บทที่ 100 คฤหาสน์ยกให้เย่เฉินแล้วหรอ
เซียวฉางเฉียนได้ยินคำพูดนี้ ในใจคิดว่าเซียวฉางควนตั้งใจพูดประชดตน จึงพูดขึ้นอย่างโกรธเคืองว่า “พอเถอะฉางควน จะพูดจาแบบนี้ทำไม? ก็แค่จะได้อยู่คฤหาสน์ของฉางควนไม่ใช่หรือ? จะอวดทำไมนักหนา?”
เซียวฉางควนอึ้งไป แล้วพูดขึ้นว่า “อะไร? ฉันมีคฤหาสน์ของTomson Rivieraหรือ? พี่ชายล้อผมเล่นใช่ไหม?”
หม่าหลันก็พูดขึ้นอย่างงงๆว่า “พี่ชาย พี่เข้าใจผิดหรือเปล่า? มีอะไรเข้าใจผิดกันหรือเปล่า?”
เซียวฉางเฉียนชี้ไปที่เย่เฉิน พูดขึ้นด้วยสีหน้าไม่พอใจว่า “ลูกเขยของเธอคนนี้มีคฤหาสน์ของTomson Riviera เรื่องเป็นยังไงกันแน่เธอให้เขาพูดสิ”
หม่าหลันกับเซียวฉางควนต่างก็อึ้ง มองดูเย่เฉินอย่างตกตะลึง ถามอย่างไม่อยากเชื่อว่า “เย่เฉิน คุณลุงของเธอพูดจริงหรือ? เธอมีคฤหาสน์ของTomson Rivieraจริงหรือ? เอามาจากไหน?”
เย่เฉินพยักหัวพูดขึ้นว่า “พ่อครับแม่ครับ มีคฤหาสน์หลังหนึ่งจริง หลังจากที่ได้ช่วยเหลือคนอื่น คนอื่นจึงยกให้เป็นการตอบแทน”
“ใครยกให้?” สายตาหม่าหลันประกายแววดีใจ ถามขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว
เย่เฉินจึงพูดว่า “ช่วยเพื่อนคนหนึ่งแก้ปัญหาเกี่ยวกับฮวงจุ้ย เเขาก็เลยยกคฤหาสน์ให้ผมหนึ่งหลัง”
หม่าหลันพูดขึ้นอย่างตื่นเต้นว่า “รีบพาพวกเราไปชมคฤหาสน์หลังนี้สิ โฮ คฤหาสน์ของTomson Riviera แม้แต่ฝันยังไม่เคยกล้าที่จะฝันเลยจริงๆ”
เซียวชูหรันดึงเย่เฉินมาใกล้ๆ แล้วพูดกระซิบถามว่า “เย่เฉิน นี่เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
เย่เฉินยิ้ม พร้อมกระซิบพูดว่า “มีคนยกคฤหาสน์ให้ผมจริงๆ หากไม่เชื่อ เราก็ไปดูกันตอนนี้เลย”
ตอนที่หม่าหลันหันไปมองพี่ชายพี่สะใภ้ ในใจชุ่มชื้นขึ้นมาทันที
ดีๆ
พวกเธอจะซื้อบ้านหลังใหม่ทำเป็นมาอวดดี ยังจะให้ฉันมาช่วยดูบ้านเป็นเพื่อนพวกเธอ คราวนี้เป็นไงล่ะ ฉันจะเป็นคนได้อยู่คฤหาสน์ของTomson Rivieraแล้ว ถูกพวกเธอกดขี่มานานขนาดนี้ คราวนี้ถึงทีพวกเราจะได้อยู่เหนือกว่าแล้ว
ดังนั้นเธอจึงตั้งใจหัวเราะพูดขึ้นว่า “เฮ้อ พี่ชายพี่สะใภ้ ไห่หลง เวยเวย ในเมื่อทุกคนต่างก็อยู่ งั้นพวกเราไปชมคฤหาสน์หลังนี้ด้วยกัน ทุกคนเห็นว่าอย่างไร?”
