ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1376

เย่เฉินยิ้มเบาๆ：“ได้ผลก็ดีแล้ว”
หม่าหลันยิ้มและพูดอย่างประจบว่า：“ลูกเขย แม่ขอคุยอะไรกับคุณหน่อยได้ไหม？”
เย่เฉินพยักหน้า：“ได้ครับ”
หม่าหลันรีบพูด：“ลูกเขยคือเรื่องมันเป็นอย่างนี้ ถึงผลิตภัณฑ์ดูแลผิวที่ผลิตจากคาเวียร์ชุดใหญ่นี้จะมีเยอะ แต่มันก็มีวันที่แม่ใช้จนหมด แม่กลัวว่าหลังจากที่ใช้หมด ถ้าไม่ได้ใช้อย่างต่อเนื่อง ริ้วรอยบนใบหน้าของแม่จะกลับไปเหมือนเดิม รอให้แม่ใช้ผลิตภัณฑ์ตัวนี้ใกล้หมด คุณช่วยซื้อให้แม่อีกชุดหนึ่งได้ไหม ？”
เย่เฉินเข้าใจในทันที
อันที่จริงหม่าหลันกลัวว่าถ้าใช้ผลิตภัณฑ์ชุดนี้จนหมดก็จะไม่มีชุดใหม่ให้ใช้ ดังนั้นเธอจึงอยากให้เขาซื้อชุดใหม่ให้เธออีก
ความจริงแล้ว ผลิตภัณฑ์ดูแลผิวราคาสี่แสนหยวนต่อชุด สำหรับเขามันก็ไม่ได้แพงเกินไป แต่มันก็ไม่ใช่เงินจำนวนน้อย เขาไม่สามารถรับปากหรือสัญญาหม่าหลันได้ในทันที
ถ้าเธอดูแลคนในครอบครัวได้ดี แน่นอนเรื่องนี้ไม่ใช่ปัญหา แต่ถ้าเธอดูแลคนในบ้านได้ไม่ดี อย่าว่าแต่ผลิตภัณฑ์ดูแลผิวที่มีราคาแพงขนาดนี้ แม้แต่ครีมทาผิวต้าเปาที่มีราคาขวดละไม่กี่หยวน เขาก็ไม่ซื้อให้เธอย่างแน่นอน
ดังนั้น เขาก็พูดเบาๆว่า：“ แม่ ถึงเวลานั้นพวกเราค่อยว่ากัน ผลิตภัณฑ์ชุดนี้ยังไงก็ใช้ได้เกินครึ่งปี？รอให้แม่ใช้จนใกล้จะหมด พวกเราค่อยพูดเรื่องนี้ก็ยังไม่สาย”
หม่าหลันเป็นคนฉลาด เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ก็เข้าใจความหมายของเย่เฉินทันที
เขาคงต้องการดูว่าเธอดูแลคนในครอบครัวดีหรือเปล่า แล้วค่อยตัดสินใจ
ดังนั้นเธอเลยรีบพูดด้วยรอยยิ้มทันที：“ ลูกเขย คุณวางใจได้ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เรื่องในบ้านแม่จะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย ถ้าคุณต้องการให้แม่ทำอะไร แม่จะทำให้ทุกอย่าง！”
เมื่อพูดจบ เธอก็รีบถามทันที ：“ ลูกเขย แม่ได้ตุ๋นซี่โครงให้คุณทานในตอนกลางวัน เดี๋ยวแม่จะไปทำปลาดาบน้ำแดงให้คุณอีก！”
เย่เฉินพยักหน้าและพูด：“แม่ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป อาหารของที่บ้านควรดีกว่าเดิม อย่าทำแต่อาหารพื้นบ้าน ควรทำอาหารดีๆรสชาติอร่อยๆบ้าง ชูหรันทำงานลำบากทุกวัน ควรบำรุงร่างกายให้เธอบ้าง”
