ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1644

แผนกต้อนรับตกใจกับท่าทางที่น่ากลัวของเขา และพูดอย่างติดๆ ขัดว่า “ท่านผู้ชายคนนี้ ต้องขออภัยจริงๆ! ผู้ช่วยของแขกผู้มีเกียรติทั้งสองได้บอกกับเราอย่างชัดเจนแล้วว่า แขกผู้มีเกียรติทั้งสองไม่มีเวลาพบคุณจริงๆ ดังนั้นได้โปรดอย่าทำให้เราต้องลำบากเลย…….”
ความมั่นใจในตนเองที่แข็งแกร่งแต่เดิมของมัตสึโมโตะ โยชิโตะ ถูกหญิงสาวแผนกต้อนรับคนนี้บดขยี้จนแตกเป็นผงทันที!
เขาดุด่าอย่างบ้าคลั่งว่า “ผมชื่อมัตสึโมโตะ โยชิโตะ ไม่ใช่ท่านผู้ชายคนนี้! คุณเข้าใจไหม?”
หญิงสาวที่แผนกต้อนรับเดินถอยหลังไปสองสามก้าวด้วยความตกใจ “ต้องขออภัยจริงๆ คุณมัตสีโมโตะ ฉันก็แค่บอกต่อคำตอบจากแขกให้คุณเท่านั้น ได้โปรดให้อภัยฉันด้วยเถอะ……”
ในล็อบบี้ มีคนจำนวนมากกำลังมองดูมัมัตสึโมโตะ โยชิโตะและกระซิบ
คนเหล่านี้กระซิบเป็นกลุ่มสองคนสามคน แม้ว่าจะไม่ได้ยินสิ่งที่พวกเขาพูด แต่จากสีหน้าของพวกเขา มัตสึโมโตะ โยชิโตะก็สามารถเห็นได้ว่า พวกเขาทั้งหมดกำลังหัวเราะเยาะตัวเองอยู่!
เขาหยิ่งผยองมาโดยตลอด โดยคิดว่าในแง่ของความสามารถ ตัวเองก็เป็นตำแหน่งสูงสุดในบรรดาบริษัทรุ่นใหม่ของญี่ปุ่น
แต่กลับไม่คิดเลยว่า ตัวเองคิดริเริ่มที่จะมาขอพบ แต่อีกฝ่ายกลับไม่สนใจที่จะพบเขาเลยด้วยซ้ำ!
เรื่องนี้ทำให้มัตสึโมโตะ โยชิโตะรู้สึกขุ่นเคืองอยู่ในใจอย่างมาก
มัตสึโมโตะ โยชิโตะกำหมัด และกัดฟันแน่น ร่างกายของเขาสั่นสะท้านอย่างรุนแรงด้วยความโกรธ
ยิ่งคนที่มีความมั่นใจ และหยิ่งผยองมากเท่าไหร่ ความอดทนทางจิตใจของพวกเขาก็จะยิ่งแย่ลง
ยิ่งคนรู้สึกว่าทุกคนต้องมองตัวเองสูงมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งกลัวการถูกดูถูกจากคนอื่นมากขึ้นเท่านั้น
มัตสึโมโตะ โยชิโตะก็เป็นตัวอย่างที่เห็นได้ชัดที่สุด
ในเวลานี้ เขาโกรธถึงขีดสุดอยู่ในใจ แต่เขาไม่สามารถหาทางระบายออกมาได้
และใบหน้าที่แดงก่ำของเขา ก็ยิ่งทำให้คนรอบข้างดูหมิ่นการเสียดสี
แม้ว่าหลายคนอาจไม่มีความแข็งแกร่งและความมั่งคั่งดั่งที่มัตสึโมโตะ โยชิโตะมี แต่พวกเขาได้เห็นมัตสึโมโตะ โยชิโตะอับอายขายหน้าอยู่ต่อหน้าฝูงชนจำนวนมากเช่นนี้ ในใจลึกๆ ก็แอบรู้สึกสะใจอย่างมาก
เมื่อเห็นว่าทุกคนกำลังหัวเราะเยาะเขา ผู้ช่วยของมัตสึโมโตะ โยชิโตะก็รีบเดินไปข้างหน้า และกระซิบว่า “บอส หรือว่าเรากลับไปก่อนเถอะ หากมีใครที่ชอบสร้างเรื่องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายวิดีโอแล้วโพสต์ลงบนอินเทอร์เน็ต และสร้างภาพลักษณ์ที่ไม่ดีขึ้นมา งั้นก็จะมีปัญหาตามมาได้นะ……..”