เซียวฉางเฉียนอยากที่จะสะบัดมือแล้วเดินจากไป แต่เฉียนหงเย่นภรรยาของเขาดึงเขาไว้ ส่งสายตาให้กับเขาพร้อมหันไปพูดกับหม่าหลันว่า “ดีเลย ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นเราก็ไปดูกัน”
พูดเสร็จ เธอก็กระซิบพูดข้างหูสามีว่า “เดี๋ยวถ่ายรูปกับวิดีโอไว้ เอากลับไปให้นายหญิงใหญ่ดู หากนายหญิงใหญ่ชอบคฤหาสน์หลังนี้ ก็จะขอจากพวกเขาเอง ถึงตอนนั้นก็จะกลายเป็นของเราแล้วไม่ใช่หรือ?”
ดวงตาเซียวฉางเฉียนเป็นประกายขึ้นมาทันที
ที่แท้ภรรยาก็มีแผนแบบนี้นี่เอง
ยอดเยี่ยมจริงๆ
จากนั้น เย่เฉินพาทุกคน เดินเข้าไปในเขตคฤหาสน์ของTomson Riviera
เมื่อเข้าไปในเขตคฤหาสน์ ทุกคนต่างก็มองรอบๆอย่างไม่หยุด สภาพแวดล้อมในเขตคฤหาสน์ ดีกว่าบ้านเดี่ยวด้านนอกหลายเท่า งดงามประณีตอย่างที่สุด
“เย่เฉิน คฤหาสน์ของคุณคือหลังไหน?” เซียวเวยเวยทำเป็นถามขึ้นอย่างเสียงดัง
เย่เฉินจับกุญแจขึ้นมา เดินไปด้านข้างเซียวเวยเวย แล้วก็ยิ้มเดินไปยังคฤหาสน์ตรงหน้าพร้อมพูดว่า “หลังA05นี้แหล่ะ”
ภายใต้สายตาตกตะลึงของทุกคน เย่เฉินเอากุญแจมาเปิดประตูคฤหาสน์ด้วยสีหน้าเรียบเฉย พร้อมผลักเปิดประตูเบาๆ
เสียงเปิดประตูใหญ่ทั้งสองข้างดังขึ้น ภาพทิวทัศน์สวนที่งดงามตรงหน้า ปรากฏอยู่ตรงหน้าทุกคนในทันใด
แคก
เสียงประตูปลดล็อกดังขึ้น
เซียวเวยเวยอึ้งไป
เซียวไห่หลง พ่อของเซียวไห่หลง ต่างก็อึ้งไป
เซียวชูหรันก็แทบหยุดหายใจ ใช้มือขยี้ตาตัวเอง แล้วมองไปข้างหน้า
ศาลาในสวน ต้นไม้ดอกไม้เรียงรายเป็นพุ่มหนาห่างได้ระยะเป็นระเบียบ ตรงกลางมีคฤหาสน์หรูหราที่สวยงามและกว้างขวาง
“นี่…นี่มันหรูหราเกินไปไหม…” เซียวฉางเฉียนได้สติมาก่อน พร้อมร้องขึ้นมาด้วยความตกใจ
ท่าทีเซียวไห่หลงย่ำแย่มาก พูดขึ้นอย่างโมโหว่า “คนอะไรที่ยกคฤหาสน์หรูหราขนาดนี้ให้กับคุณ? ผมไม่เชื่อ”
“คุณไม่เชื่อผมก็ไม่รู้จะทำอย่างไร แต่คฤหาสน์หลังนี้มีคนยกให้ผมแล้วจริง” เย่เฉินขี้เกียจอธิบาย
เซียวเวยเวยเหลือกตาจ้องมองดูเย่เฉิน พูดเหน็บแนมขึ้นอย่างโมโหว่า “เย่เฉิน คุณคู่ควรกับคฤหาสน์ที่หรูหราแบบนี้หรือ?”