เมื่อพูดจบ ไม่รอให้หม่าหลันพูด เขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและพูดเบาๆ：“ฉันจะโอนเงินทางวีแชทให้แม่สามหมื่นหยวน ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปครอบครัวของเราใช้จ่ายค่าอาหารสามหมื่นหยวนต่อเดือน”
หม่าหลันได้ยินว่าเย่เฉินให้ค่าใช้จ่ายอาหารในครอบครัวสามหมื่นหยวนต่อเดือน เธอตื่นเต้นดีใจและมีความสุขมากๆ！
สามหมื่นหยวน ค่าใช้จ่ายอาหารสำหรับสี่คน ยังไงก็ใช้ไม่หมด？
เมื่อถึงเวลานั้น ตัวเองก็สามารถหักเงินออกมาบางส่วน ทุกเดือนอย่างต่ำก็คงหักเงินออกมาได้ซักหนึ่งถึงสองหมื่นหยวน
ไม่คาดคิดเลยว่า ตอนนี้เย่เฉินจะพูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า：“ แม่ เงินสามหมื่นหยวนสำหรับค่าใช้จ่ายของอาหาร แม่ห้ามหักเงินและเก็บไว้เอง ทุกเดือนต้องใช้เงินสามหมื่นหยวนเพื่อปรับปรุงอาหารในครอบครัวของเราให้ดีขึ้น ฉันก็ไม่เอาเปรียบแม่แน่นอน ทุกเดือนฉันจะให้แม่เพิ่มอีกหนึ่งหมื่นหยวน เป็นค่าเหนื่อยสำหรับแม่”
หม่าหลันได้ยินคำพูดเหล่านี้ เธอก็ไม่รู้สึกโกรธเลย แต่เธอกลับรู้สึกโล่งใจ
ถ้าตัวเองหักเงินบางส่วนไว้ เธอก็กลัวเย่เฉินจะรู้และตำหนิเธอ แต่ถ้าตัวเองไม่หักเงินบางส่วนไว้ เขาก็จะไม่มีเงินสำหรับใช้ส่วนตัวเลย และมันคงจะอยู่ยาก
ตอนนี้เย่เฉินให้ค่าเหนื่อยกับเธอเดือนละหนึ่งหมื่นหยวน มันก็ดีมากแล้ว
อย่างไรก็ตาม เงินหนึ่งหมื่นหยวนมันก็ไม่ใช้เงินจำนวนมากนัก ตอนนี้ตัวเองไม่ได้ออกไปหาเพื่อน ทุกวันสวมหน้ากากและแว่นกันแดดออกจากบ้านไปซูเปอร์มาเก็ตที่อยู่ใกล้ๆเพื่อซื้ออาหาร มันก็ไม่มีที่ให้ใช้เงินจริงๆ
แต่ในอนาคต หากขาของเธอหายดีเป็นปกติ และเธอทำฟันจนเสร็จ เธอคงต้องหาเพื่อนและต้องมีค่าใช้จ่ายแน่นอน
ดังนั้นเงินหนึ่งหมื่นหยวนของแต่ละเดือน เธอต้องเก็บออมเงินไว้
เมื่อคิดถึงตรงนี้ หม่าหลันก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจและครุ่นคิด：“เดือนละหนึ่งหมื่นหยวน มันไม่ใช่เงินที่มากเลย และมันก็เป็นเงินที่แลกมาด้วยความเหนื่อย ดูเหมือนว่าถ้าฉันต้องการมีอนาคตที่สุขสบาย ฉันคงต้องเร่งให้ชูหรันมีลูกหลายๆคนให้เย่เฉิน！ถึงเวลานั้นเย่เฉินคงให้ค่าเหนื่อยกับฉันเดือนละหลายแสนหยวน ให้ฉันช่วยพวกเขาดูแลลูกๆ ฉันคงมีเงินเยอะแน่นอน？”