ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1643

บริเวณล๊อบบี้ของโรงแรมบุรี
มัตสึโมโตะ โยชิโตะที่อายุยังไม่ถึงสี่สิบปี ตั้งหน้าตั้งตารอคอยที่จะพบกับคนในตระกูลซูอย่างสุดหัวใจ
คราวนี้เขามาที่โรงแรมเพื่อพบกับคนในตระกูลซูเป็นการส่วนตัว โดยหวังว่าจะใช้วิธีและทัศนคติที่ถ่อมตัวเพื่อแสวงหาโอกาสในการพูดคุยแบบต่อหน้าต่อตากับตระกูลซูสักครั้ง
แม้ว่าความแข็งแกร่งของตระกูลมัตสีโมโตะ จะไม่เท่ากับตระกูลทากาฮาชิและตระกูลอิโตะ แต่มัตสึโมโตะ โยชิโตะรู้สึกว่า ความสามารถของเขาไม่ได้ด้อยกว่าใครเลย และเขายังอายุน้อย และกล้าหาญ ซึ่งเป็นคู่หูที่ดีของตระกูลซูได้อย่างแน่นอน
อย่างไรก็ตาม ตระกูลมัตสีโมโตะมีกำลังไม่เพียงพอในช่วงหลายปีก่อนๆ และอยู่ห่างไกลจากระดับของตระกูลทากาฮาชิและตระกูลอิโตะ
แม้ว่ามัตสึโมโตะ โยชิโตะจะนำตระกูลมัตสีโมโตะพัฒนาอย่างรวดเร็ว และตามพวกเขาอย่างติดๆ แต่ก็ยังห่างไกลจากพวกเขาอยู่บ้าง
ในความเป็นจริง ตระกูลมัตสีโมโตะสามารถกล่าวได้ว่าเป็นตระกูลที่เติบโตเร็วที่สุดในโตเกียวแล้ว
สิบปีที่แล้วยังไม่มีใครรู้จักเลย แต่ในวันนี้หลังจากสิบปีต่อมา ก็รองจากตระกูลทากาฮาชิและตระกูลอิโตะสองตระกูลแล้ว ความเร็วแบบนี้ถือเป็นปาฏิหาริย์แล้ว อยู่ในสายตาของโลกภายนอก
ดังนั้น มัตสึโมโตะ โยชิโตะจึงเชื่อมั่นว่า ในฐานะที่ตัวเองเป็นหัวหน้าตระกูล เขามาขอพบที่โรงแรมเป็นการส่วนตัว และก็ถือได้ว่าเป็นการให้เกียรติตระกูลซูอย่างมากแล้ว
แต่อย่างไรก็ตาม เขาไม่รู้เลยว่า ในสายตาของตระกูลซู ความแข็งแกร่งของตระกูลมัตสีโมโตะนั้น มีอยู่ประมาณครึ่งหนึ่งของตระกูลทากาฮาชิหรือตระกูลอิโตะเท่านั้น ดังนั้นตระกูลซูจึงไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาโดยธรรมชาติอยู่แล้ว
ในเวลานี้มัตสึโมโตะ โยชิโตะเต็มไปด้วยความมั่นใจ เขาเป็นผู้อัจฉริยะทางธุรกิจที่ได้รับการยอมรับในญี่ปุ่น ชายหนุ่มที่ร่ำรวยที่สามารถต่อสู้กับโลกได้อย่างแท้จริง ดังนั้นเขาจึงรู้สึกว่า ตระกูลซูน่าจะให้โอกาสตัวเองได้พูดคุยแบบต่อหน้ากัน และตัวเองก็จะใช้วาทศิลป์และวิสัยทัศน์ของตัวเอง โน้มน้าวจนให้พวกเขาร่วมมือกับตัวเองอย่างแน่นอน
ผู้ช่วยของมัตสึโมโตะ โยชิโตะค่อนข้างรู้สึกวิตก และพูดว่า “เจ้านาย คุณคิดว่าตระกูลซูจะยอมร่วมมือกับเราไหม?”
