ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1002

หลังจากนั้น เธอก็มองไปยังเย่เฉินที่อยู่ข้างกาย ใบหน้าเต็มไปด้วยความน่าทึ่งและเหลือเชื่อ
“นี่……ฉัน……ฉันคงไม่ได้ฝันไปใช่ไหมเย่เฉิน！บ้านของเราจะมีสวนผักผลไม้อย่างนี้ได้ยังไงกัน？！”
เย่เฉินมองไปที่เธออย่างตามใจ ยิ้มพร้อมพูดว่า : “ยัยทึ่มเอ่ย คุณไม่ได้ฝันไปแน่นอน ไม่ใช่ว่าคุณชอบเก็บผักผลไม้เหรอ？ต่อไปคุณก็สามารถมาเก็บผักผลไม้ที่นี่ได้ทุกวันนะ ผมให้คนหามาให้แล้ว เป็นต้นกล้าของผักผลไม้ที่ดีที่สุดในเมืองจินหลิงที่พวกเขาสามารถหามาได้เลยนะ ต่อไปแปลงผักผืนนี้ ผมก็จะตั้งใจดูแล รับรองว่ามันจะออกผลอย่างมากมายทั้งสี่ฤดูในหนึ่งปีอย่างแน่นอน เพื่อให้คุณได้เก็บและชิมรสชาติ！ ”
ทันใดนั้นเซียวชูหรันการซาบซึ้งใจจนเบ้าตาแดงก่ำ！
ให้ฝันยังไงเธอก็คิดไม่ถึงว่า จู่ๆสามีของตัวเองจะเตรียมการเซอร์ไพรส์ที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้ให้กับตัวเอง！
ตอนเด็กๆเธอหวังว่าจะสามารถปลูกผักผลไม้เล็กๆน้อยๆในสวนได้ แค่มะเขือเทศสักต้น พริกสักต้น เธอก็พึงพอใจเป็นอย่างมากแล้ว
แต่ว่า นายหญิงใหญ่เซียวไม่เคยให้โอกาสนี้กับเธอเลย
คิดไม่ถึง จู่ๆสามีเพียงช่วงเวลาข้ามคืน ทันใดนั้น ก็ทำแปลงสวนผักที่ดีขนาดนี้ ขนาดใหญ่ให้แก่ตัวเองแล้ว！
โดยเฉพาะคำมั่นสัญญาที่มีความรู้สึกที่ลึกซึ้งนี้ของเย่เฉิน ก็ยิ่งทำให้เซียวชูหรันซาบซึ้งใจอย่างมาก！
แม้ว่าก่อนหน้านี้เย่เฉินจะทำอะไรให้ตัวเองมามากมาย แต่ก็ไม่มีเรื่องไหนทำให้ตัวเองรู้สึกซาบซึ้งใจ มากกว่าเรื่องนี้เช่นนี้เลย
ความรู้สึกเช่นนี้ก็เหมือนกับรอคอยให้สามีของตัวเองมอบดอกไม้หนึ่งดอกให้ตัวเอง คิดไม่ถึงว่าสามีกลับว่ามอบทะเลดอกไม้ทั้งผืนให้แก่ตัวเองแล้ว
ราวกับว่าตัวเองครอบครองโลกทั้งใบเลยทันที
อย่าเห็นว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเหล่านี้ มีเพียงผักผลไม้ ไม่มีดอกกุหลาบที่โรแมนติกนะ ในเวลานี้ผักผลไม้เหล่านี้สำหรับเซียวชูหรันแล้ว ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงได้มากกว่าดอกกุหลาบที่สวยที่สุดในโลกอีก
กระทั่งในเวลานี้ เธอรู้สึกว่าตัวเองในตอนนี้ ตื่นเต้นมากกว่า ตอนที่เย่เฉินจัดงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่กับตัวเอง ที่สวนดอกไม้กลางอากาศที่ป๋ายจินฮ่านกงในตอนนั้นอีก
