ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1617

ในเวลาเดียวกัน เครื่องร่มร่อนไร้เสียงอันดำมืด กำลังบินอย่างรวดเร็วที่ระดับความสูงสองร้อยเมตร
เครื่องร่มร่อนไร้เสียงแบบนี้ ใช้แบตเตอรี่ลิเทียมในการขับเคลื่อนเครื่องยนต์ไฟฟ้า ดังนั้นจึงไม่มีเสียงรบกวนเมื่อเครื่องยนต์เชื้อเพลิงทำงาน
ที่สำคัญ ใบพัดลมของเครื่องร่มร่อนได้รับการออกแบบมาเป็นอย่างดี และเสียงอากาศในระหว่างการทำงานที่ความเร็วสูงก็มีขนาดเล็กมากเช่นกัน
การใช้อุปกรณ์มาชดเชยความไม่พอของความแข็งแกร่ง นี่ก็เป็นทิศทางการพัฒนาที่เสมอต้นเสมอปลายของนินจาในประเทศญี่ปุ่น
ในช่วงแรกๆนินจาในประเทศญี่ปุ่น ไม่เพียงแต่ต้องฝึกฝนวิชานินจาอย่างหนักเท่านั้น แต่ยังต้องมีความเชี่ยวชาญด้านเคมีด้วย เพราะจำเป็นต้องประสมอุปกรณ์แปลกยากออกมาหลากหลาย
ในโทรทัศน์ นินจาโบราณได้ทิ้งลูกบอลลงบนพื้น ก็สามารถที่จุดควันขึ้นมาในทันที หลังจากที่ควันหายไป คนก็หายไป อันที่จริงนี่ไม่ใช่ฉากสมมติ แต่มีอยู่จริงในประวัติศาสตร์
ลูกบอลทรงกลมที่นินจาโบราณใช้นั้น อันที่ริงก็ใช้ระเบิดควันกับระเบิดแสงเป็นส่วนผสมของการผลิตด้วยวิธีการดั้งเดิมของคนท้องถิ่น
เมื่อระเบิด แสงสว่างที่เกิดขึ้นในทันทีจะทำให้การมองเห็นของคู่ต่อสู้สูญเสียไปชั่วคราว และควันก็เป็นที่กำบังที่ดีเยี่ยมสำหรับการล่าถอย ดังนั้นรออีกฝ่ายมองเห็นตอนที่ควันจางลง นินจาก็หนีหายไปนานแล้ว
อันที่จริง ก็ไม่จำเป็นต้องหนีหายไปจริงๆ
นินจาก็เหมือนกับกิ้งก่า ชำนาญในการซ่อนตำแหน่งของตัวเอง ปรับไปตามสภาพแวดล้อมได้ดีเป็นอย่างมาก
เมื่อตอนที่เป้าหมายรู้สึกว่าพวกเขาอาจจะหนีไปแล้ว บางทีพวกเขาก็อาจซ่อนตัวอยู่บนคานบ้าน หรือซ่อนตัวอยู่ที่ข้างหลังของเป้าหมาย หรือว่าซ่อนตัวอยู่ในน้ำและใช้ไม้ไผ่เล็กที่มักจะใช้เป่าลูกดอกมารักษาการหายใจ
นินจาของในสมัยใหม่ รวมความสำเร็จทางวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีเข้ากับวิชานินจา ก็ทำให้ศักยภาพของนินจาซ่อนตัวได้ดี
ตัวอย่างเช่นวัสดุสีดำพิเศษบนตัวของพวกเขา เช่นเครื่องร่มร่อนนี้ ก็เป็นวิธีการสมัยใหม่ของพวกเขา
ในเวลานี้ ทั้งสองคนบนเครื่องร่มร่อน กำลังติดต่อสื่อสารกันผ่านอินเตอร์คอมไร้สาย หนึ่งคนในนั้นเอ่ยปากพูดว่า: “ศิษย์พี่ พวกเราควรควบคุมระยะห่างหน่อยมั้ย? หลีกเลี่ยงอีกฝ่ายค้นพบพวกเรา”
“เป็นไปไม่ได้”ศิษย์พี่คนนั้นพูดอย่างมั่นใจมาก: “ความสูงของพวกเราในตอนนี้สองเมตร ระยะห่างจากพวกเขาเป็นเส้นตรงเกือบหนึ่งกิโลเมตร ระยะห่างขนาดนี้ พวกเขาไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งนั้น และก็ไม่เห็นระแคะระคายอะไรทั้งนั้น แม้ว่าคนที่อยู่ด้านล่างพวกเราจะเงยหน้าขึ้นมอง ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะมองเห็นพวกเรา!”
หัวหน้าของนินจาคิดว่าตัวเองทำได้ไม่มีข้อบกพร่อง กลับคาดไม่ถึงว่า เย่เฉินยังคงสังเกตเห็นพวกเขาทั้งสอง
หลังจากที่รู้ตัวว่าถูกทั้งสองคนจับตาดู มุมปากของเย่เฉินอดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะเย้ย
ดูเหมือนว่า นินจาเหล่านี้ตั้งใจจะกัดตัวเองไม่ปล่อย
เพียงแต่ไม่รู้ว่า พวกเราเตรียมตัวจะลงมือกับตัวเองเมื่อไหร่กันแน่
เย่เฉินไม่เพียงแต่ไม่กังวลแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามกันค่อนข้างแอบคาดหวัง
เมื่อตอนที่ยังเด็ก เขาเคยดูหนังและการ์ตูนที่เกี่ยวกับนินจามาบ้าง สำหรับอาชีพนินจานี้ ยังค่อนข้างน่าสนใจ
ดังนั้น เขาก็อยากจะประลองฝีตัวต่อตัวกับนินจาของประเทศญี่ปุ่น ดูว่านินจาของประเทศญี่ปุ่นที่โอ้อวดมานับพันปี มีระดับแค่ไหนกันแน่
ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจ ไม่เปลี่ยนแปลงแผนการใดๆต่อไปของตัวเอง แต่ระวังการเคลื่อนไหวของนินจาสี่คนนี้ตลอดเวลา ดูว่าพวกเขาต้องการทำอะไรกันแน่
ยี่สิบนาทีต่อมา
ขบวนรถจอดนิ่งที่ชั้นล่างในอาคารบ้านของโคบายา ชิอิจิโร่
เย่เฉินเข้าไปในอาคารพร้อมกับทุกคนและมาถึงชั้นบนสุด
ในเวลานี้ นินจาสองคนโดยสารเครื่องร่มร่อนที่ขับเคลื่อน กำลังลอยอยู่บนท้องฟ้ายามค่ำคืนเหนืออาคาร และอีกสองคน ก็ขับรถมาถึงชั้นล่าง