ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1340

ตอนอิโตะ นานาโกะไปเยี่ยมยามาโมโตะ คาซึกิซึ่งเป็นอาจารย์ตน ได้ยินข่าวมาอย่างหนึ่งว่า นักแข่งVictoriaจากออสเตรเลียที่โดนฉินเอ้าเสวี่ยนเอาชนะไปในวันนี้ก็มารับการรักษาที่โรงพยาบาลชุมชนจินหลิงเหมือนกัน
ทานากะซังออกไปสืบดูสักหน่อย และมาบอกผลที่ทำให้เธอตกตะลึงไม่น้อย
ที่แท้Victoriaโดนฉินเอ้าเสวี่ยนถีบทีเดียวจนแขนหักทั้งสองข้าง ตอนนี้ใส่เฝือกแล้วเรียบร้อย และประกาศขอถอนตัวจากการแข่งชิงอันดับสามในวันมะรืน พร้อมทั้งยกอันดับที่สามของการแข่งครั้งนี้ให้กับMichaelที่พ่ายแพ้ให้กับอิโตะ นานาโกะไปเลย
Victoriaไม่เพียงต้องถอนตัวจากการแข่งครั้งนี้ ยังเป็นไปได้อย่างมากที่จะถอนตัวจากวงการด้วย
เพราะสำหรับนักกีฬาซานดาแล้ว สองแขนมีความสำคัญมาก หลังจากสองแขนหักลง ต่อให้ฟื้นฟูก็ยากที่จะฟื้นฟูได้เหมือนเดิม
สำหรับนักกีฬามืออาชีพแล้ว ผลกระทบน่ากลัวจะเป็นตลอดชีวิต
เป็นไปได้อย่างมากว่าเธอจะต้องจบชีวิตนักกีฬามืออาชีพไว้เพียงเท่านี้เลย
อิโตะ นานาโกะตะลึงพรึงเพริดกับข่าวนี้มาก
เธอรู้ว่าVictoriaได้รับบาดเจ็บที่แขนทั้งสองข้างในการแข่งขัน แต่เธอไม่รู้ว่า ที่แท้Victoriaเจ็บสาหัสขนาดนี้
Victoriaเองก็เป็นนักกีฬาซานดาระดับท็อป แต่กลับถูกฉินเอ้าเสวี่ยนถีบทีเดียวจนแขนสองข้างหัก เห็นได้ชัดว่า ความแข็งแกร่งและพลังของร่างกายฉินเอ้าเสวี่ยนไปไกลเกินกว่าระดับที่คนธรรมดาจะเทียบได้
ถึงอิโตะ นานาโกะจะเก่งกว่าVictoriaหน่อย แต่ที่เก่งกว่าคือเทคนิคและประสบการณ์ แต่ด้านพลังร่างกาย เธอถือว่าด้อยกว่าVictoriaที่เป็นพวกคนผิวขาวตัวโตอยู่หน่อย
ขนาดVictoriaยังไม่สามารถต้านรับการโจมตีเพียงครั้งเดียวนี่ของฉินเอ้าเสวี่ยนได้ งั้นวันมะรืนเมื่อเธอเผชิญหน้าฉินเอ้าเสวี่ยน น่ากลัวจะอันตรายมาก
พอยามาโมโตะ คาซึกิฟังจบ อดถอนหายใจยาวออกมาไม่ได้ เขาบอกว่า “นานาโกะ เท่าที่ผมดูนะ การแข่งวันมะรืนคุณสละสิทธิ์เถอะ”
อิโตะ นานาโกะถามอย่างสงสัยว่า “อาจารย์ คุณพูดอะไรคะ? ทำไมให้ฉันสละสิทธิ์เวลานี้? คุณเคยบอกว่า ผู้แข็งแกร่งที่แท้จริงไม่มีทางยอมแพ้ทั้งที่ยังไม่สู้ไม่ใช่หรอไง?”