มัตสึโมโตะ โยชิโตะกัดฟัน และพยักหน้าอย่างเบาๆ
ทันทีที่เขาหันหลังและจากไป เขาก็รู้สึกว่าโลกทั้งโลกกำลังหัวเราะเยาะตัวเองอยู่ลับหลัง
แข็งหนังศรีษะแล้วกลับไปที่รถของตัวเอง มัตสึโมโตะ โยชิโตะรีบเร่งให้คนขับรถออกรถทันทีที่เขาเข้าไปนั่ง เขากลัวว่าถ้าไปช้าเกินไป และจะทำให้คนอื่นหัวเราะเยาะ เพราะกลัวว่าการหัวเราะเยาะและการเยาะเย้ยของคนเหล่านั้น จะตกเข้าไปในหูของตัวเอง
ผู้ช่วยอดไม่ได้ที่จะโน้มน้าวเขา “เจ้านาย คนในตระกูลซูคงต้องรู้สึกว่า ความแข็งแกร่งของเราโดยรวม ยังคงอ่อนกว่าตระกูลทากาฮาชิและตระกูลอิโตะทั้งสองตระกูลอย่างมาก ดังนั้นจึงจัดให้พวกเขาเป็นทางเลือก ไม่อยากจะเสียเวลากับพวกเรา แต่นี่ก็คงเป็นการสูญเสียของพวกเขา!”
มัตสึโมโตะ โยชิโตะเงียบไปสักพัก ด้วยดวงตาที่แดงก่ำ กัดฟันของเขาและกล่าวว่า “อยากจะเลือกหนึ่งในสองระหว่างทากาฮาชิและอิโตะใช่ไหม? ดีมาก! ในเมื่อพวกเขาไม่ไว้หน้า ก็อย่าโทษผมโหดร้ายเกินไป ในครั้งนี้ มันจะเป็นโอกาสที่ดีที่จะเอาชนะตระกูลทากาฮาชิและอิโตะพอดี!”
ผู้ช่วยถามด้วยความประหลาดใจว่า “เจ้านาย คุณ…….. นี่คุณหมายความว่าอย่างไร? ทำไมผมถึงฟังไม่เข้าใจเลย…….”
มัตสึโมโตะ โยชิโตะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาด้วยท่าทางที่ชั่วร้ายว่า “คุณไม่จำเป็นต้องเข้าใจ ทำตามที่ผมสั่งก็พอแล้ว!”
ผู้ช่วยพูดทันทีว่า “เจ้านาย คุณสั่งมาได้เลยครับ!”
มัตสึโมโตะ โยชิโตะพูดอย่างเย็นชาว่า “เรื่องแรก ผมจะเขียนเช็คจำนวนเงินยี่สิบล้านดอลลาร์ออกมาใบหนึ่ง คุณเอาไปหาผู้นำของตระกูลอิงะ และบอกเขาว่านี่เป็นเพียงแค่เงินมัดจำเท่านั้น ถ้าเขามีความสนใจ ก็มาคุยกับผมที่บ้าน ถ้าเขาไม่สนใจ เงินนี้ก็ถือว่าเป็นของขวัญที่ผมมอบให้กับเขาแล้วกัน!”