ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1657

“รถบรรทุก?! นี่มันเรื่องอะไรกันแน่!”
พ่อบ้านรีบพูดว่า “อีกฝ่ายขับรถบรรทุกมาที่หน้าประตูวิลล่า โดยบอกว่าของขวัญที่จะให้คุณบรรทุกอยู่ในรถ”
“แล้วตัวเขาล่ะ!?”
“ผมได้ยินผ่านอินเตอร์คอมที่กริ่งประตูหน้าประตู พอผมออกมา คนก็ได้หายไปแล้ว แต่รถก็ยังอยู่……..”
ทากาฮาชิ มาจิตัวสั่น เมื่อได้ยินเรื่องนี้!
ใครจะใช้รถบรรทุกให้ของขวัญ? และยังทิ้งรถบรรทุกไว้ที่หน้าประตูของบ้านตัวเอง?!
อีกอย่าง มันยังอยู่ในช่วงเวลาที่อ่อนไหวเช่นนี้!
เมื่อคิดได้เช่นนี้ เขาจึงถามอย่างประหม่าว่า “คุณได้เปิดดูสิ่งที่อยู่ข้างในแล้วหรือยัง?”
พ่อบ้านพูดว่า “ยังครับ คิดว่าต้องรอจนกว่าคุณจะกลับมาถึงเปิดมัน”
ทากาฮาชิ มาจิพูดโพล่งออกมาว่า “โทรแจ้งตำรวจ! โทรแจ้งตำรวจเดี๋ยวนี้! อาจมีระเบิดอยู่ในรถนั้นก็ได้!”
พ่อบ้านรีบพูดว่า “ท่านประธาน เราได้ทำการทดสอบวัตถุระเบิดและสารพิษแล้ว และไม่พบสิ่งผิดปกติใดๆ เลย”
“ไม่มีสิ่งผิดปกติเหรอ?” ทากาฮาชิ มาจิถอนหายใจโล่งอก เมื่อได้ยินเรื่องนี้
ภายใต้สถานการณ์ปกติ หากอยากจะใช้สิ่งของเพื่อทำร้ายผู้คน ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าระเบิดและสารพิษสองชนิด ในเมื่อไม่มีสิ่งผิดปกติหลังจากตรวจสอบแล้วจึงไม่มีปัญหาอะไรอีกเลย
อุปกรณ์ที่ใช้ในการตรวจจับวัตถุระเบิดและสารพิษที่ใช้ในบ้าน ก็เหมือนกับอุปกรณ์ที่ใช้ในสนามบินและศุลกากร และมีอัตราความแม่นยำสูงมาก หากมีสารที่คล้ายกัน ก็จะไม่สามารถซ่อนไว้ได้อย่างแน่นอน
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เขาก็พูดว่า “อีกสักครู่ผมก็จะกลับมาแล้ว รอผมอยู่”
หลังจากวางสายแล้ว ทากาฮาชิ มาจิก็ถูขมับของเขาอย่างอดไม่ได้ และเขาก็รู้สึกเหนื่อยล้าเล็กน้อยทั้งคนแล้ว
ตั้งแต่เมื่อวานจนถึงวันนี้ โตเกียวก็วุ่นวายมาก วุ่นวายจนเขารู้สึกประหม่าไปบ้างแล้ว
สิบนาทีต่อมา ทากาฮาชิ มาจิก็กลับไปถึงที่บ้านพักของตัวเอง
สิ่งที่ญี่ปุ่นและจีนแตกต่างกันมากที่สุดก็คือ บ้านพักจำนวนมากไม่ได้สร้างจากนักพัฒนา แต่เจ้าของบ้านพักเป็นคนสร้างขึ้นมาเอง ในจุดนี้มันก็เมือนกับสองสามทศวรรษก่อนในประเทศจีน ไม่ว่าจะรวยหรือจน ก็คือการซื้อที่และสร้างบ้านด้วยตัวเอง
ดังนั้น ในญี่ปุ่น จึงมีแนวคิดเกี่ยวกับชุมชนเล็ก ชุมชนใหญ่ และอพาร์ตเมนต์น้อยมาก
คฤหาสน์ของทากาฮาชิ มาจิ ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากพระราชวังอิมพีเรียลญี่ปุ่น ตั้งอยู่ในทำเลที่ยอดเยี่ยม และครอบคลุมพื้นที่ขนาดใหญ่
เมื่อเขามาถึงประตูบ้าน เขาก็เห็นรถบรรทุกแช่แข็งจอดอยู่ข้างถนนอย่างรวดเร็ว
พ่อบ้านวิ่งเข้ามาช่วยเปิดประตูรถให้เขาในเวลานี้ และกล่าวด้วยความเคารพว่า “ท่านประธาน ก็คือรถคันนี้ ประตูรถล็อคอยู่ และไม่ได้ดับเครื่องยนต์ ช่องแช่แข็งด้านหลังยังคงทำความเย็นอยู่”
ทากาฮาชิ มาจิแตะคางของเขา แล้วตบริมฝีปากอย่างอดไม่ได้ว่า “นี่แม่งใครเป็นคนส่งมา? หรือว่าจะส่งไอศกรีมมาให้ผมในฤดูหนาวอันใหญ่เช่นนี้งั้นเหรอ?”
ทากาฮาชิ เอคิจิที่เข้าเฝือกแขนอยู่ทั้งสองข้าง ก็ถูกคนรับใช้ประคองตัว และเดินออกมาจากประตูหรูหราด้วยสายตาที่ง่วงนอน เขาเห็นทากาฮาชิ มาจิและรถตู้แช่แข็งที่ยังคงทำงานอยู่ จึงถามด้วยความประหลาดใจว่า “พ่อ นี่มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ? ”
ทากาฮาชิ มาจิส่ายหัว แล้วพูดว่า “ไม่รู้ว่าไอ้เหี้ยคนไหน ขับรถแบบนั้นมาคันหนึ่ง และบอกว่าเป็นของขวัญที่มอบให้กับพ่อ”
ทากาฮาชิ เอคิจิขมวดคิ้วและถามว่า “เป็นรถส่งอาหารทะเลหรือเปล่า? เมื่อวานผมได้ให้คนสั่งปลาทูน่าครีบน้ำเงินคุณภาพเยี่ยมมาตัวหนึ่ง โดยบอกว่าจะส่งมาถึงในสองสามวันนี้”
พ่อบ้านรีบพูดว่า “คุณชาย คนส่งของเมื่อกี้บอกว่าเป็นของขวัญที่มอบให้กับคุณท่านใหญ่ ไม่ใช่ของท่าน”
ทากาฮาชิ เอคิจิกล่าวว่า “อาจเป็นความผิดพลาดก็ว่าได้ คนส่งของล่ะ?”
“หนีไปแล้ว…….”
“มันแปลกมากเลย……..” ทากาฮาชิ เอคิจิพูดโพล่งออกมาว่า “มาส่งของแล้วทำไมถึงทิ้งรถไว้แบบนี้?”
ทากาฮาชิ มาจิขมวดคิ้ว “ยังไงก็รู้สึกแปลกๆ ………”
พ่อบ้านพูดขึ้นมาในเวลานี้ว่า “ท่านประธาน พวกเราได้ตรวจสอบด้วยอุปกรณ์แล้ว ไม่น่าจะเกิดอันตราย ท่านต้องการจะเปิดช่องแช่แข็งดูหรือไม่?”