ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1413

ณ เวลานี้ ทุกคนที่อยู่ในนั้นก็ตกตะลึง!
ไม่ใช่แค่กู้เย้นเจิ้งและกู้เย้นกางที่มายั่วยุ แม้แต่ครอบครัวทั้งสามคนของกู้เย้นจงก็ตกใจจนพูดไม่ออก
เทพสงครามและเจ้าถิ่นเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงมากในเย่นจิง ทั้งสองฆ่าคนมานับไม่ถ้วน และไม่เคยพ่ายแพ้ต่อผู้ใด ใครก็ตามที่กล่าวถึงพวกเขา ก็จะหวาดกลัวสุดๆ
แต่ว่า พวกเขาทั้งสองคนไม่สามารถแม้แต่จะรับมือกับเย่เฉินได้เลยสักครั้ง
การต่อสู้ปกติ อย่างน้อยก็ต้องมีการตอบโต้ไปมา
ตามคำกล่าวที่ว่า ต่อยมาต่อยกลับ พลิกแพลงตามสถานการณ์ และมองหาข้อบกพร่อง นี่ถึงจะเรียกว่าผู้ยอดฝีมือสู้กัน
แต่ทันใดนั้นเย่เฉินก็พุ่งขึ้นไป ยื่นสองมือไปบีบคอผู้ยอดฝีมือระดับสูงสองคนจนเป็นแบบนี้ ซึ่งทำให้ผู้คนสงสัยว่า ความสามารถของเขามันแข็งแกร่งแค่ไหนกัน? !
เย่เฉินเพิกเฉยต่อความตกใจของคนเหล่านี้ เขามองสองคนนี้อย่างดูถูกและพูดอย่างเย็นชาว่า:”อย่าหาว่าฉันไม่ได้ให้โอกาสพวกคุณรอดชีวิต คุกเข่าเรียกฉันว่าพ่อสักคำ ถ้าเรียกได้ไพเราะ เรียกได้อบอุ่น ฉันจะไว้ชีวิตพวกคุณ ยอมรึเปล่า?”
ทั้งสองจ้องไปที่เย่เฉินด้วยท่าทางขุ่นเคือง แม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถพูดได้ แต่สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองและความไม่พอใจ
เย่เฉินพยักหน้า และพูดด้วยรอยยิ้มว่า:”คนหนึ่งเทพสงคราม คนหนึ่งเจ้าถิ่น เก็บซ่อนไว้อย่างดีจริงๆ ไม่แข็งแกร่ง แต่อารมณ์ไม่ใช่น้อย ก็ได้ ถ้าเป็นเช่นนั้น ก็ไปเกิดใหม่เป็นคนดีในชาติหน้า!”
พูดจบ ก็เพิ่มพละกำลังขึ้นเล็กน้อย ทำให้ทั้งสองคนรู้สึกกลัวตายทันที
แม้ว่าสองคนนี้จะฆ่าคนไปนับไม่ถ้วน แต่สุดท้ายแล้ว พวกเขาก็โลภในความมั่งคั่งและความเจริญ ไม่เช่นนั้น พวกเขาคงไม่ขายชีวิตให้กู้เย้นเจิ้ง ดังนั้นเมื่อความตายใกล้เข้ามา ทั้งคู่ก็เริ่มรู้สึกตื่นตระหนักและหวาดกลัว โดยไม่ได้นัดหมายกัน
พวกเขาไม่เต็มใจที่จะตายแบบนี้ ไม่ว่ายังไงในโลกนี้ก็ยังมีความมั่งคั่งและเกียรติยศมากมาย ที่พวกเขายังไม่ได้สนุกกับมัน หรือไม่ก็ยังสนุกไม่พอ
พวกเขาทำงานอย่างหนักบนชายแดนมาหลายปี และพวกเขาได้โหมกระหน่ำและเฆี่ยนตีตราบจนทุกวันนี้ เพื่อที่จะได้สนุกกับชีวิตคนขั้นสูง
แต่ว่า นี้สนุกได้แค่2-3ปี ก็มาตายเปล่าๆ มันไม่คุ้มค่าเลยสักนิด!
หลังจากนั้น เทพสงครามที่เย่เฉินใช้มือซ้ายจับไว้ก็ตะโกนเสียงดังว่า:”พ่อ……พ่อ……”
เพราะลำคอถูกของเย่เฉินบีบแน่น เสียงของเขาจึงเล็กมาก แทบไม่ได้ยิน แต่รูปร่างปากของเขายังชัดอยู่ มองแวบแรกก็เหมือนอยากจะยอมแล้วจริงๆ
เย่เฉินพยักหน้าอย่างพึงพอใจ และคลายมือซ้ายเล็กน้อย แล้วพูดเยาะเย้ยว่า:”มา เรียกดีๆให้ฉันฟังซิ”
เทพสงครามหลั่งน้ำตา และพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า:”พ่อ…… ได้โปรด ไว้ชีวิตฉันด้วย……”
เย่เฉินพยักหน้า:”อืม เด็กดี ในเมื่อเธอขอร้องให้พ่อยกโทษให้เธออย่างจริงใจ งั้นพ่อก็จะเมตตา ยกโทษให้เธอในครั้งนี้”
เทพสงครามดีใจอย่างยิ่งในทันที และในขณะนี้ เจ้าถิ่นที่เย่เฉินใช้มือขวาจับไว้กำลังจะหมดสติ ทันใดนั้น เมื่อเห็นเพื่อนที่ดีของเขาเรียกเย่เฉินว่าพ่อ ก็ได้รับการอภัย จึงเรียกว่าพ่ออย่างสุดแรงทันที
แน่นอน ลำคอของเขาไม่สามารถส่งเสียงใดๆ ได้ เขาทำได้เพียงแสดงท่าทางเท่านั้น
เมื่อเย่เฉินเห็นว่าเขากำลังจะเรียกว่าพ่อ ก็คลายมือขวา และพูดเยาะเย้ยว่า:”มา ฉันให้โอกาสเธอเรียกดีๆ”