ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1568

เย่เฉินเห็นว่าทานากะโคอิจิค่อนข้างได้เรื่อง สีหน้าของเย่เฉินก็ผ่อนลงเล็กน้อย และพูดว่า:”ทานากะ ขอข้อมูลติดต่อไว้หน่อย ต่อไปฉันอาจจะมีเรื่องต้องหาคุณ”
ทานากะโคอิจิหยิบนามบัตรออกมาทันทีแล้วยื่นให้เย่เฉินด้วยความเคารพ: “คุณเย่ นี่คือนามบัตรของผม โปรดรับมันไว้”
เย่เฉินพยักหน้ารับนามบัตรจากเขาแล้วใส่ลงในกระเป๋า
ทานากะโคอิจิโค้งคำนับให้เย่เฉินเล็กน้อย และพูดว่า “คุณเย่ งั้นผมไปก่อนนะครับ”
หลังจากนั้นก็ออกจากห้องประชุม
ผู้คุ้มกันสองคนของนางาฮิโกะ อิโตะได้แต่วิ่งเหมือนฮีโร่ที่แขนหักและกุมแขนที่หักไว้
ทันใดนั้นในห้องประชุมก็ตกอยู่ในความเงียบงัน
ทุกคนมองไปที่เย่เฉินและโคบายา ชิอิจิโร่ด้วยความกังวล และไม่รู้ว่าต่อไป จะมีชะตากรรมอะไรรอพวกเขาอยู่
ทันใดนั้นโคบายา ชิอิจิโร่กระแอมในลำคอ และพูดว่า:”ฉันบอกพวกคุณ ในฐานะทายาทตามกฎหมายของบริษัทผลิตยาโคบายา ฉันมีอำนาจในการตัดสินใจ100%ของบริษัทผลิตยาโคบายา และข้อตกลงการโอนหุ้นที่ฉันลงนามมีผลทางกฎหมาย 100% บริษัทผลิตยาโคบายาในตอนนี้ เป็น บริษัทย่อยของบริษัทผลิตยาเก้าเสวียน ถ้าพวกคุณยังอยากทำเงินที่นี่เพื่อเลี้ยงดูครอบครัว!”
ในเวลานี้ มีคนตั้งคำถามว่า:”ก่อนที่ประธานคนเก่าจะมอบส่วนแบ่ง 30% ให้กับผู้บริหารตระกูลอย่างพวกเรา ตอนนี้นายให้ 90% ของหุ้นแก่ผู้อื่นแล้ว ผลประโยชน์ของเราจะได้รับการคุ้มครองอย่างไร? !”
โคบายา ชิอิจิโร่พูดอย่างเย็นชา:”ในอนาคตพวกคุณสามารถรับ 3% ของรายได้จากส่วนแบ่ง 10% ของฉัน ฉันรับรองได้!”
“สามสิบเปอร์เซ็นต์กลายเป็นสามเปอร์เซ็นต์? !”
บางคนถามอย่างขุ่นเคือง:”ลดลงมามากขนาดนี้ เราจะเลี้ยงดูครอบครัวของเราได้อย่างไร!”
“ใช่! นี่ไม่ใช่การฆ่าพวกเราเหรอ? !”
“ใช่! ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป พวกเราจะอดตายกันไม่ช้าก็เร็ว!”
โคบายา ชิอิจิโร่ไม่คิดเลยว่า หลังจากเล่นรบกับโคบายา มาซาโยชิแล้ว ยังมีคนต่อต้านเขาอีกมาก
ในก้นบึ้งของหัวใจของเขา เขาอดไม่ได้ที่จะแอบพูดว่า:”เรื่องนี้มันยากจริงๆ ฉันเสียสละ 90% ให้กับเย่เฉิน นั่นมันเพราะถูกบังคับ ให้ใช้หุ้น 90% นี้เพื่อแลกกับอิสรภาพ มิฉะนั้นไม่รู้ว่าจะถูกกักบริเวณในคอกนั้นอีกนานเมื่อไหร่ แต่คนกลุ่มนี้ต้องไม่เต็มใจเสียสละผลประโยชน์ส่วนตน 90% อย่างแน่นอน……”
ในเวลานี้เย่เฉินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา:”หากพวกคุณไม่สามารถยอมรับข้อเสนอของโคบายา ชิอิจิโร่ งั้นก็ไปที่แผนกทรัพยากรบุคคลเพื่อดำเนินการตามขั้นตอนการลาออกได้เลย”
“ให้เราลาออก?”มีคนเยาะเย้ย:”การวิจัยและพัฒนา การผลิต การส่งเสริมการขาย และการขายทั้งหมดของบริษัทผลิตยาโคบายาเป็นหน้าที่ของเราทั้งหมด ถ้าเราออกบริษัทผลิตยาโคบายาจะล้มทันที! ฐานการผลิตทั้งหมดในประเทศ ทุกอย่างจะตกอยู่ในความโกลาหล จากนั้นคุณก็รอการล้มละลายไปเถอะ!”
เย่เฉินยิ้มถามเขาว่า:”เพื่อนคนนี้ คุณรับผิดชอบอะไรในบริษัทผลิตยาโคบายา?”
ชายคนนั้นพูดอย่างภาคภูมิใจ: “ฉันรับผิดชอบ R&D! ฉันเป็นหัวหน้าแผนก R&D! ฉันกับคุณโคบายา ชิจิโร่เป็นคนทำยากระเพาะเสี่ยวหลินออกมาด้วยกัน! ถ้าไม่มีฉัน การวิจัยและพัฒนาทั้งหมดของบริษัทผลิตยาโคบายาจะถูกระงับ!”
มีคนย้ำ:”ใช่! ถ้าโคบายา ซินคะวะ ออกจากบริษัทผลิตยาโคบายา แล้วทั้งบริษัทผลิตยาโคบายาจะสูญเสียความสามารถในการสร้างสรรค์สิ่งใหม่ๆ ไปโดยสิ้นเชิง!”
เย่เฉินพยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม:”โอ้ ดีจริงๆ ระหว่างทางที่มาฉันก็คิดอยู่ หลังจากการควบรวมกิจการของบริษัทผลิตยาโคบายา เราต้องปฏิรูปบริษัทผลิตยาโคบายาอย่างมาก แผนกแรกที่จะถูกลดคือแผนก R&D! เพราะ แผนก R&D ของบริษัทผลิตยาโคบายานั้น ไร้ค่ามากในสายตาของฉัน มันเป็นขยะ!”
โคบายา ซินคะวะตะโกนอย่างโกรธเคือง:”ฉันเป็นนักศึกษาระดับปริญญาเอกของมหาวิทยาลัยโตเกียวที่จบเอกด้านชีวเภสัชศาสตร์ หนึ่งในผู้เชี่ยวชาญด้านเภสัชกรรมชั้นนำของญี่ปุ่น แผนกที่ฉันเป็นผู้นำนั้น แข็งแกร่งที่สุดในบรรดาบริษัทยาของญี่ปุ่น คุณกล้าบอกว่าฉันเป็นขยะ ?!”
เย่เฉินพูดอย่างดูถูก:”ยากระเพาะเสี่ยวหลินที่คุณพัฒนาขึ้น อย่างน้อย 80% ของใบสั่งยาถูกลอกเลียนแบบจากใบสั่งยาจีนโบราณ และอีก 20% ที่เหลือเป็นการปรับปรุงเล็กน้อยของคุณเอง เห็นได้ชัดว่าเป็นการลอกเลียนแบบ ยังจะบอกว่าพัฒนาขึ้นเอง ด่าพวกคุณว่าขยะก็คือการลบหลู่คำว่าขยะ!”