ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1671

ซูจือเฟยและซูจือหยูสองคนพี่น้อง ตั้งแต่หลังจากที่ถูกส่งไปยังโตเกียวแล้ว ก็ถูกส่งตรงไปถึงที่เกียวโต
ในเวลานี้ สองคนพี่น้องก็ถูกขังอยู่ในบ้านที่ห่างจากที่นี่ไม่ถึงสองกิโลเมตร
คนที่มีหน้าที่เฝ้าดูพวกเขา ก็คือนินจาหลายคนของตระกูลอิงะ
พวกเขารอคำสั่งของมัตสึโมโตะ โยชิโตะอยู่ตลอด ถ้าหากมัตสึโมโตะ โยชิโตะให้พวกเขาลงมือ พวกเขาก็จะฆ่าสองคนพี่น้องนี้ในทันที ต่อจากนั้นนำศพของพวกเขา ส่งไปที่คฤหาสน์ของตระกูลอิโตะอย่างเงียบๆ
แต่ทว่า ก่อนที่มัตสึโมโตะ โยชิโตะจะออกคำสั่ง พวกเขายังจะปล่อยให้สองคนพี่น้องมีชีวิตอยู่ เพื่อหลีกเลี่ยงเวลาการตายยาวนานเกินไปหลังจากที่ศพแข็งตัวก็จะไม่สะดวกแก่การเคลื่อนย้าย
นินจาของตระกูลอิงะนั้นชำนาญการลอบสังหารมาก จากประสบการณ์ของพวกเขา เวลาที่สะดวกในการขนย้ายศพที่สุด ก็คือภายในหนึ่งชั่วโมงหลังการตาย ในเวลานี้ศพจะค่อนข้างอ่อนนิ่มนวล ถึงขนาดสามารถที่จะยัดใส่ในกระเป๋าเดินทางได้ แต่ถ้าหากเกินเวลานี้ไป ศพก็จะยิ่งอยู่ยิ่งแข็งตัวขึ้นเรื่อยๆ
ดังนั้นพวกเขาเตรียมตัวหลังจากที่ได้รับคำสั่งของมัตสึโมโตะ โยชิโตะ ฆ่าสองพี่น้องทิ้งในทันที ต่อจากนั้นพาไปที่คฤหาสน์ของตระกูลอิโตะ และหาที่ซ่อนที่เหมาะสม
เมื่อสิบนาทีที่แล้ว มัตสึโมโตะ โยชิโตะโทรศัพท์มา ให้พวกเขาไปตรวจสอบสถานการณ์ในคฤหาสน์ตระกูลอิโตะก่อน
ก่อนอื่น ต้องดูว่าการป้องกันของคฤหาสน์ของตระกูลอิโตะ หาจุดที่อ่อนแอที่สุด ต่อจากนั้นยังต้องหาที่ที่เหมาะสมกับการซ่อนศพ หลังจากที่แน่ใจแล้ว ก็ฆ่าสองคนพี่น้องแล้วพาไปในทันที
ดังนั้น นินจาอิงะคนหนึ่งจึงแอบเข้าไปในคฤหาสน์ของตระกูลอิโตะ เตรียมตัวที่จะสำรวจสถานที่ก่อน
เย่เฉินอยู่ในห้องของอิโตะ นานาโกะรับรู้ได้ ก็แค่คนเดียว
คนคนนี้สังเกตการณ์ที่กำแพงรั่วมาพักหนึ่ง ดูเหมือนเลือกลานบ้านที่ลับตาคนแห่งนี้ของอิโตะ นานาโกะแล้ว หลังจากที่สังเกตการณ์รอบๆสักพัก เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูปหลายรูป ต่อจากนั้นก็ปีนกลับไปที่กำแพงรั่วอย่างเงียบหายไป ตั้งใจจะจากไป
ในเวลานี้เย่เฉินลุกขึ้น พูดกับอิโตะ นานาโกะว่า:“ฉันออกไปก่อน คุณรอฉันอยู่ที่นี่”
อิโตะ นานาโกะรีบถามว่า: “เย่เฉินซัง คุณจะไปไหน?”
เย่เฉินพูดว่า: “คนเมื่อกี้นี้ก็เป็นนินจา เขามาคนเดียว แปดสิบเปอร์เซ็นต์มาสำรวจพื้นที่ อาจมีนินจาคนอื่นอยู่เบื้องหลัง ฉันจะตามไปดู!”
อิโตะ นานาโกะยื่นมือออกไปขวางเขาไว้ และพูดอย่างจริงจัง: “เย่เฉินซัง ขอร้องคุณอย่าไปเลย อาจมีอันตรายได้นะ!”
เย่เฉินพูดอย่างจริงจังว่า: “ถ้าหากยังมีนินจาแอบมองอย่างลับๆ เป็นไปได้มากที่สุดว่าจะไม่ดีต่อคุณ ถ้าหากฉันไม่ไปตอนนี้ ใช้เวลาไม่นาน พวกเขาอาจจะมาหา ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นสู้โจมตี ทนลำบากจัดการพวกเขาครั้งเดียวแล้วสบายไปตลอดเลยดีกว่า”
อิโตะ นานาโกะพูดอย่างประหม่าว่า: “แต่ว่าฉันเป็นห่วงคุณ…ฉันไม่ต้องการให้เย่เฉินซังเสี่ยงอันตรายเพื่อฉัน…”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย จับมือของเธอไว้แล้วพูดอย่างจริงจังว่า: “เหตุผลที่ฉันมาเกียวโตก็เพื่อคุณ ไม่ว่าที่นี่จะต้องบุกน้ำหรือลุยไฟ ในเมื่อฉันมาแล้ว ก็ต้องจัดการให้สิ้นซาก!”
หลังจากที่พูดจบ เขาปล่อยมือของอิโตะ นานาโกะ และก็หันหลังจากไป
อิโตะ นานาโกะถูกคำพูดนี้ของเย่เฉินโดนใจในทันที นอกเหนือจากซาบซึ้งใจกับมีความสุขแล้ว ทั้งหัวใจก็ดูเหมือนจะละลายด้วยคำพูดของเขา
เมื่อตอนที่เย่เฉินพูดคำเหล่านี้ ไม่ได้มีท่าทางที่เย่อหยิ่งและก้าวร้าวอะไร แต่กลับทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน
อิโตะ นานาโกะรับรู้ถึงว่า ตัวเองในเวลานี้ ไม่มียาชนิดไหนช่วยได้ หลงรักเย่เฉินไปหมดแล้ว
เพื่อเขาแล้ว เธอยินยอมที่จะเสียสละทุกอย่าง แม้ว่าให้เธอเสียสละชีวิตเพื่อเย่เฉิน เธอก็ไม่มีทางที่จะลังเลใจอย่างแน่นอน
ดังนั้น เธอรีบยื่นมือไปคว้าเย่เฉินไว้ และพูดอย่างเคร่งขรึมมาก: “เย่เฉินซัง โปรดระวังตัวด้วย ถ้าหากเกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้นกับคุณ นานาโกะก็ไม่มีลังเลแม้แต่น้อยที่จะยอมตายในความรักเพื่อคุณอย่างแน่นอน!”