มัตสึโมโตะ โยชิโตะจัดชุดสูทและเนคไทของตัวเองให้เรียบร้อย และพูดอย่างมั่นใจว่า “อีกสักครู่ที่ได้เจอกัน ผมจะใช้ความสามารถและเสน่ห์ของผม ทำให้ตระกูลซูรู้ว่า มัตสึโมโตะ โยชิโตะตัวผมเอง ถึงเป็นเพื่อนร่วมงานที่เหมาะสมที่สุด! สำหรับนางาฮิโกะ อิโตะ และทากาฮาชิ มาจิพวกเขาเป็นเพียงแค่กลุ่มชายชราที่มีความคิดที่ล้าสมัย และความสามารถที่น่าเป็นกังวลเท่านั้น!”
ทันทีที่คำพูดจบลง ผู้ช่วยของตระกูลซูก็โทรเข้าที่แผนกต้อนรับ
เด็กผู้หญิงที่แผนกต้อนรับก็รับโทรศัพท์ และรีบเดินมาตรงหน้ามัตสึโมโตะ โยชิโตะ โค้งคำนับและพูดว่า “คุณมัตสึโมโตะ ต้องขออภัยจริงๆ คุณซูและคุณหนูซูไม่มีเวลามาพบคุณ เชิญกลับไปได้เลยค่ะ”
มัตสึโมโตะ โยชิโตะผงะไปพักหนึ่ง และหลังจากนั้นไม่นาน เขาถึงถามอย่างตกตะลึงว่า “คุณพูดอะไรนะ? พวกเขาไม่มีเวลามาเจอผมงั้นเหรอ!”
เด็กผู้หญิงที่แผนกต้อนรับพยักหน้าเบาๆ และพูดว่า “เป็นเช่นนี้จริงๆค่ะ ดังนั้นเชิญกลับไปได้เลยค่ะ”
มัตสึโมโตะ โยชิโตะรู้สึกร้อนบนใบหน้าทันที!
ไม่ว่ายังไงตัวเองก็เป็นหัวหน้าตระกูลมัตสีโมโตะ และเป็นผู้นำในหมู่ผู้ประกอบการรุ่นใหม่ชาวญี่ปุ่น ตัวเองมาที่โรงแรมเพื่อพบคนของตระกูลซูด้วยตัวเอง สามารถกล่าวได้ว่าตัวเองได้วางตำแหน่งไว้ต่ำต้อยลงมามากพอแล้ว
แต่ไม่เคยคิดฝันเลยว่า ถึงแม้ตัวเองจะมาขอพบอย่างถ่อมตนเช่นนี้ แต่กลับยังถูกดูถูกเหยียดหยามจากอีกฝ่ายอย่างไร้ความปรานีโดยตรงแบบนี้!
“ไม่มีเวลางั้นเหรอ!?”
“ไม่มีเวลาเพียงประโยคเดียว ก็จะกล่อมให้ผมจากไปแล้วงั้นเหรอ!?”
“ตระกูลซูหยิ่งเกินไปหรือเปล่า แม้กระทั่งหยิ่งมากจนเกินไปไหม?!”
“แม้ว่าคุณจะเป็นตระกูลระดับท็อปของจีน แม้ว่าคุณจะมีโครงการใหญ่ดีๆ อยู่ในมือจริง คุณก็ไม่สามารถเอาหน้าผมกดลงเหยียบบนพื้นได้ใช่ไหม!”
“ยิ่งไปกว่านั้น คุณเหยียบหน้าผม ยังไม่ลงมาเหยียบเองเลย ให้แผนกต้อนรับของโรงแรมมาเหยียบหน้าผม แล้วจะให้ผมเอาหน้าไปไว้ที่ไหน!”
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ มัตสึโมโตะ โยชิโตะก็มีสีหน้ามืดมน และพูดอย่างเย็นชากับแผนกต้อนรับคนนั้นว่า “ติดต่อกับพวกเขาอีกครั้ง แล้วบอกพวกเขาว่า ผมคือมัตสึโมโตะ โยชิโตะหัวหน้าของตระกูลมัตสีโมโตะ และประธานสมาคมผู้ประกอบการรุ่นใหม่แห่งโตเกียว ที่มาในวันนี้ เพียงเพื่อจะมาขอพบคุณชายและคุณหนูโตของตระกูลซู บอกให้พวกเขาต้องหาเวลามาพูดคุยกับผมต่อหน้าสักครั้งให้ได้!”