ยามาโมโตะ คาซึกิถอนหายใจยาวพลางว่า “นั่นมันในสถานการณ์ปกติ! แต่ตอนนี้คุณก็เห็นแล้ว ฝีมือฉินเอ้าเสวี่ยนคนนี้แกร่งนัก ถ้าคุณสู้กับเธอ เป็นไปได้มากว่าจะได้รับบาดเจ็บสาหัส ถ้าเป็นอย่างนั้น คุณจะไม่ได้แค่แพ้การแข่งขันเดียว อาจจะต้องสูญเสียชีวิตนักกีฬาอาชีพไปด้วยเลยก็ได้!”
อิโตะ นานาโกะเม้มปาก พูดเสียงต่ำว่า “แต่ถ้าฉันยอมถอนตัวโดยไม่แข่ง ต่อไปจะมีหน้าไปฝึกฝนบู๊ต่อได้ยังไงล่ะคะ…ประเทศมีคำพูดหนึ่งกล่าวไว้ไม่ใช่หรือไงว่า ต่อให้รู้ว่ามีอันตราย ก็ยังจะก้าวเข้าไปน่ะ?”
ยามาโมโตะ คาซึกิพูดอย่างร้อนใจว่า “ประเทศจีนยังมีคำโบราณอีกคำหนึ่งพูดไว้ด้วย! ตราบใดมีชีวิตไว้ ยังไงก็มีความหวังน่ะ! เกิดคุณบาดเจ็บสาหัสขึ้นมา ชีวิตนักกีฬาอาชีพก็จบเลยนะ!”
อิโตะ นานาโกะพูดอย่างมั่นคงว่า “อาจารย์คะ วันนี้ฉันพยายามแทบตายกว่าจะทำให้เย่เฉินมองฉันใหม่ ถ้าฉันสละสิทธิ์การแข่ง เขาต้องดูถูกฉันแน่ ดังนั้นฉันจะเลิกล้มกลางคันไม่ได้ ตรงกันข้ามฉันจะต้องทุ่มเทสุดกำลังในการแข่งรอบชิงค่ะ ต่อให้ต้องแพ้แน่ๆ ฉันก็จะแพ้อย่างมีศักดิ์ศรี!”
ยามาโมโตะ คาซึกิถอนหายใจหนักหน่วงออกมาหนึ่งที “เฮ้อ! ถ้าเย่เฉินยอมรับคุณเป็นศิษย์ ทุกอย่างก็ยังพอคุยกันได้ แต่ว่าท่าทีเย่เฉินในตอนนี้ เห็นชัดว่าไม่ยอมรับคุณเป็นศิษย์นะ ต่อให้คุณแสดงฝีมือดีต่อหน้าเขาแค่ไหน แล้วยังไงล่ะ ในสายตาเขา คุณเป็นคนต่างชาติ เป็นคนละเผ่าพันธุ์กับเขา!”
“ไม่เป็นไรค่ะ” อิโตะ นานาโกะยิ้มน้อยๆบอกเสียงเบาว่า “เขายอมไม่ยอมรับฉันเป็นศิษย์ไม่ใช่เรื่องใหญ่ ฉันแค่ไม่อยากโดนเขาดูถูกหรือมองไม่ดี!”
ยามาโมโตะ คาซึกิเข้าใจอิโตะ นานาโกะ รู้ว่าตอนนี้เธอมั่นคงมาก ตนไม่สามารถเปลี่ยนแปลงการตัดสินใจของเธอได้เลย
ดังนั้นเขาเลยหันมองทานากะซังที่ยืนอยู่ด้านข้าง เอ่ยปากขึ้นว่า “ทานากะ ถึงเวลาแข่ง ถ้าคุณอิโตะได้รับบาดเจ็บ คุณต้องรีบโยนผ้าขาวให้กับกรรมการทันที เข้าใจไหม?”
ทานากะซังกำลังจะพยักหน้า อิโตะ นานาโกะตะคอกด้วยสีหน้าเย็นชาว่า “ทานากะ! ถึงเวลานั้นห้ามคุณโยนผ้าขาวโดยเด็ดขาด! การแข่งครั้งนี้ต่อให้ฉันจะแพ้ยังไงฉันก็ยอมรับได้ แต่จะไม่ยอมรับการยอมแพ้เองโดยเด็ดขาด!”