ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1467

ภูเขาเย่หลิงซาง
ภูเขาลูกนี้เรียกได้ว่าเป็นขุมทรัพย์ของฮวงจุ้ย ไม่เพียงแต่มีรูปร่างที่ดีเท่านั้นแต่ยังดีกว่าภูเขาที่ล้อมรอบด้วยแม่น้ำที่มีน้ำไหลต่อเนื่องและมีแหล่งน้ำที่ดีเยี่ยม
คนโบราณชอบภูเขาและน้ำ น้ำไม่เพียงทำความสะอาดทุกสิ่งแต่ยังเป็นแหล่งกำเนิดของชีวิต ดังนั้นน้ำจึงเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้สำหรับดินแดนขุมทรัพย์แห่งฮวงจุ้ยที่เรียกว่า
น้ำของภูเขาเย่หลิงซางสวยงามจริง ๆ ไม่เพียงแต่ประตูสวรรค์เปิดนรกถูกปิด แต่ยังเข้ากันอย่างลงตัวกับกระแสของโชคลาภสู่แม่น้ำ และตำแหน่งและทิศทางของภูเขาเองก่อตัวเป็น “แผนผังน้ำเสริมมังกร” ค่ายกลฮวงจุ้ย
การจัดค่ายกลฮวงจุ้ยดังกล่าว สามารถรับประกันความมั่งคั่งของครอบครัวและลูกหลานในอนาคตที่เจริญรุ่งเรือง และที่สำคัญกว่านั้นคือสามารถทำลายมังกรที่หมดอำนาจของตระกูลเย่
เย่เฉินมีความรู้อย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับความลึกลับของฮวงจุ้ย เพราะเขาได้ศึกษาและให้ความกระจ่างเกี่ยวกับ “ตำราเก้าเสวียนเทียน”
แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าทำไมผู้เฒ่าฮวงจุ้ยถึงบอกว่าตระกูลเย่เป็นมังกรที่หมดอำนาจเขาสามารถรับรู้ได้ว่าหลุมฝังศพของบรรพบุรุษของภูเขาเย่หลิงซางไม่เพียงแต่เป็นพรแก่ลูกหลานและธุรกิจของครอบครัวที่เจริญรุ่งเรืองเท่านั้น แต่ยังทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้าอย่างแผ่วเบา
สิ่งนี้ทำให้เขาประหลาดใจที่ตระกูลเย่มีทรัพยากรทางการเงินที่แข็งแกร่งจริงๆ ไม่เพียงแต่พวกเขาสามารถซื้อที่ดินอันล้ำค่าของลางบอกเหตุทางธรณีสมบัติเท่านั้น แต่พวกเขายังสามารถใช้เงินจำนวนมากเพื่อทำงานก่อสร้างมากมายที่นี่
ลางบอกเหตุทางธรณีวิทยาที่นี่ดีมาก และหากลูกหลานมีความกระตือรือร้นมากขึ้นอีกนิด ตระกูลเย่ก็จะเจริญรุ่งเรืองต่อไปอย่างแน่นอน
เมื่อเข้าใกล้ถูเขาเย่หลิงซาง กู้เย้นจงเตือนเย่เฉิน”เฉินเอ๋อ ฉันจะขอให้คนขับจอดรถแล้ว นายมาขับสิ”
เย่เฉินไม่ต้องการถูกเปิดเผยต่อหน้าตระกูลเย่ในตอนนี้ ดังนั้นเมื่อวานนี้เขาได้ตกลงกับกู้เย้นจง ตัวเองทำหน้าที่เป็นคนขับรถและผู้ช่วยไปกับเขาเพื่อกราบไหว้พ่อแม่ของเขา
ดังนั้นเขาจึงพยักหน้าและพูดว่า “โอเคลุงกู้ ผมขับเอง”
คนขับจอดรถแล้วยื่นแว่นกันแดดให้เย่เฉินและพูดว่า “คุณเย่ นี่สำหรับคุณ”
เย่เฉินหยิบแว่นกันแดดและสวมมัน หยิบหน้ากากแบบใช้แล้วทิ้งออกจากกระเป๋าของเขาแล้วนั่งในที่คนขับ
คนขับไม่อยู่ในรถคันนี้ แต่ไปที่รถคันอื่นที่อยู่ข้างหลังเขา
เย่เฉินขับรถและเดินต่อไป เมื่อเขามาถึงที่ก้นภูเขาเย่หลิงซาง หอคอยประตูหินอ่อนสีขาวอันยิ่งใหญ่ยืนอยู่ข้างหน้าเขา และใต้หอคอยประตูไฟฟ้าถูกปิดอย่างแน่นหนา ยามหลายคนยืนอยู่ทั้งสองข้างเพื่อเฝ้า
รถชั้นนำหยุดที่หน้าประตู จากนั้นขบวนรถก็หยุดทีละคัน
ยามคนหนึ่งเดินขึ้นไปที่รถของกู้เย้นจงจากด้านหน้า กู้เย้นจงลดกระจกรถลงครึ่งหนึ่ง อีกฝ่ายหนึ่งกล่าวด้วยความเคารพว่า “คุณกู้ โปรดขอให้บอดี้การ์ดจอดรถในที่จอดรถบริเวณใกล้เคียง มีรถมากเกินไปกลัวว่าจะรบกวนบรรพบุรุษของตระกูลเย่ คุณกับภรรยาและลูกสาวสามารถเข้าไปได้ ”
กู้เย้นจงพยักหน้าและพูดกับผู้ช่วย “ไปประสานงานและปล่อยให้พวกเขารอฉันที่ลานจอดรถ”
ผู้ช่วยรีบถาม “ท่านประธาน แล้วเรื่องความปลอดภัยของคุณล่ะ…”
กู้เย้นจงกล่าวอย่างจริงจัง “นี่คือถิ่นของตระกูลเย่ และไม่มีปัญหาใดๆอย่างแน่นอน”
ยามนอกรถโค้งคำนับ “ขอบคุณคุณกู้สำหรับคำยืนยัน”
หลังจากนั้น ขณะที่ผู้ช่วยผลักประตูและลงจากรถ เขาก็เปิดปากพูดกับเย่เฉินที่นั่งอยู่ฝั่งคนขับว่า “ คุณคนขับรถ หลังจากขึ้นไปบนภูเขาแล้ว โปรดอย่าเป่าบีบแตรหรือเร่งความเร็ว ความเร็วรอบเครื่องยนต์ให้ต่ำที่สุดเท่าที่จะทำได้ ต่ำกว่าสองพันห้าร้อยรอบ เพื่อไม่ให้มีการเคลื่อนไหวมากเกินไปและรบกวนความเงียบ”
เย่เฉินพยักหน้า
โดยธรรมชาติแล้วสุสานควรจะเงียบที่สุด ไม่เพียงแต่ห้ามบีบแตรและห้ามฮือฮา
ยิ่งกว่านั้นเสียงของเครื่องยนต์ของรถยิ่งเร็วเสียงก็ยิ่งดัง