ในเวลานี้ เย่เฉินที่อยู่ข้างกายก็ยื่นตะกร้าไม้ไผ่อันเล็กๆที่สวยงามใบหนึ่งไปยังมือของเซียวชูหรัน ยิ้มพร้อมพูดว่า : “ที่รัก คุณอยากจะเก็บผักผลไม้ไม่ใช่เหรอ？มัวอึ้งอยู่ทำไมกัน ผักผลไม้ทั้งหมดที่อยู่ที่นี่ล้วนแต่ปลอดสารพิษ ไม่ฉีดยาฆ่าแมลง คุณสามารถเก็บได้อย่างวางใจ！”
ในใจของเซียวชูหรันรู้สึกซาบซึ้งอย่างมาก เธอมองไปยังเย่เฉิน กระโดดเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเขาโดยไม่ทันรู้ตัว กอดที่เอวของเขาแน่นๆ พูดอย่างซาบซึ้งว่า : “ที่รักขอบคุณคุณนะคะ ขอบคุณทุกอย่างที่คุณทำให้ฉัน ฉันคิดว่าตอนนี้ตัวเองเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลก”
เย่เฉินลูบๆที่แก้มของเธอ พูดด้วยความรักและเอ็นดูอย่างมากว่า : “ยัยทึ่ม คุณเป็นภรรยาของผมไม่ใช่เหรอ？มาพูดขอโทษอะไรกันละ ขอเพียงแค่คุณมีความสุขผมก็มีความสุขแล้ว”
พูดแล้ว เย่เฉินก็มองไปยังเซียวชูหรันที่อยู่ใกล้ตรงหน้า จู่ๆก็รู้สึกบุ่มบ่ามขึ้นมาชั่วครู่
ดังนั้น ในสมองก็ไม่คิดพิจารณาอะไรทั้งสิ้น ก้มหน้าลงไปทันที ค่อยๆจูบริมฝีปากของเซียวชูหรันแล้ว
ในเวลานี้ จู่ๆในสมองของเซียวชูหรันก็เกิดความว่างเปล่าทันที
นี่เป็นจูบแรกของเซียวชูหรัน คิดไม่ถึงว่าจู่ๆจะโดนเย่เฉินขโมยจูบแรกไป！
แต่ว่า ในใจของเธอกลับว่าไม่ได้โกรธแม้แต่นิดเดียว
เธอเงยหน้าขึ้นมองเย่เฉินที่หล่อเหลาและอ่อนโยน จู่ๆภายในใจก็เกิดความสุขใจอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนเลย
ที่แท้การเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆในอ้อมของสามี ความรู้สึกนี้มันดีแบบนี้นี่เอง！
แม้ว่าในใจจะมีความสุขอย่างมาก แต่เธอก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะเขินอายเล็กน้อย
ดังนั้นหลังจากที่เย่เฉินค่อยๆจูบเบาๆเซียวชูหรันก็ผลักเย่เฉินออกไปอย่างตื่นตระหนก เธอจัดผมเผ้าที่อยู่ข้างหูอย่างตื่นเต้น เอ่ยพูดเงอะๆงะๆว่า : “คือว่า ฉันจะต้องไปเก็บผักผลไม้……”
เย่เฉินกอดเธอเบาๆ พร้อมพูดว่า ： “ที่รัก ผมจะไปกับคุณด้วย！”
เซียวชูหรัยก็ยิ่งแก้มแดงก่ำ ยื่นตะกร้าไม้ไผ่ไปในมือของเขา พูดอย่างเขินอายว่า ： “งั้นคุณตามฉันมา ฉันเก็บ ส่วนคุณช่วยฉันถือ！”
“ได้เลย！” เย่เฉินรีบตอบตกลงทันที จูงมือของภรรยาเข้าไปยังสวนผัก
ระเบียงชั้น3ในตอนนี้ หม่าหลันมองไปยังสองคนที่อยู่ในสวน พูดบ่นพึมพำในปากว่า : “โชว์ความหวานเลี่ยนๆที่นั่นตั้งแต่เช้าตรู่ ไม่รู้เหรอว่ากูอิจฉาจะตายอยู่แล้ว？”
คิดมาถึงตรงนี้ เธอก็พูดตะโกนออกไปอย่างโมโหว่า : “นี่ พวกเธอสองคนรีบเก็บเร็วๆหน่อยนะ แม่รอถ่ายรูปสวนผักโพสต์ลงโมเม้นท์ในวีแชทนะ！”
————