ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1199

หม่าจงเหลียงพูดพร้อมกับยื่นมือออกมา ขับไล่หญิงแก่สวีลี่ฉินออกไป
สวีลี่ฉินร้องไห้อย่างขมขื่นและพูด : “คุณ…… ยังไงก็ตามคุณให้ฉันกลับบ้านไปเก็บเสื้อผ้าสักหน่อยนะ!”
หม่าจงเหลียงพูดเสียงเย็น : “นี้คุณผู้หญิงยังคิดจะกลับบ้านไปเก็บอีกเหรอ ผมไม่ถอดเสื้อผ้าบนตัวคุณออกก็ถือว่าไว้หน้าคุณมากแล้ว! แม่งเอ๊ยยังพูดไร้สาระอีก ถอดเสื้อผ้าคุณแล้วโยนทิ้งไปซะ!”
เมื่อสวีลี่ฉินได้ยินประโยคนี้ ไม่กล้าพูดมากทันที ทำได้เพียงถูกหม่าจงเหลียงลากออกไปดังสุนัขตายตัวหนึ่ง
เมื่อเห็นสวีลี่ฉินถูกนำตัวไป ท่านหงห้าชี้ไปที่เซว์จิ้งจิ้ง กระดิกนิ้วแล้วพูด : “มา คุณมานี่สิ”
ในใจเซว์จิ้งจิ้งหนึ่งล้านไม่ยอม แต่ ณ เวลานี้ไม่กล้าขัดคำสั่งท่านหงห้าสักนิด
ทำได้เพียงเดินไปข้างหน้าอย่างจำยอม และพูดเสียงสั่น : “หง…… ท่านหงห้า……”
ท่านหงห้าพยักหน้า ชี้ไปที่เธอกับซุนเต๋อวั่ง และพูดกับเจ้าหน้าที่ของสำนักงานกิจการพลเรือน: “มา ทำเรื่องจดทะเบียนสมรสให้พวกเขาสองคน”
พนักงานถามอย่างตกตะลึงตาค้าง : “อ๊า? ทำเรื่องจดทะเบียนสมรสให้พวกเขาสองคน?”
“ใช่” ท่านหงห้าพูด : “เป็นพวกเขาสองคน จัดการเดี๋ยวนี้เลย!”
ในขณะที่พนักงานประหลาดใจ ในใจก็อดยืนยันสิ่งที่ตนเองคิดไม่ได้ ซุนเต๋อวั่งคนนี้อายุ 50 กว่าปี ต้องเป็นชายเครื่องบินรบห่วยๆ แน่ ไม่คาดว่าจะพาภรรยาเก่าตนเองกับภรรยาใหม่ตนเองมาทำเรื่องหย่าและทำเรื่องจดทะเบียนที่สำนักงานกิจการพลเรือนในเวลาเดียวกัน ตาเฒ่านี้ยังมีความเป็นคนอยู่ไหม?
พนักงานคนนี้เป็นหญิงสาวคนหนึ่ง ดังนั้นเธอจึงไม่สบอารมณ์กับผู้ชายห่วยๆ มาก ปกติผู้ชายห่วยๆ ประเภทนี้จะทั้งสูงทั้งหล่อยังพอเข้าใจได้ สุดท้ายก็เป็นคนมีหน้าตาดีมีเงินทุน แต่ซุนเต๋อวั่งคนนี้อายุเกือบ 60 ปีแล้ว แก่แล้วไม่ว่า ยังรูปร่างหน้าตาน่าเกลียด แต่ไม่คิดว่าจะน่าเกลียดขนาดนี้ มีอะไรดีกับอะไรกัน?
แม้ว่าในใจจะไม่พอใจชายแก่คนนี้เป็นอย่างมาก แต่หญิงสาวก็ไม่กล้าแสดงความรู้สึกออกมา ทำได้เพียงทำเรื่องจดทะเบียนสมรสให้เขากับเซว์จิ้งจิ้งด้วยความคับข้องใจ
ก่อนที่จะจดทะเบียนสมรส อันดับแรกต้องถ่ายรูปแต่งงานก่อนถึงจะทำเรื่องจดทะเบียนสมรสได้
ดังนั้นทั้งสองคนดูแล้วเหมือนพ่อกับลูกสาวกันมิปาน ทำเพียงยืนเคียงบ่าเคียงไหล่กันหน้าม่านสีแดง และถ่ายภาพแต่งงานออกมาใบหนึ่ง
สีหน้าของเซว์จิ้งจิ้งดูแย่มาก แม้ว่าในใจจะมีความไม่พอใจเป็นล้าน แต่ในเวลานี้ก็ไม่กล้าแสดงออกมา
ซุนเต๋อวั่งอยู่ในอารมณ์ที่ซับซ้อน สิ่งที่น่าห่อเหี่ยวที่สุดในสายตา คือควรทำอย่างไรกับเด็กในท้องของเซว์จิ้งจิ้ง?
หรือว่า รอหลังจากกลับบ้าน ก็ชักชวนให้เธอเอาเด็กออก?
ในขณะนี้ เซว์ซิงหลงพูดกับซุนเต๋อวั่งอย่างอัดอั้น : “เฒ่าแก่ซุน เรื่องวันนี้ ผมจะไม่พูดอะไรแล้ว แต่หลังจากนี้คุณต้องดูแลลูกสาวของผมให้ดีที่สุด ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าผมไม่เกรงใจ!”
ซุนเต๋อวั่งรีบพูด : “ประธานเซว์วางใจ ผมจะพยายามอย่างเต็มที่……”
เซว์ซิงหลงพูดอีกครั้ง : “นอกจากนี้ เด็กในท้องของลูกสาวผม ไม่ว่ายังไงก็อย่าเอาออก ไม่อย่างนั้นผมจะไม่ให้อภัยคุณเด็ดขาด! ได้ยินไหม?”
ซุนเต๋อวั่งหดหู่ในใจ
ไม่ใช่ว่าเป็นคนชนผิวดำหรือ? ทำไมถึงไม่ให้เอาออก?
คนชนผิวดำอย่างนี้ ปล่อยไว้นอกจากจะทำให้ตนเองอัปยศ ยังทำอะไรได้อีก?
แต่เขากลับไม่กลับขัดขืนเซว์ซิงหลง อย่างไรก็ตาม ธุรกิจทั้งหมดของเขาต้องอาศัยการดูแลจากเซว์ซิงหลง ถ้าไปท้าทายเขาเข้าจริงๆ อย่างนั้นคาดว่ารายได้ของตระกูลซุนทั้งหมดต้องได้รับผลกระทบมหาศาลแน่
ดังนั้นเขาทำได้เพียงพยักหน้าตกลง และเปิดปากพูด : “ประธานเซว์วางใจ เด็กในท้องของเซว์จิ้งจิ้งผมจะไม่ให้เธอเอาออก”
เซว์ซิงหลงจึงวางใจลง แล้วพูด : “รอหลังจากเด็กคลอดออกมา ถ้าพวกคุณไม่ต้องการ ก็เอามาให้ผมได้ พวกเราคู่สามีภรรยาจะเลี้ยงเอง”
————