ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1695

นางาฮิโกะอิโตะในเวลานี้ รู้ว่าตัวเองต้องตายแน่ๆ
หน่วยรบพิเศษคงมาไม่ทัน และคนของตัวเองก็ต้านทานไม่ไหวแล้ว และอาจจะถูกนินจาอีกฝ่ายฆ่าตายเมื่อไหร่ก็ได้
เหลือเพียงคนขับกับทานากะซัง ต่างก็เป็นคนที่ไม่มีทักษะในการต่อสู้เหมือนกับตัวเอง อีกสักครู่คงจะโดนอีกฝ่ายฆ่าตายด้วยดาบเดียว
ในเวลานี้ เขาอยากจะโทรหาลูกสาวที่อยู่เกียวโตจริงๆ เกียวโตอยู่ห่างออกไปหลายร้อยกิโลเมตร ลูกสาวคงไม่รู้ว่าตัวเองตกอยู่ในอันตราย ต้องรีบโทรศัพท์ไปหาเธอ และอาจจะได้ยินเสียงของเธอก่อนที่เขาจะตาย นี่อาจจะเป็นการปลอบใจตัวเองก่อนตาย
อย่างไรก็ตาม ขณะที่เขากำลังจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและโทรศัพท์หาอิโตะนานาโกะ ทานากะซังก็พูดขึ้นมาทันที:”ท่านประธาน! ถ้าพวกเราไม่หนีตอนนี้ก็จะไม่มีโอกาสหนีอีกแล้ว!”
นางาฮิโกะอิโตะถอนหายใจและพูด:”เมื่อสักครู่ฉันก็เคยพูดแล้ว พวกเรามีปีกก็หนีไม่พ้น และไม่มีทางหนีรอด…”
เมื่อพูดจบ เขากัดฟันและด่าทันที:”ต้องเป็นฝีมือของไอ้เดรัจฉานอย่างทากาฮาชิมาจิอย่างแน่นอน! ไอ้สารเลว! ไอ้ชั่ว! เขาใช้วิธีที่สกปรกแบบนี้มาจัดการฉัน!”
ทานากะซังรีบชี้ไปที่นอกหน้าต่างและพูดทันที:”ท่านประธาน อย่าพึ่งด่าทากาฮาชิมาจิเลย ถ้าพวกเราวิ่งไปตามสะพานข้ามทั้งสองฝั่ง พวกเราต้องตายอย่างแน่นอน! แต่ถ้าพวกเราสามารถโดนลงไปจากที่นี่ได้!”
เมื่อพูดจบ เขาก็ชี้ไปที่รั้วกั้นข้างทางที่อยู่ด้านนอกและพูดอย่างตื่นเต้นว่า:”ท่านประธาน ถ้าพวกเราเปิดประตูออก ประตูก็จะกลายเป็นที่กำบัง ถ้าพวกเราปืนข้ามไปได้ก็จะกระโดดลงไปได้เลย!”
นางาฮิโกะอิโตะตกใจจนหน้าซีดและพูดทันที:”คุณบ้าไปแล้วเหรอ?! สะพานข้ามมีความสูงสิบกว่าเมตร ถ้ากระโดดลงไปคงตายอย่างแน่นอน?”
ทานากะซังพูดอย่างเคร่งขรึม:”ท่านประธาน ความสูงขนาดนี้ ถ้ากระโดดลงไปอาจจะไม่ตาย ถ้ากระโดดแล้วไม่เอาศีรษะ ใบหน้าและหน้าท้องกระแทกพื้น พวกเราก็มีโอกาสรอด ถ้าไม่ยอมกระโดดลงไป พวกเราไม่รอดและต้องตายอย่างแน่นอน!”
นางาฮิโกะอิโตะกลืนน้ำลายตัวเอง:”ถ้ากระโดดลงไป ไม่ตายก็คงพิการ เป็นไปไม่ได้ที่พวกเราจะหนีรอดจากการไล่ล่าของพวกเขา!”