เย่เฉินหัวเราะพร้อมพูดว่า “นี่ไม่เกี่ยวข้องกับคุณ”
พื้นที่วางตรงหน้าประตูคฤหาสน์ ทุกคนตกอยู่ในอาการเงียบสงบ
เป็นใครต่างก็คิดไม่ถึง คฤหาสน์หลังที่หรูหราที่สุดในเมืองจินหลิง เจ้าของกลับเป็นเย่เฉิน
และเซียวเวยเวยกับเซียวฉางเฉียน ยิ่งยากที่จะยอมรับรับได้ เหมือนกับถูกตบหน้าต่อหน้าต่อตา แทบอยากที่จะขุดหลุมมุดหนีออกไป
ความจริงทำให้ใจคนแทบแตกสลาย
และในตอนนี้ ก็มีคนแก่คนหนึ่งเดินออกมาจากภายในคฤหาสน์
ชายคนแก่เดินมาตรงหน้าเย่เฉิน ถามขึ้นอย่างนอบน้อมว่า “สวัสดี ท่านคือคุณเย่เฉินใช่ไหม?”
เย่เฉินพยักหัวพูดว่า “ใช่ คุณคือใคร”
ชายคนแก่พูดขึ้นว่า “สวัสดีคุณเย่ ผมเป็นพ่อบ้านของประธานหวัง มีหน้าที่รับผิดชอบดูแลคฤหาสน์หลังนี้ คุณสามารถเรียกผมว่าลุงหลี่ ปกติผมรับผิดชอบดูแลคฤหาสน์ ดูแลรักษาความสะอาด”
“ลุงหลี่?” เซียวเวยเวยที่อยู่ด้านข้างมองดูเขาอย่างตกตะลึง หัวสมองทั้งหัวหดลง
ลุงหลี่คนนี้ ไม่ใช่พ่อบ้านของหวังเหวินเฟยคู่หมั้นของตนเองหรือ? ทำไมเขาถึงไม่อยู่ที่นี่?
คฤหาสน์หลังนี้ หรือว่าเป็นของตระกูลหวัง?
ในเมื่อเป็นแบบนี้ ทำไมต้องยกให้เย่เฉิน?
เซียวเวยเวยรีบถามขึ้นว่า “ลุงหลี่ นี่เกิดอะไรขึ้นกันแน่? คฤหาสน์หลังนี้เป็นของตระกูลหวังหรือ?”
ลุงหลี่พูดขึ้นว่า “เมื่อก่อนใช่ แต่ตอนนี้เป็นของคุณเย่แล้ว”
พูดเสร็จ ลุงหลี่ก็หันไปมองเย่เฉิน พร้อมถามว่า “คุณเย่ ภายในคฤหาสน์ยังตกแต่งไม่เสร็จ ท่านวางแผนที่จะย้ายเข้ามาอยู่เมื่อไหร่? ผมจะสั่งคนงานให้เร่งลงมือทำ เตรียมการให้พร้อมไว้ก่อน”
เย่เฉินพูดขึ้นอย่างเรียบเฉยว่า “พวกเรายังไม่ย้ายในตอนนี้ คุณดูแลคฤหาสน์ต่อไปก่อน ก่อนที่ผมจะย้ายเข้ามาผมจะโทรหาคุณ”
“ครับ คุณเย่”
ลุงหลี่พูดจบ แล้วก็หันไปโค้งคำนับให้กับเย่เฉิน แล้วก็หลีกไปยืนด้านข้าง เชิญเขาเข้าไปอย่างให้ความเคารพ
ดวงตาของเซียวเวยเวยแทบทะลักกระเด็นออกมา พวกญาติพี่น้องตระกูลเซียวต่างก็ตกตะลึงอย่างที่สุด
“พ่อบ้านของตระกูลหวัง?” เซียวเวยเวยพูดขึ้นอย่างตกตะลึงจนตาค้างว่า “ตระกูลหวังไหน บ้านเหวินเฟยหรือ?”
