอนอ่านหนังสือบนหน้าอกอันนุ่นนิ่มแบบนี้คงเป็นเหมือนความฝัน ไม่ได้ๆ คนละประเด็นแล้ว!

ใบหน้าของชั้นพาดอยู่บนไหล่ของเธอชั้นได้กลิ่นเหงื่อแตะจมูกชัดเจนเห็นต้นคอขาวผุดผ่องของเธอ.. อ๊ะ.. ไหงชั้นมีอารมณ์ขึ้นมาล่ะเนี่ย.. ไม่สิไม่ใช่.. นี่มัน..

“ฮ่าห์ ฮ่าห์”

ชั้นเริ่มหอบหายใจแรงขึ้น ความรู้สึกแห้งปากแผ่ไปทั่วปากจนถึงลำคอทำให้ชั้นกลืนน้ำลายอย่างช่วยไม่ได้กลิ่นเหงื่อมันกระตุ้นความยากอาหารของชั้น

ไม่ใช่อาการที่กินให้ท้องอิ่ม แต่กินเพื่อสนองความต้องการของชั้น.. เขี้ยวชั้นงอกออกมายาวกว่าเดิม “อึก..” ชั้นกลืนน้ำลาย

แย่แน่ๆ แบบนี้แย่แน่ๆ ไอ้อาการนี่มันกระหายเลือดชัดๆ ตั้งแต่สองพันปีมานี่ชั้นไม่เคยดื่มเลือดเลยก็รู้สึกแปลกๆ อยู่หรอกที่แวมไพร์กินแค่สเต๊กก็อิ่ม

เอ่อ.. คือมันต้องการอ๊ะ.. ทนไม่ไหว ทนไม่ไหวแน่ๆ แบบนี้ไม่ไหวแน่ๆ ถ้าจะให้อธิบายมันก็คงเหมือนความรู้สึกต้องการทางเพศของมนุษย์

ถ้าหากชั้นไม่สามารถดื่มเลือดเหมือนกับว่าหัวใจจะขาด ถึงจะไม่มีการเจ็บปวดทางกายภาพแต่มันเป็นเรื่องของสภาพจิตใจ

แย่แน่ๆ ใครก็ได้ช่วยชั้นที ตาชั้นเริ่มแดงขึ้นชัดเจนขึ้นปากเปิดออกเผยเห็นเขี้ยวที่กำลังจะฝังลงบนคอของช่างสาว

ถึงจะน่าอายแต่น้ำลายชั้นไหลเหมือนเด็กอนุบาลเห็นขนม “อึก” ขณะที่ฟันของชั้นกำลังจะฝังลงคอของช่างสาวประตูหน้าร้านก็เปิดออก

“กริ๊งๆ”

เสียงดังขึ้นเธอปล่อยชั้น ชั้นจึงใช้มือปิดปากวิ่งออกมาทันที.. ชั้นยังมีความต้องการเลือดอยู่ต้องทำให้มันสงบลงยังไงล่ะ. ถ้ามันคล้ายกับความต้องการทางเพศ ปล่อยมันเดี๋ยวก็สงบลง หรือไม่ก็ปลดปล่อย

แต่ชั้นไม่มีคนให้ดูดนี่สิไม่ไหว ชั้นวิ่งไปหาลิลิซแล้วบอกกับเธอว่า “ไปเอาหอกกับเขาแล้วไปสมัครเป็นนักผจญภัยทำภารกิจ”

ไม่อธิบายอะไรชั้นสิ่งมาทันทีได้ยินแต่เสียงแววตามหลังมา “เดี๋ยว—”

แต่ชั้นก็ไม่ได้หยุดวิ่งหายไปตามฝูงชนทันที..

ห้านาทีต่อมา

ชั้นอยู่ในซอกบ้านแคบร่างกายไม่มีเรี่ยวแรงที่จะขยับลมหายใจถี่กระชันนี่นั่งพิงผนังอย่างเหนื่อยใจ

บ้าชิบ ไม่คิดว่ามันจะหนักขนาดนี้มันหนักกว่าความต้องการทางเพศอีกนะเนี่ย ความผิดทั้งหมดมันเป็นของ ดีเคด ช่างสาวคนนั้นแท้ๆ

ชั้นลองเอาอาหารออกมากินแต่มันไม่ช่วยบรรเทาความหิวต้องการเลือดได้เลย.. อ๊าสติชั้นใกล้จะหมดซะแล่ว.. เหนื่อยจัง..

จะว่าไปตั้งแต่เมื่อไหร่นะที่ชั้นไม่รู้สึกเหนื่อยเลยเปลือกตาย่นลงใกล้จะปิดในตอนนั้นชั้นเหลือบมองไปเห็นกลุ่มคน.. ห้าคน.. ไม่สิหกคน

ผู้หญิงสามผู้ชายสามเดินมาหาชั้น.. อ๊า.. พวกหมีเลวทรามหรือเปล่านะถ้าเป็นหมีจริงๆ ชั้นคงต้องโดนทำเรื่องชั่วร้ายแน่ๆ

ไม่ไหวร่างกายไม่ขยับ.. ในช่วงเวลาสุดท้ายชั้นเลยใช้ทักษะนัยน์ตาเทพระบบตรวจสอบพวกมัน..และข้อมูลทุกคนปรากฏขึ้นแต่ชั้นโฟกัสแค่คนเดียวไม่งั้นคงไม่รู้เรื่องแน่ๆ

ชื่อ : ยาอิซาว่า ยูริ

เผ่าพันธุ์ : มนุษย์ (ผู้กล้า – ถูกอัญเชิญแบบสุ่ม)

เพศ : หญิง

อายุ : 17 ปี

ระดับ (Level) : 35

อาชีพ : Assasins

MP 1,890/1,890

พลังกาย : 90

พลังโจมตี : 400

พลังเวทย์ : 130

พลังป้องกัน : 40

ต้านทานเวทย์ : 150

ความเร็ว : 1,000

โชค : 99

เสน่ห์ : 89

ความฉลาด : 40

[ทักษะ]

ย่างก้าวเงาพราย, ย่างก้าวเหินฟ้า, ตรวจสอบ, เร็วดุจเสียง, หนึ่งดาบปลิดชีพ, เข้าใจภาษา

…………..