ทานากะซังพูดอย่างจริงจัง:”สะพานข้ามสูงขนาดนี้ นินจาเหล่านั้นไม่กล้ากระโดดลงไปอย่างแน่นอน! ถึงแม้พวกเขาจะแข็งแกร่ง แต่ร่างกายของพวกเขาก็ทำจากเลือดเนื้อเหมือนพวกเรา พวกเรากระโดดลงไปก็คงพิการ พวกเขาก็เช่นกัน ถ้าพวกเขาไม่กล้ากระโดด พวกเขาก็ต้องขับรถยนต์ลงสะพานข้าม และสะพานข้ามเส้นนี้ทั้งสองฝั่งก็มีระยะทางที่ยาวมาก เมื่อพวกเขาขับรถยนต์ลงมาหาพวกเรา หน่วยรบพิเศษของกรมตำรวจนครบาลโตเกียวก็คงมาถึง!”
ขณะพูด เขาก็พูดเสริมอีกว่า:”นอกจากนี้ สะพานข้ามที่พวกเราใช้สัญจรเส้นนี้ กลางคืนไม่ค่อยมีรถยนต์ แต่ถนนด้านล่างใกล้กับถนนดาวฟ้ามากๆ ตอนกลางคืนจะมีความคึกคักเสมอ ดังนั้นจะต้องมีรถยนต์ส่วนตัวและแท็กซี่จำนวนมากสัญจรไปมา!”
“ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีวัยรุ่นที่ชอบท่องเที่ยวยามราตรี มีคนขี้เมาและคนเร่ร่อนด้วย!”
“ถ้ามีคนพบว่าพวกเราตกลงมาจากสะพานข้าม พวกเขาจะต้องเข้ามาดูเหตุการณ์และให้ความช่วยเหลือ!”
“ต่อให้นินจาพวกนี้กล้ากระโดดลงไป พวกเขาก็ไม่กล้าฆ่าพวกเราต่อหน้าผู้คนจำนวนมาก ถ้าพวกเรายื้อเวลาได้หลายนาที เฮลิคอปเตอร์ของกรมตำรวจนครบาลก็คงมาถึง!”
นางาฮิโกะอิโตะถามกลับทันที:”ถ้ากระโดดลงไปแล้วตายละ?!”
ทานากะซังกัดฟันตัวเอง:”ท่านประธาน! ถ้ากระโดดลงไปแล้วตายจริงๆ ก็ดีกว่าตายด้วยน้ำมือของพวกนินจา! ใครจะไปรู้ว่าทากาฮาชิมาจิจะสั่งนินจาพวกนี้ฆ่าพวกเรายังไง? ถ้าทากาฮาชิมาจิสั่งการให้นินจาพวกนี้ตัดศีรษะพวกเราล่ะ?!”
นางาฮิโกะอิโตะรู้สึกเย็นวาบๆที่ท้ายทอย!
“ถูกตัดศีรษะ?!”
“แม่งตายอย่างอนาถจริงๆ?!”
“ฉันยอมกระโดดลงไปตายดีกว่า ให้นินจาพวกนี้ตัดศีรษะของฉัน!”
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็ตัดสินใจ:”ได้! งั้นก็กระโดดเลย!”
เมื่อพูดจบ เขาก็นึกถึงทากาฮาชิมาจิ กัดฟันตัวเองและพูดด้วยความโกรธ:”แม่งเอ๊ย เรื่องที่เกิดขึ้นมันน่าเยาะเย้ยจริงๆ! ความแค้นที่ฉันได้รับในวันนี้ ฉันนางาฮิโกะอิโตะจะจำไว้! ถ้าครั้งนี้ฉันไม่ตายและรอดไปได้ ฉันจะทุบศีรษะของไอ้เดรัจฉานอย่างทากาฮาชิมาจิให้แตกเป็นเสี่ยงๆ! และหั่นศพของมันเป็นหมื่นๆชิ้น!”