เย่เฉินมองดูเธอ แล้วยิ้มพูดขึ้นว่า “ใช่ บ้านของคู่หมั้นเธอหวังเหวินเฟย บ้านหลังนี้ พ่อของเขาเป็นคนยกให้ผมเอง”
“อะไรนะ?” หัวเซียวเวยเวยแทบระเบิด
คฤหาสน์หลังนี้ เป็นของตระกูลหวังคู่หมั้นของตน?
ก็หมายความว่า เดิมคฤหาสน์หลังนี้อนาคตจะต้องเป็นของตน?
แต่ ทำไมต้องยกให้กับเย่เฉิน?
นี่เป็นคฤหาสน์ของฉัน
พ่อของเซียวเวยเวยก็ไม่เข้าใจ ในขณะเดียวกันในใจก็โกรธเคืองอย่างมาก
ตระกูลหวังเป็นตระกูลของลูกสาวในอนาคต คฤหาสน์ของตระกูลหวังก็จะต้องยกให้กับลูกสาวของตน ทำไมถึงยกให้กับเย่เฉิน? นี่มันไม่สมเหตุสมผล
เฉียนหงเย่นถามเซียวเวยเวยว่า “เวยเวย นี่มันเกิดอะไรขึ้น? เธอรู้ไหมว่าคฤหาสน์นี้เป็นของตระกูลหวัง?”
เซียวเวยเวยส่ายหัวพูดขึ้นว่า “ฉันไม่รู้ ฉันไม่เคยได้ยินเหวินเฟยพูดถึงเลย….”
เฉียนหงเย่นรีบตะคอกพูดขึ้นว่า “รีบโทรไปถามเหวินเฟย ถามให้รู้เรื่องว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
“ได้ค่ะ”
เซียวเวยเวยรีบล้วงโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วก็โทรไปหาหวังเหวินเฟย
เมื่อรับสาย เธอก็ถามหวังเหวินเฟยว่า “พี่เหวินเฟย บ้านพวกคุณมีคฤหาสน์หลังหนึ่งในTomson Rivieraหรือ?”
หวังเหวินเฟยพูดว่า “มีหลังหนึ่ง ทำไมหรือ?”
เซียวเวยเวยพูดขึ้นอย่างค่อนข้างไม่พอใจว่า “งั้นทำไมถึงไม่เคยได้ยินคุณพูดถึง เป็นบ้านที่เตรียมไว้เป็นเรือนหอของเราหรือ?”
“ไม่ใช่” หวังเหวินเฟยพูดว่า “คฤหาสน์หลังนั้นคุณลุงใหญ่ของผมซื้อมา เพื่อจะเอาไว้อยู่ในวัยเกษียณ เขาค่อนข้างชอบสภาพแวดล้อมของTomson Riviera จะยอมยกให้พวกเราได้ยังไง”
พูดเสร็จ หวังเหวินเฟยก็ถามขึ้นว่า “คุณรู้เรื่องนี้ได้ยังไง?”
เซียวเวยเวยพูดขึ้นอย่างเสียใจจนน้ำตาแทบไหลว่า “คุณรู้ไหม ลุงใหญ่ของคุณยกคฤหาสน์หลังนี้ให้คนอื่นแล้ว”
“ยกให้คนอื่น?” หวังเหวินเฟยถามต่อว่า “ยกให้ใคร?”
เซียวเวยเวยพูดขึ้นอย่างร้องห่มร้องไห้ว่า “ยกให้เย่เฉินแล้ว เย่เฉินที่เป็นพี่เขยไร้ประโยชน์ของฉันคนนั้น”
