ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1001

เจ็ดโมงเช้า เซียวชูหรันค่อยๆตื่นขึ้นมา ครั้งนี้เธอนอนหลับได้สบายกว่าครั้งก่อนเยอะ ไม่ฝันทั้งคืนเลย และก็ไม่ได้ตื่นขึ้นมาแม้แต่ครั้งเดียว เหมือนว่านอนหลับลึกตลอดทั้งคืน เพราะงั้นรู้สึกสดชื่นอย่างมากไปทั้งตัวเลย
หลังจากที่ตื่นขึ้นมาไม่เห็นเย่เฉินแล้ว เซียวชูหรันก็ไม่ได้รู้สึกตกใจ เพราะเย่เฉินจะนอนตื่นเช้ากว่าเธอทุกวัน
เพราะรู้ว่าวันนี้เย่เฉินจะพาตัวเองไปเก็บผักผลไม้ ดังนั้นเซียวชูหรันจึงอารมณ์ดีเป็นพิเศษ และในใจก็รอคอยเป็นอย่างมาก
หลังจากล้างหน้าบ้วนปากเสร็จแล้ว เซียวชูหรันก็เปลี่ยนเป็นชุดกีฬา แล้วถึงจะเดินลงไปชั้นล่าง
เดิมทีเธอคิดว่าเย่เฉินกำลังทำอาหารเช้าอยู่ กินอาหารเช้าเสร็จแล้วถึงจะออกเดินทางไปชานเมือง แต่คิดไม่ถึงว่า เย่เฉินจะรอตัวเองอยู่ที่ห้องรับแขก
เมื่อเย่เฉินเห็นเซียวชูหรันเดินลงมา ก็รีบเดินเข้าไปทันที ยิ้มพร้อมพูดว่า ： “ที่รัก ไปกัน เราออกไปเก็บผักผลไม้กันนะ！”
เซียวชูหรันถามด้วยความตกใจอย่างมาก : “ห๊ะ？ไปตอนนี้เลยเหรอ？ยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลยนะ……”
เย่เฉินยิ้มพร้อมพูดว่า : “ยังจะกินข้าวเช้าอะไรอีกละ กลับมาค่อยกินนะ”
พูดแล้ว ก็ยื่นมือไปจับมือของเซียวชูหรัน ดึงเธอพร้อมเดินออกไปข้างนอก
เซียวชูหรันโดนเย่เฉินดึงมือเดินออกมา รู้สึกหัวใจเต้นแรงอย่างมาก ทั้งรู้สึกอาย ทั้งรู้สึกประหลาดใจ อดไม่ได้ที่จะพูดถามว่า : “เย่เฉิน ขับรถออกไปเก็บผักผลไม้ที่ชานเมือง เสร็จแล้วค่อยกลับมา ไม่ว่ายังไงก็ต้องใช้เวลาถึงครึ่งค่อนวันเลยนะ ถ้าเราไม่กินข้าวรองท้องไปสักนิด ถึงตอนนั้นเกิดหิวขึ้นมาแล้วจะทำยังไง？”
เย่เฉินยิ้มพร้อมพูดว่า ： “คุณไปกับผมเดี๋ยวก็รู้เอง ผมจัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว”
เซียวชูหรันถามอย่างอยากรู้ว่า ： “หรือว่าคุณได้จัดเตรียมการท่องเที่ยวเชิงเกษตรรูปแบบใหม่ไว้แล้วงั้นเหรอ？”
เย่เฉินลากเซียวชูหรันออกมาถึงหน้าประตู ยิ้มพร้อมพูดว่า : “มา คุณหลับตาลงก่อน”
เซียวชูหรันก็ยิ่งจะประหลาดใจ : “เย่เฉิน ให้ฉันหลับตาลงตอนนี้เลยเหรอ มันเร็วไปหน่อยหรือเปล่า？”
เย่เฉินยิ้มพร้อมพูดว่า : “เร็วไปหน่อยอะไรกันล่ะ ไม่เร็วแล้ว เดี๋ยวคุณก็รู้เอง”
เซียวชูหรันทำได้เพียงแค่ยิ้มอย่างจนใจ หลับตาลง พูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลว่า : “ก็ได้ค่ะ เห็นว่าคุณจะพาฉันไปเก็บผักผลไม้หรอกนะ ก็เลยเชื่อฟังที่คุณพูด”
เย่เฉินยิ้มพร้อมพูดว่า : “งั้นคุณห้ามแอบดูนะ！”
เซียวชูหรันพูดอย่างจริงจังว่า : “คุณวางใจเถอะ ฉันไม่แอบดูแน่นอน！คนอย่างฉันก็ชอบการเซอร์ไพรส์เหมือนกัน！”
“งั้นก็ดีเลย！”
เย่เฉินจูงมือที่ขาวนวลและอบอุ่นของเซียวชูหรัน พาเขาเดินออกจากบ้านไปอย่างระมัดระวัง เดินมาจนถึงในสวน สวนที่อยู่ทางทิศตะวันตกในเวลานี้ ปลูกทั้งผักและผลไม้กว่าหนึ่งไร่แล้ว
อีกอย่างต้นกล้าของผักผลไม้เหล่านี้ก็ได้รับการคัดสรรมาอย่างดีโดยหวังเจิ้งกาง ไม่เพียงแค่ผลจะงอกงามได้ดี แม้แต่รูเล็กที่แมลงเจาะกินก็ไม่มีเลย สีของผลไม้นั่นก็มีสีสันมาก ใบของมันก็เขียวขจี บวกกับมีหยดน้ำค้างในตอนเช้า เห็นแล้วก็ทำให้คนรู้สึกทึ่ง
เย่เฉินจูงมือของเซียวชูหรันออกมา มาถึงตรงหน้าของสวนผัก ถึงจะยิ้มพร้อมพูดกับเธอว่า : “ที่รัก คุณลืมตาได้แล้ว”
เซียวชูหรันเอ่ยถามอย่างประหลาดใจว่า : “ต้องนั่งรถไปไม่ใช่เหรอ？ยังไม่ทันได้ขึ้นรถก็ให้ฉันลืมตาแล้วเหรอ？”
“ใช่สิ” เย่เฉินยิ้มพร้อมพูดว่า: “ให้คุณลืมตาคุณก็ลืมตาเถอะ”
เซียวชูหรันยิ้มพร้อมพูดว่า : “งั้นฉันลืมตาแล้วนะ！”
พูดแล้ว เธอก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมาแล้ว
ทันทีที่ลืมตาขึ้นมา พระอาทิตย์ที่ขึ้นทางทิศตะวันออกนำพาแสงอรุณที่งดงาม สาดส่องไปยังแววตาที่สดใสของเธอ ทำให้เธอดวงตาพร่ามัวไปชั่วขณะ มองเห็นไม่ชัดเจน
ตามมาด้วย การมองเห็นของเธอที่ค่อยๆกลับมาเป็นปกติ
ในเวลานี้ เธอถึงได้พบความน่าทึ่ง ตรงหน้าของตัวเอง จู่ๆก็มีสวนผักและผลไม้ที่สมบูรณ์แบบไร้ที่ติ！
เธออุทานเสียงออกมาอย่างตกใจ！
ตามมาด้วยเอามือทั้งสองข้างปิดปากของตัวเองทันที！
————